Η Ειρήνη Γαϊτάνου είναι πολιτική επιστήμονας με μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές σχετικά με τα κοινωνικά κινήματα και την πολιτική συμμετοχή. Έχει εργαστεί σε θέσεις περιεχομένου και επικοινωνίας στον τομέα του προσφυγικού και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μέχρι πρόσφατα ήταν υπεύθυνη Στρατηγικής και Αντικτύπου στο Eteron – Ινστιτούτο για την Έρευνα και την Κοινωνική Αλλαγή και τώρα είναι Υπεύθυνη Επικοινωνίας στο RSA – Υποστήριξη Προσφύγων στο Αιγαίο.
H Ειρήνη Γαϊτάνου συμμετείχε στον δεύτερο κύκλο της τηλεοπτικής σειράς ντοκιμαντέρ «Επικίνδυνες» της ΕΡΤ2, στα επεισόδια «Ορθώς Επικίνδυνες» και «Οικονομικά Επικίνδυνες», που παρουσίασε η CEΟ της αθηΝΕΑς, Μαριάννα Σκυλακάκη. Στο κείμενο που ακολουθεί συγκεντρώσαμε τα βασικότερα σημεία των συνεντεύξεών της.
Η Κουλτούρα της Ακύρωσης
Τελευταία μιλάμε αρκετά για την κουλτούρα της ακύρωσης, το cancel culture. Ο όρος έρχεται από τις ΗΠΑ και αποτελεί εργαλείο κοινωνικών ομάδων που δεν έχουν πρόσβαση στη δημόσια σφαίρα και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ποιοι ακυρώνονται όμως; Είναι κατεξοχήν δημόσια πρόσωπα με εξουσία, που φυσικά κρίνονται ορθά από την κοινωνία για τις απόψεις και τις πρακτικές που ασκούν.
Οι δράσεις της κουλτούρας της ακύρωσης περισσότερο αποτυπώνουν μια αντίληψη παρά τη δημιουργούν.
Για ποια ακύρωση όμως μιλάμε; Ο Louis C. K., δημόσιο πρόσωπο, παγκοσμίου φήμης κωμικός, κατηγορήθηκε και τελικά παραδέχτηκε πως παρενόχλησε σεξουαλικά πέντε γυναίκες. Αν και θεωρήθηκε θύμα της κουλτούρας της ακύρωσης, στο διάστημα που ακολούθησε έκανε παγκόσμια περιοδεία, πήρε βραβείο Grammy και τώρα ετοιμάζει ταινία. Ακυρώθηκε, λοιπόν, μόνο στη συνείδηση μέρους της κοινωνίας που κατακρίνει τέτοιες συμπεριφορές.
Οι δράσεις της κουλτούρας της ακύρωσης περισσότερο αποτυπώνουν μια αντίληψη παρά τη δημιουργούν. Ένας άνθρωπος με μικρόφωνο έχει εξουσία, άρα και ευθύνη. Έχει πρόσβαση στον δημόσιο λόγο, διαμορφώνει κουλτούρες, αντιλήψεις και κοινωνικές συμπεριφορές και πρέπει να υιοθετεί την ευθύνη των απόψεων που εκφράζει. Με αυτή την έννοια, η κουλτούρα της ακύρωσης –όπως έχει χρησιμοποιηθεί ο όρος από την πλευρά των κοινωνικών ομάδων– στην πραγματικότητα δεν ακυρώνει αλλά ασκεί έλεγχο. Εξαναγκάζει σε λογοδοσία και βοηθά στην κοινωνική συνειδητοποίηση μιας πρακτικής που τελικά θα σταματήσει να αναπαράγει έναν κύκλο βίας ή παρενόχλησης.
Κοινωνική Συμπεριληπτικότητα
Τέτοιες θεσμικές, κρατικές και κοινωνικές δράσεις είναι απολύτως αναγκαίες. Αποτελούν εργαλεία ορατότητας, ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, ώστε ομάδες περιθωριοποιημένες ή αποκλεισμένες από τη δημόσια σφαίρα (γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα κ.ά.) να ανοίξουν μια συζήτηση για τα έμφυλα ζητήματα, τις διακρίσεις ή την καταπίεση.
Πρόκειται, λοιπόν, για διεκδικητικές πράξεις που αναιρούν μια δεδομένη ή αυτονόητη υποστήριξη και δίνουν τη δυνατότητα να ακούγονται και να λαμβάνονται υπόψη όλες οι κοινωνικές ομάδες και όχι μόνο οι κυρίαρχες. Αυτό ορίζεται ως κοινωνική συμπεριληπτικότητα.
artwork: eteron.gr
Έρευνα για την Πληροφόρηση των Νέων
Στο Eteron κάναμε πρόσφατα μια μεγάλη έρευνα σχετικά με ζητήματα πληροφόρησης και πολιτικοποίησης των νέων, της Generation Z. Ήταν η πρώτη τέτοια έρευνα στην Ελλάδα, έγινε σε δείγμα 403 ατόμων ηλικίας 16-25 ετών. Μεταξύ άλλων, ρωτήσαμε με ποιους τρόπους πολιτικοποιούνται οι νέοι, πώς ενημερώνονται, πώς χρησιμοποιούν τα social media.
Τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας είναι ότι οι νέοι ενδιαφέρονται πολύ για την επικαιρότητα, σε αντίθεση με ένα υπάρχον στερεότυπο που τους θεωρεί απολιτικούς. Πάνω από το 50% δήλωσε ότι ενδιαφέρεται πολύ για την επικαιρότητα, ενώ το ¼ του συνόλου περίπου αναπτύσσει και εξωδιαδικτυακά ρεπερτόρια δράσης, δηλαδή συμμετέχει με φυσικό τρόπο σε δράσεις κινητοποίησης.
…οι άντρες δείχνουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην αναγνώριση ψευδών ειδήσεων, ενώ οι γυναίκες δείχνουν ότι τείνουν σε μεγαλύτερο ποσοστό να διασταυρώνουν τις ειδήσεις που διαβάζουν.
Η έρευνα έδειξε πως το 50% ενημερώνεται κυρίως από διαδικτυακούς ιστότοπους και από τα social media, ενώ φαίνονται να αντιμετωπίζει με κριτική σκέψη την πληροφορία που λαμβάνει, κάτι πολύ σημαντικό. Προφανώς αυτό σχετίζεται με τη συνολική έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς –με πρώτα τα ΜΜΕ–, που διαπιστώνεται από μια σειρά ερευνών τα τελευταία χρόνια.
Το πρώτο μέσο το οποίο χρησιμοποιούν είναι το Instagram (75%), ακολουθεί το Facebook (περίπου 50%), το YouTube και, ακόμη χαμηλότερα αλλά με ανοδική τάση, το TikΤok. Επίσης, δείχνουν ευαισθησία σε ό,τι αφορά την παραπληροφόρηση και τα fake news. Πάνω από το 70% δηλώνει ότι έχει πέσει θύμα fake news. Υπάρχει μάλιστα και μια έμφυλη διαφορά στις απαντήσεις: οι άντρες δείχνουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην αναγνώριση ψευδών ειδήσεων, ενώ οι γυναίκες δείχνουν ότι τείνουν σε μεγαλύτερο ποσοστό να διασταυρώνουν τις ειδήσεις που διαβάζουν. Αυτό έχει και κοινωνικά χαρακτηριστικά και αποτυπώνει την ανάγκη των αντρών να δείχνουν περισσότερο σίγουροι και την τάση των γυναικών να στοχάζονται κριτικά.
Όσον αφορά τα βασικά ζητήματα που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια, οι νέοι και οι νέες έδειξαν μεγάλη ενεργοποίηση, με σημαντικές διαφορές σε επίπεδο φύλου. Οι γυναίκες, για παράδειγμα, σε ζητήματα κλιματικής αλλαγής δείχνουν να ευαισθητοποιούνται περισσότερο από ό,τι οι άντρες σε ποσοστό 15%. Ένα ποσοστό 70% έναντι 55% των αντρών, αντίστοιχα, έδειξε ευαισθητοποίηση σε ό,τι αφορά την πανεπιστημιακή αστυνομία και τις σχετικές κινητοποιήσεις. Σχετικά με τα έμφυλα ζητήματα και κυρίως με το κίνημα #ΜeΤoo, οι γυναίκες δείχνουν μεγάλη ευαισθητοποίηση και συναίνεση στους βασικούς στόχους του σε ποσοστό άνω του 90%. Το αντίστοιχο ποσοστό των αντρών είναι περίπου στο 80% – μια σημαντική διαφορά, η οποία προφανώς προκύπτει από τη διαφορά εμπειριών και την ανάγκη των γυναικών να εκφραστούν ζητήματα που αφορούν και τις δικές τους εμπειρίες.
artwork: eteron.gr
Τα έμφυλα ζητήματα φαίνεται να αποτελούν, πράγματι, σημαντικό προπομπό μιας συνολικότερης κοινωνικής δραστηριοποίησης στη χώρα μας. Αρκεί να σκεφτούμε το κίνημα #ΜeΤoo, την αρχική καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου και μετά τις καταγγελίες στον χώρο του αθλητισμού, του θεάτρου, της τέχνης και του πολιτισμού, τις κινητοποιήσεις που έγιναν για την αναγνώριση από τον ποινικό μας κώδικα του βιασμού ως σεξ χωρίς συναίνεση ή αντιστοίχως τις κινητοποιήσεις που γίνονται τα τελευταία χρόνια ενάντια στις γυναικοκτονίες, οι οποίες ξεκίνησαν από τη γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη. Προφανώς οι γυναίκες πρωτοστατούν σε τέτοιου τύπου δράσεις, ωστόσο φαίνεται ότι απασχολούν συνολικότερα την κοινωνία μας. Είναι αναγκαίες λοιπόν οι κοινωνικές και νομικές αλλαγές που θα συμβάλλουν στην υπεράσπιση θυμάτων έμφυλης βίας αλλά και στην αλλαγή νοοτροπιών και συμπεριφορών.
Η οικονομική βία είναι μια από τις τέσσερις βασικές μορφές βίας μαζί με τη σεξουαλική, τη σωματική και την ψυχολογική, όπως αναγνωρίζονται στη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης.
Οικονομική Βία
Οικονομική βία είναι η απόσπαση από τις γυναίκες όλων των οικονομικών αγαθών που είναι αναγκαία για την επιβίωσή τους. Μορφή οικονομικής βίας είναι, επίσης, ο εξαναγκασμός να πάρουν ένα δάνειο που στη συνέχεια δεν ορίζουν, η απαγόρευση πρόσβασης σε μια σειρά από κοινωνικά αγαθά, π.χ. στον τομέα εκπαίδευσης ή υγείας (φαρμακευτικές αγωγές, αντισυλληπτικά κ.λπ.), καθώς και η απαγόρευση πρόσβασης σε εργασία, κάτι που θα την έθετε οικονομικά αυτοτελή.
Η οικονομική βία είναι μια από τις τέσσερις βασικές μορφές βίας μαζί με τη σεξουαλική, τη σωματική και την ψυχολογική, όπως αναγνωρίζονται στη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, τη βασική συνθήκη που έχει κυρώσει και η χώρα μας από το 2018. Ωστόσο, η οικονομική βία δεν είναι εύκολο να αναγνωριστεί. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων προέρχεται από τους συντρόφους/συζύγους των γυναικών και μπορεί να ασκηθεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Νομίζω ότι οι γυναίκες αφήνουν τη διαχείριση των οικονομικών στους άντρες περισσότερο επειδή εξαναγκάζονται, ακολουθώντας μια κοινωνική κουλτούρα κατά την οποία εκείνοι πρέπει να διαχειρίζονται τα οικονομικά ή ότι εκείνοι το κάνουν καλύτερα. Η μεγάλη έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την έμφυλη βία (2014) έδειξε πως μία στις οκτώ γυναίκες πανευρωπαϊκά υφίσταται κάποια μορφή οικονομικού εκβιασμού από τον σύντροφο/σύζυγό της.
Τα ζητήματα οικονομικής βίας αφορούν όλες τις γυναίκες, όμως οι ευάλωτες κατηγορίες πλήττονται περισσότερο: άνεργες, ελαστικά εργαζόμενες, γυναίκες σε μερική απασχόληση, φτωχές, μετανάστριες και γενικά γυναίκες που έχουν λιγότερη πρόσβαση σε οικονομικούς πόρους.
artwork: eteron.gr
Δράσεις για την Εξάλειψη της Οικονομικής Βίας
Αφενός μια γυναίκα πρέπει να ξέρει ότι έχει δικαίωμα στην οικονομική αυτονομία. Γιατί ο χαρακτήρας αυτής της μορφής βίας είναι ιδιαίτερος. Είναι «αόρατος» και αφορά τη διαπροσωπική σχέση με τον σύντροφο/σύζυγο και κυρίως αφορά από την πλευρά του θύτη την επιβολή μιας εξουσίας που αποσκοπεί ακριβώς στο να κάνει ανήμπορη μια γυναίκα να ορίσει η ίδια τη ζωή της, με στόχο να χειραγωγηθεί ή να ελεγχθεί περισσότερο.
Η ενδυνάμωση των γυναικών είναι πάρα πολύ σημαντική για την αντιμετώπιση των φαινομένων της οικονομικής βίας.
Μια πλευρά λοιπόν της οικονομικής βίας είναι και αυτή που προκαλεί ένα αίσθημα ντροπής στις γυναίκες όταν δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα για να επιβιώσουν, να κοιμηθούν κάπου αλλού ένα βράδυ ή να μεγαλώσουν παιδιά. Άρα, η ενδυνάμωση των γυναικών είναι πάρα πολύ σημαντική για την αντιμετώπιση των φαινομένων της οικονομικής βίας.
Ως κοινωνίες οφείλουμε πρώτα να την αναγνωρίσουμε ως μορφή βίας και να μην τη δεχόμαστε. Να είναι ξεκάθαρο το δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν οι ίδιες τη ζωή τους, ώστε αργά αλλά σταθερά να εκλείψουν κοινωνικές συμπεριφορές και αντιλήψεις που αναπαράγουν έναν κύκλο τέτοιου τύπου καταπίεσης και βίας.
Το δεύτερο είναι να υπάρχουν συγκεκριμένα πρακτικά ζητήματα που να διασφαλίζουν τις γυναίκες: να ξέρουν ότι έχουν δικαίωμα σε αυτοτελή τραπεζικό λογαριασμό, ότι έχουν δικαίωμα στη δυνατότητα να έχουν κάποιες κάρτες ή κάποια άλλα οικονομικά προϊόντα που θα ελέγχονται μόνο από αυτές.
Είναι επίσης σημαντικό οι γυναίκες που έχουν πέσει θύματα έμφυλης βίας να ξέρουν πως έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες, δημόσιους φορείς, ξενώνες, ιδρύματα, οργανώσεις που θα τις βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν πρώτα το ζήτημα της επιβίωσης, ώστε μετά να ξαναπάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Το 15900 είναι η τηλεφωνική γραμμή στην οποία μπορούν να απευθυνθούν όλες οι γυναίκες που έχουν υποστεί κάποια μορφή βίας, ακόμη και οικονομικής.
artwork: eteron.gr
Έρευνα για την Κοινωνική Δικαιοσύνη
Στο Eteron κάναμε πρόσφατα ακόμα μία μεγάλη έρευνα, αυτή για την οικονομική δικαιοσύνη. Για το ποιες είναι, δηλαδή, οι απόψεις των Ελλήνων και των Ελληνίδων για την οικονομική τους κατάσταση και συνολικά την οικονομική κατάσταση της χώρας, καθώς και για μια σειρά από ιδεολογικές απόψεις, αντιλήψεις και ζητήματα που αφορούν την οικονομία και την κοινωνία. Στην έρευνα αυτή διαπιστώσαμε ότι τo 60% των γυναικών δηλώνει δυσαρεστημένο από την οικονομική του κατάσταση, σε αντιδιαστολή με το 55% των αντρών, κάτι που αποτυπώνει μια διαφορά στη δυνατότητα οικονομικής αυτονομίας αλλά και πρόσβασης σε οικονομικούς πόρους.
Υπάρχει γενικότερα μια αντίληψη των εργαζομένων, και ειδικά των γυναικών, πως η εργασία τους δεν πληρώνεται δίκαια. Αυτό αποτελεί συνέχεια μιας συνολικότερης αντίληψης που προκύπτει από έρευνες σχετικές με τη δικαιοσύνη στην Ελλάδα, κυρίως σε οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Μάλιστα, συντριπτικά ποσοστά, άνω του 70%-80% θεωρούν την Ελλάδα πιο άδικη χώρα σε σχέση με τις άλλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή χώρα όπου οι ανισότητες αυξάνονται. Αυτό είναι αρκετά αποσταθεροποιητικό για μια κοινωνία και είναι ενδεικτικό ότι το βιώνουν περισσότερο οι γυναίκες.
Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες στην Ευρώπη, υπάρχει χάσμα σε ποσοστό 13% μεταξύ των μισθών που λαμβάνουν οι άντρες και οι γυναίκες.
Το Μισθολογικό Χάσμα
Μισθολογικό χάσμα εννοούμε τη διαφορά των μέσων ετήσιων αποδοχών μεταξύ αντρών και γυναικών. Η θεμελιώδης Συνθήκη της Ρώμης (1957) λέει πως οι άνθρωποι πρέπει να αμείβονται ίσα για ίση εργασία. Σύμφωνα με τελευταίες έρευνες στην Ευρώπη, υπάρχει χάσμα σε ποσοστό 13% μεταξύ των μισθών που λαμβάνουν οι άντρες και οι γυναίκες.
Είναι δε ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός ότι στη μεγαλύτερη έρευνα της Eurostat δεν υπάρχουν στοιχεία για το μισθολογικό χάσμα στην Ελλάδα παρά μόνο για το 2014 και το 2018 (που δείχνουν τη χώρα μας κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ωστόσο η έλλειψη περισσότερων στοιχείων αμφισβητεί την αξιοπιστία και των υπαρχόντων).
Collage by: Petros Moschonas
Ισότητα των Φύλων στην Ελλάδα
Με βάση τον πιο αναγνωρισμένο δείκτη για την ισότητα των φύλων του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, η Ελλάδα βρίσκεται για 11η συνεχόμενη χρονιά στην τελευταία θέση στην ΕΕ, με ποσοστό 50% έναντι 68% που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει τεράστιος δρόμος να διανυθεί για να μπορέσουν να αναιρεθούν έμφυλες ανισότητες στον εργασιακό, οικονομικό και κοινωνικό τομέα, οι οποίες ταλανίζουν όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής. Την εργασία, την πρόσβαση στο χρήμα, την εκπαίδευση, την υγεία, τον ελεύθερο χρόνο κ.λπ.
Το μισθολογικό χάσμα είναι μεγαλύτερο στον ιδιωτικό τομέα, αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία των γυναικών, ενώ πρόκειται για μύθο το ότι οι γυναίκες πληρώνονται λιγότερο επειδή έχουν λιγότερα προσόντα. Αντίθετα, τα στοιχεία δείχνουν ότι περισσότερες γυναίκες από ό,τι άντρες ολοκληρώνουν την ανώτατη εκπαίδευση. Σίγουρα σχετίζεται με το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν χαμηλότερη πρόσβαση σε υψηλόβαθμες θέσεις εργασίας (π.χ. διευθυντικές) ή σε θέσεις που σχετίζονται με την επιστήμη ή την τεχνολογία, που προσφέρουν υψηλότερες αποδοχές, ενώ έχουν ολοκληρώσει τις κατάλληλες ανώτατες σπουδές.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συντριπτική επικράτηση των γυναικών στη μερική απασχόληση, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε ποσοστό 30% έναντι 8% των αντρών, αλλά και στην άμισθη εργασία, κυρίως την οικιακή, κάτι που επίσης μεγαλώνει το μισθολογικό χάσμα.
Οι γυναίκες επικρατούν στην άμισθη εργασία, που αφορά υπηρεσίες υγείας και φροντίδας ενηλίκων και ανηλίκων αλλά και φροντίδας σπιτιού.
Μια πλατιά καμπάνια ενημέρωσης, πληροφόρησης, αναγνώρισης του έμφυλου χάσματος στους μισθούς, στις συνθήκες εργασίας αλλά και στους τρόπους ένταξης στην εργασία κρίνεται αναγκαία. Επιβάλλεται διαφάνεια των στοιχείων που δίνονται, χρειάζονται όμως και δράσεις ενδυνάμωσης των γυναικών, που θα έχουν νομικά αλλά και πρακτικά αποτυπώματα (όπως, για παράδειγμα, οι δράσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που αφορούν ποσοστώσεις, ώστε να διασφαλίζεται ένα ποσοστό γυναικών σε κάθε εταιρεία/εργασία).
Οι δράσεις αυτές θα πρέπει να αντισταθμίζουν μια αρνητική διάκριση με μια θετική ή, σε περιπτώσεις αδικίας στους μισθούς ή στα εργασιακά δικαιώματα, να προσφέρουν τη δυνατότητα αποζημίωσης. Αλλά θα πρέπει να γίνουν και ευρύτερες δράσεις ώστε να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα. Επίσης, πρέπει να αναπτυχθεί μια άλλη κουλτούρα όσον αφορά το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που να συμπεριλαμβάνει τις γυναίκες.
Η Οικονομία της Φροντίδας
Οι γυναίκες επικρατούν στην άμισθη εργασία που αφορά υπηρεσίες υγείας και φροντίδας ενηλίκων και ανηλίκων αλλά και φροντίδας σπιτιού. Σύμφωνα με στοιχεία, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι γυναίκες διενεργούν τέτοιου είδους άμισθη εργασία 36 ώρες την εβδομάδα, ενώ οι άντρες 21. Χρειάζεται οπωσδήποτε να αναγνωριστεί πως αυτού του τύπου η εργασία, η οποία δεν πληρώνεται και καταναλώνει πραγματικό χρόνο των γυναικών, αποτελεί πραγματικό τομέα της οικονομίας μας. Οφείλει λοιπόν το κράτος να κατευθύνει πόρους, κοινωνικές πολιτικές αλλά και δημόσιες επενδύσεις προς αυτά τα πεδία, αναγνωρίζοντάς τα ως εργασία, αποζημιώνοντας αναλόγως τις γυναίκες. Υπάρχουν πάρα πολύ διαφορετικοί τρόποι παγκοσμίως βάσει των οποίων μπορεί κάτι τέτοιο να εφαρμοστεί.
*Η συνέντευξη της Ειρήνης Γαϊτάνου έγινε από την Κατερίνα Κανέλλη στο πλαίσιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Επικίνδυνες». Μπορείτε να δείτε όλα τα επεισόδια στο Ertflix.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Η Θαρραλέα, Πάνω σε Δυο Ρόδες, Ζωή της Τζένης Λειβαδάρου
Η «Εμπόλεμα Επικίνδυνη» Lauretta Macauley από τη Σιέρα Λεόνε Αφηγείται…
Μαρίσα Αντωνοπούλου: Συνέντευξη με μια «Οικονομικά Επικίνδυνη»
