Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που τις Κυριακές στο μεσημεριανό τραπέζι ψάχναμε μουσική στην τηλεόραση για να ακούμε ενόσω τρώγαμε και για να χαζεύει ο παππούς ταυτόχρονα από τον καναπέ.
Τα απογεύματα, μετά το φροντιστήριο, το σπίτι μύριζε από τις φρεσκοψημένες ζύμες της μαμάς, ενώ από το ραδιόφωνο της κουζίνας η Έλενα Διάκου του Δεύτερου Προγράμματος της δημόσιας ελληνικής ραδιοφωνίας είχε πάντα κάποιο αφιέρωμα με μελοποιημένα ποιήματα, συνθέτες από Ανατολή και Δύση, και μοναδικές συναυλίες.
Τα καλοκαίρια στο εξοχικό, με ένα σύρμα για κεραία, το χαλασμένο ραδιοφωνάκι έπιανε μόνο «Δεύτερο». Όταν χάναμε το σήμα, η τεράστια συλλογή CDs από το περιοδικό «Δίφωνο» ερχόταν να καλύψει το κενό. Οι «ΦATME» ήταν το αγαπημένο όλων. Τις εργασίες για το σχολείο της επόμενης μέρας τις έκανα παρέα με μουσική από το μεγάλο στερεοφωνικό της εποχής, χριστουγεννιάτικο δώρο του θείου.
Σε μια ηλικία που άκουγα περισσότερο μελοποιημένο Καββαδία και Ελύτη από όσο μπορούσα να διαχειριστώ, άρχισα να ξεχωρίζω εκπομπές και ανθρώπους, που έμειναν ανεξίτηλοι στις παιδικές μου αναμνήσεις.
«Τα Τραγούδια Διαλέγει ο Πάνος Σουρούνης»
Τότε ήταν που ξεκίνησα να μαθαίνω όλη τη νέα σκηνή του ελληνικού πενταγράμμου. Τον Γιώργο Μυλωνά, τον Πάνο Μουζουράκη, τη Μαρίζα Ρίζου και πολλούς άλλους. Υπήρχε ένας τύπος, ο Πάνος Σουρούνης, του οποίου τη φωνή δεν άκουγα ποτέ, αλλά οι μουσικές επιλογές του ήταν τόσο ψαγμένες και φρέσκες, που έγιναν η παρέα μου για πολλά χρόνια. Μεγαλώνοντας, τον ακολουθούσα σε όλα τα καλλιτεχνικά του βήματα. Περίμενα τις παραστάσεις που «έντυνε» μουσικά να ανέβουν στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ενώ παρακολουθούσα όλα του τα μουσικά project.
Ως ψηφιακού δημιουργού πλέον, χαζεύω τις τοποθετήσεις στα social media, τις οποίες ευτυχώς γράφει κάπως πιο κατανοητά ΚαΙ όΧΙ ετΣι, τόσο κατανοητά, που πέρσι κυκλοφόρησε την πρώτη έκδοση ανεκπλήρωτου άρλεκιν.
Σήμερα, μεταξύ Pepper 96,6 και Μέντα 88, απολαμβάνουμε τις εξερευνήσεις του στο Μουσικό Κουτί. Την απόλυτη μουσική εκπομπή της ελληνικής (εκπαιδευτικής) τηλεόρασης. Όταν του έστειλα τις ερωτήσεις μου, είχα ήδη γράψει τον παραπάνω πρόλογο. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Η Σχέση με τη Μουσική
«Η μουσική στη ζωή όλων μας έρχεται με την ίδια φυσικότητα που έρχεται η αναπνοή. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου το ραδιόφωνο έπαιζε συνεχώς και οι δίσκοι από τον αδερφό του παππού μου, αλλά και τη θεία Καίτη, ήταν ικανοί να βάλουν το παιδί στον κατάλληλο δρόμο. Γύρω στα 12, παίζοντας με το πικάπ του σπιτιού, άκουσα Beatles και μετά Doors.
Τα υπόλοιπα ήρθαν στην εφηβεία και έχτισαν αυτό τον έρωτα όλων των ανθρώπων. Για να δείξω πόσο θείος είμαι, να πω πως στην εφηβεία περίμενα με τα δάχτυλα στο rec και το play για να ηχογραφήσω αγαπημένα μου τραγούδια που έπαιζαν στο ραδιόφωνο. Μετά κυνηγούσα όποιον έβρισκα σπίτι για να το ακούσει, με τη σιγουριά πως θα γίνει και δικό του αγαπημένο. Κάπου στα 15, λοιπόν, άρχιζα να απαντάω πως, όταν μεγαλώσω, θα κάνω ραδιόφωνο. Ακόμα και αν δεν ήξερα πώς γίνεται και τι πρέπει να κάνεις για να καταφέρεις κάτι τέτοιο.
Ευθύνονται η μοίρα, το πεπρωμένο, η Έφη Μεταλληνού και σαφώς ο Αντώνης Ανδρικάκης που όλα ξεκίνησαν το 2003. Δεύτερο πρόγραμμα 103,7 στην αρχή και μετά Kosmos 93,6. Αυτό το δίπορτο συνεχίστηκε μέχρι το 2010. Ο Αντώνης Ανδρικάκης και η εμπιστοσύνη του όλα αυτά τα χρόνια είναι ένας λόγος που με κάνει να σκέφτομαι πως ίσως είμαι καλός τελικά στο ραδιοφωνικό άθλημα.
Το θέατρο μπήκε στη ζωή μου μέσω της Ελένης Γκασούκα και των «Ηρώων». Αλλά η πρώτη μεγάλη δουλειά σε σημασία και δυσκολία για μένα ήταν η «Φουρκέτα», πάλι της Ελένης. Η Ελένη και το θέατρο άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι, νιώθω και ζω από τότε. Χρωστάω πολλά σε εκείνη τη συνάντηση ως Πάνος και ως Σουρούνης. Ύστερα ήρθαν τα κείμενα, οι μουσικές επιμέλειες σε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις. Το Ark Festival και το Jumping Fish.
Το Καλοκαίρι Είσαι Εσύ
Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για το καλοκαίρι, όσο δύσκολο είναι να μιλήσω για εμένα. Μας έχω συνδυάσει και μας έχω σαν βασικά στοιχεία της ζωής.
Τα τελευταία χρόνια, μέσα από τα κείμενα και πλέον το δεύτερο ανεκπλήρωτο άρλεκιν που μόλις τελείωσα και θα κυκλοφορήσει τέλη Μαΐου, νομίζω, συνεχίζω την πιο σταθερή μου σχέση. Το καλοκαίρι και το ραδιόφωνο είναι οι πιστές μου σχέσεις.
Το δεύτερο ανεκπλήρωτο άρλεκιν περιέχει κάποια από τα «Που εντωμεταξύ» posts που γράφτηκαν αυτή τη σεζόν και ένα μικρό άρλεκιν, αφιερωμένο στα κορίτσια του Αυγούστου.
Μέσα από τέσσερα κορίτσια προσπάθησα να περιγράψω αυτή τη θεϊκή ένωση των κοριτσιών, του Αυγούστου και του νησιού.
Εύχομαι να σας αρέσει! Σαφώς θα κυκλοφορήσουν και φέτος τα αντίστοιχα sea-shirts και totes.
Το Μουσικό Κουτί
Το Μουσικό Κουτί είναι ένα δώρο που μου έκανε ο Νίκος Πορτοκάλογλου και θα του είμαι για πάντα ευγνώμων. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με κάτι που με περιλαμβάνει, αλλά νομίζω είναι μεγάλη αλήθεια το να λέω πως το Μουσικό Κουτί πέτυχε τον σκοπό του.
Να αναγκάσει την τηλεόραση να σεβαστεί τη μουσική. Να έχει πρωταγωνιστές τους μουσικούς και τα τραγούδια. Το ότι το πέτυχε σε μια περίοδο που η μουσική συνεχίζει να ενοχοποιείται για απίστευτα πράγματα μάς έκανε να είμαστε ακόμα πιο περήφανοι για το αποτέλεσμα. Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που έχεις την εξαιρετική τύχη να βρίσκεσαι στο κατάλληλο μέρος. Αυτό είναι το Μουσικό Κουτί για μένα.
Οι εξερευνήσεις είναι κάτι που ξεκίνησα να κάνω από τα πρώτα χρόνια του ραδιοφώνου. Οι νέοι του τότε με είχαν ως «άκρη» για να ακούγεται η δουλειά τους στα ραδιόφωνα. Οπότε αυτό συνεχίζω να κάνω περίπου 20 χρόνια μετά.
Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπω ανθρώπους, φίλους μου πια, που πρωτάκουσαν τα τραγούδια τους σε κάποια εκπομπή μου, ως βασικούς καλεσμένους στον καναπέ μας να βλέπουν το βίντεό μου με τις εξερευνήσεις. Σημαίνει πως κάτι κάναμε καλά όλοι μας.
Στο Μουσικό Κουτί έχω ακούσει πάνω από 500 demos αυτές τις δύο σεζόν, για να καταλήξω στα 70 περίπου. Όπως έχω πει, μακάρι να μπορούσαμε να παρουσιάσουμε κάθε υπέροχη νέα δουλειά. Πάντως, αν κάνουμε Μουσικό Κουτί για 10 σεζόν, ίσως το καταφέρουμε. Από τη φετινή σεζόν θα ξεχώριζα την εκπομπή με τον Οδυσσέα (Τσάκαλο) και τον Μάρκο (Κούμαρη). Καθαρά για λόγους προσωπικούς, ορισμού της ανδρικής φιλίας, και για λόγους ζωής.»
Κλείνει την επικοινωνία μας λέγοντας: «Η μουσική και η αρμονία υπάρχουν στη ζωή και χωρίς τις νότες».
***
Αυτός είναι ο Πάνος Σουρούνης. Και τις Τετάρτες στο Μουσικό Κουτί έρχεται να μου υπενθυμίσει πως υπάρχει μια τηλεοπτική εκπομπή που συντηρεί τις αναμνήσεις μου. Μπορεί να μην έμαθα ποτέ να παίζω κάποιο μουσικό όργανο –λίγη κιθάρα, της οποίας πριν τα μαθήματα ξεκούρδιζα τις χορδές από την οκνηρία μου–, αλλά εκπαιδεύτηκα ώστε να έχω αισθητική στη μουσική. Το Μουσικό Κουτί αποτελεί υπόδειγμα της ψηφιακής πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου, η Ρένα Μόρφη, ο Πάνος Σουρούνης και οι μουσικοί, καθένας ξεχωριστά, αποτελούν εθνικούς διασώστες των αναμνήσεών μας από έναν πολιτισμό υπό εξαφάνιση.
Διαβάστε ακόμα στην αθηΝΕΑ:
Ο Άρης Σκλαβενίτης Απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ
Αγγελική Ελευθερίου: Συλλογική Δράση για το Κοινωνικό Συμφέρον
