Δύο λέξεις είχε το λεξιλόγιο του Γιάννη Σφαιρόπουλου πριν από 30 χρόνια, όταν ξεκινούσε την καριέρα του προπονητή. Υπομονή και επιμονή. Έπαιξε κάποια χρόνια μπάσκετ ως παιδί και έφηβος, αλλά τον κέρδισε η προπονητική και από τα 20 του έγινε προπονητής στο μίνι του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Το ημερολόγιο έγραφε τότε αγωνιστική περίοδος 1986–1987. Αυτό που τον έκανε όμως να ξεχωρίσει και να φτάσει στο υψηλότερο σκαλί ως προπονητής μπάσκετ είναι ακόμα αυτές οι δύο λέξεις: η επιμονή στους στόχους του, η επίμονη δουλειά και η υπομονή που έδειξε ακόμη και σε εποχές που μπορούσε να διεκδικήσει κάτι παραπάνω ή να δεχτεί προτάσεις που θα τον πήγαιναν ψηλότερα.
Στον Ολυμπιακό ως πρώτος προπονητής διανύει την τρίτη του χρονιά. Έχει πάρει ήδη δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα (κάτι που είχε να το ζήσει η ομάδα του Πειραιά σχεδόν 20 χρόνια), πήγε στο Final Four το 2015 και κέρδισε τον Παναθηναϊκό επί των ημερών του σε τετραπλάσιους αγώνες από όσους έχασε. Στο μεγάλο λιμάνι είχε βρεθεί ως βοηθός πριν από 12 χρόνια — συνολικά στην Α1 ήταν βοηθός για 11 χρόνια σε μεγάλες ομάδες, μέχρι που αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του ως πρώτος προπονητής. Έκανε το ντεμπούτο του στον Κολοσό της Ρόδου με επιτυχία, συνέχισε στον Πανιώνιο και τώρα στον Ολυμπιακό.
Το πέρασμα από την ΤΣΣΚΑ του προσέφερε μεγάλη εμπειρία και συναρπαστικές στιγμές — ήταν βοηθός του Kazlauskas. Ένα πέρασμα από μία ομάδα που κάνει υψηλό πρωταθλητισμό εδώ και πολλά χρονιά. Κάτι που βρήκε στον Ολυμπιακό και είναι αυτό το συστατικό που του αρέσει, μαζί με τη διάρκεια για να μπορεί να φανεί η δουλειά που πάντα γίνεται σε βάθος και με ουσία. Είπαμε άλλωστε ποιες είναι οι μαγικές λέξεις για το 50χρονο Θεσσαλονικιό προπονητή.
Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι που διοικούν τον μπασκετικό Ολυμπιακό και τον επέλεξαν, εκτίμησαν και το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, εκτός από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του ως προπονητή. Τον είχαν φυσικά τεστάρει και παλαιότερα, τα χρόνια που ήταν βοηθός του Kazlauskas, του Gershon και του Γιαννάκη.
“Μόνο μία γυναίκα που αγαπάει το μπάσκετ και το ξέρει θα μπορούσε να αντέξει τέτοια διαδρομή. Είναι μεγάλη η βοήθεια και η υποστήριξή της.”
“Στόχος μας φέτος είναι το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα, η πρόκριση στο Final Four και η δημιουργία μίας ακόμη πιο δεμένης και δυνατής ομάδας”, τονίζει ο ίδιος. Αθόρυβος εκτός μπάσκετ έχει μία μοναστική εμμονή με το άθλημα. Όλη μέρα είναι στο γήπεδο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στη ζωή του εκτός από την οικογένειά του και το μπάσκετ. Μόνο λίγο τρέξιμο για να διατηρείται σε φόρμα.
Η γυναίκα του έπαιζε μπάσκετ στον Απόλλωνα Καλαμαριάς και ξέρει το άθλημα από μέσα. “Μόνο μία γυναίκα που αγαπάει το μπάσκετ και το ξέρει θα μπορούσε να αντέξει τέτοια διαδρομή. Είναι μεγάλη η βοήθεια και η υποστήριξή της.” Ο μεγάλος του γιος σπουδάζει στην Αμερική με υποτροφία (όχι από το μπάσκετ, αλλά από το διάβασμα). Έχει έναν μικρότερο γιο που παίζει μπάσκετ και μπορεί να εξελιχθεί — τώρα είναι στα 14 και έχει ακόμη μπροστά του μέλλον.
Η άλλη μαγική λέξη του Γιάννη Σφαιρόπουλου; Η δουλειά.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος λατρεύει το άθλημα και έχει ζήσει όλη την εξέλιξή του τα τελευταία 30 χρόνια. “Παλιά κατέβαινε το play maker με την άνεσή του (υπήρχαν 30 δεύτερα επίθεσης). Τώρα τρέχουν οι παίκτες να προλάβουν. Όλοι είναι πολύ αθλητικοί και γυμνασμένοι. Δε γίνεται διαφορετικά. Αλλά και πολλά άλλα θέματα τεχνικής και τακτικής έχουν αλλάξει. Αυτό είναι καλό για το θέαμα. Το ταλέντο στους παίκτες είναι πάντα σημαντικό, αλλά πιο σημαντικό είναι να έχεις το ταλέντο να καλλιεργήσεις και να δουλέψεις το ταλέντο σου.”
Η άλλη μαγική λέξη του Γιάννη Σφαιρόπουλου; Η δουλειά. Ως βοηθός προπονητή έβλεπε χιλιάδες ώρες βίντεο και μελετούσε τις αντίπαλες ομάδες. Παρακολουθούσε αγώνες, άκουγε σπουδαίους προπονητές με τους οποίους συνεργαζόταν, κρατούσε σημειώσεις. Μάζευε γνώσεις, εμπειρίες, παραστάσεις και βιώματα. Δούλευε πολύ και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να πάει ένα βήμα παραπάνω. Βήμα με βήμα, αργά αλλά σταθερά, αναρριχήθηκε στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ.
Μια συναρπαστική εμπειρία που τον έχει στιγματίσει ήταν με την Εθνική Ελλάδος, βοηθός τότε του Παναγιώτη Γιαννάκη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα. “Μετά από νικηφόρο αγώνα πρόκρισης με αντίπαλο το Πουέρτο Ρίκο μπήκαμε όλη η ομάδα στο κέντρο του παρκέ και ο κόσμος επευφημούσε και χειροκροτούσε σαν τρελός. Ήταν σε παραλήρημα. Έμεινα εκεί ακόμη και όταν έφυγαν όλοι. Είπα από μέσα μου αυτό είναι κάτι που μόνο σε επίπεδο Ολυμπιακών Αγώνων μπορείς να το ζήσεις. Η πεμπτουσία του αθλητισμού. Η άγρια χαρά της επιτυχίας που βέβαια κρατάει πάντα λίγο. Η ζωή είναι φτιαγμένη για αυτές τις στιγμές.”
