Το πλάνο μου ήταν, μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου και πάνω στην ώρα για το επόμενο editorial του Ex Libris, να είχα τελειώσει το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφίας του Barack Obama “A Promised Land”, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Athens Bookstore Publications.
Δεν τα κατάφερα. Είμαι στη σελίδα 353 και αποφάσισα ότι θα πάρω το χρόνο μου. Βλέπετε, απολαμβάνω ιδιαίτερα την ευκαιρία αυτή που μας δίνει ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ να επανεξετάσουμε την 8ετή θητεία του. Σε αντίθεση δε με βιογραφίες παγκόσμιων ηγετών που είχα διαβάσει στο παρελθόν, στην περίπτωση του Obama θυμάμαι πολλά απ’ τα περιστατικά στα οποία αναφέρεται.
Κάποια αμυδρά, κάποια πολύ πιο έντονα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των δεύτερων; Το σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει όταν είχαν βγει στη δημοσιότητα τα κηρύγματα του πάστορα Jeremiah Wright, στην εκκλησία στην οποία ήταν μέλος ο Obama στο Σικάγο. Θυμάμαι ακόμα την ομιλία που είχε δώσει παίρνοντας αποστάσεις από τον Wright, κάνοντας όμως παράλληλα μια συγκλονιστική αποτίμηση του στίγματος που είχαν αφήσει οι φυλετικές διακρίσεις σε ένα ολόκληρο έθνος.
Η ομιλία του, “A More Perfect Union”, είναι από τις πιο δυνατές στην καριέρα του. Αξίζει να την παρακολουθήσετε ακόμη και τώρα, 12 χρόνια μετά. Παραδέχομαι ότι ένας από τους λόγους που καθυστερώ τόσο να τελειώσω το βιβλίο είναι αυτό το μπρος-πίσω. Έβαζα στην άκρη το βιβλίο για να αναζητήσω τα στιγμιότυπα στα οποία αναφέρεται το βιβλίο ουκ ολίγες φορές – μια ολωσδιόλου διαφορετική εμπειρία ανάγνωσης.
Άλλη μια αίσθηση που μου άφησε το πρώτο μισό του βιβλίου; Ότι ο Obama προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του -ίσως και τον εαυτό του- ότι δεν κατάπιε ποτέ “αμάσητη” την εικόνα του σωτήρα που διαμορφώθηκε για τον ίδιο από τα μίντια στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Ότι από τότε είχε στο νου του ότι οι υπέρμετρες προσδοκίες θα οδηγούσαν, αργά ή γρήγορα, σε συναισθήματα απογοήτευσης.
Στην ερώτηση αν ηγέτης γεννιέσαι ή γίνεσαι, θα περίμενε κανείς ότι ο Obama είναι ξεκάθαρα το πρώτο. Βρήκα όμως ενδιαφέρον ότι δεν περιγράφει την πορεία του ως έναν μονόδρομο προς την εξουσία και την εκλογή του ως fait accompli. Αναδεικνύει συχνά τον παράγοντα τύχη (όπως και τον παράγοντα ατυχία – όλα είχαν πάει στραβά στην πρώτη του προσπάθεια να εκλεγεί στο Κογκρέσο), αλλά και τη δύναμη των συγκυριών.
Είναι απίστευτα ανθρώπινος ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει την άνοδό του στην εξουσία, αλλά και τα πάνω και τα κάτω στην αρχή της θητείας του. Τόσο που, κάποιες φορές, αναρωτιέμαι αν αυτή η αποτύπωση είναι τελικά αυθεντική. Αν έπρεπε να στοιχηματίσω, θα έλεγα πως είναι. Θα έλεγα πως είναι ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος, κάποιος που διατηρεί το κριτικό του πνεύμα ακόμη και απέναντι στις δικές του επιτυχίες. Σπάνιο αυτό το τελευταίο στους πολιτικούς. Σπάνιος και ο Barack Obama.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Υπάρχει η “Γη της Επαγγελίας”; Αυτοβιογραφία Obama
