Η πρώτη επαφή που είχα με τη Νίκαια ήταν το 2013. Ψάχνοντας δουλειά, ήρθα για συνέντευξη σε μια πολυεθνική η οποία στεγαζόταν στο πρώτο τεχνολογικό πάρκο της Ευρώπης, το Sophia Antipolis. Το προπληρωμένο ταξί με πήγε κατευθείαν από το αεροδρόμιο πάνω στο βουνό, ενώ η πτήση της επιστροφής έφευγε αμέσως μετά τις συνεντεύξεις, οπότε πρακτικά το μόνο που είδα από την πόλη ήταν ένα απέραντο γαλάζιο από το παράθυρο και τα αμέτρητα ιδιωτικά τζετ στο αεροδρόμιο.
Μπορεί να μην πήρα τη δουλειά, αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου να επιστρέψω ως τουρίστας. Και το έκανα πάνω από δέκα φορές μέχρι σήμερα. Γιατί μπορεί το Μονακό να ανήκει στους πλούσιους και οι Κάννες στη βιομηχανία του κινηματογράφου, η Νίκαια όμως ανήκει στους πολίτες της. Αδικημένη ίσως ως τουριστικός προορισμός, σε κάνει να θέλεις να μείνεις εκεί για πάντα.
Ήδη φτάνοντας στο αεροδρόμιο –το οποίο έχει χαρακτηριστεί από πιλότους ως ένα από τα πιο εντυπωσιακά στον κόσμο– η εικόνα σου κόβει την ανάσα. Προσγειώνεσαι πάνω σε ένα κομμάτι γης το οποίο έχει ανακτηθεί από τη θάλασσα, ανάμεσα στις Αντίβες και στη Νίκαια. Ακριβώς δίπλα στο αεροδρόμιο ξεκινάει η παραλία της πόλης, την οποία μπορείς να ακολουθήσεις με τα πόδια (6 χιλιόμετρα) για να φτάσεις στο κέντρο.
Ένα γαλάζιο που, παρά το άγριο κύμα, ηρεμεί τη ψυχή. Ίσως αυτό είδαν και οι αρχαίοι Έλληνες πριν από χιλιάδες χρόνια όταν έφτιαξαν αυτή την πόλη και της έδωσαν το όνομα της θεάς Νίκης.
Ο όρος Côte d’Αzur –Κυανή Ακτή, εάν μεταφραστεί κυριολεκτικά– είναι ο πιο κατάλληλος για να περιγράψει αυτό που βλέπεις. Οι άνεμοι και το βάθος της θάλασσας φροντίζουν ώστε το νερό να παίρνει το χαρακτηριστικό γαλάζιο χρώμα που προσομοιάζει αρκετά σε αυτό του Ιονίου. Ένα γαλάζιο που, παρά το άγριο κύμα, ηρεμεί τη ψυχή.
Ίσως αυτό είδαν και οι αρχαίοι Έλληνες πριν από χιλιάδες χρόνια όταν έφτιαξαν αυτή την πόλη και της έδωσαν το όνομα της θεάς Νίκης. Ίσως είναι αυτό που, παρότι νησιώτης και αρκετά επικριτικός σε ό,τι αφορά τους καλοκαιρινούς προορισμούς, την κάνει να είναι πολύ ψηλά στη λίστα μου.
Η Καρδιά της Πόλης Χτυπάει στην Παραλία
Περπατώντας παραλιακά συνειδητοποιώ ότι η Νίκαια είναι από τις ελάχιστες πόλεις αυτού του μεγέθους που έχει χτιστεί γύρω από μια παραλία. Όχι σε κάποιο λιμάνι, όπως πολλές άλλες, ούτε σε ποτάμι ή λίμνη. Σίγουρα, υπάρχουν πολλά τουριστικά θέρετρα που έχουν παραλιακό μέτωπο, με το κέντρο τους να βρίσκεται στην ενδοχώρα. Αλλά δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί 350.000 κόσμο να ζει και να αναπνέει συγκεντρωμένο γύρω από μια παραλία, η οποία είναι η ψυχή όλων των δραστηριοτήτων τους.
Καλλίγραμμες Γαλλίδες απολαμβάνουν τον ήλιο τόπλες, ηλικιωμένοι κύριοι κάνουν το καθημερινό τους μπάνιο, φοιτητές παίζουν κιθάρα και διαβάζουν βιβλία δίπλα στο κύμα, αθλητικοί τύποι τρέχουν πάνω στην παραλιακή, περιποιημένες κυρίες βγάζουν βόλτα τον σκύλο τους, ανήλικοι τρέχουν με πατίνια και σκέιτ. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό της διαδρομής είναι οι μπλε καρέκλες, σύμβολο της Νίκαιας, στις οποίες τουρίστες και ντόπιοι κάθονται ώρες ατέλειωτες παρατηρώντας τον κόσμο και –τι άλλο;– το απέραντο γαλάζιο.
Η ίδια η παραλία, παρότι γεμάτη κόσμο, αποπνέει αέρα διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει στην Ελλαδα: Το κάπνισμα απαγορεύεται, οι ξαπλώστρες καταλαμβάνουν μόνο του 50% της ακτογραμμής, με το υπόλοιπο να είναι ελεύθερο. Τα χοντρά χαλίκια, αν και λιγότερο ελκυστικά από την άμμο, φιλοξενούν ένα μείγμα κόσμου που αποτελείται κυρίως από παρέες και ζευγάρια διάφορων ηλικιών. Χάρη στη σχετική απουσία μουσικής και μικρών παιδιών, επικρατεί γαλήνη.
Η παραλιακή έχει ονομαστεί «Ο περίπατος των Άγγλων» λόγω των πρώτων μελών της αριστοκρατίας που έκαναν τις βόλτες τους εκεί. Όντας ένα από τα πρώτα και πιο γνωστά τουριστικά θέρετρα στον κόσμο, ίσως κάποιος σκεφτεί ότι έχει χάσει τον χαρακτήρα του. Παρ’ όλα αυτά, το επίπεδο των υπηρεσιών και το vibe παραμένει σε αξιοπρεπές επίπεδο.
Στη διαδρομή ξεχωρίζει το ιστορικό ξενοδοχείο Negresco, το οποίο στέκεται στη θέση αυτή για πάνω από 100 χρόνια. Το λόμπι του είχε μετατραπεί σε νοσοκομείο πρώτων βοηθειών κατά το τρομοκρατικό χτύπημα του 2016, όταν ένα φορτηγό σκότωσε 87 ανυποψίαστους πολίτες στην παραλιακή της Νίκαιας την Ημέρα της Βαστίλης. Πιο πέρα, κάτι που περνάει απαρατήρητο στους περισσότερους, ένα άγαλμα-μικρογραφία του Αγάλματος της Ελευθερίας θυμίζει ότι το σύμβολο της Νέας Υόρκης ήταν δώρο των Γάλλων.
Φτάνοντας στην πλατεία Μασένα, την πιο κεντρική της πόλης, ξεχωρίζουν τα έντονα μπορντό κτίρια, με τον κεντρικο δρόμο Jean Médecin που οδηγεί μέχρι τον σταθμό να είναι γεμάτος κόσμο που ψωνίζει στα εμπορικά.
Εκεί κοντά θα βρει κάποιος το αρωματοποιείο Molinard, όπου μπορεί να πειραματιστεί φτιάχνοντας το δικό του προσωπικό άρωμα – και να κρατήσει τη συνταγή για τις επόμενες επισκέψεις του.
Κοντά στον σταθμό της πόλης βρίσκεται η πιο έθνικ γειτονιά της, με εμβληματικό μνημείο τον ρωσικό καθεδρικό του Αγίου Νικολάου, σε ρυθμό που δύσκολα βρίσκεις σε ευρωπαϊκές δυτικές χώρες.
Στην Παλιά Πόλη
Ανάμεσα στη Μασένα και την παραλία βρίσκεται η παλιά πόλη της Νίκαιας που, αν και μικρή, διατηρεί έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα – θα μπορούσε κάποιος να την παρομοιάσει, τηρουμένων των αναλογιών, με το αρχοντικό ιστορικό κέντρο της Κέρκυρας.
Κίτρινα σπίτια, πράσινα παντζούρια, χρώματα, υπαίθριες αγορές, και μια ευωδιά λεβάντας αγκαλιάζουν τα πλήθη των τουριστών που συχνάζουν εκεί για φαγητό σε ένα από τα πολλά εστιατόρια ή τους φούρνους.
Μια καλή επιλογή για γαλλικό φαγητό είναι το L’Epicerie Georges, ενώ για κάτι ιταλικό είναι το di piu, το οποίο λειτουργεί χωρίς κρατήσεις, αλλά αξίζει η αναμονή στην ουρά τόσο για το φαγητό όσο και για τη θέα προς το γαλάζιο. Για εκείνους που θέλουν κάτι πιο πρόχειρο αλλά και πιο αυθεντικό, μια πρόταση είναι το Rotisserie du Palais στην παλιά πόλη, το οποίο κάνει φοβερά λαζάνια take away, όπως και το Saj, του οποίου ο ιδιοκτήτης,έπειτα από αρκετά ταξίδια στην αγαπημένη του Κύπρο, έχει ενσωματώσει στο φαγητό που προσφέρει πολλά μεσανατολίτικα στοιχεία.
Για παγωτό ξεχωρίζει το Oui Gelato και για μακαρόν το Lac ή το Delicacies of Angéa για έναν συνδυασμό αυτών των δύο.
Στη Λαϊκή των Λουλουδιών αξίζει να δοκιμάσει κάποιος την ιταλική socca (είδος πίτας) και στα γύρω μαγαζιά το τοπικό pan bagnat, δηλαδή σάντουιτς τόνου και λαχανικών με μια δόση ελαιόλαδου. Για παγωτό ξεχωρίζει το Oui Gelato και για μακαρόν το Lac ή το Delicacies of Angéa για έναν συνδυασμό αυτών των δύο. Το πιο γνωστό παγωτατζίδικο είναι το Fenocchio, στην παλιά πόλη, όχι τόσο για την ποιότητα του παγωτού όσο για την ποικιλία των γεύσεων – περίπου 200 γεύσεις, ανάμεσά τους ντομάτα, ελιά, κάκτος κ.ά.
Ανεβαίνοντας στον λόφο βρίσκουμε το απομεινάρι ενός κάστρου που προσφέρει πανοραμική θέα στην πόλη και στην παραλία – από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες που μπορεί να κρατήσει κάποιος από το ταξίδι του στη νότια Γαλλία. Λίγο πιο πέρα υπάρχει ένα μικρό εβραϊκό νεκροταφείο που εύκολα μπορεί να προσπεράσει κανείς. Ανάμεσα όμως στους πανομοιότυπους διακριτικούς τάφους βρίσκεται η τελευταία κατοικία του Rene Goscinny, του Γάλλου συγγραφέα που άφησε για παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα τον Αστερίξ, τον Λούκι Λουκ και τον Μικρό Νικόλα.
Το λιμάνι (le port), από την άλλη πλευρά του κάστρου, παρότι λιγότερο φωτογενές, έχει τον δικό του χαρακτήρα. Ανάμεσα στα κρουαζιερόπλοια που διασχίζουν τη Μεσόγειο, τα ταχύπλοα που πηγαινοέρχονται καθημερινά μέχρι το Μονακό και το Σεν Τροπέ και τα πλοία της γραμμής που πάνε Κορσική, μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει κάποια αυθεντικά γαλλικά μπιστρό, όπως το La Vigna. Τέλος, λίγο πιο έξω αξίζει το Le Plongeoir («Το Τραμπολίνο»), ένα πολύ ιδιαίτερο εστιατόριο/μπαρ χτισμένο σε έναν βράχο που επικοινωνεί με τη στεριά.
Για όσους θέλουν να εκδράμουν εκτός πόλης, στα δυτικά υπάρχει το γραφικό Villefranche, όπου θα βρείτε μια από τις λίγες αμμουδιές της περιοχής.
Με Βάση τη Νίκαια
Για όσους θέλουν να εκδράμουν εκτός πόλης, στα δυτικά υπάρχει το γραφικό Villefranche, όπου θα βρείτε μια από τις λίγες αμμουδιές της περιοχής, ενώ λίγο πιο πέρα είναι το Μονακό, μια πολιτεία όπου τα κτίρια είναι πιο ψηλά και από εκείνα στις μεγαλύτερες μητροπόλεις του κόσμου. Λογικό, μια και η μηδενική του φορολογία ελκύει πολλούς εκατομμυριούχους, που στριμώχνονται στα ελάχιστα τετραγωνικά του.
Δυτικά, οι Αντίβες κρύβουν το σπίτι όπου έμενε κάποτε ο Καζαντζάκης, ενώ πιο δυτικά στις Κάννες κάθε Μάιο, στο φεστιβάλ, μπορεί κάποιος να δει από κοντά αστέρες του Χόλιγουντ που σπάνια απομακρύνονται από την αμερικανική ήπειρο.
***
Κοντεύουν μεσάνυχτα και η πόλη δείχνει πιο ζωντανή από ποτέ. Η παραλία, φωτισμένη από τους προβολείς του δρόμου, είναι γεμάτη κόσμο. Νέοι κυρίως, σε μεγάλες παρέες και πηγαδάκια. Κάποιοι κοιτάνε το κινητό τους, αλλά είναι μειοψηφία. Άλλοι κάνουν μεταμεσονύχτιες βουτιές. Οι περισσότεροι συζητάνε, γελάνε, ζούνε τη στιγμή, ζούνε τη ζωή, που είναι τόσο απλή όσο το να έχεις μια παρέα και να κάθεσαι στην παραλία μέχρι να ξημερώσει.
Έχουν περάσει 10 χρόνια από εκείνη τη συνέντευξη, αλλά τη φέρνω στο μυαλό μου. Αναρωτιέμαι πού θα ήμουν σήμερα αν είχα πάει τότε περισσότερο προετοιμασμένος για να διεκδικήσω την πρόσληψή μου. Μια άλλη καριέρα, μια άλλη γλώσσα, μια άλλη ζωή. Ίσως σήμερα περνούσα τους χειμώνες μου μετά τη δουλειά αγναντεύοντας από τις γαλάζιες καρέκλες την Κυανή Ακτή. Ή ίσως είχα ήδη φύγει, μην αντέχοντας τον σοβινισμό των Γάλλων.
Όσο κι αν νοσταλγώ το παρελθόν που ποτέ δεν είχα, συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πού καταλήγει ο δρόμος που δεν ακολούθησες. Το μόνο που μπορείς να κάνεις κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο είναι να αναπολείς το παρελθόν που πέρασε και να οραματίζεσαι το μέλλον που θα ήθελες.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Αλγκάρβε | Ταξίδι στον Νότο της Πορτογαλίας
Από το Τράπανι στο Παλέρμο με Ιστορίες του Χθες και του Σήμερα
Στη Λυών, που Κλέβει από τη Δόξα της «Πόλης του Φωτός»
