Ζήτησα από τον πιο γαστρονομικό μου φίλο να μου προτείνει ένα καλό εστιατόριο για τον εορτασμό ειδικής περίστασης. “Στην Παγώνα θα πας για την οστρακομακαρονάδα της, που είναι ξακουστή σε όλη την Ελλάδα!”, μου απάντησε χωρίς ίχνος καθυστέρησης. Ακολούθησα πιστά τη συμβουλή του κι έκανα κράτηση. Έφτασε η παραμονή και τότε αντελήφθην πως “Ο Κάβος” βρίσκεται… στα Ίσθμια. Παρότι ανησυχούσα για το αν θα άξιζε να διανύσουμε τόση απόσταση, αποφάσισα να ρισκάρω κι ό,τι έβγαινε.
Αφού περάσαμε τα διόδια και έχοντας υπολογίσει ένα 45λεπτο οδήγημα, φτάσαμε στα Ίσθμια, κοντά στο ξενοδοχείο Saron, σε ένα μαγικό μέρος όπου κυριαρχούσε η γαλήνη, το πράσινο των πεύκων και το μπλε της θάλασσας.
Ένα “αραξοβόλι” βγαλμένο σαν από πίνακα ζωγραφικής. Τα τραπέζια ήταν κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα και χάρηκα ιδιαιτέρως όταν είδα πως ήταν τοποθετημένα πάνω σε φυσικό χώμα και όχι σε τσιμέντο, που δείχνει πως οι ιδιοκτήτες δεν έχουν αλλοιώσει τη φυσική ομορφιά του μέρους. Μια βαρκούλα πάνω στην άμμο της μικρής αμμουδιάς και από πίσω να κυματίζει η ελληνική σημαία. Ένα σκηνικό που θα μπορούσε άνετα να αξιοποιηθεί για τις διαφημιστικές καμπάνιες της Ελλάδας.
Παρότι είχαμε κάνει κράτηση για τραπέζι στην μπροστινή σειρά, μας υπέδειξαν ένα τραπέζι πιο πίσω. Η αλήθεια είναι πως δημιουργήθηκε μια μικρή αναστάτωση, αφού ο σερβιτόρος “ήταν μόνος του”, όπως μας είπε στο εξωτερικό section, και δεν προλάβαινε να ασχοληθεί.
Απευθυνθήκαμε μέσα, στο section των ψαριών, σε έναν πολύ απασχολημένο κύριο, ο οποίος μας αποπήρε… Απογοητευμένη και αναλογιζόμενη πόσο δρόμο είχαμε κάνει, επέστρεψα στο τραπέζι. Για καλή μου τύχη, εμφανίστηκε ο σερβιτόρος, ο οποίος μας μετέφερε στο τραπέζι που είχαμε κρατήσει στην μπροστινή μεριά. Ύστερα έμαθα πως ο κύριος στα ψάρια ήταν ο ιδιοκτήτης.
Με το που έφτασε το φαγητό στο τραπέζι, ομολογώ πως η διάθεσή μου άλλαξε άρδην. Θα πρέπει να παραδεχτώ πως τα πάντα ήταν πεντανόστιμα! Από τις τηγανητές πατάτες μέχρι τη χειροποίητη ταραμοσαλάτα και τη φοβερή αγγουροντομάτα (πληροφορήθηκα αργότερα πως οι ντομάτες είναι ντόπιες, από το μποστάνι).
Το αποκορύφωμα: η famous οστρακομακαρονάδα. Ένα πιάτο με το οποίο κυριολεκτικά δεν μπορούσα να σταματήσω! Φρέσκοι πετροσωλήνες με ελαφριά σάλτσα με βούτυρο, λεμόνι και ίσως ούζο (ή κάποιο άλλο οινοπνευματώδες), χωρίς ίχνος κρέμας γάλακτος, και λίγα φρέσκα ντοματίνια. Έχω αδυναμία στις μακαρονάδες θαλασσινών, αλλά αυτή ήταν το κάτι άλλο…
Μετά πληροφορήθηκα πως η κυρία Παγώνα, μητέρα του ιδιοκτήτη Τάσου Βλάσση, χρησιμοποιεί κορυφαίας ποιότητας πάστα Molisana από το Καμπομπάσο της Ιταλίας. Η περιβόητη κυρία Παγώνα ξεκίνησε να μαγειρεύει το 1964 στο ίδιο σημείο και συνεχίζει μέχρι και σήμερα.
“Όλοι μας οι πελάτες είναι από την Αθήνα. Γεμίζουμε και τις καθημερινές από εταιρικά τραπέζια, επιχειρηματικά γεύματα κ.λπ. Η πελατεία μας είναι σταθερή πολλά χρόνια. Κάποιοι πελάτες μας, μάλιστα, έχουν και το όνομά τους στην καρέκλα που κάθονται πάντα”, μας εξιστορεί ο σερβιτόρος.
Στη συνέχεια, έφτασε το ψάρι, το οποίο επιλέξαμε μέσω της ιεροτελεστίας που ορίζει το μαγαζί. Πιάσαμε “στασίδι” για να αποφασίσουμε τι θα επιλέξουμε. Σε αυτό μας βοήθησε πολύ ο κύριος Τάσος, ο οποίος απέδειξε πως είναι γνώστης στο να διαλέγει τον αφρό της θάλασσας, αλλά και τους προμηθευτές του. “Μην πάρετε αυτό. Εδώ θα πάτε, στον ξάδελφο της συναγρίδας. Θα με θυμηθείτε!” Το τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί, έγραψε πάνω το όνομά μας και το παρέδωσε στην κουζίνα. Η γεύση του με συνεπήρε και, αλήθεια, ήταν από τα πιο νόστιμα ψάρια που έχω δοκιμάσει ποτέ.
Στο τέλος, αποκάλυψα την ιδιότητά μου και τον φίλο μου που τους συνέστησε. Φεύγοντας, ο κύριος Τάσος ήρθε έξω και μου ζήτησε μια ειλικρινή συγγνώμη για την “κακιά” στιγμή που είχε προηγηθεί. Το εκτίμησα. Εν τέλει, το ανεπιτήδευτα καλομαγειρεμένο φαγητό και η συγγνώμη με κέρδισαν. Δηλώνω γοητευμένη, υπό έναν όμως όρο: να ξαναπάω καθημερινή.
Δείτε επίσης στην αθηΝΕΑ:
