Ο Florian Zeller γράφει ένα dementia drama, τον «Πατέρα», για έναν ρόλο ζωής με θέμα έναν ηλικιωμένο που μάχεται την άνοια, παρουσιάζοντας τον σταδιακό εκφυλισμό του νου. Αναμνήσεις του παρελθόντος, διάλογοι και ερεθίσματα του οικογενειακού περιβάλλοντος συγχέονται και γίνονται ένα κουβάρι που περιπλέκεται ακόμα πιο πολύ ενόσω η νοητική διαταραχή επιδεινώνεται.
Πολλαπλά μικρά αλλά βαθιά ψυχολογικά ρήγματα γίνονται έντονα αισθητά έπειτα από κάθε κρίση του πατέρα εξαιτίας της νόσου, αλλάζοντας τις δυναμικές στις σχέσεις πατέρα-κόρης, κόρης-συντρόφου, συντρόφου-πατέρα.
Η Απώλεια της Ταυτότητας
Στο προσκήνιο βρίσκεται ο πατέρας, ένας άνθρωπος άλλοτε κραταιός και τώρα αποπροσανατολισμένος, ανήμπορος να διαχειριστεί ό,τι του συμβαίνει, να πατάει στη γη σαν σώμα και παράλληλα να τη χάνει σαν πνεύμα, χάνοντας και την ταυτότητά του. Γίνεται δύστροπος, αντιδραστικός, απότομος στους γύρω του και δη στην κόρη του, που πασχίζει να τον βοηθήσει σε αυτή τη μοναχική και χωρίς γυρισμό διαδρομή προς τη λήθη.
Η Ελένη Σκότη σκηνοθετεί με λεπτούς χειρισμούς τη δαιδαλώδη κατάσταση που βιώνει ο πατέρας μέσα από τη δική του ματιά, με επαναλήψεις σκηνών, διαλόγων και στιγμών μπερδεμένων, σαν ένα κουβάρι που στην προσπάθεια να ξετυλιχθεί ξαναμπλέκεται πιο πολύ.
Οι Ερμηνείες
Το σκηνικό βάρος σηκώνει ολοφάνερα ο Περικλής Μουστάκης, που μπαίνει άμα τη εμφανίσει στο πετσί του ρόλου, επικοινωνεί τις συναισθηματικές μεταβολές και ερμηνεύει με πλήρη ενσυναίσθηση έναν πατέρα που ασθενεί, ευρισκόμενος σε άρνηση για οποιαδήποτε παροχή βοήθειας, έχοντας αίσθημα υπερηφάνειας για τον εαυτό που ήταν κάποτε και θέλει να τον θυμάται έτσι, με την αλήθεια να διαφέρει από αυτή που αντιλαμβάνεται ο ίδιος και με τις διάφορες εκδοχές της πραγματικότητας να συμπλέκονται.
Η Ιωάννα Παππά στον ρόλο της κόρης που προσπαθεί να ισορροπήσει λογική και συναίσθημα δίνει μια πιο «καλουπωμένη» ερμηνεία, ακολουθώντας την εξέλιξη της πλοκής. Οι Αλέξανδρος Κωχ, Λίλη Τσεσματζόγλου, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Καλλιόπη Παναγιωτίδου ερμηνεύουν τους διπλούς ρόλους τους εντασσόμενοι στον χαοτικό κόσμο του πατέρα.
Η μουσική του Σταύρου Γασπαρινάτου αποτυπώνει την άνιση αναμέτρηση του πατέρα με την άνοια σε κάθε σκηνική αλλαγή και τη συναισθηματική κλιμάκωση στο φινάλε. Τα σκηνικά του Γιώργου Χατζηπαύλου ανταποκρίνονται στη σκηνική συνθήκη, ώστε να δείχνουν αφαιρετικά τα στάδια της εξασθένησης των νοητικών λειτουργιών.
- Η παράσταση παίζεται στο Σύγχρονο Θέατρο μέχρι 31/3.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
