Το «Δωμάτιο 108» του Stephan Streker θα μπορούσε να είναι ένα συναρπαστικό δικαστικό θρίλερ, ή μια δραματική ερωτική ιστορία, ή μια καθηλωτική ταινία για μια υπόθεση πιθανής γυναικοκτονίας. Ωστόσο, εξαιτίας κυρίως του σεναρίου, το φιλμ, που βασίζεται σε αληθινή ιστορία και διαθέτει μια αξιοπρόσεκτη κλιμάκωση, είναι μια μετριότατη προσπάθεια, στην οποία τα πάντα είναι αμφιλεγόμενα.
«Δωμάτιο 108» | Stephan Streker | Jeremie Regnier, Alma Jodorowsky, Emmanuelle Bercot | Βέλγιο, Γαλλία
Την αληθινή ιστορία ίσως δεν θα τη μάθει ποτέ κανείς. Γιατί η αληθινή ιστορία συγκαταλέγεται στις ανεξιχνίαστες υποθέσεις. Το μόνο βέβαιο είναι πως το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου 2013 η Véronique Pirotton βρέθηκε νεκρή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της. Για τον θάνατό της κατηγορήθηκε ο σύζυγός της, ο Bernard Wesphael, ένας πολλά υποσχόμενος Βέλγος πολιτικός, μέλος του κόμματος Ecolo (το αντίστοιχο του κόμματος των Πρασίνων).
Ο Bernard Wesphael θεωρήθηκε ύποπτος δολοφονίας, φυλακίστηκε για 10 μήνες και στη συνέχεια αθωώθηκε χάρη στην υπερασπιστική γραμμή, η οποία ανέδειξε το γεγονός ότι υπήρχαν λάθη στην τοξικολογική έκθεση. Ο Βέλγος πολιτικός, μετά την αθώωσή του, μήνυσε το κράτος για παράνομη φυλάκιση και, τελικά, κέρδισε 83.000 ευρώ ως αποζημίωση για την ταλαιπωρία του. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, με τίτλο «Assassin», στο οποίο παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για τον θάνατο της γυναίκας του και, στη συνέχεια, προσπάθησε να ξεκινήσει ένα νέο πολιτικό κίνημα, το Μouvement de Gauche, με άξονες τη συμμετοχική δημοκρατία και την ιθαγένεια.
Αυτή η σκοτεινή υπόθεση έχει γίνει και σειρά ντοκιμαντέρ, που προβάλλεται στο Netflix με τον τίτλο «Under Suspicion: Uncovering the Wesphael Case». Σε αυτό, η Véronique Pirotton παρουσιάζεται ως προβληματική προσωπικότητα με τραυματικές εμπειρίες, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η σεξουαλική παρενόχληση που είχε από καθηγητή της σε ηλικία 14 ετών. Επιπλέον, η νεαρή γυναίκα φαίνεται να ξέφευγε με το αλκοόλ, κάτι που τουλάχιστον στην ταινία του Stephan Streker «Δωμάτιο 108» ισχύει και για τον Bernard Wesphael, τον θεωρούμενο, αρχικά, δολοφόνο της.
Όποια κι είναι η αλήθεια, η οποία τότε, το 2013, είχε απασχολήσει έντονα την κοινή γνώμη της βελγικής κοινωνίας, χωρίς ωστόσο η υπόθεση να ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας, δεν φαίνεται να απασχολεί τον Βέλγο σκηνοθέτη Stephan Streker, του οποίου προηγούμενο δείγμα γραφής ήταν η ταινία «Ένας γάμος».
Άλλωστε, όπως δηλώνει, χρησιμοποίησε την πολύκροτη υπόθεση μόνο ως καμβά της ταινίας του. Αυτό που επιδίωξε ήταν να κάνει μια δραματική ταινία για τα όρια της αλήθειας και του ψέματος, του έρωτα και της ζήλιας, της κατάχρησης και της απόλαυσης. Ένα φιλοσοφημένο κινηματογραφικό σχόλιο για τις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις που μπορούν σε μια στιγμή να γίνουν «κόλαση». Και για τον θύτη και, φυσικά, για το θύμα.
Αυτό που πέτυχε, ωστόσο, δεν είναι κάτι περισσότερο από μια ταινία στην οποία τα πάντα, εκτός από την αξιοπρόσεκτη κλιμακούμενη έντασή της, είναι θολά. Όλα υπαινίσσονται, αλλά τίποτα δεν λέγεται με σαφήνεια. Όλα μοιάζουν πιθανά και ταυτόχρονα απίθανα. Σαν το σενάριο της ταινίας, το οποίο έχει γράψει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, να αναζητά τρόπο να αποτυπώσει θολωμένα μυαλά και αποτρόπαιες σκέψεις χωρίς εν τέλει να το καταφέρνει.
Ακόμη περισσότερο σινεμά στην αθηΝΕΑ:
Emmanuelle Béart: «Δεν πρέπει να λογοκρίνουμε τη σκέψη μας»
Τριακόσια Χιλιόμετρα Πεζοπορία για να Βρει το Δίκιο του
Βραβεία Oscar 2022: Νικήτριες, Νικητές και Ένα Χαστούκι
