Μπορεί στις φωτισμένες πόλεις τα φώτα να θαμπώνουν την ασχήμια κάποιων ανθρώπων, των επιλογών και των πράξεών τους. Μπορεί να υποψιάζεσαι τι συμβαίνει, αλλά εκείνοι ξέρουν πώς να κρύβονται μέσα στη λάμψη.
Στις σκοτεινές πόλεις όμως, παραδόξως, όλα φαίνονται και ας είναι χωμένα μες στα λασπόνερα και στις σκιές. Επειδή εκεί τα «διαμάντια» ξεχωρίζουν και λαμποκοπούν.
Εκεί συναντιέται το γήινο με τους θρύλους, τις νεράιδες και τους κακούς λύκους, με τους πολέμαρχους και τους δούλους, με την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, με αυτούς που, έχοντας συνείδηση, πείσμα και πίστη στον δίκαιο στόχο τους, ακολουθούν τη συνετή σκέψη τους, η οποία γίνεται η μοίρα και το άστρο που τους οδηγεί.
Νήματα που Ενώνουν | Kika Hatzopoulou | Εκδόσεις Πατάκη
Η ζωή μας κρέμεται σε μια κλωστή. Το νήμα της ζωής. Ποιος όμως κρατάει αυτές τις «κλωστές»; Οι μοιραΐδες φυσικά. Απόγονοι των μοιρών.
Βρισκόμαστε στη μισοβυθισμένη πόλη του Αλάντε. Όλα είναι μισοσκότεινα και κρυμμένα κάτω από πέπλα μυστηρίου. Ακόμα και οι άνθρωποι δεν διακρίνονται καθαρά. Μόνο κάποιες γέφυρες –για να περνούν οι γάτες πάνω από την πόλη– φαίνονται κάποιες φορές.
Η κοινωνία των αλλογενών δεν είναι ευδιάκριτη. Την πόλη κυβερνά η Μαφία. Εκεί συμβαίνουν πολλά και περίεργα πράγματα: δολοφονίες, δολοπλοκίες, μυστήρια, διαφθορές, εξαπατήσεις, έρωτες. Όπως και στην πραγματικότητα άλλωστε.
Από τη μοίρα δεν ξεφεύγει κανείς. Από τη μυθολογία ξέρουμε πως οι μοίρες κρατάνε το νήμα της ζωής. Η συγγραφέας γράφει ένα μυθιστόρημα για νέους –και όχι μόνο–, σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα που όλα μπορεί να συμβούν, ακόμη και ο έρωτας.
Ριψοκίνδυνες καταστάσεις, φόνοι γυναικών, αλλόκοτες δυνάμεις, συνωμοσίες, ύπουλα χτυπήματα και προδοσίες. Άνθρωποι κινούν τα νήματα της πόλης φορώντας μάσκες. Ο υπόκοσμος έχει κυρίαρχη θέση στα πλημμυρισμένα σπίτια και στους υπόνομους της πόλης.
Η πόλη πνίγεται και οι κάτοικοι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα προβλήματα και τότε η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει. Η Μαφία παίρνει τα ηνία και γίνεται κυρίαρχος σε ένα παιχνίδι εξουσίας, φόνων και… αερικών.
Τα νήματα όμως κινούν τελικά οι μοιραΐδες, οι απόγονοι των μοιρών. Τρεις είναι και καθεμία έχει τη δική της αρμοδιότητα. Η πρώτη τα γνέθει, η δεύτερη τα ξεδιαλέγει και η τρίτη τα κόβει. Οι αδερφές Όρα έχουν αυτόν τον ρόλο. Η Ιώ, η μικρότερη, έχει θεϊκές ικανότητες που τις χρησιμοποιεί όταν χρειάζεται και είναι αυτή που δίνει τη χαριστική ψαλιδιά. Είναι και… ντετέκτιβ και η νέα υπόθεση που αναλαμβάνει θα τη φέρει μπροστά σε περίεργες, μυστηριώδεις, απρόσμενες καταστάσεις. Ύπουλες και ριψοκίνδυνες. Κάποιος δολοφονεί γυναίκες και τις μετατρέπει σε αερικά-δολοφόνους.
Η Ιώ θα βρεθεί μπροστά σε διλήμματα, θα απειληθεί. Όμως, παρά τον φόβο της, δεν το βάζει κάτω, δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Συνεχίζει και αναλαμβάνει δράση. Πρέπει να ξεκαθαρίσει την υπόθεση, να βρει ποιος κρύβεται πίσω από αυτές τις δολοφονίες. Θα χρησιμοποιήσει τα πάντα, τις θεϊκές της δυνάμεις, αλλά θα συνεργαστεί και με το δεξί χέρι της βασίλισσα της Μαφίας, τον Εντέι. Θα κινδυνέψει, θα ερωτευτεί και θα ανακαλύψει κάτι απίθανο που ούτε στα όνειρά της δεν φανταζόταν. Με τον Εντέι τη δένει ένα νήμα. Ένα πολύ σπάνιο νήμα. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν εμφανίζεται στην πόλη η μεγαλύτερη αδερφή της, η οποία είναι στο πλάι του βασικού υπόπτου των δολοφονιών.
«Χίλιες φορές τους το είχε εξηγήσει: δε φοβόταν τα ύψη όσο… τις άκρες. Δεν είχε πρόβλημα να μπαίνει στο τραμ, μπορούσε να χορεύει κλακέτες πάνω σε ταράτσες, ωστόσο ένιωθε την ανάγκη να σταθεί, να πάρει μερικές βαθιές ανάσες και να προετοιμαστεί ψυχολογικά για να διασχίσει μια κρεμαστή γέφυρα…»
«…το πρόβλημα με αυτές τις γατο-γέφυρες ήταν ότι δεν είχαν κιγκλιδώματα. Οι γάτες δε χάνουν την ισορροπία τους, υποστήριζαν οι αρχές της πόλης. Το οποίο δεν ίσχυε, οι γάτες γλιστρούσαν και έπεφταν όπως κάθε άλλο πλάσμα…»
Φαντασία, έντονη πλοκή και αγωνία, μυστήριο και δοκιμασίες, δεσμοί αίματος και έρωτας. Καταστάσεις που υπερβαίνουν την ανθρώπινη ύπαρξη αλλά φανερώνουν τελικά το μυστήριο της ζωής.
- Τη μετάφραση υπογράφει η Βούλα Αυγουστίνου.
Αλήτες | Eloghosa Osunde | Εκδόσεις Διόπτρα
«Αλήτες». Μου άρεσε πολύ ο τίτλος και το εξώφυλλο του βιβλίου. Με προέτρεπαν και τα δύο να το διαβάσω. Με γοητεύουν οι μποέμ, εκείνοι που τριγυρνάνε με κάποιο σκοπό ή και χωρίς σκοπό. Το βιβλίο αυτό όμως είχε λόγο να γραφτεί. Υπήρχε ένα υπόβαθρο που άξιζε να αποκαλυφθεί.
Οι ιστορίες που αφηγείται έχουν κοινό τόπο το Λάγος της Νιγηρίας και κοινό θέμα τους ανθρώπους του. Εκείνους που φορούσαν μάσκες για να επιβιώνουν και αυτούς που φορούσαν μάσκες για να καταδιώκουν. Αλλά και το χρήμα, που το είχαν οι δεύτεροι και έλειπε από τους πρώτους.
Ο Έκο παντού. Σαν θεός. Σαν αντήχηση, σαν αντίλαλος, σαν βοήθεια, σαν κραυγή στα αυτιά των δέσμιων της κουλτούρας και των νόμων της χώρας. Τα πρόσωπα –με συμβολικά ονόματα– προσπαθούν να απεγκλωβιστούν, να ζήσουν, να πεθάνουν και να ξαναγεννηθούν μετουσιώνοντας τις πράξεις τους με τρόπο μαγικό. Η δύναμη της ζωής φτάνει στον θάνατο και τον προσπερνάει. Το κακό υπάρχει παντού και πρέπει να το νικήσεις για να ζήσεις.
Μαγικός ρεαλισμός και απρόσμενες καταστάσεις που ξεπερνούν τα φυσικά και ορατά και που τελικά σε προκαλούν να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου. Να τον δεις και να διασχίσεις την ύπαρξή σου προς τα μέσα. Να αποφασίσεις πως μόνο έτσι θέλεις να ζεις και δεν σε νοιάζει τι θα πει ο κάθε άλλος. Να πολεμήσεις τα τέρατα και να απελευθερωθείς. Για το καλό σου.
«Άκουσα μια γυναίκα κλαίγοντας να ρωτάει “γιατί δεν ζουν και να αφήσουν τους άλλους να ζήσουν;”. Η απάντηση είναι απλή: Διότι ελευθερία σημαίνει ανοιχτός αέρας και ο ανοιχτός αέρας είναι απειλή, επειδή σημαίνει ότι δε θα υπάρχει ανάγκη για μυστικά, για ψέματα ή για εξαπάτηση. Σημαίνει να αγαπάς όποιον αγαπάς και να αφήνεις τα υπόλοιπα να κυλάνε. Αλλά θαρρείτε ότι αυτοί που είναι στην εξουσία ξέρουν τι αγαπάνε πέρα από την εξουσία;»
Ένα πολύ ιδιαίτερο, διαφορετικό και μάλλον ασυνήθιστο βιβλίο.
- Τη μετάφραση υπογράφει ο Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
«Στέλλα, Κρατάω Βιβλίο!» | Βιβλιοπροτάσεις με Θέμα «Κάποια Παιδιά»
«Ταξιδέψαμε» με το «Γουέιτζερ» από τις Εκδόσεις Δώμα
10 Ερωτήσεις Αναζητούν Συγγραφέα | Νίκος Βεργέτης
