Τι είναι ένα ταξίδι χωρίς αναμνηστικά… Σκέτο! Για κάποιους από εμάς όχι, μερικές εκατοντάδες φωτογραφίες δεν αρκούν. Για μόλις δεκάδες δεν γίνεται καν συζήτηση. Προσωπικά, έχω το μικρόβιο από μικρός. Έβλεπα τους γονείς μου –ναυτικός ο πατέρας μου, συνταξιδιώτισσα η μητέρα μου– να επιστρέφουν με ετερόκλητα αντικείμενα, φερμένα από 3-4 ηπείρους την κάθε φορά. Πριν καν πάω σχολείο με έπαιρναν μαζί τους, κάτι που συνεχίστηκε τα καλοκαίρια μέχρι που έγινα 18. Έτσι απέκτησα μοναδικές εικόνες.
Αγορασμένα με Αλάτι και Φερμένα με Ιδρώτα
Το σπίτι για δεκαετίες γέμιζε: κρύσταλλα από την Πολωνία, ιαπωνικές πορσελάνες, χρυσά κοσμήματα και ασημένια μπιμπελό από το Περού, αφρικανικά ξυλόγλυπτα, χιλιανό χαλκό, όνυχες από την Αργεντινή, βάζα από την Κίνα, σεντόνια από την Αμερική, δέρματα, πιάτα… Πολύ συχνά τα αντικείμενα ήταν ογκώδη. Δεν υπήρχε περιορισμός στις αποσκευές των ναυτικών, αλλά και ούτε –προσέξτε– υπήρχαν ακόμα ρόδες στις βαλίτσες!
Οι γονείς μας αγόραζαν χωρίς ιδιαίτερη γνώση. Άλλοτε τα γνωστά και καλύτερα της κάθε περιοχής και άλλοτε άχρηστες και περιττές μπούρδες. Σήμερα, σοφότερα, λέω όλα μα όλα ήταν… αγορασμένα με αλάτι και φερμένα με ιδρώτα.
Ξίφη, Φτερά Παγονιών και Άλλα… Τιμαλφή
Μαθητής γυμνασίου βρέθηκα στο Τόρκι για σπουδές-διακοπές και διαμονή σε ντόπια οικογένεια. Με περιορισμένο χαρτζιλίκι, έπρεπε να προσέχω τα έξοδά μου, αφού μόνο η διατροφή και οι μετακινήσεις ήταν προπληρωμένα. Σε κατάστημα με τουριστικά είδη βρήκα αναπαλαιωμένο μεσαιωνικό ξίφος με μόλις 10 λίρες.
Με μόλις 5 λίρες ακόμα θα μπορούσα να το διαλέξω με θήκη βελούδινη, αλλά προτίμησα την απλή. Σε κουβέντα με την πωλήτρια έμαθα ότι είχαν βρεθεί δεκάδες χιλιάδες από αυτά σε κάστρα στο Ντέβον και τα μουσεία κράτησαν τα πιo καλοδιατηρημένα. Από τα υπόλοιπα κάποια κατέληξαν σε αντικερί.
Στο αεροδρόμιο του Χίθροου, στην επιστροφή, δεν θα ξεχάσω την όψη της αεροσυνοδού εδάφους που, καθώς πλησίαζα με τη βαλίτσα και το μήκους ενός μέτρου ξίφος, βγήκε από το γκισέ της και έτρεξε να μου το πάρει, λέγοντας πως θα μου δοθεί στον προορισμό. Δεν είχα αντίρρηση – βέβαια χασκογελούσα από μέσα μου που είχα αποσπάσει τόση προσοχή. Αν και πακεταρισμένο, δεν ήταν εύκολο να κρυφτεί το περιεχόμενο.
Ένα χρόνο μετά επέστρεφα από τη Νέα Ορλεάνη μέσω Νέας Υόρκης κρατώντας στο ένα χέρι δύο μεγάλα δεμάτια φτερά παγονιών και στο άλλο ένα παλιό ξυλόγλυπτο – αγορασμένα σε δρόμο της Βομβάης. Στη βαλίτσα μου υπήρχαν δύο (άδειες) γυάλινες νταμιτζάνες από καλιφορνέζικο κρασί…
Δύο χρόνια μετά, μαθητής ακόμα, βρέθηκα με τον πατέρα μου στο Λάγκος της Νιγηρίας. Στον δρόμο αγόρασα μια πολύ μεγάλη υφασμάτινη ομπρέλα για προστασία από τον τροπικό ήλιο, ενώ ένα ζευγάρι Ελλήνων μου χάρισε ένα ζευγάρι παπαγαλάκια. Ήξερα, από την πρώτη στιγμή, πως θα έβρισκα κάποιο τρόπο να τα φέρω στην Ελλάδα, αν και αχνά θυμόμουν απο το σχολείο για την ψιττάκωση και γνώριζα πως δεν επιτρέπεται η εισαγωγή ζώντων ζώων.Έπειτα από 2 βδομάδες φτάσαμε στην Ιταλία και εκεί αποχωρίστηκα το κλουβί τους. Στην Ελλάδα τα μετέφερα αεροπορικώς, αφού ένωσα δύο μικρά κουτάκια ως προέκταση χώρου για φωλιά στα κανονικά κλουβιά και βάζοντας τα πουλάκια έτσι μέσα σε μια πλαστική σακούλα. Στο αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο προσευχόμουν να μην τσιρίξουν και προδοθώ. Όλα κύλησαν ομαλά. Έφτασαν χωρίς πρόβλημα και στο άλλο χέρι (μην ξεχνάμε) η ομπρέλα φυσικά…
Το Είδα! – Το Θέλω! – Μπορώ και θα το Φέρω!
Την επόμενη χρονιά, σε ένα λούνα-παρκ της Ρουέν κέρδισα ένα χρυσόψαρο στη σκοποβολή. Το πλοίο θα έφευγε για Αλεξάνδρεια και έπρεπε να επιστρέψουμε μια και ξεκινούσαν τα σχολεία. Το ψαράκι σε ένα ποτήρι στην τρίωρη διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο του Καΐρου – τρομακτικές, ομολογώ, οι ώρες κατά τις οποίες ο ντόπιος οδηγός έμενε με δυσκολία ξύπνιος να οδηγεί σε λεωφόρους χωρίς φωτισμό, ενώ μετρούσαμε δεκάδες δυστυχήματα με τραυματίες να περιμένουν βοήθεια στο σκοτάδι έξω από τρακαρισμένα οχήματα.
Δυστυχώς στην άφιξή μας κολλήσαμε για τρία βράδια, αφού ο τοπικός πράκτορας μάλλον περίμενε μπαξίσι για να επικυρώσει τις θέσεις μας. Στο ψαράκι άλλαζα νεράκι 4-5 φορές τη μέρα από τις τουαλέτες του αεροδρομίου – απ’ όπου παίρναμε και εμείς νερό (σε ένα ηρωικό επίσης μπουκάλι που έχω φυλάξει. Για εμφιαλωμένο ούτε λόγος…).
Το έρημο επέζησε μιας απρόσεχτης κλοτσιάς της αδελφής μου, που το έριξε στο βρώμικο με τρίχες και σκόνες μωσαϊκό. Κάθε βράδυ ένας από εμάς κρατούσε βάρδιες για να φυλάει τις βαλίτσες… Την τέταρτη μέρα χωρίς μπαξίσι βρέθηκαν θέσεις! Τα ψαράκι πέρασε με άριστα τον έλεγχο των χειραποσκευών κι εγώ ξέχασα τις όλες τις δυσκολίες.
Όλα αυτά βέβαια συνέβησαν πριν από τους αυστηρούς ελέγχους που έφεραν οι επιθέσεις στους δίδυμους πύργους. Όμως, όπως καταλάβατε, είχα πάρει φόρα. Το είδα! – το θέλω! – μπορώ και θα το φέρω!
Σήμερα συνεχίζω τα ταξίδια πάντα εκτός οργανωμένων γκρουπ και χωρίς καθορισμένα προγράμματα. Ποιος έχει αντίρρηση πως τα ταξίδια είναι γνώση… Αλλά ας γυρίσουμε στα (κάπως, λέω μόνο κάπως) ασυνήθιστα αντικείμενα.
Και τα Ταξίδια με τα Δώρα Συνεχίζονται…
Ήταν τόσο φτηνές και πρακτικές οι μεταλλικές παπουτσοθήκες στο Λονδίνο, που έφερα όχι μία αλλά δύο σαν χειραποσκευή. Συνολικά χώρεσαν 16 ζευγάρια.
Περπατώντας στο κέντρο του Μονάχου τις μεταμεσονύχτιες ώρες, έξω από μια γκαλερί μάζεψα ένα γλυπτό από παπιέ μασέ (με υπογραφή καλλιτέχνη και χρονολογία!). Έτσι, μια δεύτερη χειραποσκευή χώρεσε οριακά στις θήκες πάνω από τις θέσεις. Και το γλυπτό έγινε συμπληρωματικό δώρο στον γάμο της αδελφής μου!
Στο Άμστερνταμ μου γυάλισε μια διπλής όψης επιγραφή ενός καφέ που προφανώς είχε κλείσει και με περίμενε αφημένη στα σκουπίδια. Στην επιστροφή μου δεν βγήκε μαζί με τη βαλίτσα και ξαφνιάστηκα, αλλά τελικά μου το έφεραν σπίτι την άλλη μέρα. Προφανώς δεν το είχαν δει λόγω σχήματος και κάπου ξέμεινε εκτός της πτήσης μου.
Σε επόμενο ταξίδι από εκεί έφερα ένα μικρό πλεκτό σκαμνάκι που χώρεσε στη βαλίτσα. Σε ένα άλλο, μια μοντέρνα (ευτυχώς πτυσσόμενη!) καρέκλα και δύο εννιαθέσιες ξύλινες θήκες για σιντί από το ΙΚΕΑ – που ύστερα από χρόνια άνοιξε και εδώ… Η πολύ εντυπωσιακή καρέκλα δόθηκε στον αδελφό μου όταν άνοιξε το καινούργιο του σπίτι.
Επιστρέφοντας από το άδειο πια πατρικό στη Χίο έφερα μια ξεχασμένη μεγάλη εικόνα του Αγίου Βασιλείου, στη βαριά ξύλινη θήκη της με τζάμι (ταμένη από το 1930 να τη βρω), και στο άλλο χέρι το καλοδιατηρημένο πλεκτό καλάθι με το οποίο μάζευε σύκα ο παππούς.
Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω τους, ανά την υφήλιο, υπαλλήλους ελέγχου αποσκευών που είτε ανέχτηκαν είτε δεν έκαναν τόσο καλά τη δουλειά τους και μου χάρισαν στιγμές –τουλάχιστον– ανακούφισης.
Τι να μην ξεχάσω, τι να πρωτοθυμηθώ… Όσο ταξιδεύω μαθαίνω και ελπίζω.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
20 Στάσεις στην Ελλάδα και στον Κόσμο του 19ου Αιώνα
