Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που η συναυλία ξεκινάει. Εσύ βρίσκεσαι εκεί, άγραφος πίνακας και περιμένεις να βγάλει η μπάντα τα μουσικά πινέλα της και να σε ζωγραφίσει. Τα μέσα σου και τα έξω σου ύστερα από μια τρελή μέρα στην Αθήνα. Τα όργανα στημένα, τα φώτα σβήνουν και βγαίνουν στη σκηνή, αρχικά ο Mike Scott solo φωνή-πλήκτρα για να μας παίξει το «Don’t Bang The Drum» και μετά οι Waterboys του.
Πριν από μερικές εβδομάδες τον είχαμε ρωτήσει στη συνέντευξη που κάναμε μέσω zoom «ποιον από τους παλιούς ροκ σταρ θα ήθελε να δει live». Το σκέφτηκε λίγο και απάντησε «μάλλον κανέναν, προτιμώ την Taylor Swift». Η απάντησή του μας παραξένεψε, αλλά καταλάβαμε το νόημά της όταν για περίπου δύο ώρες μας αποδείκνυε γιατί το ροκ θα σώσει τις ψυχές μας και μας έλυνε την απορία: αν εσύ ο ίδιος είσαι ροκ σταρ, γιατί να θες να δεις άλλον;
Μπορεί στην αρχή να αιφνιδιαστήκαμε από τον τόσο ηλεκτρισμένο ροκ ήχο, ο οποίος «ξένισε» τους φίλους του συγκροτήματος που το γνώρισαν και το αγάπησαν στα ’90s, γρήγορα όμως οι «Νεροκουβαλητές» μας κέρδισαν. Ο Mike Scott «γέμιζε» τον χώρο με τη χαρακτηριστική, αψεγάδιαστη φωνή και την απολύτως ροκ παρουσία του, ενώ συχνά αποσυρόταν λίγο πιο πίσω αφήνοντας τους δύο πληκτράδες ως εμπροσθοφυλακή να άλλαζουν ρόλους, να κάνουν keyboard battles και να σολάρουν.
Ειδικά ο «Brother» Paul Brown από το Τενεσί «έδωσε ρέστα» στο triple deck Yamaha αρμόνιό του, παίζοντας σαν να μην υπάρχει αύριο και ξεσηκώνοντας το κοινό με τις εντυπωσιακά εκφραστικές κινήσεις του. Απέναντί του, στην άλλη πλευρά της σκηνής, ο πιο χαμηλών τόνων James Hallawell σιγόνταρε με τα δεξιοτεχνικά glissandi και τα ταχύτατα δακτυλικά μοτίβα-κόλπα στο δικό του πληκτροφόρο.
Στο βάθος ο μπασίστας Aongus Ralston και ο ντράμερ Eamon Ferris, σε αρμονία με την μπάντα, να «κρατάνε τα ίσα» στον ανελέητο ρυθμό του Scott και των δύο πληκτράδων. Πιο ροκ τύποι… πεθαίνεις! Μακριά μαλλιά, γυαλιά ηλίου μέσα στη νύχτα, στιβαροί!
Ειδικά ο «αδερφός» Paul Brown, με τον οποίο συνομιλήσαμε backstage, είχε ενθουσιασμό πιτσιρικά και ας παίζει πάνω από 40 χρόνια μουσική. Μας εξήγησε ότι το απίθανο σόλο του έγινε με ένα «keytar», ένα συνθεσάιζερ σε μορφή κιθάρας που ήταν ψηφιακά συνδεδεμένο με το τριπλό αρμόνιό του, ενώ όταν τον ρωτήσαμε από πότε παίζει στην μπάντα διαπίστωσε ότι φέτος κλείνει ακριβώς 10 χρόνια στους Waterboys!
Πολύ καλό το setlist: ακούσαμε κομματάρες, όπως το «How Long Will I Love You» και το «A Girl Called Johnny», συγκινηθήκαμε με τα πολυαγαπημένα «This Is The Sea» και «Fisherman’s Blues», στο οποίο –να πούμε την αλήθεια– μας έλειψε το εμβληματικό βιολί του Steve Wickham.
Δεν θα μπορούσε να λείπει ένα μίνι «αφιέρωμα» στον Πάνα, τον αρχαίο θεό που ο Mike Scott επιμένει να θεωρεί «επιρροή» και οδηγό του. Ο Scott έμεινε μόνος στη σκηνή για το καταπληκτικό «The Return of Pan» και μαζί του υποδεχτήκαμε τον Έλληνα Πάνο Σκούτερη, που έπαιξε κλαρίνο. Ανατριχιάζω που το γράφω: στο σόλο του κλαρίνου σίγησε όλο το Ηρώδειο. Αυτό αρκεί!
Οι εκπλήξεις δεν τελείωσαν εκεί και οι φίλοι της Patti Smith και του Bruce Springsteen κοιτάχτηκαν μεταξύ τους όταν μπήκε η εισαγωγή του «Because The Night» για να κάνει mash up με το «The Pan Within» και να κλείσει το τραγούδι ως outro με τη διαπίστωση ότι η νύχτα ανήκει στους εραστές και την αγάπη.
Καταπληκτικός ο ρυθμός στο «Be My Enemy» και συγκινητικό το «In My Time On Earth», με τους στίχους να προσαρμόζονται στη δολοφονία του George Floyd τον Μάιο του 2020.
Αν και μας αποχαιρέτησαν για 2-3 λεπτά, όλοι και όλες περιμέναμε να ακούσουμε, χμ… ξέρετε τώρα… Κάτι για το φεγγάρι. Μετά το αγαπημένο, κλασικό folk «And A Bang On The Ear» και μια παραπλανητική πιανιστική εισαγωγή, το κοινό ξεσηκώθηκε με το υπέροχο και μοναδικό «The Whole Of The Moon».
Ναι, ο χώρος του Ηρωδείου δυστυχώς δεν επιτρέπει «ορθίους», δεν προσφέρεται για άνετα χορευτικά λικνίσματα και πλησίασμα στη σκηνή. Κι όμως, η αλληλεπίδραση μεταξύ του συγκροτήματος και των περίπου 5.000 θεατών υπήρξε. Τραγουδήσαμε, γελάσαμε με τα αστεία των μουσικών, χτυπήσαμε παλαμάκια, με κορυφαία στιγμή εκεί στο «The Whole of the Moon», που οι φακοί των κινητών τηλεφώνων άναψαν ακολουθώντας ρυθμικά τους αγαπημένους στίχους που ακούστηκαν δυνατά από κοινό και μπάντα: «To reach too high, too far, too soon, you saw the whole of the moon». Μια μαγική στιγμή που κατανοείς γιατί η μουσική ενώνει, δυναμώνει την αγάπη των ανθρώπων, ημερεύει. Ναι, πρέπει να ημερεύει τα πάθη.
Οι θεοί του ροκ, ο Πάνας, ο Mike Scott και οι Waterboys, το Ηρώδειο και το όμορφο κοινό του συνωμότησαν για μια καταπληκτική βραδιά. Να μας ξανάρθουν!
Photo credits: AZ-Afroditi Zagana
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Συνέντευξη Mike Scott | Οι Waterboys για μια Βραδιά-Γιορτή στο Ηρώδειο
Είδαμε τον Bruce Springsteen στη Βαρκελώνη | Nobody Wins Unless Everybody Wins
