Θα διαβάσω 100 βιβλία μέσα σ’ ένα χρόνο. Καταφατική δήλωση, συνοδευόμενη από σοβαρό ύφος. “Ακραίο” το χαρακτήρισε μια φίλη μου. “Τολμηρό” μια άλλη. “Αναγκαίο” θα πω εγώ.
Ήταν μια σκέψη που έκανα το καλοκαίρι, ενώ βρισκόμουν στην παραλία με τους φίλους μου. Μετά τις βουτιές και τις ακατάπαυστες συζητήσεις, καταλήξαμε όλοι με ένα βιβλίο στο χέρι. Ήταν μια οργανική φυσική κατάληξη, επικρατούσε μια ενιαία σιωπή μέσα στην οποία ο καθένας μας απολάμβανε το βιβλίο του με ζήλο.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου είχε λείψει αυτό. Να ανοίξω ένα βιβλίο και να αφεθώ μέσα του, να ακολουθήσω τη διαδρομή του, να το αφήσω να με συνεπάρει. Είχα στερηθεί αυτή τη διαδικασία, εξαιτίας μιας δύσκολης και χρονοβόρας χρονιάς, γνωστής ως “τρίτη λυκείου” ή αλλιώς “χρονιά των πανελληνίων”.
Η σκέψη που φευγαλέα είχα κάνει στην παραλία ταλάνιζε τακτικά το μυαλό μου, ώσπου τελικά έγινε επίσημη απόφαση: 100 βιβλία μέσα σ’ ένα χρόνο.
Αυτή η περιβόητη χρονιά, λοιπόν, εκτός από το γεγονός ότι μου στέρησε τον ύπνο, την κοινωνικοποίηση και την ενέργεια, μου στέρησε επίσης τη δυνατότητα της ανάγνωσης. 365 μέρες χωρίς 8 ώρες ύπνου υποφέρονται. Χωρίς βιβλίο όχι! Σαφώς διάβασα ορισμένα βιβλία, αλλά όχι τόσα όσα θα ήθελα και προπάντων όχι με τον τρόπο που ήθελα. Το μυαλό μου δεν ήταν πλήρως αφοσιωμένο σε αυτά και επειδή δεν κατάφερνα να τα απολαύσω, απομακρύνθηκα και συγκεντρώθηκα αποκλειστικά στο σχολικό διάβασμα, με την υπόσχεση να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο το καλοκαίρι.
Έτσι, λοιπόν, με την έλευση του καλοκαιριού, με φορτισμένες μπαταρίες, ανακτημένη διάθεση και αντοχή, ξεκίνησα να εκπληρώνω την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου, όσον αφορά τα βιβλία και τον χρόνο που είχα περάσει μακριά τους. Στο μυαλό μου, οι λίγοι μήνες αποχής έμοιαζαν αιωνιότητα. Η σκέψη που φευγαλέα είχα κάνει στην παραλία ταλάνιζε τακτικά το μυαλό μου, ώσπου τελικά έγινε επίσημη απόφαση: 100 βιβλία μέσα σ’ ένα χρόνο, από τον Αύγουστο του 2020 μέχρι τον Αύγουστο του 2021 θα έχω διαβάσει εκατό βιβλία, θα έχω αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο και, μάλλον, θα έχει χρειαστεί να αγοράσω καινούργια ράφια για τη βιβλιοθήκη μου.
Θύμιζε new year’s resolution. Κατά κάποιον τρόπο είναι, με μόνη διαφορά την εποχή. Ωστόσο, ποιος είπε ότι πρέπει να περιμένεις τα Χριστούγεννα για να θέσεις νέες προκλήσεις στη ζωή σου;
Αφήνω πίσω μου μια χρονιά που ξεχείλιζε από υποχρεώσεις και σχεδόν καθόλου ενδιαφέροντα, απολαύσεις ή χρόνο και εισέρχομαι σε μια νέα περίοδο, που με ορίζει κυρίαρχο του εαυτού μου, μου επιτρέπει να βάζω τις δικές μου προτεραιότητες, να διαχειρίζομαι αυτοβούλως τον ελεύθερο χρόνο μου.
Και αυτό έκανα. Πήρα την ατζέντα μου, οργάνωσα το πλάνο μου και το πρότζεκτ των εκατό βιβλίων πήρε επίσημα μορφή μπροστά στα μάτια μου. Οι προκλήσεις απαιτούν σωστό σχεδιασμό, επιμονή και οργάνωση, ειδικά όταν ο μόνος που μπορεί να σου σταθεί εμπόδιο είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Για να μη βάλω τρικλοποδιά στον εαυτό που, συνεπώς, ξεκαθάρισα στο μυαλό μου, ότι ο μόνος λόγος που επιχειρώ να κάνω αυτό το πρότζεκτ είναι για να ικανοποιήσω την αχόρταγη όρεξη μου για διάβασμα.
Άρχισα να καταγράφω όσα βιβλία διάβαζα, αλλά και όποια ήθελα να διαβάσω, υπολόγισα μέχρι ποια ημερομηνία πρέπει να έχω διαβάσει δέκα, είκοσι, τριάντα βιβλία… Μπήκα κατ’ αυτόν τον τρόπο σε μια διαδικασία να συζητώ, να ερευνώ, να ρωτώ για βιβλία, να δανείζομαι αγαπημένα φίλων και γνωστών και να βλέπω τη λογοτεχνία μέσα από τα δικά τους μάτια. Συνειδητοποίησα, ότι μετά το πέρας αυτού του πρότζεκτ δεν θα έχω κερδίσει μόνο την ευχαρίστηση του να έχω διαβάσει εκατό βιβλία, αλλά θα έχω περιβάλλει τον εαυτό μου με ξεχωριστούς ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με εμένα.
Μια συγκυρία που βοήθησε και θα συνεχίσει να βοηθάει στην όλη διαδικασία είναι η πραγματοποίηση των μαθημάτων του πανεπιστημίου εξ αποστάσεως. Παρόλο που ως πρωτοετής φοιτήτρια είμαι τρομερά απογοητευμένη με τη συνθήκη αυτή, καθώς ονειρευόμουν να ανακαλύψω τη σχολή μου, να περπατήσω στους διαδρόμους της, να γνωρίσω τους συμφοιτητές μου από κοντά και όχι ως γκρι εικονίδια σε μια οθόνη, να παρακολουθήσω άμεσα το μάθημα και τους καθηγητές μου, άδραξα το κυριότερο και ίσως μοναδικό θετικό στοιχείο των διαδικτυακών μαθημάτων: την εξοικονόμηση χρόνου.
Συνειδητοποίησα, ότι μετά το πέρας αυτού του πρότζεκτ δεν θα έχω κερδίσει μόνο την ευχαρίστηση του να έχω διαβάσει εκατό βιβλία, αλλά θα έχω περιβάλλει τον εαυτό μου με ξεχωριστούς ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με εμένα.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Χωρίς μετακινήσεις με τα μέσα, απομένει άπλετος ανεξερεύνητος χρόνος για την καλλιέργεια του πάθους μου και την ταυτόχρονη άνθηση του τρεχούμενου πρότζεκτ των εκατό βιβλίων. Όταν οι συνθήκες μεταβάλλονται, εάν δεν μπορείς να τις αλλάξεις, προσαρμόζεσαι εσύ κατάλληλα.
Φυσικά, μέσα σε αυτή τη διαδικασία μου δημιουργούνται αμφιβολίες και κάποιες φορές κάνω δεύτερες σκέψεις για την εξέλιξη ή την αμφίβολη επιτυχία του στόχου μου. Η αλήθεια είναι πως λαμβάνω ορισμένα περίεργα βλέμματα από κάποιους ανθρώπους που πιστεύουν ότι η ιδέα αυτή είναι καταπιεστική, ότι με αυτόν τον τρόπο δεν απολαμβάνω πραγματικά το διάβασμα και ότι θα καταλήξω να διαβάζω με μοναδικό σκοπό να πετύχω τη δοκιμασία που έβαλα στον εαυτό μου, υποκύπτοντας στην ιδέα και όχι στην ουσία. Τα βιβλία είναι πρόκληση από μόνα τους, απαιτούν προσοχή, φροντίδα, αφοσίωση και επιμονή.
Η αγάπη μου, ωστόσο, για τα βιβλία με επαναφέρει στον αρχικό ενθουσιασμό μου και μου θυμίζει πως μερικές φορές σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Το συγκεκριμένο πρότζεκτ το ακολουθώ επειδή με γεμίζει, επειδή στερήθηκα κάτι που αγαπώ και θέλω, εφόσον έχω τον χρόνο, να το ξαναβάλω στη ζωή μου. Εννοείται πως διαβάζω για να φτάσω τον στόχο μου, όμως αυτός δεν είναι τα εκατό βιβλία σε ένα χρόνο, αλλά η αδιάλειπτη επαφή με τον κόσμο των βιβλίων. Αυτό, λοιπόν, δεν είναι παρά ένα μικρό δειλό βήμα.
