Πόσο μπορεί η τέχνη να διχάσει, ανατρέποντας φιλίες χρόνων που στηρίζονται σε υποτιθέμενα γερά θεμέλια; Πώς γίνεται ένα έργο τέχνης να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, απελευθερώνοντας αλήθειες βαθιά κρυμμένες;
Στο έργο της Yasmina Reza, η αγορά ενός ολόλευκου πίνακα γίνεται το μήλο της έριδος για τρεις φίλους που συνδέονται με μια φιλία χρόνων και εν μια νυκτί αναθεωρούν σταθερές που καθόριζαν τη σχέση τους. Το θέμα της ανδρικής φιλίας μπαίνει στο μικροσκόπιο μιας γυναίκας συγγραφέως πλαισιωμένο από το κάδρο της μοντέρνας τέχνης. Η παρατήρηση του μοντέρνου αφαιρετικού πίνακα από τρία διαφορετικά ζεύγη ματιών αποτελεί την εφόρμηση για την οξεία αντιπαράθεση των διαφορετικών αναδεικνυόμενων προσωπικοτήτων.
Έννοιες όπως η αλήθεια, η φιλία, η εμπιστοσύνη και η αίσθηση του χιούμορ επαναπροσδιορίζονται.
Η αφηρημένη τέχνη αποτέλεσε καλλιτεχνικό ρεύμα του 20ού αιώνα, στο οποίο κυριάρχησε η άρνηση της αναπαράστασης του εξωτερικού κόσμου. Έτσι, η επιλογή της αφηρημένης τέχνης που αντιπροσωπεύει ο πίνακας στο κείμενο της Yasmina Reza δεν είναι τυχαία, αλλά σκοπεύει στην κατάδειξη πραγματικών αληθειών, που αρνούνται να ιδωθούν και να ειπωθούν.
Κατά τη διάρκεια της διείσδυσης στις ανθρώπινες σχέσεις, στις οποίες επικεντρώνεται το ART, έννοιες όπως η αλήθεια, η φιλία, η εμπιστοσύνη και η αίσθηση του χιούμορ επαναπροσδιορίζονται, ενώ ακόμα οι επαγγελματικές και προσωπικές επιτυχίες τίθενται υπό αμφισβήτηση. Συνεπώς, μπορούμε να πούμε ότι ο σκοπός της επιλεγμένης μοντέρνας, αφαιρετικής τέχνης να διχάσει τους φιλότεχνους θεατές επετεύχθη ως ένα βαθμό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να στηρίξει στην εντέλεια μια αναπλαισίωση ιδεών, σχέσεων και συμπεριφορών.
Η σκηνοθετική γραμμή που ακολούθησε ο Θοδωρής Αθερίδης χαρακτηρίζεται από λιτότητα, ακολουθώντας την απόδοση του πρωτοτύπου. Η μινιμαλιστική εκδοχή του ART καθίσταται φανερή και από τα σκηνικά της Μαρίας Φιλίππου, όπου κυριαρχεί το λευκό χρώμα και η αφαίρεση. Οι ερμηνείες των χαρακτήρων που φέρουν το βάρος της τέχνης, στηρίζουν αποκλειστικά το εν λόγω θεατρικό εγχείρημα.
Ο Θοδωρής Αθερίδης προσεγγίζει στατικά και επιφανειακά το ρόλο του μοντερνιστή Σερζ, έχοντας ως πιο δυνατές ερμηνευτικά στιγμές, τις σκηνικές συνευρέσεις του με τους άλλους δυο συμπρωταγωνιστές του, γεγονός που ισχύει και για τον Γιώργο Πυρπασόπουλο που ερμηνεύει τον ρόλο του κωμικοτραγικού Ιβάν. Ο Πυρπασόπουλος, ως Ιβάν, προσπαθεί να απαλύνει τις όποιες εντάσεις δημιουργούνται και να κοντρολάρει τις συναισθηματικές διακυμάνσεις, που δεν γίνονται πάντα αισθητές. Ο Άλκης Κούρκουλος στο ρόλο του ρεαλιστή, κυνικού και ευερέθιστου Μαρκ καταφέρνει να αναδείξει επαρκώς την έντονη προσωπικότητα του χαρακτήρα που υποδύεται, εκδηλώνοντας εκφραστικά τις συναισθηματικές εξάρσεις.
Η θεατρική τριάδα που λειτουργεί όταν βρίσκεται σύσσωμη επί σκηνής, χαρίζοντας στιγμές γέλιου, δεν αρκεί για την εκτόξευση του έργου, που επικοινωνεί εξ αρχής τις προθέσεις του.
