Ένα πολυεπίπεδο σύγχρονο έργο του Robert Icke με γερά νοηματικά θεμέλια στηρίζει το Αμφι-Θέατρο. Τα καυτά θέματα που θίγει η παράσταση «The Doctor» αγγίζουν τη διάσταση της επιστήμης και της θρησκείας, της νόσου Alzheimer, της έμφυλης, εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, του αντισημιτισμού, της διάκρισης, του διαδικτυακού εκφοβισμού (cyberbullying), της «cancel culture», της διαφορετικότητας και του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, τα οποία αφορμούν από τον θάνατο μιας νεαρής κοπέλας ύστερα από μια αυθαίρετη αποτυχημένη έκτρωση.
Στοχαστικό Δοκίμιο
Ο Robert Icke παραδίδει ένα έργο-δοκίμιο, στοχαστικό και αποδεικτικό, μετρημένου συναισθηματισμού, κριτικάροντας καυστικά και με φιλοσοφική διάθεση το ηθικό δέον της εποχής μας, ανοίγοντας έναν διάλογο μεταξύ της επιστήμης, της ιατρικής και της θρησκευτικής πίστης, της ελπίδας και του επέκεινα.
Το σφιχτοδεμένο έργο σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου, διατηρώντας το ψυχρό και αυστηρό ύφος του, χωρίς μελοδραματισμούς, χρησιμοποιώντας το χρώμα και την τονικότητα των λέξεων, καθώς και τον αντίκτυπο που έχουν, οδηγώντας μια σειρά γεγονότων και παράλληλα ξεδιπλώνοντας τις παθογένειες του σύγχρονου πολιτισμού.
Στο «The Doctor» o συγγραφικός στόχος, που συμβαδίζει με τον σκηνοθετικό, φαίνεται να μην είναι τόσο η ανάπτυξη ολοκληρωμένων χαρακτήρων, των προσωπικών τους ιστοριών και των μεταξύ τους σχέσεων όσο η ανάδειξη των καίριων ζητημάτων και των επιχειρημάτων τους που τροφοδοτούν αέναες συζητήσεις και νοηματοδοτούν και διαπλέκουν τις σχέσεις, κάτι που γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό στο δεύτερο μέρος της παράστασης, όπου πραγματώνεται και σκηνική αναφορά στη νόσο Alzheimer.
Οι Χαρακτήρες
Κύριο βάρος στο έργο σηκώνει η γιατρός Ρουθ Γουλφ (εξαιρετική η Στεφανία Γουλιώτη), που δέχεται τα πυρά, προτάσσει τον επαγγελματισμό της και στηρίζει ακλόνητα την ιδιότητά της ως γιατρού, η οποία αποτελεί την προτεραιότητά της και την προσδιορίζει καθολικά – με δυνατές σκηνικές στιγμές το τηλεοπτικό debate και το διάλογό της με τον ιερέα (Νίκο Χατζόπουλο).
Οι Μαριάννα Δημητρίου, Κίττυ Παϊταζόγλου, Αurora Marion, Ζωή Ρηγοπούλου, Σταύρος Καλλιγάς, Λευτέρης Πολυχρόνης, Αμαλία Νίνου, Νίκη Σερέτη, Αλίκη Ανδρειωμένου αποτελούν τον επαγγελματικό και κοινωνικό περίγυρο της γιατρού, επιτείνοντας το κλίμα κορύφωσης της σκηνικής αντιπαράθεσης και έμμεσης συναισθηματικής πίεσής της, που ενισχύεται ηχητικά από το sound design του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη.
Παράλληλα τηρείται μια επιβαλλόμενη, από τις συνθήκες, αποστασιοποίηση, που τονίζεται και από το λιτό και αυστηρό ιατρικό περιβάλλον με τους χειρουργικούς προβολείς για φωτισμό της Εύας Μανιδάκη – αν και η αλλαγή στον προσωπικό χώρο έχρηζε μιας προσθήκης.
Δυσεπίλυτα Ζητήματα
Το «The Doctor», επενδύοντας στον λόγο, βομβαρδίζει, και αυτό είναι το point, τους θεατές με πληθώρα δυσεπίλυτων εντός σκηνικού χώρου και χρόνου ζητημάτων και τους εμπλέκει έμμεσα να σκεφτούν κριτικά τι θέση θα πάρουν, σε ποια ομάδα ανήκουν και πόσο αυτή τους επηρεάζει, ποια είναι η δική τους ταυτότητα που τους ορίζει – όπως η Ρουθ Γουλφ που επαναλαμβάνει ξανά και ξανά «είμαι γιατρός», δείχνοντας την επιλογή και την πίστη της σε μια ακλόνητη ταυτότητα, αυτή της γιατρού.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Έλλη Πασπαλά | Διαχρονική Αξία
«Ο Ιμπρεσάριος από τη Σμύρνη» | Μια Γλυκανάλατη Κωμωδία αλά Παπαβασιλείου
Παιδικό Θέατρο: Μας Κάλεσε «Ο Φύλακας της Λίμνης»
