ΕΣΩ 2024 | Βραβεία Συνολικής Προσφοράς Archisearch & Renzo Piano Building Workshop

Καλώς ορίσατε ξανά, «Πίσω στη Γη»! Η ημερίδα ΕΣΩ, η μεγαλύτερη διοργάνωση για το design και την αρχιτεκτονική, επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 22 Μαΐου 2024 με κεντρική θεματική «Πίσω στη Γη: Φύση, Υλικά, Βιωσιμότητα και Τεχνητή Νοημοσύνη». 

Στο πλαίσιο της ΕΣΩ 2024 έρχεται και η έκτη διοργάνωση των βραβείων Archisearch Lifetime Achievement Awards, τα οποία, από το 2018 που καθιερώθηκαν, τιμούν σημαντικές προσωπικότητες της εγχώριας σκηνής για τη συνολική συνεισφορά τους στην ελληνική αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική θεωρία και πράξη.

Η φετινή διοργάνωση  θα αναδείξει και θα τιμήσει το έργο και την προσωπικότητα του Τάσου Μπίρη (ομότιμου καθηγητή του ΕΜΠ και μεγάλου δασκάλου), του Μανόλη Κορρέ [επικεφαλής της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης (ΥΣΜΑ) και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 2017] και της κορυφαίας Ελληνίδας κεραμοπλάστριας Ελένης Βερναδάκη. 

Tα βραβεία συνολικής προσφοράς του Archisearch και της Design Ambassador είναι ήδη 7 ετών. Η αρχή έγινε στο 8ο ΕΣΩ, στο αμφιθέατρο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, με το βραβείο να απονέμεται στον μεγάλο designer Γιάννη Τσεκλένη.

Το βραβείο έχουν παραλάβει μέχρι σήμερα οι εξής:

2023 (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών)
Δημητρης Φιλιππίδης
Δημήτρης Αντωνακάκης
Κυριάκος Κυριακίδης
Ρένα Παπασπύρου

2022 (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών)
Νέλλα Γκόλαντα
Μάρω Αδάμη Καρδαμίτση
Σέβα Καρακώστα

2020 (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών)
Θεοδόσης Τασιος
Κωνσταντίνος Δεκαβαλας
Ιωάννης Βικέλας

2019 (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών)
Γιαννης Τσεκλένης

Ας γνωρίσουμε καλύτερα τις τρεις προσωπικότητες που θα βραβευθούν φέτος:

Τάσος Μπίρης

Διδασκαλία -Έρευνα

Ο Τάσος Μπίρης είναι αρχιτέκτονας και ομότιμος καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ. Σπούδασε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, από την οποία αποφοίτησε το 1966. Τον ίδιο χρόνο δέχτηκε πρόταση του καθηγητή Ιωάννη Δεσποτόπουλου, του οποίου ήταν μαθητής, να υπηρετήσει στην έδρα «Γενικής Κτηριολογίας και Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων» της ίδιας σχολής, ως μέλος του διδακτικού προσωπικού.

Κατά την περίπου 40 χρόνων της δράσης του ως καθηγητή στην περιοχή των Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων διαμόρφωσε και διατύπωσε δημοσίως προσωπικές του θέσεις για το μάθημα των Συνθέσεων. Με το διδακτικό του πνεύμα, τα παραδείγματα και το μεθοδολογικό συνθετικό εργαλείο δικής του επινοήσεως «μεταλλασσόμενο μοντέλο συνθετικών εφαρμογών» –το οποίο σε κλίμακα 1:50 συναποτελούν τα ελάχιστα δυνατά πρωτογενή στοιχεία (στύλοι, δοκοί και επίπεδα) που συγκροτούν τον αρχιτεκτονικό χώρο στο σύστημα «δοκός επί στύλου»– διερεύνησε με άμεσο τρόπο βασικές αρχέτυπες διατάξεις του χώρου και συνέβαλε στη γέννηση ιδεών για την αρχιτεκτονική, στο μάθημα Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων. 

Μέσα από: α) χειρονομίες, β) ιδεογραμματικές δομικές χαράξεις και γ) αρχέτυπες χωρικές διατάξεις επί του Μοντέλου-Lego, ερευνά με ορθολογικό-δομικό τρόπο διδακτικά «αρχιτεκτονικά ίχνη και σημάδια».

Κεντρικά θέματα της έρευνάς του, αλλά και της διδασκαλίας του, αποτέλεσαν έννοιες όπως η «Κεντρική Ιδέα», η «Συνθετική Δομή σε συνάρτηση με τη Μορφή», οι «Αντίρροπες Συζυγίες», οι «Αρχέτυπες Χωρικές Δομές», η σημασία του συσχετισμού θεωρίας και πράξης στο μάθημα των Συνθέσεων κ.ά.

Αρχιτεκτονικό Έργο

Έχει εκπονήσει μελέτες ιδιωτικών και –κυρίως– δημόσιων κτιρίων, τα περισσότερα από τα οποία έχουν υλοποιηθεί και παρουσιάζονται στην ελληνική και ξένη βιβλιογραφία. Η πλούσια εργογραφία του περιλαμβάνει έργα μικρής και μεγάλης κλίμακας, όπου, εφαρμόζοντας σύγχρονες τυπολογίες για τον κατοικήσιμο χώρο στην ιδιωτική και συλλογική του έκφανση, διαμορφώνει μια νέα ερμηνεία της αρχιτεκτονικής, ενώ μέσα από τα δημόσια έργα με τα οποία καταπιάνεται επιχειρεί να εκφράσει έννοιες που αφορούν τη συλλογικότητα των πολιτών και το βίωμα ενός κτιρίου από την κοινότητα:

• Μονοκατοικίες – όπως η μονοκατοικία στην Εκάλη (1977, με Δημήτρη Μπίρη) και η  μονοκατοικία στον Διόνυσο (1989, με Ελένη Αμερικάνου)
• Πολυκατοκίες – όπως η πολυκατοικία στο Πολύδροσο Χαλανδρίου (1979, με Δημήτρη Μπίρη) και η πολυκατοικία στο Χαλάνδρι (1979, με Δημήτρη Μπίρη)
• Κτίρια δημόσιου ενδιαφέροντος  – όπως το κτίριο γραφείων στην οδό Λουίζης Ριανκούρ (1996), το υπαίθριο ξύλινο θέατρο στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου (1994), ο Βρεφονηπιακός Σταθμός Δήμου Μαρκόπουλου (1993) και το Αρχαιολογικό Μουσείο Ήλιδας (Τιμητική Διάκριση στα Βραβεία Αρχιτεκτονικού Έργου ΣΑΔΑΣ, 2005, με Δημήτρη Μπίρη)
• Αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί – Η κύρια δράση του στον χώρο της αρχιτεκτονικής εφαρμογής εξακολουθεί να πραγματοποιείται μέσω συμμετοχών και βραβεύσεων σε σημαντικούς πανελλήνιους και διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, όπως το Β′ Βραβείο Διεθνούς Διαγωνισμού για το «Νέο Μουσείο Ακρόπολης», το Α’ Βραβείο Πανελλήνιου Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού για το «Νέο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης» και το Α’ Βραβείο Πανελλήνιου Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού για το «Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης»

Θεωρητική Κειμενογραφία

Έχει συγγράψει σειρά άρθρων για θέματα αρχιτεκτονικής σε ελληνικά και ξένα βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες και έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Μανόλης Κορρές

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1972) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (1975-77), διδάκτωρ του Freie Universität του Βερολίνου (1991) και του ΕΜΠ (1992).

Μηχανικός στα Έργα Συντήρησης Μνημείων της Ακρόπολης (1975, 1977-1979), προϊστάμενος του Τμήματος Αναστηλώσεων στη Διεύθυνση Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού (1981), προϊστάμενος του Έργου «Παρθενών» της Α′ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων (1983-1999).

Aναπληρωτής καθηγητής (1999) και πρωτοβάθμιος καθηγητής (2006-2015) στο ΕΜΠ. Δίδαξε αρχαία αρχιτεκτονική, ιστορική τοπογραφία, αναστήλωση, εκτός από το ΕΜΠ, και στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στα Πανεπιστήμια Pennsylvania και Berkeley των ΗΠΑ και σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας.

Έχει συμμετάσχει στη μελέτη, συντήρηση, αναστήλωση και ανάδειξη πολλών ιστορικών μνημείων σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ειδικότερα στην Αθήνα, εργάστηκε στο Ερέχθειο, στο Ιερό του Διονύσου, στο Διονυσιακό Θέατρο στις νότιες παρειές της Ακρόπολης (1980-1983, υπεύθυνος έργου) και κυρίως στον Παρθενώνα (1983-1999, υπεύθυνος εργασιών αναστήλωσης και ανάδειξης του μνημείου). Τακτικό μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ, 2006-).

Έχει συγγράψει πλήθος άρθρων και βιβλίων, μεταξύ άλλων τα «Η Στέγη του Ηρωδείου και Άλλες Γιγάντιες Γεφυρώσεις», «Από την Πεντέλη στον Παρθενώνα» και «Από το Λατομείο στον Παρθενώνα».

Αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου και  της Koldewey Gesellschaft. Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας της Ρώμης (2013), Αργυρό Μετάλλιο της Γαλλικής Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής (1995), Χάλκινο Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών (1989), Βραβείο Alexander von Humboldt (2003), Premio Internazionale di Archeologia, città di Ugento (Premio Zeus, 2006). H Ακαδημία Αθηνών τον βράβευσε για το βιβλίο του «Η Στέγη του Ηρωδείου και Άλλες Γιγάντιες Γεφυρώσεις (2014). Παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1998).

Ελένη Βερναδάκη

Η Ελένη Βερναδάκη σπούδασε κεραμική στο Hammersmith College of Art and Building του Λονδίνου (1957-1959). Επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1959 και άνοιξε το εργαστήριό της στο κέντρο της Αθήνας (Σόλωνος 20), το οποίο από το 1974 μεταφέρθηκε στην Κάντζα, σε κτίριο που είχε ειδικά σχεδιάσει ο αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος. Το 1961 εντάχθηκε στην «Ομάδα Τέχνης α′» που είχε στόχο την προώθηση της τέχνης στο ευρύ κοινό.

Από το 1968 έως το 2015 λειτούργησε το Μορφολογικό Κέντρο Αθηνών – adc (Athens Design Center), το οποίο ίδρυσε με τον σύζυγό της Νίκο Παπαδάκι και αποτέλεσε σημείο αναφοράς και δυναμικό κύτταρο δημιουργίας, προβολής και προώθησης στο κοινό έργων που πρότειναν μιαν εμπνευσμένη συμβίωση του χειροποίητου καλλιτεχνικού αντικειμένου με τη σύγχρονη ζωή.

Υπήρξε επίσης ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Σύγχρονης Τέχνης (ΣΥΣΤ), όπου διετέλεσε και γενική γραμματέας. Παρουσίασε έργα της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Για πενήντα και πλέον χρόνια, η Ελένη Βερναδάκη δημιούργησε εκατοντάδες κεραμικά αντικείμενα-φόρμες, ανανεώνοντας ριζικά την καλλιτεχνική κεραμική στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Στα πρώιμα έργα της διαφαίνονται εκλεκτικές αναφορές στην ντόπια κεραμική παράδοση και την αρχαία ελληνική αγγειοπλαστική.

Παράλληλα, ωστόσο, στην πορεία της δουλειάς της, κυρίαρχο χαρακτηριστικό στα έργα της θα είναι η δυναμική αξιοποίηση των αρχών του κεραμικού «μοντερνισμού» του 20ού αιώνα, ενώ θα δώσει και έργα που αποτελούν ξεχωριστή έκφραση του πεδίου που περιγράφεται ως «εννοιολογική κεραμική».

Κοινή συνισταμένη στη δημιουργική της πορεία θα είναι η έρευνα σχετικά με την ίδια την έννοια και τα όρια της κεραμικής τέχνης, αλλά και συνολικά του χειροποίητου καλλιτεχνικού αντικειμένου.

Η Βερναδάκη θα κατορθώσει τελικά να υπερβεί τη διάκριση, αφενός, μεταξύ «υψηλής» και «ελάσσονος» τέχνης και, αφετέρου, μεταξύ χρηστικού και μη χρηστικού αντικειμένου. Στο πνεύμα του studio ceramics, στο οποίο γαλουχήθηκε, δεν δεσμεύτηκε από τυποποιημένες φόρμες ή χρήσεις του κεραμικού έργου και αντιμετώπισε την κεραμική ως «συνισταμένη έκφραση των εικαστικών τεχνών», όπως τη χαρακτήριζε η ίδια. Ως μια μορφή τέχνης η ποιότητα της οποίας ορίζεται από τη διαρκή έρευνα, τεχνική, μορφοπλαστική και διανοητική, που καταθέτει ο καλλιτέχνης.

Στο πληθωρικό της έργο συναντάμε και άλλες εμπνευσμένες εφαρμογές της πλαστικής της έρευνας, όπως τραπέζια-φόρμες, τολμηρά κοσμήματα-αντικοσμήματα και πολλά ακόμη, στις οποίες, εκτός από τον πηλό, αξιοποιεί τις ιδιότητες και υλικών όπως το μάρμαρο, το ξύλο, διάφορα μέταλλα, ακόμη και το πλαστικό.

Δούλεψε, επίσης, σε αρχιτεκτονικές εφαρμογές της κεραμικής, σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας επιτοίχιες συνθέσεις για δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με τους Γιάννη Μόραλη, Παναγιώτη Τέτση, Μιχάλη Κατζουράκη και Δημήτρη Μυταρά για τη μεταφορά σχεδίων τους για κεραμικές συνθέσεις.

Σε όποια κλίμακα και αν δούλεψε, η Ελένη Βερναδάκη αντιμετώπισε την καλλιτεχνική πράξη ως μια ενιαία διανοητική και δεξιοτεχνική διαδικασία που δίνει μορφή στην ύλη και υλοποιεί τη μορφή, πέρα από τις συμβατικές ταξινομήσεις των τεχνών.

Τα Βραβεία Απονέμουν…

Ο αρχιτέκτονας και ακαδημαϊκός δρ Παναγιώτης Πάγκαλος βραβεύει τον Τάσο Μαίρη και την Ελένη Βερναδάκη, ενώ ο αρχιτέκτονας Ph.D και ομότιμος καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ δρ Ανδρέας Κούρκουλας βραβεύει τον Μανόλη Κορρέ.

Παναγιώτης Πάγκαλος

Ο Παναγιώτης Πάγκαλος είναι αρχιτέκτων, διδάκτωρ αρχιτεκτονικής, καθηγητής του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και Συνεργαζόμενο Εκπαιδευτικό Προσωπικό (ΣΕΠ) του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Είναι ο ιδρυτής του πολιτισμικού φορέα CITYLAB (2013), καθώς και της ομάδας σχεδιασμού expiry project (2002). Διετέλεσε αντιπρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και υπότροφος ερευνητής «Καραθεοδωρή» (2005-2008).

Έχει διδάξει επί σειρά ετών σε 7 πανεπιστημιακά ιδρύματα (Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πανεπιστήμιο Πατρών, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, ΑΤΕΙ Πατρών), έχει βραβευτεί σε διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και έχει συμμετάσχει ως προσκεκλημένος ομιλητής σε διεθνή συνέδρια και μεταπτυχιακά προγράμματα.

Έχει επιμεληθεί εκθέσεις τέχνης και αρχιτεκτονικής και έχει οργανώσει πλήθος συνεδρίων και εκπαιδευτικών εργαστηρίων. Περί αρχιτεκτονικής, έχει δημοσιεύσει και επιμεληθεί 18 βιβλία, έρευνες και άρθρα σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά, με επιστημονικές επιτροπές, σε πρακτικά διεθνών συνεδρίων και συλλογικούς τόμους.

Ανδρέας Κούρκουλας

Ο Ανδρέας Κούρκουλας μαζί με τη Μαρία Κοκκίνου ίδρυσαν το αρχιτεκτονικό γραφείο Kokkinou Kourkoulas Architects and Associates το 1989. Το έργο του γραφείου έχει τύχει σημαντικών διακρίσεων αλλά και δημοσιεύσεων διεθνώς και έχει δύο φορές προταθεί για τα βραβεία Mies Van der Rohe της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έχοντας δώσει προτεραιότητα σε θέματα οικολογίας, έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο LEED Gold για συγκρότημα γραφείων στην Ελλάδα. Το έργο του κυμαίνεται σε όλες τις κλίμακες, από κατοικίες, καταστήματα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, μουσεία και μεγάλα γραφειακά συμπλέγματα.

Ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στη σχολή Bartlett του UCL και δίδαξε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου για 30 χρόνια. Εχει δώσει διαλέξεις, έχει διδάξει και συνεργαστεί με διάφορες σχολές στο εξωτερικό (Μενδρίσιο, EPFL, Architectural Association, Bartlett – UCL, Καθολικό Πανεπιστήμιο της Χιλής, Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, Georgia Tech κ.λπ.).

Renzo Piano Building Workshop

Στο πρόγραμμα της ημερίδας ΕΣΩ 2024 περιλαμβάνεται και τo Renzo Piano Building Workshop, με ομιλητές τους: 

Olaf de Nooyer

Συνεργάτης, αρχιτέκτονας στο Renzo Piano Building Workshop (RPBW). Σπούδασε στο Netherlands TU (Technical University) στο Ντελφτ και, αφού εργάστηκε για τον Δήμο του Rotterdam στο σχέδιο ανάπτυξης του λιμενικού μετώπου, ξεκίνησε το 1989 τη συνεργασία του με το Renzo Piano Building Workshop.

Εργάστηκε αρχικά για το Columbus International Exposition (1992) στη Γένοβα, με το «Grande Bigo» να αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τοπόσημα της πόλης, υπήρξε υπεύθυνος για το National Science Centre στο Άμστερνταμ (που ολοκληρώθηκε το 1997) και εξελίχθηκε σε Συνεργάτη το 1997. Εργάστηκε επίσης για το Aurora Place, πύργο γραφειακών εγκαταστάσεων και κτίριο κατοικιών στο Σίδνεϊ (2000).

Υπήρξε υπεύθυνος επικεφαλής αρχιτέκτονας στο έργο για την Ακαδημία Επιστημών στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια (California Academy of Sciences), η οποία εγκαινιάστηκε το 2008, και για το Astrup Fearnley – Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Όσλο της Νορβηγίας (2012). Αντίστοιχη θέση κατείχε και στο έργο JNBY στη Hangzhou και στο Whittle School στο Shenzhen, στην Κίνα. Αυτή τη στιγμή εργάζεται για το έργο ΙΣΝ Διεθνής Πρωτοβουλία για την Υγεία, ένα πρότυπο για τα μελλοντικά νοσοκομεία της χώρας, και συγκεκριμένα για το κτίριο του Γενικού Νοσοκομείου της Σπάρτης.

Olga Tourlomousi

Ιδρύτρια της OR Architecture, μιας νέας αρχιτεκτονικής εταιρείας με έδρα την Αθήνα, που ειδικεύεται σε άνετα και περιβαλλοντικά ευφυή κτίρια. Είναι επίσης η εκπρόσωπος του Renzo Piano Building Workshop (RPBW) στην Ελλάδα. Έγινε μέλος του RPBW Office στη Γένοβα το 2019 και συμμετέχει στην ομάδα σχεδιασμού για τα τρία νέα νοσοκομεία στην Ελλάδα που αποτελούν μέρος της ΙΣΝ Διεθνούς Πρωτοβουλίας για την Υγεία.

Κατά τη διάρκεια της παρουσίας της στο RPBW, συνεργάστηκε στενά με τον Olaf de Nooyer στον σχεδιασμό του Γενικού Νοσοκομείου της Σπάρτης. Έπειτα από τέσσερα χρόνια επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου συνεχίζει τη συνεργασία της με το RPBW ως εκπρόσωπός τους, επιβλέποντας την κατασκευή των νοσοκομείων.

Προηγουμένως είχε εργαστεί για τρία χρόνια ως επιβλέπων αρχιτέκτονας στην κατασκευή του Πολιτιστικού Κέντρου Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στην Αθήνα (SNFCC), το οποίο σχεδιάστηκε από το RPBW και ολοκληρώθηκε το 2016.

Κατέχει πτυχίο Αρχιτεκτονικής από το Εθνικό Μετσόβιο Πανεπιστήμιο Αθηνών (2010) και μεταπτυχιακό δίπλωμα στην Τεχνολογία Κτιρίων από το TU στο Delft (2018), εστιάζοντας στον σχεδιασμό βιώσιμων κτιριακών επιφανειών.

• Μπορείτε να κλείσετε τα εισιτήριά σας για το ΕΣΩ 2024 εδώ. 

Στοιχεία Διοργάνωσης
ΕΣΩ 2024 – Πίσω στη Γη | Συνέδριο, Ημερίδα Αρχιτεκτονικής & Σχεδιασμού
Τοποθεσία: Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Ημερομηνία: Τετάρτη 22 Μαΐου 2024

Δημιουργία Περιεχομένου & Χορηγός Επικοινωνίας Archisearch.gr
Διεύθυνση Παραγωγής & Καλλιτεχνική Επιμέλεια Design Ambassador

Χορηγοί:
ΠΛΑΤΙΝΕΝΙΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ – GLM OUTDOOR SOLUTIONS
ΧΡΥΣΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ – ORAMA MINIMAL FRAMES
ΑΣΗΜΕΝΙΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ – EUROPA
ΧΑΛΚΙΝΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ – ELVIAL
ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ – LAFARGE
ΜΕΓΑΛΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ: ELTOP, ΚΕΒΕ, TEXTURES AND TILES, SIFAKIS GLASS CONSTRUCTIONS, ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ, KIMISOO, FRANKE, STO INTERNATIONAL, BRATTI, VERNOLIN DEFTEREOS, ARCHITEXTURE, BENJAMIN MOORE, NEOKEM, FURNITURE GALLERY, GRUPPO CUCINE, ISOMAT, MARMOURIS, SATO, STORMY SA, NAFPLIOTIS GLASS, URBI ET ORBI, MOLESKINE, ETHIMO, KLEEMANN, KALOTARANIS, AVE

 

Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:

ΕΣΩ 2024 | Πίσω στη Γη: Φύση, Βιωσιμότητα & Τεχνητή Νοημοσύνη

Η Ελληνική Αρχιτεκτονική στο «Άνθος» της

#BraveNewHome: το Σπίτι του Μέλλοντος θα «Ακούει» τις Ανάγκες μας