Είναι άνοιξη του 2021 και για πρώτη και μοναδική φορά βρίσκομαι θετικός για Covid. Παρά τα ένοντα συμπτώματά μου, δεν είναι τόσο χάλια όσο το περιμένα. Ίσως έπαιξε ρόλο ότι τις πρώτες μέρες τις πέρασα σε ένα ηλιόλουστο, φωτεινό μέρος.
Πέρα από τη Λισαβόνα και το Πόρτο, τις δύο μεγάλες πόλεις της χώρας που έγιναν γνωστές ιδιαίτερα με το Euro του 2004, η Πορτογαλία έχει ένα τρίτο αεροδρόμιο, αυτό του Φάρο, την πύλη του Αλγκάρβε.
Προσγείωση στο Φάρο
To Φάρο, αν και λιγότερο γνωστό σε εμάς, αποτελεί σημείο απόβασης για πολλούς Βορειοευρωπαίους, όχι μόνο το καλοκαίρι αλλά και τον χειμώνα, μια και η προνομιακή του θέση εξασφαλίζει αρκετά ήπιες θερμοκρασίες και ηλιοφάνεια όσο λίγα μέρη της γηραιάς ηπείρου. Πέρα από τους μετρημένους ντόπιους που ζουν στο σύγχρονο κομμάτι της, η πόλη είναι γεμάτη από περιοδεύοντες τουρίστες που κινούνται ανάμεσα στο αεροδρόμιο και τα άλλα, πιο τουριστικά και αναπτυγμένα παράλια της Αλγκάρβε.
Η ίδια η πόλη του Φάρο φαινομενικά δεν έχει κάτι ιδιαίτερο. Ένα αεροδρόμιο, ένας ενδιάμεσος σταθμός, κάτι αδιάφορο για τους περισσότερους. Κάποτε όμως, κατα την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων, ήταν ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο λόγω της θέσης της στην άκρη της Ευρώπης.
Σήμερα προσφέρει μικρό αλλά όμορφο ιστορικό κέντρο, κτίρια με επιρροές από τη Λατινική Αμερική, καθώς και ένα εντυπωσιακό φυσικό πάρκο λίγο έξω από την πόλη, όπου αποδημούν πολλά πουλιά (ανάμεσά τους και φλαμίνγκο) κατα τη χειμερινή περίοδο.
Για όσους αναζητούν όμορφες εικόνες, το Lab Terrace το απόγευμα προσφέρει θέα στο ηλιοβασίλεμα του Ατλαντικού, ενώ όσοι αναζητούν την πιο δημοφιλή πιτσαρία της πόλης μπορούν να κάνουν κράτηση στο Forno Nero. Για κάτι πιο εξεζητημένο και ιδιαίτερο αναζητήστε το Pigs and Cows.
Αλμπουφέιρα: Στις Παραλίες του Ωκεανού
Επόμενη στάση είναι η Αλμπουφέιρα, ένα τυπικό πορτογαλικό χωριό που αντικρίζει τον ωκεανό. Αν και το νερό παραμένει κρύο όλο τον χρόνο, το καλοκαίρι η παραλία σφύζει από ζωή. Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ από την άμμο στον βράχο όπου είναι χτισμένο το χωριό, βρίσκεσαι μέσα σε σοκάκια και λευκά σπίτια που –τηρουμένων των αναλογιών– θα μπορούσαν να βρίσκονται σε κυκλαδίτικο νησί.
Τα καλοκαίρια αναχωρούν από την περιοχή μικρά σκάφη που σε πάνε σε σπηλιές, προσβάσιμες μόνο από τη θάλασσα, συχνά συναντώντας δελφίνια στην πορεία. Τα μεσημέρια, ξένοι και ντόπιοι μαζεύονται στην περιοχή του λιμανιού, στην ψαροταβέρνα Porto de Abrigo, ενώ το βράδυ, πέρα από τα παρακμιακά τουριστικά μπαρ, αναδεικνύονται και φωτεινές εξαιρέσεις, όπως το εστιατόριο Staar.
Η Πολυφωτογραφημένη Ακτογραμμή του Λάγκος
Ακούγοντας το όνομα Λάγκος κάποιοι θα σκεφτούν τη μεγαλύτερη πόλη της Νιγηρίας. Κι όμως, η αποικία των Πορτογάλων είναι αυτή που πήρε το όνομά της από την πόλη της Πορτογαλίας, ένα από τα μεγάλα κέντρα του Αλγκάρβε. Φτάνοντας στο Λάγκος με το τρένο, σε ένα μεγάλο σύγχρονο σταθμό, η πρώτη εικόνα που αποκτάς είναι εκείνη μιας μεγάλης και ζωντανής πόλης.
Το ιστορικό κέντρο της είναι πάντα γεμάτο με κόσμο, ακόμα και τον χειμώνα, μια και αρκετοί Βορειοευρωπαίοι έχουν αγοράσει σπίτια στην ευρύτερη περιοχή για να περνάνε τους χειμώνες τους.
Πέρα όμως από τους συνταξιούχους που επενδύουν σε ένα κομμάτι γης, υπάρχουν και οι νέοι. Οι δρόμοι έχουν γεμίσει χίπστερ καφέ με ψηφιακούς νομάδες που κοιτάνε την οθόνη του mac τους με τη συντροφιά ενός κρύου λάτε. Για τους λάτρεις του κρασιού, λίγο έξω από την πόλη και προς την παραλία υπάρχει το Repolho, που προσφέρει επιπλέον μεγάλη ποικιλία από τοπικούς μεζέδες.
Η πραγματική ομορφιά του Λάγκος, όμως, κρύβεται στην ιδιαίτερη ακτογραμμή του. Τεράστιοι βράχοι ξεφυτρώνουν από τη θάλασσα, δραματικές πλαγιές και παραλίες που δύσκολα βρίσκεις όμοιες κάπου αλλού στον κόσμο. Όλοι μας έχουμε δει μια αντίστοιχη εικόνα, χωρίς να ξέρουμε πού ακριβώς είναι: πολύ πιθανόν να είναι τραβηγμένη σε αυτή την περιοχή.
Οι ξύλινες απότομες σκάλες και οι προειδοποιητικές πινακίδες για ρεύματα και κατολισθήσεις δεν αποτρέπουν τους ινφλουένσερ που κατακλύζουν το μέρος τραβώντας φωτογραφίες.
Περπατάω ξυπόλυτος πάνω στην άμμο, νιώθωντας ότι είμαι στην άκρη του κόσμου. Έχουμε συνδέσει τον ήλιο και την παραλία με ηρεμία και χαρά, κι όμως γύρω μου βλέπω δαιμονισμενα κύματα να χτυπάνε τους άγριους βράχους. Στο βάθος κάτι τουριστικές βίλες, προορισμένες για ξένους, διαταράσσουν το φυσικό τοπίο. Στον δρόμο, οι ντόπιοι χάνονται μέσα στους ξένους.
Υπάρχει μια αντίθεση σε αυτό το μέρος. Είναι η ίδια αντίθεση που ίσως ένιωσε η οικογένεια McCann πριν από 17 χρόνια όταν, ερχόμενη για διακοπές στη διπλανή παραλία, έχασε τη μικρή τους Madeleine. Είναι η ίδια αντίθεση που ζούμε πολλοί από εμάς, πολύ συχνά, στη ζωή μας. Κι όπως βλέπω τον ήλιο να πέφτει, συνειδητοποιώ ότι το σκοτάδι θα αντικαταστήσει το φως σε αυτό τον αέναο κύκλο της ζωής.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Από το Τράπανι στο Παλέρμο με Ιστορίες του Χθες και του Σήμερα
Στη Λυών, που Κλέβει από τη Δόξα της «Πόλης του Φωτός»
Ένα Σαββατοκύριακο στην Αμβέρσα | Προτάσεις και Διαδρομές
