Και ποιος δεν θα ήθελε να ξαναγίνει παιδί; Και ποιος δεν αναπολεί με νοσταλγία την παιδική του ηλικία; Ακόμη κι αν για πολλούς ανθρώπους δεν ήταν καλή και ευτυχισμένη.
Τα παιδικά χρόνια φαντάζουν όμορφα, αλλά πάντα υπήρχαν μυστικά, δυσκολίες, ανομολόγητες καταστάσεις, φόβος. Ωστόσο, για όλα στη ζωή υπάρχει εξήγηση. Ακόμα και για τα λάθη της φύσης. Τους λάθος υπολογισμένους κανόνες. Τις λάθος δοσολογίες.
Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι θέλουν να είναι σκληροί ή να δείχνουν σκληροί. Ξέρω όμως ότι κάποια παιδιά θέλουν να μείνουν παιδιά και δεν τα αδικώ. Ιδίως κάποια αγόρια που, αν και μεγάλωσαν, μέσα τους λειτουργούν σαν παιδιά.
Είχαν καταλάβει απ’ όταν ήταν παιδιά ότι δεν είναι όλα ρόδινα, πως η παιδική ηλικία κρύβει μέσα της φόβους και δυσκολίες και πως κάποιες εποχές είναι σκληρές, που τους αναγκάζουν να «μεγαλώνουν» νωρίς και, πριν την ώρα τους, να φερθούν σαν μεγάλοι, σαν άντρες έτοιμοι για όλα.
Πολλών Ετών Αγόρι | Νίκος Αδάμ Βουδούρης | Εκδόσεις Πατάκη
Το να δραπετεύεις από δεσμά φέρνει αφάνταση ικανοποίηση και ευτυχία. Πόσο μάλλον το να δραπετεύεις από τα δεσμά του σώματος και των λέξεων και των τύπων.
Είναι κάποια αγόρια που δεν μεγαλώνουν ποτέ. Που έζησαν τις δυσκολίες στα «παρασκήνια» και βίωσαν την υποκρισία στη «σκηνή» της ζωής. Που δεν άντεχαν τον πραγματικό, σκληρό κόσμο που τα ανάγκαζε, επειδή ήταν αγόρια, να κρύβουν τα συναισθήματά τους.
Ή εκείνα που επωμίστηκαν την εξ αίματος υποχρέωση να γιατροπορέψουν τους προγόνους τους, να πάρουν αποφάσεις που ίσως δεν ήθελαν, να είναι οι υπεύθυνοι, να αναλάβουν υποχρεώσεις, να δώσουν το παρών ως πολίτες, να γίνουν αρχηγοί. Επειδή ήταν αγόρια.
Η ευαισθησία όμως δεν κάνει διακρίσεις, και κάποια αγόρια, όσο και αν μεγαλώσουν, θα είναι πιασμένα από το «φουστάνι της μάνας τους», θα έχουν πάντα έναν λυγμό θαμμένο, έναν πόνο αφανέρωτο που θα τους πλακώνει την καρδιά και θα τους ωθεί να κάνουν απανωτά λάθη. Θα έχουν πάντα το δάκρυ έτοιμο, κρυμμένο πίσω από τον αμφιβληστροειδή, που θα διστάζει να βγει ή ίσα που θα ξεμυτίζει, αλλά θα παραμένει πάντα σαν αδύναμη και κολλημένη σταγόνα στο βλέφαρο. Γιατί δεν πρέπει να φανεί.
Τα αγόρια μεγαλώνουν και περνάνε από πολλές φάσεις. Δεν είναι εύκολο να μπούμε στην ψυχοσύνθεσή τους, στο τι αισθάνονται πραγματικά. Επειδή υπάρχει πάντα ένα βάρος που κουβαλούν οι ψυχές τους, το βάρος μιας ταμπέλας που κουβαλούν από μικρά, μιας ταμπέλας με τη λέξη «αγόρι», με όλα τα συνεπακόλουθα. Και αυτό κάποιες φορές και για κάποια αγόρια είναι αβάσταχτο. Εκδηλώνεται τότε με λάθος τρόπο ή και θαμμένο να είναι πάλι επηρεάζει με λάθος τρόπο την ψυχική τους διάθεση και τον τρόπο της ζωής τους.
Ο φόβος, ο πόνος, η απάθεια, η περιέργεια, η βία, όλα εκεί να πονούν και να προδικάζουν το μέλλον. Γεγονότα που απροκάλυπτα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του αγοριού ή στα οποία λαμβάνει μέρος, όντας συμμέτοχο σε μια «παράσταση» της ζωής που δεν είχε αποφασίσει αν ήθελε σίγουρα να παίξει. Να γίνει ένα σώμα άτρωτο, μια ατσάλινη ψυχή, κι όλα εκείνα που «ταιριάζουν» σε έναν άντρα. Και ας είναι μόνο ένα «αγόρι πολλών ετών».
Στο Χέρι Αστέρια | Τάσος Αλεξιάδης | Βιβλιοπωλείον της Εστίας
«Ένα παιδί επιμένει να μη μεγαλώσει γιατί δε θέλει να ξεχάσει τα χρώματα».
Είναι και κάποια παιδιά που μεγάλωσαν και που δεν θέλουν να ξεχάσουν. «Με ένα σπρέι θα χρωματίζουν τον κόσμο όσο υπάρχει», έτσι, για να δώσουν ένα μέλλον στην άχαρη πραγματικότητα, έναν ήχο ζωής, μια εικόνα φανταστική, που ίσως γίνεται καλύτερη σε κάποιες πτυχές, αλλά –και πάλι– δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκαν.
Είσαι παιδί και βλέπεις, νιώθεις τη σκληρότητα, την αδικία, το μίσος πολλές φορές, αλλά δεν μπορείς να βάλεις φωνή, να υψώσεις ανάστημα – αν και καμιά φορά το κάνεις, με όποιο κόστος. Γερνάς και νιώθεις δυο φορές απατημένος, γιατί τώρα έχεις να παλέψεις και με τη μνήμη και με το «τώρα».
Πάντα οι άνθρωποι κρύβουν μυστικά και πάντα υπάρχουν και εκείνοι που τους βοηθούν να τα κρύβουν – είτε από φόβο είτε από ανάγκη. Έρχονται όμως οι στιγμές που παραφρονούν και δεν λογαριάζουν τίποτα, μόνο ψάχνουν να βρουν την πολυπόθητη ηρεμία, γιατί η πάλη είναι άνιση, πάντα άνιση ήταν, αφού στο σκοτάδι κρύβονται όλα. Μόνο αυτοί που το βίωσαν, που τους κατάπιε το σκοτάδι, που έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Αυτοί θα τα παίξουν όλα για όλα.
«Το τελευταίο όνειρο που θυμάμαι ήταν εκείνο που είχα κρύψει ένα μαχαίρι κάτω από το μαξιλάρι μου. Όταν ξάπλωσε ο λύκος πάνω μου…».
Ό,τι ζήσαμε και ό,τι χάσαμε θα είναι πάντα εδώ, θα τριγυρνάει στο μυαλό μας και θα μας θυμίζει συχνότερα τις άσχημες και επώδυνες στιγμές μας, αλλά και κάποιες που μας έδωσαν κουράγιο και συνεχίσαμε. Τα όνειρα που πάντα κάναμε, αλλά και την υπέρβαση που ίσως τολμήσαμε. «Δεν είναι κουτός. Ξέρει πως τα όνειρα δεν είναι αλήθεια. Το όνειρο είναι γιατρικό, του έλεγε η μάνα του».
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
«Στέλλα, Κρατάω Βιβλίο!» | Ερημώνουν οι Τόποι, Βαραίνουν οι Μνήμες
