Για όλους πλην του εαυτού της έχει κάτι να πει αυτές τις μέρες η Ρένα Δούρου.”Αν προκύψουν ευθύνες για την Περιφέρεια από τη δικαστική έρευνα, εγώ θα τις αναλάβω και δεν θα κρυφτώ”, ήταν η χαρακτηριστική δήλωσή της, ενώ υπέβαλε μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για “να αποδοθούν ευθύνες” για τους θανάτους και την καταστροφή από τη φονική καταιγίδα. Εκ των πραγμάτων πάντως, η Περιφερειάρχης Αττικής βρίσκεται σε δύσκολη θέση.
11 μόλις μέρες πριν, η Περιφέρεια δήλωνε έτοιμη να ανταποκριθεί αποτελεσματικά σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Σήμερα, θρηνούμε 16 θύματα από την καταιγίδα, ενώ αγνοούμενοι αναζητούνται ακόμα στη Δυτική Αττική. Ο δήμος Μάνδρας, από το 2015 είχε ζητήσει κατά προτεραιότητα από την Περιφέρεια να προχωρήσει τα αντιπλημμυρικά έργα στα συγκεκριμένα ρέματα, όμως, επί 3 χρόνια, έτοιμη μελέτη για τα έργα αυτά παρέμενε στο συρτάρι.
Εκτιμώντας, πιθανόν, ότι τα γρήγορα αντανακλαστικά της θα της επιτρέψουν να διαφύγει των ευθυνών της -γιατί δεν φαντάζομαι ότι θεωρεί ότι κατήγγειλε τον ίδιο της τον εαυτό- η κυρία Δούρου προχωράει ένα βήμα παραπέρα. Μπορεί σήμερα το πρωί να υποστήριζε ότι “όταν οι νεκροί είναι ακόμη άταφοι δεν είναι η ώρα να πιάσουμε αυτό το γαϊτανάκι”, όμως προηγουμένως είχε φροντίσει να αναδείξει τις ευθύνες όλων των άλλων πλην της ιδίας, τονίζοντας ότι δεν θα αναλάβει “τις ευθύνες όλων των αυτοδιοικητικών και πολιτικών που κρύφτηκαν τόσα χρόνια πίσω από ένα πολυδαίδαλο κράτος”.
Ταυτόχρονα, καταγγέλλει και η ίδια ως υπεύθυνο για τη τραγωδία το “ιδιαίτερα δαιδαλώδες και χρονοβόρο θεσμικό πλαίσιο υλοποίησης των έργων”, ξεχνώντας προφανώς ότι προεκλογικά, τον Απρίλιο του 2014, επέρριπτε ευθύνες στον προκάτοχό της για έλλειψη σχεδίου για την αντιπλημμυρική προστασία, δίνοντας μάλιστα χρονοδιάγραμμα 6 μηνών για την εκπόνησή του!
Στη χώρα μας, τη βασική ευθύνη για τα αντιπλημμυρικά την έχουν οι περιφέρειες, και η ίδια είναι εδώ και 3 χρόνια Περιφερειάρχης Αττικής. Αυτή τη στιγμή, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει, σε ένδειξη στοιχειώδους σεβασμού απέναντι στα θύματα αυτής της αποτρέψιμης τραγωδίας, είναι να αφήσει το ζήτημα της πολιτικής της επιβίωσης για επόμενο χρόνο. Η κυρία Δούρου όχι μόνο δεν σιωπά, αλλά κουνά και το δάχτυλο.
