Η Eβδομάδα Kινητικότητας πέρασε. Η Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο πέρασε πιο γρήγορα. Πριν από λίγα χρόνια, όταν είχαν ξεκινήσει οι εορτασμοί και οι προσπάθειες για να μπει το ποδήλατο στη ζωή των Ελλήνων στα μεγάλα αστικά κέντρα, γεννήθηκε η ελπίδα πως επρόκειτο για την αρχή μιας πορείας στα βήματα της υπόλοιπης Ευρώπης – στην επιλογή πολλών ευρωπαϊκών χωρών να επιχειρήσουν να μειώσουν με εναλλακτικούς τρόπους την κίνηση του αυτοκινήτου στις πόλεις. Θεωρήθηκε ένα δικό μας ξεκίνημα προς αυτή την κατεύθυνση, έστω δειλό, χωρίς συντονισμό και προδιαγραφές.
Από τότε, μάλλον μειώθηκε ο αριθμός εκείνων που χρησιμοποιούσαν το ποδήλατο σε σύγκριση με πριν από 15 χρόνια. Δεν έγιναν ποτέ οι ενέργειες και οι προσπάθειες από την πολιτεία (από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν) για τις υποδομές και τις προϋποθέσεις που θα διευκόλυναν τους δυνητικούς ποδηλάτες.
Σίγουρα, υπάρχουν αγκυλώσεις, εξαιτίας των οποίων δημιουργούνται ζητήματα άλυτα μέχρι στιγμής, όπως με τις κάμερες σε θέσεις πάρκινγκ ποδηλάτων έξω από μετρό, έξω από τα πανεπιστήμια ή από σημεία που αποτελούν χώρους στάθμευσης, καθώς και η έλλειψη αστυνόμευσης στους ήδη υφιστάμενους ποδηλατόδρομους.
Επίσης, μια άλλη παράμετρος είναι η υπερβολική ταχύτητα των αυτοκινήτων που δεν ελέγχεται, ένα τεράστιο θέμα για τους ποδηλάτες, αλλά και η έλλειψη ελέγχου στις μικρού κυβισμού μηχανές, που, κυριολεκτικά, κινούνται με… δικούς τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, απρόβλεπτα και παράνομα πολλές φορές (ανάποδα σε μονόδρομους, πάνω σε πεζόδρομους), αποτελώντας αιτίες κινδύνου, που πολλαπλασιάζουν την ανασφάλεια όλων όσων σκέφτονται να βάλουν το ποδήλατο στην καθημερινότητά τους.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη γίνονται συνεχείς ενέργειες αλλά και σχετικές εκδηλώσεις με στόχο να πειστούν ολοένα και περισσότεροι πολίτες να επιλέξουν τη χρήση του ποδηλάτου και των μέσων μαζικής μεταφοράς ή τον συνδυασμό τους.
Εδώ, οι γιορτές, που συνήθως γίνονται με τον ίδιο τρόπο, και οι εκδηλώσεις, οι οποίες ουσιαστικά «καίνε» χρήματα που δεν υπάρχουν –και το κυριότερο δεν οδηγούν πουθενά– είναι ενέργειες που πέφτουν στο κενό. Ας θυμηθούμε κάποιους ποδηλατόδρομους σε μεγάλες πόλεις που ξεκινούν από ένα άκυρο σημείο και… δεν καταλήγουν κάπου, σαν να είναι απλώς μια υπενθύμιση αυτού που θα έπρεπε να υπάρχει στην πόλη. Έργα που χρηματοδοτήθηκαν χωρίς να υπάρχει σχέδιο και χωρίς να συνδέονται με άλλες ενέργειες οι οποίες θα ολοκλήρωναν την αποστολή τους.
Το ποδήλατο έχει αποτελέσει τη λύση σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, μικρές και μεγάλες, και υπάρχει σχεδόν αυτονόητα στην καθημερινότητα μεγάλης μερίδας του πληθυσμού τους. Σε όλες τις ηλικίες και, κυρίως, χωρίς το κοινωνικό άγχος ότι η χρήση του θα αφαιρέσει από το κύρος που προσδίδει ένα καλό αυτοκίνητο. Στην Ελλάδα, το αυτοκίνητο είναι «στάτους» και, φυσικά, εργαλείο επιβίωσης σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά αν μιλάμε για περιοχές όπου δεν υπάρχουν άλλα μέσα.
Η πορεία καταστροφής του περιβάλλοντος δεν πρόκειται να αντιστραφεί επειδή κάποιοι, λιγότεροι ή περισσότεροι, επιλέξουν να κυκλοφορούν με ποδήλατο, αλλά η επιλογή αυτή είναι ένα ακόμη μέτρο που θα μειώσει την κίνηση των αυτοκινήτων και, όπως έχει αποδειχθεί σε πολλές χώρες, θα κάνει την καθημερινότητα όλων μας καλύτερη.
Διαβάστε εππισης στην αθηΝΕΑ:
Οι Εντυπωσιακοί Αριθμοί του Σπάρταθλον
