Η νομική ένωση ενός ζευγαριού δίνει μία επισημότητα στη σχέση τους. Για το κοινωνικό περιβάλλον, η σχέση του ζευγαριού είναι μία μακροχρόνια σχέση που όμως μοιάζει να παίρνει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, σάρκα και οστά, όταν οι δύο αποφασίζουν να παντρευτούν. Ο γάμος μοιάζει να αλλάζει το τοπίο και να δίνει αυτομάτως, στα μάτια κυρίως των οικογενειών, το δικαίωμα να έχουν πολύ πιο συγκεκριμένη άποψη, την οποία φυσικά και εκφράζουν.
Ακόμα όμως κι αν ένα ζευγάρι βρίσκεται σε μια μακροχρόνια σχέση και συγκατοικεί ήδη, οι γονείς νιώθουν ότι οι δικές τους απόψεις είναι πιο ολοκληρωμένες και σωστές. Κάποιοι μπορεί να λειτουργήσουν πιεστικά υπό τον φόβο μιας λάθος επιλογής του παιδιού τους, κάποιοι άλλοι έως και παρεμβατικά, προσπαθώντας να κατευθύνουν τα πράγματα, κατά τη γνώμη τους, προς το συμφέρον του παιδιού τους σε όλα τα επίπεδα.
Το μόνο βέβαιο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι το ζευγάρι πρέπει να είναι προετοιμασμένο και ενδυναμωμένο στη σχέση του, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει και να αντικρούσει, ο καθένας μόνος του ή/και οι δυο μαζί, τις “επιθέσεις”. Φυσικά, η περίοδος αυτή, πριν το γάμο, είναι ένα γερό crash test, καθώς το ίδιο το ζευγάρι δοκιμάζει τις αντοχές του απέναντι στις εξωτερικές παρεμβάσεις, αλλά και δοκιμάζεται στο πόσο καλά όρια έχουν θέσει και τα δύο μέρη της σχέσης για να τη θωρακίσουν και να ισορροπήσουν παράλληλα την αγάπη τους για τις οικογένειές τους.
Οι μελλόνυμφοι καλούνται να ανταποκριθούν στις επιθυμίες των γονιών τους. Είναι σημαντικό όμως να μη ξεχνούν ότι όσο κι αν αγαπούν τους γονείς τους, οι τελικές αποφάσεις για οτιδήποτε έχει να κάνει με τη ζωή τους είναι για τους δυο τους. Είναι άδικο και ψυχοφθόρο σε μία τόσο σημαντική στιγμή στη ζωή ενός ζευγαριού οι γονείς να προσπαθούν να περάσουν τα δικά τους “θέλω”.
Οι ενοχές που μπορεί να νιώσουν τα παιδιά είναι έντονες, όμως πρέπει να κατανοηθεί και από τις δύο πλευρές ότι το σημαντικό είναι η σχέση, η δυάδα να μείνει ανεπηρέαστη και αλώβητη, κάτι που είναι σημαντικό για την επιβίωση του γάμου. Αν το ζευγάρι νιώθει καλά με τις επιλογές του, τότε δεν πρέπει να νιώθει καμία ενοχή απέναντι στους γονείς.
Μια λέξη κλειδί σε όλα στη ζωή. Οι γονείς πάντα θα έχουν τη δική τους άποψη και φυσικό είναι. Το σε ποιον θα την εκφράσουν και με ποιο τρόπο είναι κάτι που πρέπει να οριοθετηθεί από το κάθε παιδί ξεχωριστά στην οικογένειά του πριν τον γάμο.
Ο κάθε σύντροφος πρέπει να ξεκαθαρίζει στους γονείς ότι η όποια γνώμη πάνω σε οποιοδήποτε θέμα πρέπει να εκφράζεται στον ίδιο. Εκείνος με τη σειρά του θα αποφασίσει και θα κρίνει αν αυτό είναι ένα δεδομένο το οποίο πρέπει να εισάγει στη σχέση του και να το δουλέψει ή όχι.
Η διαμεσολάβηση είναι ένα βασικό εργαλείο που πρέπει να “κρατάει” το παιδί στα χέρια του ώστε να προστατεύσει και τις δύο μεριές, είτε αυτοί είναι οι γονείς, είτε ο/η σύντροφος στην περίπτωση διένεξης/παρεξήγησης/αντιπάθειας.
Αν πιάνεις τον εαυτό σου να συμφωνεί περισσότερο με τους γονείς σου παρά με τον σύντροφο σου, τότε επανεξέτασε την στάση σου. Ή ο άνθρωπος που επιλέγεις να παντρευτείς δε σου ταιριάζει όσο νόμιζες και μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς, ή η αδυναμία σου να υπερασπιστείς τις επιλογές σου απέναντι στις επιλογές των γονιών σου για σένα, είναι πολύ μεγάλη. Όπως και να ‘χει, και στις δύο περιπτώσεις, εμφανίζεται μια επείγουσα για εσένα ανάγκη για εσωτερικό διάλογο και εκ νέου αποφάσεις.
