Στο πρόγραμμα της Στέγης συμπεριλήφθηκε ο “Γυάλινος κόσμος” του Tennessee Williams σε διεθνή συμπαραγωγή και σκηνοθεσία του Ivo van Hove, που επιβεβαίωσε την κλάση του ως δημιουργού παραστάσεων υψηλών προδιαγραφών, με εστίαση στη δύναμη των λέξεων. Η Isabelle Huppert στον ρόλο της Αμάντα έχει σκηνικό εκτόπισμα, χωρίς να επισκιάζει ερμηνευτικά τους άλλους τρεις έξοχους ηθοποιούς.
Έργο Αλώβητο στον Χρόνο
Αλώβητος μέσα στον χρόνο και ανεπηρέαστος από τις αλλαγές των εποχών παραμένει ο “Γυάλινος κόσμος” της Λόρα που, αν και εξαιρετικά εύθραυστος, προφυλάσσεται από τυχόν ρωγμές ή τη διάλυση. Η Αμάντα και τα δυο της παιδιά λειτουργούν μέσα σε ένα προστατευτικό πλαίσιο που μοιάζει με γυάλα και κάθε απόδραση από αυτή, καθώς προσπαθούν να κολυμπήσουν σε άγνωστες θάλασσες, δεν είναι πάντα επιτυχής.
Μέσα στο λειτουργικό και λιτό σκηνικό του Jan Versweyveld ζουν, ξεδιπλώνοντας τον κόσμο τους, οι κάτοικοι του “κόσμου” του Tennessee Williams: η Αμάντα (Isabelle Huppert), η Λόρα (Justine Bachelet) και ο Τομ (Antoine Reinartz). Επισκέπτης αυτού του κόσμου είναι ο Τζιμ (Cyril Guei), που προκαλεί κλυδωνισμούς – ως φορέας ταυτόχρονα του παρελθόντος (γυμνασιακές αναμνήσεις) και του μέλλοντος. Οι σχέσεις τους, βαθιά συναισθηματικές, παρουσιάζουν πολλές διακυμάνσεις.
Απολαυστικές Ερμηνείες
Οι εν συνόλω απολαυστικές ερμηνείες των ηθοποιών αναδεικνύουν τη σημασία που δίνεται διαχρονικά στην ιστορία του “Γυάλινου κόσμου”, στον οποίο αντικατοπτρίζονται τα προσωπικά βιώματα και αδιέξοδα του συγγραφέα. Η Αμάντα της Huppert είναι μια μάχιμη δυναμική γυναίκα, εγκλωβισμένη σε ένα δικό της εξιδανικευμένο παρελθόν, το ίδιο εύθραυστη όμως με τα άλλα πρόσωπα.
Η Λόρα της Bachelet είναι μια κλειστή ηρωίδα. Η συνάντησή της με τον Τζιμ, που πιστεύει στο αμερικάνικο όνειρο και στη δυνατότητα ενός άλλου τρόπου ζωής, σπάει ένα μέρος από τα τείχη του “γυάλινου κόσμου” της και την απελευθερώνει από τα δεσμά της, χαρίζοντάς της έναν χορό – από τα highlight της παράστασης, όπως η σύγχρονη, ανεπιτήδευτη ερμηνεία του Antoine Reinartz.
Η Σκηνή Ως Μνήμη
Στον “Γυάλινο κόσμο” του van Hove, η σκηνή είναι μνήμη που κοινοποιείται, το μέρος όπου τα μυστικά, οι αμφιβολίες, τα τραύματα και τα όνειρα εξωτερικεύονται, δραπετεύοντας από έναν κλειστό χώρο. Ο Ivo van Hove, ομολογουμένως, δημιούργησε μια παράσταση που δεν φλυαρεί, λιτή, περιεκτική και καθηλωτική, χωρίς εφέ και εξεζητημένες σκηνοθετικές ιδέες, αποδίδοντας με σεβασμό το έργο του Williams.
Διαβάστε ακόμα στην αθηΝΕΑ
