Ουπς! Την Τρίτη έχασα τη δουλειά μου. Το αναφέρω αυτό γιατί το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα μέσα από αυτά τα άρθρα είναι να νομίσει κανείς ότι όσοι αθλούμαστε, τρέχουμε στα λιβάδια πιασμένοι χέρι-χέρι. Η ζωή του δρομέα δεν διαφέρει σε τίποτα στα ζητήματα της καθημερινότητας. Έχει κι αυτή τις ατυχίες, τις πίκρες, αλλά και τους 2-3 ανθρώπους που σε αγαπάνε και σου στέκονται. Το ζητούμενο είναι αν, όταν τα πράγματα δυσκολέψουν, έχεις τη θέληση να φέρεις με κόπο το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, να φύγεις από μια δυσάρεστη κατάσταση και να προχωρήσεις μπροστά. Σαν δρομέας αντοχής.
Πραγματικά, αγχώθηκα για λίγο, περίπου 10 λεπτά, έγιναν ένα-δυο τηλέφωνα και σε δύο μέρες βρήκα κάτι άλλο. Λίγες ώρες αργότερα, έβαλα τα αθλητικά μου και προπονήθηκα, αφήνοντας τα όλα πίσω μου. Είναι αρκετές φορές που το τρέξιμο, όπως κάθε ερασιτεχνική δραστηριότητα, λειτουργεί ως αγχολυτικό.
Κρατώντας λοιπόν στο χέρι μας τη μεγάλη γομολάστιχα της ζωής, πάμε μια βόλτα στην περίφημη 4άρα, στον Υμηττό. Για εσένα που δεν την ξέρεις, πρόκειται για ένα μεγάλο ασφάλτινο κομμάτι που νοητά ξεκινάει πάνω από τα όρια Χολαργού-Αγίας Παρασκευής, και φτάνει μέχρι του Παπάγου. Αν θες πας μέχρι την Καισαριανή ή τις κεραίες του Υμηττού. Η 4άρα ή και 8άρα (το extended version) ονομάστηκαν έτσι από τα χιλιόμετρα που καλύπτουν. Η βασική είσοδός της είναι από την οδό Αναστάσεως στου Παπάγου – περνάς την Αττική Οδό και τα δύο νεκροταφεία, στρίβεις σε δυο φουρκέτες και η παιδική χαρά των δρομέων σε περιμένει.
Κρατώντας λοιπόν στο χέρι μας τη μεγάλη γομολάστιχα της ζωής, πάμε μια βόλτα στην περίφημη 4άρα, στον Υμηττό.
Κυριακή πρωί στήνουμε ένα πανηγύρι με ατελείωτα πηγαινέλα. Είναι φορές που δεν σταματάς να χαιρετάς τους φίλους και τους γνωστούς. Μπορείς να κολλήσεις σε όποιο γκρουπάκι θέλεις, με γνωστούς και άγνωστους, ανάλογα με το ρυθμό σου. Και τις υπόλοιπες μέρες, όσο πλησιάζουμε στο Μαραθώνιο, έχει πολύ κόσμο που προπονείται. Οι πιο σκληροπυρηνικοί πάνε αξημέρωτα, οι πιο τεμπέληδες (aka ξενύχτηδες, aka εγώ) πάνε κατά τις 8-9 το πρωί.
Καθώς είμαστε μέσα στο βουνό, οι θερμοκρασίες είναι πιο χαμηλές, ειδικά το πρωί, οπότε ένα ρουχαλάκι παραπάνω το φοράμε. Είναι απαραίτητο να έχεις και νερό μαζί σου. Τα αυτοκίνητα που περνάνε είναι λίγα, και συνήθως είναι δρομείς που μόλις ήρθαν ή φεύγουν. Επίσης, πολλοί είναι οι ποδηλάτες. Γενικά, προσέχουμε ο ένας τον άλλον, κάτι που δεν συμβαίνει έξω, στις γειτονιές και στους δρόμους.
Κάτι που με ευχαριστεί στη διαδρομή αυτή είναι η ποικιλία των ανθρώπων που τρέχουν ή περπατάνε κατά μήκος της. Θα συναντήσεις από πρωταθλητές των δρόμων αντοχής, μέχρι τον σουπερ παππού με το ραδιοφωνάκι και τη μαγκούρα. Και ξέρεις τι; Νομίζω πως υπάρχει ένας διάχυτος αλληλοσεβασμός που δεν έχει ίχνος υποκρισίας. Δεν γνωριζόμαστε όλοι, όμως τρέχω δίπλα στον υπέρβαρο που προσπαθεί και μπορεί να κάνει το 10άρι σε 1,5 ώρα, δίπλα στον τυφλό δρομέα της παρέας μας, στους μάχιμους πενηντάρηδες που μου ρίχνουν μισή ώρα στο Μαραθώνιο, στις δεκάδες γυναίκες και άντρες με τους προσωπικούς τους στόχους και τους προσωπικούς τους δαίμονες.
Ο Μαραθώνιος πλησιάζει και όλη αυτή η ανώνυμη παρέα θα είναι εκεί. Στα 5 χιλιόμετρα, στα 10 ή στο Μαραθώνιο. Σε όποιον δε μου λέει “Ε! Εσύ κάνεις Μαραθωνίους, εγώ τι να σου πω που τρέχω 5άρι;”, το μόνο που απαντώ είναι ότι κάποτε κι εγώ με ένα 5άρι ξεκίνησα και συνεχίζω να τιμώ όποιον τρέχει. Γουστάρω τους τελευταίους, όσο γουστάρω τους πρώτους. Μ’ αρέσουν τα 5 χιλιόμετρα, όσο και τα 42! Το μόνο που θέλουμε εμείς που θα τρέξουμε τα 42 του Μαραθωνίου είναι να μη μας “τρώτε” τα 195 μέτρα του τέλους.
Την επόμενη εβδομάδα, θα σπάσουμε τη ρουτίνα με τις προπονήσεις και τα άγχη του Μαραθωνίου. Η αθηΝΕΑ θα είναι παρούσα την Κυριακή στο Ladies Run, στην παραλία του Αστέρα, με άντρα εκπρόσωπο που μπορεί να μην τρέξει, αλλά θα γράψει!
