Ένας ξενώνας που δεν είναι απλώς χώρος διαμονής, αλλά μια ολοκληρωμένη εμπειρία – και μια πρώτη, εισαγωγή στον κόσμο των αμπελώνων και του κρασιού στην περιοχή. Στο Αγκωνάρι, στο Σκλήθρο του Δήμου Αμυνταίου, ο επισκέπτης από την πρώτη στιγμή καλείται και να ανακαλύψει: πληροφορίες πολλές, δοσμένες με φροντίδα, του δίνουν ερεθίσματα να διαβάσει, να εξερευνήσει: βιβλία, περιοδικά, υλικό για τα τοπικά οινοποιεία, για τις ποικιλίες, για τον οινοτουρισμό και τις διαδρομές του.
Με μια ανακαίνιση που δεν περιορίστηκε απλώς στη μετονομασία των δωματίων –για την οποία επιλέχθηκαν 10 ποικιλίες σταφυλιού– αλλά επεκτάθηκε σε κάθε λεπτομέρεια: από την αναβάθμιση των κρεβατιών μέχρι τη συνολική αίσθηση άνεσης και φροντίδας.
Με πρωινό επίσης ξεχωριστό, με νόστιμες σπιτικές μαρμελάδες και τοπικά προϊόντα που σερβίρονται σε έναν χώρο γαλήνιο και φωτεινό. Αν το επιτρέπει το πρόγραμμά σας, αξίζει να μείνετε λίγο παραπάνω. Είτε μέσα είτε στον περιβάλλοντα χώρο, δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για να χαλαρώσεις – η ησυχία του σε κερδίζει.
Ο ξενώνας βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την περίφημη ταβέρνα του Θωμά, έναν γαστρονομικό προορισμό που λειτουργεί από το 1970 και σήμερα συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους της Ελλάδας για αυθεντικές παραδοσιακές γεύσεις σε τιμές που παραμένουν προσιτές και σε περιβάλλον που διατηρεί την αίσθηση της παράδοσης και της ιστορίας του τόπου. Η κάβα της είναι από τις πιο ενημερωμένες, καθώς περιλαμβάνει παλιές ετικέτες και επιλεγμένα κρασιά της περιοχής επίσης σε τιμές που δύσκολα βρίσκεις αλλού –ακόμη και στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Η πλειονότητα όσων αξίζει να δείτε σε ένα τριήμερο –που εύκολα γίνεται και τετραήμερο– βρίσκονται το πολύ μισή ώρα από τον ξενώνα.
Για πολλούς, το Αγκωνάρι αποτελεί κίνητρο για να επισκεφτούν την περιοχή – πλέον ένα ταξίδι πιο εύκολο και γρήγορο από ποτέ– ως ιδανικό ορμητήριο εξερεύνησης: κάθε μέρα και μια νέα διαδρομή, ένας νέος προορισμός στον Δήμο Αμυνταίου, με τοπία, αμπελώνες, γεύσεις και ιστορίες που αξίζει να ανακαλύψετε.
Μία ακόμη πρόταση εξωστρέφειας στο πλαίσιο των ενεργειών που υλοποιεί η Αντιπεριφέρεια Τουρισμού της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, με την καθοδήγηση της αρμόδιας αντιπεριφερειάρχη, Πολυτίμης Φαρμάκη, και της ομάδας της.
Η πλειονότητα όσων αξίζει να δείτε σε ένα τριήμερο –που εύκολα γίνεται και τετραήμερο– βρίσκονται το πολύ μισή ώρα από τον ξενώνα. Πρώτος σταθμός, το περίφημο Νυμφαίο με τα πετρόκτιστα αρχοντικά, τον Αρκτούρο και το Καταφύγιο της Αρκούδας. Το χωριό φέρει ακόμα τη σφραγίδα που άφησαν τη δεκαετία του ’90 ο Νίκος Μέρτζος και ο Γιάννης Μπουτάρης και σήμερα «τρέχει» η πρόεδρος της κοινότητας Μαρία Διδασκάλου.
Δίπλα στο Σκλήθρο βρίσκεται η Αγραπιδιά, με το Καταφύγιο του Λύκου και του Ελληνικού Ποιμενικού, και λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω το Ξινό Νερό, μια δημοτική επιχείρηση με το πιο αναγνωρίσιμο λογότυπο στην Ελλάδα, και το εστιατόριο Κοντοσώρος, που επιβάλλεται να επισκεφθείτε.
Σειρά έχουν τα οινοποιεία. Το Οινοποιείο Δημόπουλος, αλλά και μια πρόσφατη προσθήκη, αυτή του Αρτέμη Καραμολέγκου, του Σαντορινιού που ερωτεύτηκε τον βορρά και το σταφύλι του και ετοιμάζει ακόμη μία επιτυχία στον ελληνικό αμπελώνα.
Ο κυρ-Γιάννης πρόλαβε πριν αναχωρήσει σε άλλον πλανήτη να δει την «παράγκα» του να γίνεται ένα σούπερ επισκέψιμο οινοποιείο, το Κτήμα Κυρ-Γιάννη. Κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα, βρίσκεται και το Οινοποιείο Βεγορίτις. Ο Χρήστος Μπόσκος είναι ίσως η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα της ευρύτερης περιοχής – πάντα παρών, κάθε μέρα στα μαγαζιά, δοκιμάζοντας, συζητώντας, παρακολουθώντας στενά τη γαστρονομία και τα κρασιά που γεννά η ζώνη. Σε μικρή απόσταση και το Κτήμα Άλφα, που επεκτάθηκε και διαρκώς προτείνει καινούργια πράγματα.
Λίγο πιο έξω από το Αμύνταιο βρίσκεται ο Λαυρέντης Καρανίκας, με τα περίφημα αφρώδη κρασιά του. Σε μια φάρμα που μόνο εκείνος θα μπορούσε να δημιουργήσει, με πάνω από 20 χρόνια δουλειάς, από το μηδέν, σχεδόν με τα χέρια του. Αν και όχι εντελώς μόνος του, μαζί του ήταν η Ανν, η γυναίκα του.
Ο «μεγάλος» Κυρ-Γιάννης είχε δει από νωρίς αυτό που άλλοι δεν έβλεπαν: ότι το Αμύνταιο μπορεί να γίνει προορισμός ελκυστικός και ζωντανός χάρη στον αμπελώνα του.
Ο Λαυρέντης Καρανίκας δεν έφτιαξε απλώς ένα οινοποιείο. Είναι εκείνος που μας «έμαθε» να πίνουμε αφρώδη οίνο και άνοιξε έναν δρόμο που στη συνέχεια ακολούθησαν πολλοί, ανταποκρινόμενοι στην ολοένα και μεγαλύτερη ζήτηση για κάτι που συνδυάζει αυθεντική πολυτέλεια με προσιτή απόλαυση. Το αφρώδες, ένα κρασί που είχαμε συνδέσει με γιορτές και επετείους, είναι γαστρονομικό, πίνεται μόνο του, συνοδεύει, κλείνει γεύματα, αλλά ανοίγει και την όρεξη για ακόμη μεγαλύτερη επικοινωνία.
Γιατί τι είναι το κρασί αν όχι αφορμή για επικοινωνία και τρόπος για να έρθουν πιο κοντά οι άνθρωποι;
Στην πόλη του Αμυνταίου η αύρα του Γιάννη Μπουτάρη είναι ακόμα αισθητή, αν και για χρόνια δεν της είχε δοθεί η αναγνώριση που της άξιζε. Ο «μεγάλος» Κυρ-Γιάννης είχε δει από νωρίς αυτό που άλλοι δεν έβλεπαν: ότι το Αμύνταιο μπορεί να γίνει προορισμός ελκυστικός και ζωντανός χάρη στον αμπελώνα του. Αρκετά από τα πολλά που έκανε τα γνωρίζουν όλοι, τον Αρκτούρο, το Κτήμα Κυρ-Γιάννη, την ανάδειξη του Νυμφαίου απ’ όπου καταγόταν.
Αλλά έκανε και πολλά αθόρυβα, «κάτω από τα ραντάρ», γιατί έτσι λειτουργούσε πάντα ο Γιάννης Κυρ-Γιάννης, και μαζί ενωτικός, αλληλέγγυος, με βλέμμα στη μεγάλη εικόνα και στόχο να συμβάλλει ώστε να αξιοποιηθεί κάποτε ο πλούτος της περιοχής.
Ο Θωμάς Πασπάλης, ιδιοκτήτης του ξενώνα
Το χωριό Σκλήθρο έχει ακόμα παραγωγούς πατάτας, πολλά σπίτια –γιατί κάποτε ήταν κεφαλοχώρι– αλλά πια λίγους μόνιμους κατοίκους. Ο ξενώνας Αγκωνάρι και η ταβέρνα του Θωμά διατηρούν θέσεις εργασίας δίνοντας τη δυνατότητα σε ανθρώπους να παραμείνουν στη γύρω περιοχή. Κι αυτό είναι μια μορφή επιτυχίας απέναντι στη φθορά του χρόνου και την εγκατάλειψη της υπαίθρου.
Αν αγαπάτε αυτό το απίθανο προϊόν που λέγεται κρασί, αν σας γοητεύει η μαγική διαδρομή από τον καρπό ως τη φιάλη, τότε στο Αγκωνάρι θα βρεθείτε σε μια χρονοκάψουλα. Μια εμπειρία που θα σας ταξιδέψει μέσα από μυρωδιές και γεύσεις οίνου σε εποχές που το κρασί δεν ήταν απλώς ένα προϊόν, αλλά τρόπος ζωής και πολιτισμός.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
