Τις τελευταίες μέρες μας έχουν πλημμυρίσει συναισθήματα, που ως λαός είχαμε καιρό να νιώσουμε και τα είχαμε ανάγκη. Συναισθήματα εθνικής υπερηφάνειας και συγκίνησης. Πρώτα με τον Στέφανο Τσιτσιπά, που με τις νίκες του απέναντι σε μεγαθήρια κατάφερε να κάνει μια ολόκληρη χώρα να μιλά με πάθος για ένα άθλημα, που ενώ δεν αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας της, το αγάπησε εξαιτίας του μέσα σε λίγα 24ωρα. Μόλις την Τρίτη, οι δέκα υποψηφιότητες για τα βραβεία Όσκαρ, που απέσπασε η “Ευνοούμενη” του Γιώργου Λάνθιμου, ήρθαν να μας αποτελειώσουν από χαρά.
Με τεράστια απογοήτευση και αίσθημα πικρίας, είχαμε γίνει τις προηγούμενες ημέρες μάρτυρες του “αποκλεισμού” του Λάνθιμου από την κατηγορία της σκηνοθεσίας, τόσο από τις Χρυσές Σφαίρες, όσο και από τα βραβεία του Σωματείου Αμερικανών Σκηνοθετών. Μια υποψηφιότητα που όσοι έχουν ήδη δει την ταινία διαβεβαιώνουν ότι του ανήκε δικαιωματικά, και που η απουσία της από δύο θεσμούς-προπομπούς των Όσκαρ, λειτούργησε αποκαρδιωτικά, για όλους όσους εκτιμούν και στηρίζουν το έργο του, και τον ίδιο, όμως, τον Λάνθιμο. Κι αυτή είναι άλλωστε μια από τις μαγικές ιδιότητες του σινεμά: σε κάνει να νιώθεις δικούς σου, ανθρώπους που δεν γνωρίζεις προσωπικά, και πιθανότατα ούτε και πρόκειται να γνωρίσεις.
Γι’ αυτό, λοιπόν, και η χαρά από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων ήταν διπλή: γιατί, πέρα από τον ανέλπιστο αριθμό των 10 υποψηφιοτήτων στις πιο σημαντικές κατηγορίες του θεσμού, έφερε και την προσωπική δικαίωση για τον ίδιο τον Λάνθιμο, πλασάροντάς τον επάξια δίπλα στον Alfonso Cuaron και τον Spike Lee, με τα προγνωστικά ήδη να δίνουν και να παίρνουν. Σε αυτά ωστόσο -μαζί με τις προβλέψεις μας- θα αναφερθούμε αναλυτικά σε επόμενο κείμενο. Δεν είναι μόνο η παγκοσμίως αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική δεινότητα του Λάνθιμου, που τον τοποθετεί τόσο ψηλά στην εκτίμηση του κόσμου. Άλλωστε οι απανωτές διεθνείς διακρίσεις που αποσπούν οι ταινίες του εδώ και μια 10ετία -από τον “Κυνόδοντα” και μετά- μιλούν από μόνες τους.
Όπως, επίσης, και το γεγονός ότι ηθοποιοί πρώτης γραμμής του παγκόσμιου σινεμά τον προσεγγίζουν οι ίδιοι για να παίξουν στις ταινίες του. Μεταξύ αυτών η τεράστια Cate Blanchett , η πρώτη που αναγνώρισε το ταλέντο του Λάνθιμου αμέσως μετά τον “Κυνόδοντα” και του εκδήλωσε το ενδιαφέρον της να δουλέψουν μαζί, η Emma Stone, που παραδέχτηκε ότι περίμενε δύο χρόνια μέχρι να προκύψει η συνεργασία τους στην “Ευνοούμενη”, αλλά και η Nicole Kidman, που δήλωσε ότι θα έκανε ό,τι της έλεγε για τις ανάγκες του “Ιερού Ελαφιού”, καθώς του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη.
Αυτό που πραγματικά σε κερδίζει όμως τελικά στον Λάνθιμο είναι η ανεπιτήδευτη σεμνότητά του, η απλότητα και η φυσική ευγένεια που αποπνέει ως άνθρωπος. Σε μια χώρα όπου ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει και η ξιπασιά των μετρίων βασιλεύει, δεν μπορείς παρά να γοητευτείς από έναν τόσο προσγειωμένο και συνάμα τόσο ικανό άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που, από τη διαφήμιση και τα video clip στην Ελλάδα, κατάφερε -χάρη στην επιμονή και το ταλέντο του- να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και εγκωμιασμού από όλο τον πλανήτη.
Σε μια εποχή που στερείται αληθινών προτύπων, άνθρωποι σαν τον Λάνθιμο, που ξεκινώντας από χαμηλά καταφέρνουν να κατακτήσουν το όνειρό τους με σκληρή δουλειά και ήθος, αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις, που κρατούν αναμμένη τη φλόγα της ελπίδας ότι όλα είναι δυνατά, αρκεί να το θέλει κανείς πολύ.
Μεγάλη η χαρά, επίσης, και για τον πρώτο Έλληνα μοντέρ που κατακτά μια υποψηφιότητα για Όσκαρ και μόνιμο συνεργάτη του Λάνθιμου τα τελευταία 15 χρόνια, Γιώργο Μαυροψαρίδη. Ένας καλλιτέχνης-σημείο αναφοράς για τους νεότερους συναδέλφους του, με δεκάδες βραβεία στη φαρέτρα του, που μετά από 35 χρόνια δουλειάς και έχοντας συνεργαστεί σχεδόν με το σύνολο των Ελλήνων σκηνοθετών, γεύεται την απόλυτη αναγνώριση και σε διεθνές πλέον επίπεδο.
