Πάμε μια βόλτα έξω από τα κλειστά θέατρα; Φωνάζουν ότι έχουν ανάγκη την προσοχή μας. Στην περίοδο που διανύουμε, η τέχνη πονάει και πονάει βαθιά, μαζί της και όσοι την εκπροσωπούν ή την έχουν πεθυμήσει. Ευτυχώς που, το λέω και θα το ξανά λέω, (βλέπε https://a8inea.com/skandinaviki-logotexnia-joe-nesbo/) μας απέμειναν τα βιβλία. Κι έτσι, η τέχνη ξεστομίζει ακόμη το βαρύγδουπο, “έχασα τον εαυτό μου αλλά υπάρχω”.
Στη Μόσχα Αδελφές μου, Στη Μόσχα
Ο άνθρωπος, διαθέτει μια μοναδική “σούπερ” δύναμη, αποκαθιστά την πραγματικότητα με τη φαντασία του. Ταξιδεύει με το μυαλό του, όπου ονειρεύεται η ψυχή του κι έτσι, αποφασίζω να σας ταξιδέψω μέσα από το θέατρο, αυτή τη φορά, σε παραστάσεις που θα ήθελα πολύ να δω αυτή την εποχή, χωρίς μάλιστα είναι απαραίτητη η αποστολή μηνύματος “μετακίνηση 6”.
“Ο Συλλέκτης” του John Fawles
Ο Κλέγκ δεν δύναται να απολαύσει τη ζωή, όταν αυτή επιτέλους αποφασίζει να του χαριστεί. Βλέπεις, η χαρά που του έδωσε, είναι κάπως καθυστερημένη. Ο φτωχός συλλέκτης πεταλούδων μεταμορφώνεται, χάρη σ΄ ένα λαχείο, σε πλουσιόπαιδο. Την ίδια μέρα, ταυτοχρόνως, χάνει τον εαυτό του.
Στην περίοδο που διανύουμε, η τέχνη πονάει και πονάει βαθιά. Μαζί της και όσοι την εκπροσωπούν ή την έχουν πεθυμήσει.
Καθώς ταξινομεί τις απολαύσεις που θέλει να γευτεί, όπως για παράδειγμα ένα ολοκαίνουργιο σπίτι, συνειδητοποιεί, πως του λείπει η επιφανής σύντροφος. Γι αυτό απαγάγει μία φοιτήτρια Καλών Τεχνών, την Μιράντα, που έχει βάλει από καιρό στο μάτι, κάτι που θεωρεί άκρως φυσιολογικό.
Καθώς η Μιράντα δε θα γυρνούσε ποτέ να κοιτάξει έναν νεαρό σαν τον Κλέγκ, ο πρωταγωνιστής του έργου μετατρέπεται στο βουνό που πηγαίνει στον Μωάμεθ κι η Μιράντα σε Μωάμεθ που δε θα πήγαινε ποτέ σε ένα τέτοιο βουνό.
Το έργο αυτό του John Fawles, κατά κάποιον διαβολικό τρόπο, ταιριάζει στην εποχή που διανύουμε, με τα θύματα κακοποίησης να έχουν ανοίξει πλέον τα παράθυρά τους και να φωνάζουν τις ιστορίες τους. Ένα έργο που γράφτηκε το 1963, όμως είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Παιχνίδια εξουσίας και ανταλλαγή ρόλων
Ένα έργο που επιβεβαιώνει απόλυτα το “αρχή άνδρα δείκνυσι”. Κοντολογίς, ο συγγραφέας μας εξιστορεί πως μόλις ο Κλέγκ αποκτά όλα όσα ονειρεύτηκε, βγάζει το χειρότερο εαυτό του και, με την εξουσία του. εξαναγκάζει μια γυναίκα να τον υπομείνει, για ένα μήνα, στο υπόγειο του σπιτιού του.
Η στερημένη του αθωότητα καταπίνεται παντελώς και το αναστατωμένο του μυαλό φαντασιώνεται την Μιράντα, ως την πιο λαμπερή πεταλούδα στη συλλογή του. Όμως, ομολογουμένως, λατρεύω τη στιγμή που το θύμα γυρίζει τον τροχό και μετατρέπει το φόβο του σε ένα “παιχνίδι” απέναντι στον δυνάστη του.
Έτσι, καθώς αφουγκράζεται τις όποιες αδυναμίες ή ελλείψεις του θύτη της, η νεαρή Μιράντα βρίσκει τρόπο να αμυνθεί και, εντέλει, “συμμαχεί” με το θύτη της. Κι έτσι φαίνεται πως μάλλον όλοι έχουμε έναν δυνατό εαυτό μέσα μας, που ξέρει πώς να αμυνθεί στα δύσκολα και που μάλλον χρειάζεται ξεσκούριασμα.
Σκηνοθετώντας τον Συλλέκτη
Θα ήθελα να δω το έργο να ανεβαίνει στην πλατεία Συντάγματος. Μπροστά σε όλους. Να ξεμπροστιάζεται το αρρωστημένο μυαλό, να βγαίνει στην πρώτη γραμμή η θέληση του ανθρώπου για επιβίωση. Και, ίσως τελικά, το θύμα, όταν ανακαλύψει τη δύναμη του μυαλού του, αλλά κυρίως της ψυχής του, να μην έχει ανάγκη να το σώσουν.
“Πολύ Κακό για το Τίποτα” του William Shakespeare
Στην αντίπερα όχθη, μία από τις πιο λατρεμένες μου θεατρικές κωμωδίες. Φταίνε ίσως λίγο κι οι μάσκες, το απόλυτο αξεσουάρ της εποχής μας… Δε θα μπορούσα με τίποτα να παραλείψω ένα από τα αγαπημένα μου έργα, που από τον τίτλο κιόλας σε εξιτάρουν.
Ο έρωτας, σε όποια συνθήκη κι αν τον βάλεις, ακόμη και κάτω από μία μάσκα, αν είναι αληθινός, θα επιβιώσει. Αυτό, αποτελεί σημείο έμπνευσης για εμένα, καθώς νοιώθω πως οι περισσότεροι που είχαν πέρσι και φέτος την ευκαιρία να ερωτευτούν, λόγω των γνωστών συνθηκών, έχασαν εντελώς το τρένο.
Εκ γενετής ερωτευμένοι
Θα εξασφάλιζα την καλύτερη θέση, αν όλη η πλοκή του έργου τοποθετούνταν σ΄ ένα παραδοσιακό μπαρ της Αθήνας, όπως το Drunk Sinatra, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές θα φορούσαν πολύ μεγάλα αυτιά (και θα καταλάβετε πολύ σύντομα το γιατί).
Η ιστορία της σαιξπηρικής κωμωδίας έχει κάπως έτσι: Ο Βενέδικτος ακούει τη Βεατρίκη να αναλύει τη θεωρία της περί ανοησίας του γάμου, κατακεραυνώνοντας κάθε άρρενα, ως μια άλλη στρίγγλα, που εντέλει γίνεται αρνάκι. Από την άλλη, οι πολύ βαθιά ερωτευμένοι, Κλαύδιος και Ηρώ, θα εξυμνούσαν με τις ώρες για τον μικρόκοσμο του έρωτά τους.
Για όλα φταίει ένας Δον
Ο κυβερνήτης της Μεσσήνης στη Σικελία, προσκαλεί τον Ιταλό πρίγκιπα Δον Πέδρο, με τους ακόλουθούς του, Κλαύδιο και Βενέδικτο, σ΄ένα πάρτι μασκέ και τους φιλοξενεί για ένα μήνα στην οικία του. Ο Βενέδικτος και η Βεατρίκη (η ανιψιά του κυβερνήτη) δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι τον έρωτα που έχει φουντώσει ανάμεσα σε Κλαύδιο και Ηρώ.
Στο περίφημο πάρτι μασκέ, ο Δον Πέδρο, μασκαρεμένος φυσικά, φλερτάρει την Ηρώ εκ μέρους του Κλαύδιου κι ο παμπόνηρος ξάδελφος του, ο Δον Τζον, βρίσκει την ευκαιρία να εκδικηθεί τον Πέδρο, παραπλανώντας τον Κλαύδιο, πως οι διαθέσεις του ξαδέλφου του είναι να διεκδικήσει την Ηρώ για τον ίδιο. Καθώς πολύ γρήγορα λύνεται η παρεξήγηση, ο Κλαύδιος ζητά την Ηρώ σε γάμο, με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο Κλαύδιος, που παρουσιάζεται από τον συγγραφέα, ως λιγάκι αφελής, την πατάει για δεύτερη φορά, όταν νομίζει ότι ακούει την αγαπημένη του, ανήμερα κιόλας του γάμου, να ερωτοτροπεί μ΄ έναν ακόλουθο του πανούργου Δον Τζον, ο οποίος εξακολουθεί να γυρεύει εκδίκηση. Κι έτσι, την ημέρα του γάμου, ο Κλαύδιος στήνει την καημένη και ανυποψίαστη Ηρώ στα σκαλιά της εκκλησίας.
Το άμοιρο κορίτσι βρίσκει υποστήριξη από έναν ιερέα, που πείθεται για την εντιμότητά της και ζητά από την οικογένειά της, να σκηνοθετήσουν τον ψεύτικο θάνατό της, μπας και αλλάξει γνώμη ο ευκολόπιστος Κλαύδιος. Εντωμεταξύ, φουντώνει ένα πάθος ανάμεσα σε Βενέδικτο και Βεατρίκη.
“Επαναστατικές Μέθοδοι για τον Καθαρισμό της Πισίνας σας” της Αλεξάνδρας Κ.
Το θεατρικό κείμενο της Αλεξάνδρας Κ. πιστεύω, πως ταιριάζει απόλυτα σ’ όλον αυτόν τον παροξυσμό που ζούμε τελευταία με το έργο στην περιοχή του Ελληνικού.
Εκεί ψηλά στο… Ελληνικό υπάρχει κάποιο μυστικό
Το αυθαίρετο εξοχικό του Αντώνη Τάδε απειλείται από την πρώτη ιδιωτικοποίηση δημόσιας γης. Μαζί με αυτό, ο Αντώνης, νοιώθει πως απειλείται τόσο το δικό του μέλλον, όσο και των παιδιών του. Κι έτσι, παίρνει την υπόθεση στα χέρια του, αποφασίζοντας να παλέψει με νύχια και με δόντια για εκείνο.
Βεβαίως , θα τα βάλει με τους κρατικούς μηχανισμούς και θα βγει εκτός εαυτού. Θα φτάσει μάλιστα μέχρι και στο σημείο, να κηρύξει ανεξάρτητο κράτος τη γη, που ακούσατε ακούσατε, ο ίδιος έχει πρώτος από όλους καταπατήσει και θα μετατρέψει ακόμη και τα ίδια του παιδιά σε όμηρους. Έτσι, θα στεφθεί ως ο λαϊκός ήρωας για μια μέρα!
Μια μοντέρνα ελληνική τραγωδία, γραμμένη με χιούμορ, αμεσότητα και χωρίς τον παραμικρό διδακτισμό, που θίγει με τακτ πολιτικοκοινωνικά ζητήματα και φυσικά όλη αυτή την κατάσταση ενός ελληνικού αδιεξόδου, τοποθετώντας στο επίκεντρο της ιστορίας, μια καθαρόαιμη ελληνική οικογένεια και τα χούγια της.
Αν το τοποθετούσα σε κάποιο σημείο της Αθήνας, δε θα ήταν άλλο παρά το παρατημένο πλέον, παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, για να ακούω από μακριά τον Αντώνη Τάδε, να υπερασπίζεται τον εαυτό του, με μία φράση του Τόμας Μαν “ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν παρά να μιμείται πάντοτε κάτι που ήδη συνέβη”.
Ακόμη περισσότερο θέατρο στην αθηΝΕΑ:
