Είναι 20 χρονών, φοιτήτρια. Είναι με το αγόρι της, φοιτητής κι αυτός, και κάνουν διακοπές μετά την εξεταστική περίοδο μαζί με δύο ακόμη ζευγάρια, τους κολλητούς τους. Στο αγαπημένο τους νησί, στις Κυκλάδες της άγονης γραμμής. Είναι όλοι μαζί, αραχτοί, πάνω σε κάτι μαύρους βράχους, σαν πλάκες, που σχηματίζουν ένα αιχμηρό ακρωτήρι, σαν απόφυση του νησιού μέσα στο Αιγαίο.
Οι βράχοι ζεματάνε κι όλοι βουτάνε κάθε τόσο στα μπλε λουλακί βαθιά νερά της θάλασσας. Ο ήλιος, ο Ηλιάτορας, όπως μόλις τον διάβασε στη συλλογή του Ελύτη που σέρνει μαζί της παντού, είναι καταλυτικός. Κυρίαρχος των πάντων, υπέρλαμπρο αστέρι, αληθινός superstar! Του δίνονται απόλυτα, αυτή και η παρέα της, για ώρες, μέχρι να δύσει. Στη σκέψη της κυριαρχεί μία και μόνο λέξη που αντιλαλεί, σαν την καμπάνα του μοναστηριού στην κορυφή του ακρωτηρίου, χαρούμενα μέσα στο μυαλό της: Ευτυχία.
Καμιά δεύτερη σκέψη. Καμιά προστασία, εκτός από κάτι ψιλομαδημένα από την αλμύρα ψάθινα καπέλα. Έχει πασαλειφτεί με ένα λάδι που φτιάχνει κάποιο γνωστό φαρμακείο που το διαφημίζει για το “ακόμα πιο γρήγορο και ακόμα πιο βαθύ μαύρισμα” που εξασφαλίζει!. Είμαστε, βλέπετε, στα μισά της δεκαετίας του ’70. Δείκτης προστασίας, UVA, UVB, SPF, άγνωστες λέξεις τότε.
Καταφθάνει πια στην παραλία με ένα τσαντάκι τίγκα στα “pre” και “after” και “leave-in” προστατευτικά για το πρόσωπο, για το σώμα, για τα χείλη, για τα μαλλιά, με άλλο δείκτη προστασίας για τα πρώτα μπάνια, άλλο για αργότερα που θα έχει μαυρίσει.
Δεν φοράει καν γυαλιά ηλίου και περνάει όλη τη μέρα κόντρα στον ήλιο, με τα μάτια μισόκλειστα και τα φρύδια σμιχτά, όπως δείχνουν οι ξεθωριασμένες φωτογραφίες από τότε, αλλά με ένα πλατύ ξένοιαστο χαμόγελο.
Fast forward στη μηχανή του χρόνου, κάποιες δεκαετίες μετά. Πηγαίνει ακόμα συχνά-πυκνά να βουτήξει από εκείνα τα θρυλικά βράχια. Δεν κάθεται, όμως, πια με τις ώρες. Το πολύ μια-δυο. Δεν αντέχει, ούτε αυτή, αλλά ούτε το δέρμα της. Ο ήλιος είναι αλήθεια εξουθενωτικός. Κι όπως μας λένε, επικίνδυνος πια. Την εξουθενώνει όμως και η διαρκής αυτή επισήμανση για τους κινδύνους του ήλιου που της στερεί μέρος της απόλαυσης και της απαγορεύει την ξεγνοιασιά.
Όταν η Μόδα Έρχεται με… Ηλιοπροστασία
Εννοείται πως καταγράφει με προσοχή τις προειδοποιήσεις και ακολουθεί ευλαβικά τις οδηγίες για σωστή έκθεση στον ήλιο. Καταφθάνει πια στην παραλία με ένα τσαντάκι τίγκα στα “pre” και “after” και “leave-in” προστατευτικά για το πρόσωπο, για το σώμα, για τα χείλη, για τα μαλλιά, με άλλο δείκτη προστασίας για τα πρώτα μπάνια, άλλο για αργότερα που θα έχει μαυρίσει – όχι βέβαια πια με “βαθύ, τροπικό μαύρισμα” .
Και άλλα για το δέρμα του άνδρα της, ναι, εκείνου του τότε φοιτητή, του τότε ιδιαίτερα ανθεκτικού στον ήλιο, που σήμερα όμως εμφανίζει έντονα συμπτώματα φωτοευαισθησίας. Όσο για φωτογήρανση, η ίδια τη γνωρίζει καλά… από τον καθρέφτη της! Τη δέχεται ως το τίμημα της τότε ανεμελιάς της γενιάς της και την καμουφλάρει επιδέξια χάρις στα μεγάλα μέσα της κοσμητικής. Τώρα, παίζει πια στα δάχτυλα όλη την ορολογία της ηλιοπροστασίας, αυτής που εξελίχθηκε στο βαρύ πυροβολικό της βιομηχανίας καλλυντικών.
Επιπλέον, φοράει πάντα πια γυαλιά ηλίου, με έμφαση στα polarized. Κι έχει αρκετά καπέλα για να προστατεύει τα μαλλιά της και τη λεπτή επιδερμίδα της. Η μόδα και το styling (και το αντίστοιχο marketing), όπως ήταν αναμενόμενο, ανταποκρίθηκαν άμεσα στις νέες ανάγκες κι αφιέρωσαν μεγάλο μέρος της έμπνευσης και της δημιουργικότητάς τους σε αξεσουάρ και ρούχα sun-friendly – και γενικά climate-change friendly.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κάθε οίκος μόδας, αλλά και αποκλειστικά brands οπτικών ειδών, λανσάρουν δύο συλλογές το χρόνο. H καλοκαιρινή έρχεται συνήθως με πιο ενισχυμένους φακούς στο ηλιακό φως. Και με υλικά σκελετών πιο φυσικά, όπως ξύλο, εύκαμπτο πλαστικό, ελαφρύ τιτάνιο. Χωρίς υπερβολή, η φαντασία των designers γυαλιών καθιέρωσε τα γυαλιά ηλίου ως το απόλυτο fashion item και μάλιστα εθιστικό.
Ίσως γιατί δεν ξεχνάει την τεράστια σημασία της βιταμίνης D3, που μας χαρίζει απλόχερα η ηλιακή ακτινοβολία, και μας προστατεύει από την οστεοπόρωση και άλλες παθήσεις, αλλά και βοηθά την ψυχική μας διάθεση και την ψυχική μας υγεία.
Οι κατά τόπους fashionistas, αλλά και όχι μόνο, έχουν ολόκληρες συλλογές γυαλιών στα συρτάρια τους, τις οποίες συνδυάζουν ανάλογα με το look τους και με τα υπόλοιπα αξεσουάρ τους. Για τα καπέλα που γνώρισαν στη χώρα μας μεγάλη ύφεση μετά τον πόλεμο, το μεγάλο comeback σήμανε με τα καπέλα παραλίας και τα ψάθινα καλοκαιρινά, panama, και λοιπά προστατευτικά του ανελέητου ήλιου μας, που όμως μια χαρά στέκονται και για το ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα και το clubbing στο νησί. Ακόμα και το beachwear προσαρμόζεται σιγά-σιγά σε όλο και πιο καλυπτικά κομμάτια, ολόσωμα μαγιό αλλά και deux-pieces που κάπου τείνουν να μας φέρουν στο νου το… μπουρκίνι!
Μήπως Παν Μέτρον Άριστον;
Ωστόσο, όλα καλά γενικά! Και καλά προστατευμένοι και στιλάτοι! Όμως η φίλη μας, παρόλο που αγαπάει το styling κι ακολουθεί τις τάσεις, παρόλο που αναζητά ό,τι καινούργιο σχεδιαστικά, προβληματίζεται για την έκταση της έντονης ενοχοποίησης του ήλιου και του απόλυτου “sun-blocking” που ευαγγελίζεται το σχετικό trend.
Ίσως γιατί μεγάλωσε σε άλλη εποχή. Ίσως γιατί δεν ξεχνάει την τεράστια σημασία της βιταμίνης D3, που μας χαρίζει απλόχερα η ηλιακή ακτινοβολία, και μας προστατεύει από την οστεοπόρωση, αλλά και βοηθά την ψυχική μας διάθεση και την ψυχική μας υγεία. Αναρωτιέται, γιατί ενώ ορδές Σκανδιναβικών πληθυσμών παίρνουν σειρά κάτω απ’ τη “λάμπα” για να ξεφύγουν από τη μελαγχολία λόγω έλλειψης ηλίου και φωτός, εμείς οι Μεσογειακοί, γεννημένοι στις χώρες του ηλίου, τον φοβόμαστε τόσο και του κρυβόμαστε σαν να είναι μόνο εχθρός; (Εννοείται ότι εξαιρεί τις περιπτώσεις με προβλήματα υγείας.)
Προβληματίζεται με κάποιες -όλο και περισσότερες- οργανωμένες παραλίες, στρωμένες με ογκώδεις και βαριές ξαπλώστρες, αμετακίνητες και βαθιά ριζωμένες στην άμμο, μόνιμα υπό σκιάν κάτω από τις ομπρέλες – με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κάνεις καθόλου ηλιοθεραπεία. Στενοχωριέται λιγάκι όταν βλέπει μελαχρινά Ελληνόπουλα με σταρένιο δέρμα να τους φοράνε οι αγχωμένες μαμάδες τους (μήπως και λίγο fashion victims;) μπλουζάκια με μακρύ μανίκι πάνω από το μαγιό για τη θάλασσα, γυαλιά ηλίου και καπέλο για το κολύμπι! Που έτσι δεν θα ζήσουν ποτέ την πιο μεγάλη απόλαυση του μπάνιου, την επαφή του γυμνού σώματος με το θαλασσινό νερό!
Και κατ’ επέκταση, αναρωτιέται από πότε η πρόληψη και η προστασία έγιναν πιο καταπιεστικές και από τους ίδιους τους κινδύνους που θέλουν να εξαλείψουν; Μήπως αυτή η τάση, όσο δικαιολογημένη και τεκμηριωμένη, είναι κάπως υπερβολική; Μήπως μας στερεί (κι αυτή ανάμεσα σε άλλες) από μια πιο ανέμελη, πιο ανεπιτήδευτη και τελικά πιο απλή και ουσιαστική χαρά της ζωής;
Αναρωτιέται γιατί εμείς, κάτοικοι της χώρας που “γέννησε” την αρμονία και το μέτρο, χάνουμε και τα δύο, όλο και πιο συχνά. Κι όταν κλείνει τα μάτια κι αναλογίζεται εκείνα τα καλοκαίρια στα αγαπημένα της βράχια που της κόστισαν -ίσως- κάποιες ρυτίδες παραπάνω, τελείως μεταξύ μας, δεν νιώθει καμιά ενοχή.
Διαβάστε ακόμη στην αθηΝΕΑ:
