Είναι κάποια έργα που σε χτυπάνε στο στομάχι με το «καλημέρα». Κάποια ξεφουσκώνουν γρήγορα, όχι όμως, το «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Βασίλη Μπισμπίκη, που σε κρατάει, σε εκπλήσσει, σε ταξιδεύει μέχρι την τελευταία σκηνή.
Η πανδημία οδήγησε στο υβριδικό μοντέλο της τηλεοπτικής αναμετάδοσης ορισμένων θεατρικών έργων, κάτι που σε αρκετές περιπτώσεις άφηνε ένα φτωχό αποτέλεσμα. Η ομάδα του Τεχνοχώρου Cartel έκανε εξαιρετική δουλειά και κατάφερε να αποδώσει τη θεατρικότητα σε ένα έργο που πλέον μπορεί να σταθεί σε οποιοδήποτε κανάλι, τηλεοπτικό, διαδικτυακό, ακόμα και ως ταινία.
Βασισμένο στο περίφημο έργο του John Steinbeck και σε απόδοση της Σοφίας Αδαμίδου, η ελληνική μεταφορά συμπληρώνεται με λίγα εξωτερικά πλάνα, γυρισμένα στον δυστοπικό χώρο του Βοτανικού, ανάμεσα σε φορτηγά, εγκαταλελειμμένα κτίρια και συρματοπλέγματα.
Στην κάμερα βρίσκεται ο διευθυντής φωτογραφίας Δημήτρης Κατσαΐτης, ο οποίος καταφέρνει να γίνει «το μάτι του θεατή» που παρακολουθεί από κοντά τους ήρωες της ιστορίας, δημιουργώντας την αίσθηση ότι είσαι στο θέατρο, την ώρα που είναι ξεκάθαρο το κινηματογραφικό ύφος.
Το χαμένο όνειρο του Τζωρτζ και του Λένι μεταφέρεται επιτυχημένα στα έγκατα μιας εταιρείας ανακύκλωσης και οι πρωταγωνιστές είναι πλέον ο Βασίλης και ο Λένος. Παλέτες, εργαλεία, άνθρωποι που δουλεύουν και κοιμούνται στην ποντικότρυπά τους.
Όλοι μπαινοβγαίνουν από μια τρύπα στον τοίχο και όλοι κρύβουν θλιβερές ιστορίες. Μα μια μπίρα, ένα τσιγαράκι, όχι σκέτο, ή ένα τσάι μπορούν να ανοίξουν τα στόματα. Τα ίδια στόματα που στο επόμενο δευτερόλεπτο μπορούν να πληγώσουν βαθιά.
Το όνειρο παραμένει ένα χωράφι και ένα καλύβι σε υψόμετρο, μακριά από όλους. «Υπάρχει αυτό το μέρος;», αναρωτιούνται όλοι. Στο μέρος αυτό μόνη παρέα θα είναι τα κουνέλια που θέλει ο Λένος. Ο Λένος που αγαπάει να αγγίζει τα απαλά πράγματα, που ίσως μικρός έπεσε από μηχανάκι, ο Λένος που «δεν έχει μυαλό», αλλά δύναμη. Στον ρόλο ο συγκλονιστικός Δημήτρης Δρόσος, που δένει αριστουργηματικά με τον Βασίλη Μπισμπίκη.
Η φόρμα του Βασίλη Μπισμπίκη θυμίζει αρκετά τις αθυρόστομες ταινίες του Γιάννη Οικονομίδη, αλλά, όπως έχω ξαναγράψει, οι αθυροστομίες στα όρια της χυδαιότητας, της παρενόχλησης και της προσβολής αποτελούν κώδικα επικοινωνίας μεγάλου κομματιού της κοινωνίας και, αν ενοχλούν, δεν φταίει το έργο.
«Είσαι ωραίος, ρε συ. Είσαι σαν τον Clooney», «Ποιος είναι ο Clooney; Τι μου λες;», «Ποιος είναι ο Clooney; Αυτός με τους καφέδες!»
Στα έγκατα της εταιρείας όποιος έχει εξουσία την ασκεί στον άλλο. Ο Έλληνας στον Κούρδο, ο Κούρδος στον «καθυστερημένο», ο άνθρωπος στον σκύλο, ο άνδρας στη γυναίκα. Το αφεντικό, ο Στέλιος, που είναι απλώς επιστάτης, ανάβει κερί στη μνήμη του Παντελή Παντελίδη, έχει χρηματοκιβώτιο με όπλο και λεφτά. Όλοι έχουν την ανάγκη του και ταυτόχρονα κανένας.
Ο Γιώργος ο γέρος, η Μαίρη με τα λαμέ, ο Κούρδος που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ο φασίστας Θάνος, ο Μάνος με τα φωτορυθμικά του είναι και άνθρωποι και ποντίκια. Ξεχωριστή η παρουσία της Μαίρης Μηνά που οδηγεί και παράλληλα διχάζει τους άνδρες της εταιρείας. Που λατρεύεται σαν θεά και μετατρέπεται σε αντικείμενο μέσα σε μια στιγμή.
Άνθρωποι σαν έμας είναι οι πιο έρημοι άνθρωποι του κόσμου.
Το τέλος είναι αυτό που πρέπει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Η δικαιοσύνη όπως την ξέρουμε δεν υπάρχει, υπάρχει η αυτοδικία και η αίσθηση της απόδοσης και της απαλλαγής ευθυνών διά της βίας.
Προβολές
1-9 Ιανουαρίου
Μπορείτε να προμηθευτείτε τα εισιτήριά σας εδώ.
Συντελεστές
Παίζουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Μαίρη Μηνά, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Λευτέρης Αγουρίδας, Αγγέλα Πατσέλη, Μάρα Ζαλώνη, Ερατώ Αγγουράκη, Δημήτρης Γαλάνης, Διονύσης Κοκκοτάκης
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Κατσαΐτης
Μετάφραση: Σοφία Αδαμίδου
Ελεύθερη Απόδοση – Διασκευή: Ομάδα Cartel
