Το ομολογώ! Δεν ήμουν μεγάλος θαυμαστής των στεριανών Ασύρτικων και –ντροπή μου!– δεν προέβλεπα γι’ αυτά αξιοσημείωτο μέλλον, αφού εκείνη την εποχή τα σαντορινιά Ασύρτικα όχι μόνο ήταν ανώτερα των στεριανών, αλλά και η δελεαστική τιμή τους δεν άφηνε κανένα περιθώριο στο να προτιμήσεις «στεριά».
Όσα δεν φέρνει όμως η στιγμή τα φέρνει ο χρόνος. Καταρχήν τα Ασύρτικα της στεριάς απέκτησαν τον δικό τους χαρακτήρα και τη δική τους –διαφορετική– έκφραση terroir, ανεβάζοντας κατά πολύ την ποιότητα και τον βαθμό της απόλαυσής τους. Η εκτόξευση, δε, της τιμής των σαντορινιών Ασύρτικων ήταν ένα επιπλέον στοιχείο που έκανε την επιλογή της «στεριάς» ακόμη πιο θελκτική.
Το Ασύρτικο είναι το σταφύλι που –θα έλεγε κανείς– περίμενε αιώνες για να δικαιωθεί. Η αλλαγή του κλίματος ήταν ο παράγοντας χάρη στον οποίο ήρθε στο προσκήνιο. Όχι μόνο της Ελλάδας αλλά γενικότερα του οινικού κόσμου, καθώς καλλιεργείται πλέον σε διάφορα μέρη της Ευρώπης αλλά και στην Αυστραλία και στις ΗΠΑ. Έχει τη μοναδική ικανότητα εκεί που οι άλλες ποικιλίες σταφυλιού «κολλάνε», γίνονται πλαδαρές ή πεθαίνουν αυτή να μεγαλουργεί.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια το Ασύρτικο στη Σαντορίνη έχει μάθει να ευδοκιμεί με ελάχιστο νερό, σε υψηλές θερμοκρασίες και σε φτωχά εδάφη, οπότε τι να «μασήσει» στις σχετικά ήπιες συνθήκες της Μακεδονίας, της Sonoma στην Καλιφόρνια ή της Clare Valley στην Αυστραλία;
Λογικά, αυτή η αέναη πάλη του φυτού για τροφή και υγρασία είναι και ο λόγος που «ξέρει» όσο λίγα σταφύλια να αντικατοπτρίζει τον τόπο τόσο έντονα και μαεστρικά. Η έννοια του κρασιού terroir στην Ελλάδα αποκτά με το Ασύρτικο τον τέλειο αντιπρόσωπο.
Ποια είναι όμως εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα Ασύρτικο;
Το πιο χαρακτηριστικό προσόν του σταφυλιού αυτού είναι σαφώς ότι συνδυάζει σώμα, δηλαδή πλούσιο οινόπνευμα, και δροσιά, δηλαδή πλούσια οξύτητα. Ένα άλλο στοιχείο είναι τα βασικά αρωματικά χαρακτηριστικά του. Εσπεριδοειδή και εύοσμα ανθάκια υπάρχουν λίγο πολύ σε όλα τα Ασύρτικα.
Το πιο ωραίο στοιχείο, όμως, που ενώνει όλα τα Ασύρτικα είναι το δυναμικό παλαίωσης. Είτε σε νησί είτε σε στεριά, το Ασύρτικο θα δώσει τον καλύτερό του εαυτό αν του επιτρέψουμε να μείνει για κάποια χρονάκια στον συντηρητή μας. Τότε είναι που θα μελώσει τόσο στη μύτη όσο και στο στόμα. Τότε η ορυκτότητα αποκτά άλλη διάσταση, ενώ πολύ εύκολα θα το μπερδέψουμε και με ένα καλό, ώριμο Riesling, καθώς θα «δέσουν» το αποτέλεσμα ευχάριστες νότες πετρόλ.
Στο τελικό ερώτημα «Σαντορίνη ή στεριά;» η απάντησή μου είναι η εξής:
Τα κρασιά δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε συγκριτικά. Κάθε κρασί αποτελεί μια ξεχωριστή οντότητα. Ο τελικός στόχος είναι η απόλαυση. Γι’ αυτό αξίζει να χαιρόμαστε αυτή τη διαφορετικότητα και να σεβόμαστε τη σκληρή και μακροχρόνια δουλειά που απαιτείται για να παραχθεί ένα μπουκάλι καλό κρασί. Να εκτιμούμε το καλό που κρύβει κάθε σταγόνα κρασιού μέσα του. Αυτό είναι το νόημα όχι μόνο της απόλαυσης σε ό,τι αφορά το κρασί αλλά και τη ζωή.
Στο ebook Carpe Vinum που θα βρείτε εδώ και συγκεκριμένα στη σελίδα 18, θα ανακαλύψετε τα Ασύρτικα της στεριάς και τους δημιουργούς τους που μιλούν γι’ αυτά.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Μπορεί μια Λευκή Ποικιλία να Είναι Πολυδυναμική;
E-book Carpe Vinum | 10ο Εορταστικό Τεύχος
Greek Wine Academy από την Εθνική Διεπαγγελματική Οργάνωση Αμπέλου και Οίνου
