Στον κόσμο της γαστρονομίας τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η επιτυχία που δύναται να οριστεί και με αντικειμενικά κριτήρια προϋπάρχει, κερδίζεται. Όπως με το Βαρούλκο, που συγκαταλέγεται στους πιο ακαταμάχητους γαστρονομικούς προορισμούς διεθνώς. Γιος καραβομάγειρα, ο μεγάλος chef Λευτέρης Λαζάρου μιλάει μέσα από τα πιάτα του που γράφουν Ελλάδα. Έχοντας διανύσει πλήθος χιλιομέτρων στον στίβο της γαστρονομίας, βραβεύεται σταθερά για τις θαλασσινές του δημιουργίες, που αποτελούν πολύτιμες καταγραφές στη νεότερη ιστορία της ελληνικής γαστρονομίας, μέσα από ένα κράμα κλασικών αξιών, δυνατής πρώτης ύλης και δημιουργικών προτάσεων.
Ένα από τα στοιχεία που θεωρώ ανεκτίμητα στον χώρο του φαγητού και του κρασιού είναι ο παράγοντας σταθερότητα. Να επισκέπτεσαι πάλι έπειτα από μήνες ένα εστιατόριο που εκτιμάς και η ποιότητα να είναι ακριβώς η ίδια, οι γεύσεις ανέγγιχτες, τα υλικά το ίδιο γνήσια και φρέσκα, το service εξίσου ευγενικό και επαγγελματικό, οι δημιουργίες το ίδιο αυθεντικές και πρωτότυπες. Όλα αυτά ορίζουν την αληθινή επιτυχία και διάρκεια.
Η αρχή έγινε με καβούρι σε τραγανό brioche με κρέμα αβοκάντο, βασιλικό, λεμόνι chili μαγιονέζα στην κορυφή και λαχταριστό χαβιάρι. Απίθανη creamy υφή και απολύτως απολαυστική αρχή, που συνδυάσαμε με δροσερό λευκό A-Muse Blanc ποικιλίας Μαλαγουζιά από το Κτήμα Μουσών. Το μόνο που έχω να προσάψω είναι το brioche, το οποίο μάλλον επισκίαζε το καβούρι, γι’ αυτό και δεν θα μου έλειπε αν δεν υπήρχε.
Η συνέχεια συναρπαστική. Ταρτάρ γαρίδας με κρέμα σπανακόπιτας και λωτό. Πλούσιο και ντελικάτο, με υπέροχη γλυκιά επίγευση, το απολαύσαμε με ροζέ κρασί Peplo του Σκούρα.
Το τρίτο πιάτο ήταν το καθόλα νόστιμο καλαμάρι με πέστο βασιλικού σε τηγανισμένες πατάτες, κονφί ντομάτας και flakes παρμεζάνας on the top. Πρόκειται για ένα best-seller πιάτο που έχει γράψει ιστορία στο Βαρούλκο και δεν θα μπορούσε να λείπει από το μενού του εστιατορίου της Σαντορίνης. Το καλαμάρι σε μικρές μακρόστενες λωρίδες σε συνδυασμό με τις λεπτές τηγανισμένες πατάτες chips απογειώνουν το πιάτο. Wine pairing έγινε με το ιδιαίτερο λευκό Viognier του Κτήματος Γεροβασιλείου.
Επόμενο πιάτο η σουπιά κομμένη ταλιατέλα με chutney και ξανθές σταφίδες topped, με μια σάλτσα από μυρώνια και φέτα. Look & feel ελληνικότητας, που έδεσε με το περιζήτητο λευκό κρασί Nostos Roussanne της Οινοποιίας Μανουσάκη.
Σταθμός ελληνικότητας και το χριστόψαρο, με μους αγκινάρας α λα πολίτα, ταραμά, αρακά και κρέμα καρότου, που ταίριαξε απόλυτα με new age κόκκινο Λημνιώνα του Κτήματος Ζαφειράκη.
Ο γλυκός επίλογος έγινε με lemon pie με ginger, κρέμα λεμόνι, μπισκότο αμύγδαλο, παγωτό με επίγευση πιπέρι και, στην κορυφή, καραμελωμένες βιολέτες και μαρέγκα με άρωμα δυόσμου. Συνοδός του ο Μοσχάτος Λήμνου Grand Cru.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον που να μην ήθελε να ξαναζήσει αυτή τη γλυκιά γιορτή λαμπερών πρώτων υλών και υψηλής μαγειρικής τεχνικής. Όταν ήρθε κοντά μας ο chef, με την ξεχωριστή του ευγένεια, για να δει πώς εξελίχθηκε η γαστρονομική ιεροτελεστία μας, δεν μπορούσαμε παρά να υποκλιθούμε.
Διαβάστε ακόμα στην αθηΝΕΑ:
Greek Yacht Gastronomy: Γαστρονομία Εν Πλω
Κτήμα Αργυρού: Υπόσχεση Ποιότητας από Τέσσερις Γενιές
Caviar Pasta του Pelagos Four Seasons: Πιάτο με Ιστορία
