Είναι γεγονός πώς ολοένα και περισσότερα μιούζικαλ κάνουν την εμφάνισή τους στα αθηναϊκά θέατρα, παρότι επικρατεί η άποψη ότι «ο Έλληνας δεν το ’χει με τα μιούζικαλ», όπως αναγράφεται σε σκηνική οθόνη του «Ευαγγελισμού», του μιούζικαλ που παρουσιάζεται στο Rex του Εθνικού Θεάτρου.
Ο Άγγελος Τριανταφύλλου (σκηνοθεσία, μουσική) με τον Γιάννη Αστερή (λιμπρέτο) στήνουν ένα οπτικοακουστικό θέαμα σχολιάζοντας το ελληνικό σύστημα υγείας, τις εφημερίες, τα επείγοντα, το ιατρικό προσωπικό, τους νοσηλευτές και τους νοσηλευόμενους που μάχονται τον χάρο κάθε δευτερόλεπτο προσπαθώντας να νεκραναστήσουν μελλοθάνατους ασθενείς, αναστέλλοντας πρόσκαιρα τη λύτρωση από τον σωματικό και ψυχικό πόνο, αφού η κατάλυση του θανάτου δεν θα φέρει τον ευ-αγγελισμό, και συνειδητοποιώντας τον εν σοφία ποιημένο κύκλο της ζωής που «οφείλει να ολοκληρωθεί».
Το Μετέωρο Βήμα μιας Παράστασης
Και ενώ σε αυτό το «ανυπόφορα οικείο και την ίδια στιγμή παράδοξα ανοίκειο σύμπαν» οι θνητοί γίνονται τεθνεώτες, αθάνατες παραμένουν αξίες και έννοιες όπως η αγάπη, τα πάθη, η υπομονή και ο χρόνος.
Και εντός νοσοκομειακού σκηνικού πλαισίου (Εύα Μανιδάκη) ερμηνεύουν και κινούνται χορευτικά και μουσικά στη φόρμα του μιούζικαλ, ξεδιπλώνοντας παράλληλες ιστορίες επειγόντων περιστατικών που καταλήγουν αλλά ουσιαστικά χάνονται ανάμεσα στις σκηνικές πράξεις, αφήνοντας ένα μετέωρο πρώτο μέρος και μια εν τρικυμία συνέχεια, σαφώς πιο συμπυκνωμένη αλλά επιφανειακή όσον αφορά την πλοκή.
Η ιστορία του «Ευαγγελισμού» κλείνεται μέσα στις χαοτικές φρενήρεις εφημερίες, στις ελλείψεις προσωπικού και ιατρικού εξοπλισμού με τον κάθε ασθενή και συνοδό να έχει μια ιστορία να μοιραστεί, η οποία πέφτει στο κενό.
Φιλότιμη Προσπάθεια
Συγγραφικά (λιμπρέτο Γιάννης Αστερής) και σκηνοθετικά [Άγγελος Τριανταφύλλου (σκηνοθεσία και μουσική) και Δημήτρης Σταυρόπουλος] ο «Ευαγγελισμός, το Μιούζικαλ», όπως είναι ο πλήρης τίτλος του έργου, είναι μια ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα σε σημεία παράσταση που αντλεί από τη νοσοκομειακή πραγματικότητα, αλλά καταλήγει σε μια άναρχη σκηνική παρουσίαση όπου το κωμικό και δραματικό στοιχείο ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί και το καστ (Κατερίνα Παπουτσάκη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Χρήστος Λούλης, Ελένη Κοκκίδου, Γιώργος Γλάστρας, Ευαγγελία Καρακατσάνη κ.ά.) κάνει εντατικές προσπάθειες να συντονίζεται στους ρυθμούς του μιούζικαλ αξιοποιώντας από την ελλειπτική σύνθεση το μέγιστο δυνατό, ενώ φωνητικά στέκεται στο ύψος της δραματικής συνθήκης.
Αρμονική προσθήκη η Νατάσα Μποφίλιου, που μαζί με την Έλλη Πασπαλά προσαρμόζουν τη μελωδική φωνή τους στο λιμπρέτο και τα μουσικά μέρη. Παρ’ όλα αυτά, αν και η πρωτότυπη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου και τα τραγούδια παίζονται ζωντανά από καταξιωμένους μουσικούς και ερμηνεύονται επί σκηνής από τραγουδιστές/στριες συνθέτοντας μια πολυφωνική μουσική αφήγηση, δεν καλύπτονται οι δραματουργικές και σκηνοθετικές ελλείψεις.
Εν κατακλείδι, ο «Ευαγγελισμός, το Μιούζικαλ» συνιστά μια φιλότιμη μεν αλλά αδύναμη προσπάθεια, αν και εκ προοιμίου φιλόδοξη, που προστίθεται στην αναγέννηση των μιούζικαλ στις αθηναϊκές σκηνές.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Είδαμε το «Η Λέξη Πρόοδος στο Στόμα της Μητέρας μου Ηχούσε Πολύ Φάλτσα»
Είδαμε το «RegretMeNot» στο Θέατρο Χώρος και… δεν το Μετανιώσαμε
