Κι έρχονται ξαφνικά εκείνες οι μέρες που βαριέσαι αφόρητα ό,τι και να κάνεις. Μπροστά μας είναι η άνοιξη με δεκάδες αγώνες στο βουνό και το δρόμο. Την περσινή χρονιά τερμάτισα σε 2 ημιμαραθώνιους δρόμου, 1 μαραθώνιο δρόμου, 2 μαραθώνιους βουνού και 2 80άρια. Για το ερασιτεχνικό επίπεδο στο οποίο βρίσκομαι έφτασα σε ένα όριο που ίσως δεν αντιλήφθηκα ή ίσως και να ξεπέρασα. Κοινώς, μπάφιασα!
Το Ζάππειο δεν με φτάνει. Γυρίζω γύρω γύρω χωρίς όρεξη. Παρατηρώ τους λιγοστούς τουρίστες, τις εκθέσεις για νυφικά, τους άστεγους, αλλά δεν βρίσκω κίνητρο. Πέρα από την υγεία και την ανάγκη για άσκηση, αναζητώ ένα κίνητρο για να ξανανέβω στο βουνό. Ξέρω, πλέον, την ομορφιά του. Έχω στην άκρη του μυαλού μου αυτή τη βαθιά ικανοποίηση όταν φτάνω πια στη μηχανή μου, ξέπνοος, γεμάτος εικόνες, ζεστός και έτοιμος για όλα. Μου λείπει όλο αυτό.
Η πικρή αλήθεια για εμάς τους περίεργους είναι ότι η παρέα μας ανεβάζει.
Άρχισα να κάνω πιο συχνά ποδήλατο. Αν δεν είσαι εξοικειωμένος, οι δρόμοι της πόλης δεν είναι και τόσο bike friendly. Με τον σωστό εξοπλισμό και προσοχή, μπορείς να κατέβεις στο Νιάρχο και στο Φλοίσβο, ή να πάρεις τρένο και να πας στο Άλσος Συγγρού. Το ποδήλατο έχει τη χάρη του. Καλύπτεις αποστάσεις, έχεις άλλες επιβαρύνσεις απ’ αυτές του τρεξίματος, μπορείς να το καβαλήσεις και να κάνεις βόλτα-προπόνηση, κάτι που με το τρέξιμο δεν γίνεται.
Άλλο ζήτημα είναι οι παρέες. Ακολουθώ μια σχιζοφρενική πορεία. Κάποιες φορές η παρέα με παρακινεί και άλλες φορές δεν θέλω να ακούω κουβέντα. Η πικρή αλήθεια για εμάς τους περίεργους είναι ότι η παρέα μας ανεβάζει. Θα βγει η όποια δυσκολία της ημέρας από πάνω σου, θα ακούσεις ότι και άλλοι άνθρωποι έχουν προβλήματα εκτός από εσένα. Θα ανταλλάξεις απόψεις, θα γελάσεις με ένα αστείο. Σκέψου να τρέχεις μόνος και να γελάς με δικά σου αστεία. Δεν ακούγεται τόσο ωραίο… Τι γίνεται όμως όταν οι ώρες και οι μέρες δεν κουμπώνουν; Τι γίνεται όταν το “Να βρεθούμε, χαθήκαμε!” γίνεται νόμος; Πρέπει να συντονιστούμε, έχοντας δουλειές, παιδιά, υποχρεώσεις (call me ΕΦΚΑ και λογαριασμούς)!
Να, τώρα που τα γράφω, σκέφτομαι… αν ήταν αγώνας θα τα παράταγες; Και καταλήγω ότι δεν νομίζω να τα παρατήσω. Τις προάλλες πήγα στο Άλσος της Νέας Σμύρνης. Ένα καινούργιο μέρος, μια νέα διαδρομή για εμένα, ώστε να ξεμπλοκάρω το μυαλό μου από τα ίδια. Ένα μικρό λοφάκι που αποτελεί όαση για μικρούς και μεγάλους, με όργανα γυμναστικής, ανηφορίτσες, μια παιδική χαρά – είναι μάλιστα εύκολα προσβάσιμο.
Τελικά, είναι κι οι αγώνες που έρχονται! Ο ημιμαραθώνιος της Αθήνας, το Taygetos Challenge στην πανέμορφη Καρδαμύλη (ο Patrick Leigh Fermor θα ήταν περήφανος) και μετά τον Απρίλη ο πρώτος μου αγώνας 100 χιλιομέτρων στην Κέρκυρα. Είναι αυτή η άνοιξη που έρχεται να μαλακώσει κάπως την κούραση της καθημερινότητας. Ξέρετε, με τη γύρη και τα ανοιξιάτικα συνάχια! Αστειεύομαι. Ο δρόμος και το βουνό μας περιμένουν. Η μέρα μεγαλώνει. Τα καλύτερα έρχονται!
