Την περασμένη Κυριακή έτρεξα για τέταρτη φορά 42,2 χιλιόμετρα. Ήταν η δεύτερη φορά που έτρεχα στην πόλη μου, στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Τρέχοντας για δεύτερη φορά την ίδια διαδρομή, νιώθεις μια αμαρτωλή ασφάλεια, ξέρεις τι μπορείς να “δώσεις” και τι όχι (ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις), γιατί έχεις ένα σημείο αναφοράς, την προηγούμενή σου επίδοση. Τρέχοντας στην πόλη σου, υπάρχει το στοιχείο της οικειότητας, του κρεβατιού σου το βράδυ πριν τον αγώνα και το βράδυ μετά τον αγώνα, των φίλων και γνωστών ανάμεσα σε θεατές και δρομείς. Όλο και κάποιος θα φωνάξει το όνομά σου.
Φυσικά, υπάρχει το άγχος και ο στόχος για έναν καλό χρόνο. Έχεις όμως και την πολυτέλεια να αφαιρεθείς. Και τότε κάνεις σκέψεις καθαρές, σχεδόν αυτονόητες, σκέψεις που δεν έχεις χρόνο να κάνεις στην κανονική σου ζωή. Σε μία τέτοια στιγμή σκέφτηκα πόσο ευγνώμων είμαι για το σώμα μου. Έχω ένα σώμα που μπορεί να κάνει δύσκολα πράγματα και το χρειάζομαι να κάνει δύσκολα πράγματα.
Το σώμα αναλαμβάνει να κάνει πράγματα που δεν αντέχει η ψυχή. Κι επειδή έχω μάθει το σώμα μου να κάνει δύσκολα πράγματα, βρίσκω μια ανακούφιση όταν αναγνωρίζω ότι ακόμα να αντιδρά στην απώλεια.
Λένε πως “όλα είναι στο μυαλό”, και το έχω πει κι εγώ πολλές φορές, ειδικά όταν μιλάω για τον μαραθώνιο. Αλλά όσο έτρεχα τον τέταρτο μαραθώνιό μου, σκεφτόμουν πως εγώ, με αυτό το σώμα, έχω τρέξει τρεις μαραθωνίους. Έχουν πετρώσει οι μύες μου, έχουν ματώσει τα δακτυλάκια των ποδιών μου, έχω χάσει τέσσερα νύχια.
Εγώ, με αυτό το σώμα, έχω γεννήσει τρία παιδιά. Άλλες τρεις μαραθώνιες διαδρομές: από τη στιγμή που έμεινα έγκυος, μέχρι τη στιγμή που σταμάτησα να θηλάζω (και όχι μόνον). Έχω πάρει είκοσι κιλά δύο φορές και δεκάξι κιλά άλλη μία. Έχω βγάλει από μέσα μου τρεις ανθρώπους. Έχω σχεδόν ξεχάσει πόσο έχω πονέσει.
Εγώ, με αυτό το σώμα, έχω θρηνήσει και μαθαίνω να ζω με την απώλεια. Όποιος ή όποια έχει χάσει ένα αγαπημένο πρόσωπο, ξέρει ότι υπάρχουν στιγμές που πονάς και σωματικά. Στην πολλή αρχή το στομάχι σου ζαρώνει και σε τραβάει και το έντερό σου τρελαίνεται. Λίγο αργότερα, χάνεις τη φωνή σου. Για μήνες, χρόνια ίσως, όταν έχεις μάθει να συγκρατείς δάκρυα, πονάνε τα μηνίγγια σου, και νιώθεις εξάντληση. Το σώμα αναλαμβάνει να κάνει πράγματα που δεν αντέχει η ψυχή. Κι επειδή έχω μάθει το σώμα μου να κάνει δύσκολα πράγματα, βρίσκω μια ανακούφιση όταν αναγνωρίζω ότι ακόμα αντιδρά στην απώλεια. Σαν να μου επιβεβαιώνει ότι το διαχειρίζομαι, το “μεταβολίζω”, μάχομαι.
Εγώ, με αυτό το σώμα.
