Όνομα: Γεώργιος Σκάντζαρης
Επάγγελμα: Λέκτορας Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Eindhoven
Πόλη: Άμστερνταμ
Ο Γιώργος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από μικρός είχε ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία και τον διακατείχε η περιέργεια να καταλάβει τον κόσμο. Με αυτό τον τρόπο ανακάλυψε τη φυσική που, για τον ίδιο, είναι η επιστήμη που ασχολείται με τα πιο θεμελιώδη ερωτήματα του κόσμου και της ζωής.
Πήρε το πρώτο του πτυχίο στη Φυσική από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό στην Ουτρέχτη στη Θεωρητική Φυσική. Συνέχισε για διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, σταματώντας όμως μετά από 1,5 χρόνο, καθώς ένιωσε ότι δεν υπήρχε σύγκλιση με τους επιβλέποντες καθηγητές στο πώς θα προσεγγίσουν την επιστημονική έρευνα. Πρόκειται για μια απόφαση που “κοιτώντας πίσω” ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής του, αλλά που εκείνη την περίοδο υπήρξε δύσκολη και οδυνηρή, καθώς το όνειρό του ήταν να μείνει στην ακαδημία, αφού πάντα τον ενδιέφερε το διανοητικό ταξίδι που συμβαίνει στον ακαδημαϊκό χώρο.
Η τύχη όμως ευνοεί τους τολμηρούς, λένε. Ξεκίνησε να διδάσκει φυσική σε διεθνή σχολεία στην Ολλανδία και κάποια στιγμή το Πανεπιστήμιο του Αϊντχόφεν τον δέχθηκε στη θέση του λέκτορα, όπου και πλέον διδάσκει μαθηματικά, νιώθοντας πιο δημιουργικός από ποτέ.
Τι σε κάνει ευτυχισμένο μέσα από τη δουλειά σου;
Το γεγονός ότι είμαι δημιουργικός, το ότι μαθαίνω πράγματα και ότι παράλληλα “δίνω” στους νέους ανθρώπους. Η επικοινωνία ενός καθηγητή με τους νέους είναι διαλεκτική, η διαδικασία του να διδάξεις κάποιον σε κάνει κι εσένα να μάθεις και να διδαχθείς αντίστοιχα.
Η δουλειά σου: πάθος ή τρόπος για να εξασφαλίζεις τα προς το ζην;
Είναι καθαρά το πάθος μου, δεν αισθάνομαι ότι δουλεύω, νιώθω ότι επενδύω το χρόνο μου να κάνω κάτι που μου αρέσει. Η δουλειά προέρχεται από τη λέξη δουλεία, μη το ξεχνάμε αυτό.
3 πράγματα που σου αρέσουν περισσότερο στο Άμστερνταμ;
Μου αρέσει πολύ η αρχιτεκτονική, η αισθητική της πόλης και το γεγονός ότι χρησιμοποιώ ποδήλατο και πολύ λίγο τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Εδώ το ποδήλατο είναι ο βασιλιάς του δρόμου.
Γιατί αποφάσισες να φύγεις από την Ελλάδα;
Ήθελα να έχω την εμπειρία να σπουδάσω στον εξωτερικό, προκείμενου να διευρύνω τους ορίζοντες μου. Συγκεκριμένα, το πανεπιστήμιο στο οποίο πήγα είναι ένα από τα κορυφαία στη Φυσική.
Τι θα έλεγες για τα ελληνικά πανεπιστήμια σε σχέση με αυτά της Ευρώπης;
Όσον αφορά την εμπειρία γνώσης, δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι σε σχέση με τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, σε ό,τι αφορά όμως το πώς λειτουργούν είναι η νύχτα με τη μέρα. Στα ελληνικά πανεπιστήμια, με τον τρόπο που είναι δομημένα, υπάρχουν πολλές ομάδες που κάνουν τα πάντα για να αποσπάσουν τον εκάστοτε φοιτητή από το αντικείμενο της σπουδής του. Στο εξωτερικό είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι δομημένα έτσι ώστε να βοηθήσουν τους φοιτητές να είναι συγκεντρωμένοι στις σπουδές τους.
Πώς προκύπτει αυτή η παρατήρηση;
Δεν υπάρχει κοινός νους γύρω από το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές στοχεύσεις, υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται εκεί για να σπουδάσουν, άλλοι για να επιβάλλουν κομματικές σκοπιμότητες, άλλοι για ένα μισθό.
Είχε νόημα το άσυλο πλέον στην Ελλάδα του 2020;
Είχε νόημα όταν θεσπίστηκε, αργότερα διαστρεβλώθηκε τελείως, δεν εξυπηρετούσε πλέον. Δεν υπάρχει πλέον φόβος ότι κάποιος θα διωχθεί επειδή θα πει κάτι καινούριο ή περίεργο που η κοινωνία δεν θα αποδεχθεί. Σήμερα στην Ελλάδα δε φυλακίζεται κανείς για κάτι που θα πει.
Είναι δύσκολο να πάρει ένας διδακτορικός φοιτητής την απόφαση να σταματήσει το διδακτορικό του. Εσύ δε φοβήθηκες;
Ο τρόπος που λειτουργούσαν στην έρευνα οι επιβλέποντες καθηγητές δεν ήταν σύμφωνος με αυτά που εγώ πίστευα για την έρευνα, έκανα κάτι το οποίο δεν πίστευα. Δεν με ενδιέφερε το αν θα πάρω τον τίτλο του διδακτορικού ή όχι. Έχω δει πολύ κόσμο να βασανίζεται με το διδακτορικό του προκειμένου να πάρει το τίτλο. Με ενδιέφερε να ολοκληρώσω μια διδακτορική διατριβή για την οποία θα ήμουν χαρούμενος και υπερήφανος, και με αυτό που έκανα τότε δεν ήμουν ούτε χαρούμενος, ούτε υπερήφανος.
Ποια είναι η σχέση σου με την Ελλάδα;
Δεν έχει διακοπεί, αισθάνομαι σαν να είμαι ακόμη εκεί. Ακόμη και αν λείπω 10 χρόνια.
Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν νέο άνθρωπο που θέλει να ακολουθήσει τα βήματα σου;
Να ακολουθεί το πάθος του και αυτό που τον γεμίζει σαν άνθρωπο. Είναι καλό να βρεθεί κάποιος για λίγο στο εξωτερικό για να δει κάτι διαφορετικό. Πρέπει να μη διστάσεις, να μη φοβηθείς να εκτεθείς.
