Η αλήθεια είναι ότι τα πρόσφατα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν μια κάποια θυμηδία στον εξωτερικό παρατηρητή.
Ένας πρώην πρωθυπουργός που μοιάζει να μην ελέγχει πια μια κατάσταση που πιθανότατα ο ίδιος δημιούργησε. Ένας πρόεδρος κόμματος που φαίνεται να είναι ταυτόχρονα και ιδιοκτήτης και ενοικιαστής – ο οποίος με όρους και στο παρά πέντε, για την ώρα, γλίτωσε την έξωση. Ένα κόμμα το οποίο έχει χάσει στελέχη που, ίσως, αν ήταν ακόμα εντός του, να μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα δεδομένα και να χαράξουν κάποιου είδους συνεκτική πορεία.
Όμως, τα δεδομένα σήμερα είναι άλλα. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας τον φόβο ότι η παρατεταμένη απουσία αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν κάνει καλό ούτε στη χώρα ούτε στην κυβέρνηση.
Μπορεί βραχυπρόθεσμα ο κατακερματισμός της αριστεράς και η αδυναμία μιας πολιτικής δύναμης να αναπτύξει δυναμική και να «πάρει κεφάλι» να μοιάζει με ευκαιρία για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ώστε να προχωρήσει με νομοσχέδια και πολιτικές που θα έβρισκαν πιο σθεναρή αντίσταση υπό άλλες συνθήκες. Ασφαλώς, καλό είναι αυτό το «παράθυρο» να αξιοποιηθεί για δομικές μεταρρυθμίσεις που εξακολουθεί να έχει ανάγκη η χώρα.
Σε μια κοινωνία οι διασυνδέσεις είναι υπόγειες, βαθιές και διόλου προβλέψιμες.
Επικίνδυνος Καιροσκοπισμός
Όμως, όσο χαμηλότερα πέφτει το επίπεδο στην αντίπερα όχθη τόσο θα επηρεάζεται από τα απόνερα η δημόσια συζήτηση συνολικά. Όσο περισσότερο καταπίνει τα κόμματα του κεντροαριστερού τόξου η εσωστρέφεια τόσο θα μένει στο περιθώριο ο θεσμικός ρόλος της αντιπολίτευσης να ελέγχει ουσιαστικά την κυβερνητική εξουσία. Όσο τα καλτ προσωπικοτήτων και οι καιροσκοπικές πολιτικές θέσεις θα επικρατούν τόσο θα καλλιεργούνται οι συνθήκες για αντίστοιχα φαινόμενα σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Δεν είναι θετική εξέλιξη για μια χώρα η έλλειψη σοβαρότητας στο πολιτικό της προσωπικό. Όποιοι δε πιστεύουν ότι η διάβρωση και η σήψη σταματούν σε μια διαχωριστική γραμμή που οι ίδιοι θα ορίσουν, μπορούν να διαπιστώσουν σε μια πιο προσεκτική ανάγνωση πως η ιστορία έχει διαψεύσει πολλές φορές αυτού του είδους τις βεβαιότητες. Σε μια κοινωνία οι διασυνδέσεις είναι υπόγειες, βαθιές και διόλου προβλέψιμες.
Η Αμερική ως Παράδειγμα
Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα είναι αυτό των Δημοκρατικών στην Αμερική. Θα έλεγε κανείς ότι η παράνοια που επικρατεί στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα και η παράδοσή του στo καλτ του Trump θα άφηνε στους Δημοκρατικούς χώρο για να διεκδικήσουν με αξιώσεις μια δεύτερη θητεία στον Λευκό Οίκο. Και όμως, αυτό δεν μοιάζει να συμβαίνει. Παράλληλα, οι δύο υποψήφιοι αντιμετωπίζονται από το εκλογικό σώμα με εντελώς διαφορετικά μέτρα και σταθμά.
Αρκεί ο Trump να πει κάτι που βγάζει στοιχειωδώς νόημα για να πάρει πόντους – με τις προσδοκίες στον πάτο δεν είναι δύσκολο να τις ξεπερνά! Η ουσιαστική, σοβαρή, πυκνή σε πολιτικές θητεία του Biden, αντιθέτως, μοιάζει να λαμβάνεται ως δεδομένη. Έχοντας ανεβάσει τον πήχη (και εξαιτίας κάποιων εγγενών αδυναμιών της υποψηφιότητάς του, με βασική την ηλικία του) μοιάζει πολύ δυσκολότερο να βγει μπροστά.
Σίγουρα είμαστε πολύ μακριά από ένα τέτοιο σενάριο σε μια Ελλάδα όπου η ΝΔ διατηρεί ένα τόσο εντυπωσιακό προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Όμως, η σύγκριση με το χάος, που τώρα είναι ιδιαίτερα βοηθητική, κάποια στιγμή παύει να ευνοεί.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
