Σαν άλλα οργισμένα νιάτα, τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες με φόντο ένα μεσοαστικό αθηναϊκό σπίτι που λειτουργεί ως “γιάφκα” σύγχρονων προβληματισμών και ιδεών, αποδομούν εκ των έσω το θεσμό της οικογένειας. Όταν οι ήρωες επιχειρούν να τραβήξουν το χαλί που σκεπάζει τις ανασφάλειές τους, η σκόνη που έχει συσσωρευτεί από κάτω κι έχει γίνει βουνό, σηκώνεται από τον αίολο των εξελίξεων και ο ισχυρός ανεμοστρόβιλος που δημιουργείται τους παρασύρει όλους ανεξαιρέτως.
Το έργο δραματουργικά (Βαγγέλης Ρωμνιός, Γιωργής Τσουρής) και σκηνοθετικά (Γιώργος Παλούμπης) χωρίζεται νοητά σε τρία κλιμακούμενα μέρη σ’ έναν κοινό σκηνικό χωροχρόνο.
Όταν οι ήρωες επιχειρούν να τραβήξουν το χαλί που σκεπάζει τις ανασφάλειές τους, η σκόνη που έχει συσσωρευτεί από κάτω κι έχει γίνει βουνό, σηκώνεται από τον αίολο των εξελίξεων και ο ισχυρός ανεμοστρόβιλος που δημιουργείται τους παρασύρει όλους ανεξαιρέτως.
Η δεμένη θεατρική ομάδα (Γιωργής Τσουρής, Θάνος Αλεξίου, Παύλος Πιέρρος, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Φοίβος Ριμένας) του Χαρτοπόλεμου παρουσιάζει με συγκινητική αληθοφάνεια κι αρμονία, άνευ υποκριτικών εξάρσεων, ένα καλοδουλεμένο έργο που τέμνει χειρουργικά την πραγματικότητα, διατηρώντας τη διαχρονικότητά του, κι αυτό είναι που το κατατάσσει στα έργα που έχουν να πουν κάτι χωρίς να χρησιμοποιούν τετριμμένα μέσα.
Εν κατακλείδι, στην ερώτηση “γιατί αξίζει να δεις αυτή την παράσταση;”, η απάντηση έγκειται στο ότι το έργο είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο ώστε να μη προβάλλεται μια εικόνα επίπλαστης οικογένειας, ενώ από ένα σημείο και μετά παύεις σαν θεατής να εστιάζεις στα πεπραγμένα και επικεντρώνεσαι στις πιο ουσιώδεις συζητήσεις.
