Για όσους δεν μας πολυαρέσει το κρύο, ο χειμώνας δεν είναι σίγουρα η καλύτερη εποχή. Ευτυχώς υπάρχουν και οι συγκεντρώσεις στα σπίτια και όχι μόνο, που γεμίζουν με ζωντάνια και ενδιαφέρον τις μικρές ημέρες και ζεστασιά και όμορφες οικογενειακές στιγμές τις μεγάλες νύχτες μας.
Για το κρασί, όμως, ο χειμώνας είναι πολύ πιο σημαντική εποχή σε σχέση με το καλοκαίρι. Με τη θάλασσα, τον ήλιο, την ανεμελιά και την καλοπέραση σε πρώτο πλάνο τους καλοκαιρινούς μήνες παίζει, λίγο πολύ, ρόλο κομπάρσου. Τον χειμώνα, το φαγητό και το κρασί γίνονται πρωταγωνιστές και δίνουν την αφορμή να ενωθούν οικογένειες, φίλοι, ακόμη και συνεργάτες. Γιατί όχι μόνο ο έρωτας, αλλά και η αγάπη περνά από το στομάχι.
Οπότε οι προτάσεις μου για τον χειμώνα είναι κρασιά που θα συμβάλλουν με τον καλύτερο τρόπο στη μυσταγωγία της συνεύρεσης. Επειδή όμως –για να διαβάζετε και αυτές τις αράδες– πιστεύω πως είστε ανήσυχα πνεύματα, επέλεξα κρασιά που κινούνται πέρα από τα τετριμμένα. Κρασιά οut of the box!
Θα διαβάσετε για πρώτες κυκλοφορίες, για κρασιά μικρής παραγωγής από μεγάλους παραγωγούς, για κρασιά-έκπληξη, για κρασιά που όχι μόνο θα αρέσουν, αλλά που θα τα μνημονεύετε. Έτσι ώστε να πλαισιωθούν με τον καλύτερο τρόπο οι πρώτες κρίσιμες στιγμές της προσέγγισης με τους αγαπημένους σας. Ελπίζω, με τις προτάσεις που ακολουθούν, να συμβάλλω σε αυτό έστω και ελάχιστα.
Scaperdas Frères Cuvée Exceptionnelle NV
Κτήμα Κυρ-Γιάννη, ΠΟΠ Αμύνταιο
Ξινόμαυρο, Παραδοσιακή Μέθοδος
Το Ξινόμαυρο καλλιεργείται σχεδόν σε όλη την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, ωστόσο μόνο στο Αμύνταιο ξεδιπλώνει όλες τις αρετές του. Μόνο εκεί χαρίζει ΠΟΠ ροζέ και ερυθρά κρασιά, αλλά και ΠΟΠ ροζέ και λευκά αφρώδη κρασιά. Επίσης, πολύ ωραία λευκά κρασιά σε blend ή μονοποικιλιακά.
Αυτά βέβαια το Κτήμα Κυρ-Γιάννης όχι μόνο τα ήξερε, αλλά τα ανέδειξε με τις επενδύσεις του και τα υπέροχα κρασιά που παράγει στην περιοχή. Με τα Παράγκα Sparkling και Ακακίες Sparkling ήδη μας χάρισε δύο πολύ γευστικά αφρώδη κρασιά, των οποίων η δεύτερη ζύμωση έγινε σε δεξαμενή.
Ωστόσο αυτό το κρασί είναι σίγουρα κάτι ιδιαίτερο. Όχι μόνο για τους λάτρεις των αφρωδών κρασιών, αλλά κυρίως για τον εμπνευστή και παραγωγό του Στέλλιο Μπουτάρη. Τον θυμάμαι στο περσινό «Οινόραμα» να με προσκαλεί με τη χαρά μικρού παιδιού μπροστά στο καινούργιο του παιχνίδι να δοκιμάσω το πρώτο του «σοβαρό» αφρώδες κρασί. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πώς ένας παραγωγός αυτού του βεληνεκούς ενθουσιάζεται τόσο με τις νέες δημιουργίες του!
Βέβαια, δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε δημιουργία, αλλά για ένα masterpiece ιστορικά για την οινοποιία, καθώς η παραγωγή ενός αφρώδους οίνου με την παραδοσιακή μέθοδο της δεύτερης ζύμωσης στη φιάλη είναι δύσκολη, κοστοβόρα και χρονοβόρα. Αρκεί να σκεφτούμε πως το συγκεκριμένο κρασί πέρασε 4 μήνες της «παιδικής του ηλικίας» σε δρύινα βαρέλια, ενώ ωρίμασε για περίπου 2 χρόνια στη φιάλη με τις τόσο ευεργετικές λεπτές οινολάσπες που δημιουργούνται κατά τη δεύτερη ζύμωση εντός του περιέκτη.
Μαγικό αλλά και δύσκολο. Όμως, πιστεύω ότι ήταν καιρός για αυτό το βήμα. Η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω σε αυτή την κατηγορία κρασιών και είμαι σίγουρος ότι με αυτή την κίνηση το κτήμα θα εμπνεύσει και άλλους παραγωγούς ώστε να το τολμήσουν.
Το κρασί έχει πλούσιο και πολύ ζωηρό perlage. Αρωματικά ξεδιπλώνει όλη τη γοητεία του Ξινόμαυρου, η οποία εκφράζεται μέσα από λεπτές νότες εσπεριδοειδών, ανοιξιάτικων ανθών, ώριμων μούρων αλλά και πελτέ ντομάτας. Και όλα αυτά πίσω από τα χαρακτηριστικά αρώματα της μαγιάς και του τοσταρισμένου ψωμιού, που δημιουργούνται κατά τη δεύτερη ζύμωση στη φιάλη.
Στη γεύση είναι αρκετά δροσερό και easygoing. Προσωπικά, θα το ήθελα πιο τραγανό, αλλά νομίζω ότι είμαι εξαίρεση. Σίγουρα είναι μια φανταστική επιλογή για ένα ποιοτικό welcome με ανάμεικτο κοινό, ενώ θα αναδείξει πιάτα με όστρακα και θαλασσινά. Εγώ θα το απολάμβανα και με μια αυθεντική σαλάτα Caesar και με όλα τα πιάτα λευκών κρεάτων.
Τολμήστε το και με μια τραγανή εορταστική γουρουνοπούλα. Όσο για το όνομα; Είναι εμπνευσμένο από τον προπάππου του Στέλλιου Μπουτάρη Σπυρίδωνα Σκαπέρδα, ο οποίος ζούσε στη Γαλλία και ήταν αυτός που μπόλιαζε με γαλλικό, κοσμοπολίτικο αέρα την οικογένεια.
Γιατί οut of the box;
Μα επειδή μια οικογένεια που ασχολείται πάνω από έναν αιώνα με το κρασί αποφασίζει να μπει στην περιπέτεια της παραδοσιακής μεθόδου και μάλιστα με μια τόσο περιορισμένη και ποιοτική παραγωγή.
Στέλλιο, όντας μέλος της πιο ιστορικής οινικής οικογένειας στην Ελλάδα, είμαι σίγουρος ότι η πρόταση παραγωγής αφρώδους οίνου με την παραδοσιακή μέθοδο θα έχει πέσει αρκετές φορές στο τραπέζι του προϊοντικού σχεδιασμού σας. Είναι εύκολο να κάνεις μια αναδρομή σε αυτές και να μας εξηγήσεις γιατί αποπειραθήκατε τώρα αυτό το βήμα, αλλά και ποια θεωρείς ότι είναι η δυναμική των ελληνικών αφρωδών στο μέλλον;
Το πάθος μου για τα αφρώδη κρασιά είναι γνωστό. Επομένως, είναι αλήθεια ότι η παραγωγή τους υπήρχε πάντα ως στόχος. Σε τέτοιες διαδρομές είναι απαραίτητο να έχεις τους κατάλληλους συνοδοιπόρους. Και εγώ έχω την τύχη να βρίσκεται στο πλευρό μου ο Αντώνης Κιοσέογλου, επικεφαλής οινολόγος του Κτήματος Κυρ-Γιάννη, που συνδυάζει το ίδιο πάθος και τη διάθεση εξερεύνησης με τη βαθιά γνώση των κρασιών της Καμπανίας.
Η συστηματική ενασχόλησή μας με τα αφρώδη κρασιά ξεκίνησε το 2007, πριν από 16 χρόνια δηλαδή, όταν οι αντίστοιχες προσπάθειες στον ελληνικό αμπελώνα ήταν πολύ λίγες. Και βάση του εγχειρήματός μας ήταν φυσικά το Ξινόμαυρο και το Αμύνταιο. Τονίζω αυτά τα δύο στοιχεία επειδή η παραγωγή αφρωδών απαιτεί σωστά «συστατικά» και βαθιά γνώση της ποικιλίας και του τόπου, πόσο μάλλον όταν θέλεις να ανεβάζεις συνεχώς τον πήχη της ποιότητας στοχεύοντας στην παραδοσιακή μέθοδο.
Η πρώτη μας ετικέτα ήταν το ροζέ Ακακίες Sparkling. Η τεράστια απήχησή του έδωσε πολλαπλά μηνύματα και προς εμάς αλλά και προς την αγορά. Από τη μια πλευρά, «σύστησε» στους οινόφιλους το Ξινόμαυρο στη ροζέ αφρώδη εκδοχή του, βάζοντας στο «ραντάρ» τους το Αμύνταιο και ως τόπο παραγωγής φυσαλίδων, όπως μπορεί να το κάνει ένα κτήμα με ευρεία αναγνωρισιμότητα και εκτενές δίκτυο διανομής.
Αντίστοιχη σοβαρή δουλειά έγινε και στις εξαγωγές. Μέσα από τις Ακακίες Sparkling οι sommeliers και οι οινόφιλοι σε αγορές όπως η Αμερική δοκίμασαν και μια αφρώδη πρόταση ελληνικού κρασιού, με γηγενή ποικιλία, από μια περιοχή με τεράστια προοπτική, «πατώντας» μάλιστα και στη δυναμική τάση των ροζέ sparkling.
Από την άλλη πλευρά, η επιτυχία του Ακακίες Sparkling ήταν ένδειξη ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, ότι το πρώτο βήμα είχε γίνει και ότι είχε γίνει καλά. Ήταν κατά κάποιο τρόπο ένας σταθμός σε ένα ταξίδι εξέλιξης βήμα βήμα στην παραγωγή αφρωδών. Δεκαέξι χρόνια μετά τις πρώτες σοβαρές προσπάθειές μας με τον Αντώνη, φτάσαμε στο Scaperdas Frères.
Κατ’ αρχάς να πω ότι το Scaperdas Frères είναι ένα αυτόνομο project, παρά το γεγονός ότι συγχέεται με το Κτήμα Κυρ-Γιάννη. Είναι ξεχωριστό επειδή τόσο το όραμα όσο και οι προοπτικές είναι αξιοσημείωτες, και έτσι κρίναμε ότι απαιτούν μια αυτόνομη διαχείριση.
Το όνομα Scaperdas Frères σημαίνει στα γαλλικά «οι αδελφοί Σκαπέρδα». Και αν το «Scaperdas» ακούγεται περίεργο, να πω ότι είναι το επώνυμο του προπάππου μου, από την πλευρά της μητέρας μου, του Σπυρίδωνα Σκαπέρδα. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ξεκινώντας από την Καστοριά μαζί με τον αδερφό του, αναζήτησε και έζησε το όνειρό του για μια καλύτερη ζωή στο Παρίσι. Μια γοητευτική ιστορία τόλμης, αφοσίωσης και επιμονής στον στόχο, αλλά και κοσμοπολιτισμού.
Όταν ήρθε η ώρα το εγχείρημα των αφρωδών με την παραδοσιακή μέθοδο να πάρει «σάρκα και οστά», η διαδρομή του προπάππου μου ήταν συνεχώς στο μυαλό μου καθώς, πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι, έχει αρκετά κοινά με τη δική μου πορεία προς την παραγωγή αφρωδών κρασιών με την παραδοσιακή μέθοδο.
Επομένως το όνομα ξεκινά από μια προσωπική αφιέρωση, έναν φόρο τιμής στον προπάππου μου –εξού και το γαλλικό «hommage» στην ετικέτα–, και ξετυλίγει ένα απαιτητικό αλλά συνάμα σαγηνευτικό, ουσιαστικό ταξίδι «ενηλικίωσης», όπως προανέφερα. Αν και πέμπτης γενιάς οινοποιός μιας ιστορικής οικογένειας, νιώθω συγκίνηση και την αδρεναλίνη μου να ξυπνά όπως ακριβώς και στο ξεκίνημά μου. Και αυτό είναι αναζωογονητικό.
Με κάνει να ανυπομονώ για την εξέλιξη του Scaperdas Frères, επειδή πιστεύω στη δυναμική των ελληνικών αφρωδών οίνων, εφόσον πληρούνται κάποια κριτήρια. Και αυτά συνοψίζονται σε προτάσεις που προσφέρουν μια ξεχωριστή ταυτότητα, με έμφαση σε γηγενείς ποικιλίες, και τοποθετούνται στρατηγικά όχι ως luxury products αλλά ως niche εναλλακτικές για ένα στοχευμένο κοινό οινόφιλων που του αρέσει να εξερευνά και να απολαμβάνει.
Πολύ θα ήθελα τα αφρώδη να αποκτήσουν πιο ισχυρή θέση και στην ελληνική αγορά, κάτι που προβλέπω ότι θα γίνει αρκετά σύντομα χάρη στις ολοένα και πιο ενδιαφέρουσες ετικέτες και προσπάθειες που γίνονται από καταξιωμένους αλλά και από νέους παραγωγούς με λαμπρό μέλλον.
Horis 2022
Αργατία, ΠΟΠ Νάουσα
Ξινόμαυρο
Η Χαρούλα Σπινθηροπούλου είναι μοναδικό φαινόμενο στην ελληνική οινική σκηνή. Μια εμβληματική προσωπικότητα και κορυφαία επιστήμονας του κλάδου. Με πλούσια βιβλιογραφία και ακόμη πιο πλούσιο βιογραφικό, καθώς και με συνεργασίες που, παρότι αθόρυβες, είναι πάντα πολύ ουσιαστικές, όπως αυτή με το Κτήμα Κυρ-Γιάννη ή η πιο πρόσφατη με το Κτήμα Πόρτο Καρράς.
Η ταπεινότητα είναι προσόν των πολύ επιτυχημένων, αλλά η Χαρούλα θεωρώ ότι το παράκανε σε ό,τι αφορά το δικό της δημιούργημα, την Αργατία, καθώς κρατά όλα αυτά τα χρόνια χαμηλούς τόνους στην επικοινωνία αλλά υψηλούς στην ποιοτική έκφραση.
Πίσω από την Αργατία βρίσκεται και ο συζυγός της Παναγιώτης Γεωργιάδης, ο πρώτος διευθυντής των «Οίνων Βορείου Ελλάδος», ο οποίος έβαλε τον οινοτουρισμό, στην κυριολεξία, και στον ελληνικό χάρτη. Η Αργατία (ποντιακή λέξη που υποδηλώνει τη σύμπραξη πολλών ατόμων για την επίτευξη ενός σκοπού) ιδρύθηκε το 2000.
Τα πιτσιρίκια τότε της οικογένειας, ο Χριστόφορος και ο Κωνσταντίνος, μεγάλωσαν και ωρίμασαν μέσα στις μυρωδιές του μούστου, του κρασιού και του δρύινου ξύλου, μέχρι το 2021, οπότε και παρέλαβαν τη σκυτάλη του πανέμορφου και ζεστού οινοποιείου στο Ροδοχώρι Νάουσας.
Συμβαίνει πάντα οι αλλαγές της γενιάς σε ένα οινοποιείο να συνοδεύονται και από άλλες αλλαγές. Διατηρώντας τη φιλοσοφία αλλά και την προϊοντική δομή που έχτισαν οι ιδρυτές του κτήματος, ο Χριστόφορος και ο Κωνσταντίνος αποφάσισαν να κάνουν ένα παραπάνω βήμα στην –ούτως ή άλλως– ήπια διαχείριση των γονιών τους, δημιουργώντας ένα ροζέ και ένα ερυθρό κρασί ήπιας παρέμβασης από την αγαπημένη τους ποικιλία, το Ξινόμαυρο. Έμεινα έκπληκτος δοκιμάζοντάς τα την πρώτη φορά!
Επέλεξα το ερυθρό γιατί, καταρχήν, είναι ένα κρασί που θα τρελάνει όλους τους φίλους του Ξινόμαυρου. Παρότι δεν έχει περάσει από βαρέλι, οι άγριες ζύμες έχουν κάνει το θαύμα τους και το έχουν προικίσει με εντυπωσιακή πολυπλοκότητα στη μύτη, η οποία αφήνει τα έντονα χαρακτηριστικά του Ξινόμαυρου να εκφραστούν αμακιγιάριστα από τη μία, αλλά και με κάποιες υπέροχες kinky και γήινες νότες από την άλλη να χαϊδεύουν την όσφρησή μας και να μην το χορταίνουμε.
Στη γεύση, η δροσιά της ποικιλίας και οι πεντανόστιμες, σχεδόν έντονες τανίνες αποκτούν μέσα από την πολύ ωραία συμπύκνωση του κρασιού μια γέφυρα αρμονίας και όγκου, που σπάνια συναντάς σε Ξινόμαυρα δεξαμενής. Σε σημείο μάλιστα που να αμφιβάλλεις για τη σημασία της χρήσης βαρελιού σε αυτή την ποικιλία.
Οι γευστικοί σας κάλυκες θα χαρούν ιδιαιτέρως αν το συνδυάσετε με χοιρινές Tomahawk, με πιατέλες αλλαντικών/τυριών, αλλά και με κοκορέτσι.
Γιατί οut of the box;
Μα επειδή έχουμε μια διαφορετική, πιο αυθεντική έκφραση Ξινόμαυρου και μάλιστα από δύο νέα παιδιά, που έχουν πρόσβαση σε καλοδουλεμένα βιολογικά αμπέλια.
Χριστόφορε, τι σηματοδοτεί για εσένα και τον αδελφό σου, τον Κωνσταντίνο, η σειρά κρασιών Horis; Ποια είναι η διαφοροποίηση από τα μέχρι τώρα –ούτως ή άλλως υπέροχα– κρασιά του κτήματος;
Χωρίς να έχει γίνει επί τούτου, τα Horis θα είναι για εμένα και τον αδελφό μου το ορόσημο που θα μας θυμίζει την ανάληψη των ηνίων του κτήματος το 2021. Η κίνηση με τα δύο αυτά κρασιά θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, απλώς συνέπεσε με συγκυρίες που επιτάχυναν κάπως τη μετάβαση.
Είναι τα πρώτα κρασιά στα οποία δουλέψαμε χωρίς την καθοδήγηση ή την παραδοσιακή διαδικασία παραγωγής των γονιών μας. Στην ουσία προχωρήσαμε στην παραγωγή κρασιών ακόμη πιο ελάχιστης παρέμβασης, αφού και η υπάρχουσα παραγωγή μας ήταν βιολογική και ο σεβασμός μας μεγάλος σε ό,τι αφορά την πρώτη ύλη.
Στα Horis, ωστόσο, δουλεύουμε αποκλειστικά χωρίς προσθήκη μαγιάς εμπορίου, χωρίς τη χρήση βοηθητικών υλών για τη σταθεροποίηση και τη διαύγαση και χωρίς φίλτρο. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, και το όνομα των κρασιών μας ήρθε… «χωρίς» δεύτερη σκέψη.
Επίσης, όλο το βάρος μας πέφτει πλέον στην επιλογή του φρούτου. Ξεψαχνίζουμε συγκεκριμένα αμπελοτόπια και επιλέγουμε από εκεί τα πιο κατάλληλα κομμάτια. Δεν μας ενδιαφέρει πλέον τόσο η δουλειά στο οινοποιείο και η οινολογία. Θέλουμε το καλύτερο κομμάτι του αμπελιού να εκφραστεί αυτούσια και αυθεντικά.
Edenia Luna 2021
Tsililis Terres, ΠΓΕ Μετέωρα
Λημνιώνα
Αγαπημένο μου σταφύλι η Λημνιώνα. Θεωρώ ότι η Θεσσαλία θα πρέπει να την κάνει σημαία της και το timing είναι εξαιρετικό με τα σούπερ μοντέρνα, ντελικάτα κρασιά που παράγει, με έντονο το στοιχείο του terroir και με την ιδιαίτερα θετική έκφραση στην τόσο ανερχόμενη κατηγορία των κρασιών ήπιας διαχείρισης.
Η Ιωάννα Τσιλιλή (κόρη του αποσταγματοποιού Μάκη Τσιλιλή), χημικός μηχανικός, οινολόγος, αποσταγματολόγος και γευσιγνώστρια με σπουδές στο ΕΜΠ, στο ENITA de Bordeaux, στη Scuola Εnologica Conegliano και στο WSET, καθώς και με διατριβές στα αφρώδη κρασιά και στα αποστάγματα, είναι από τους λίγους οινολόγους που έχουν ασχοληθεί εκτενώς και για πολλά χρόνια με τη Λημνιώνα. Οι οινοποιήσεις της ήταν πάντοτε outstanding, ωστόσο στο νέο της εγχείρημα, το Tsililis Terres, το αποτέλεσμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Τα αμπελοτόπια της οικογένειας, που απλώνονται σε έκταση 60 στρεμμάτων σε πλαγιές γύρω από τα Μετέωρα, φαίνεται να έχουν την ευλογία των μοναχών που ζουν στα ιερά αυτά βράχια, αφού της χαρίζουν εξαιρετική πρώτη ύλη.
Προφανώς αυτό έδωσε και τα φτερά στην ταλαντούχα οινολόγο ώστε να δουλέψει με άγριες ζύμες και χωρίς πολλά πολλά στο νεοσύστατο οινοποιείο της και να αναδείξει ακόμη καλύτερα τόσο το terroir όσο και την ποικιλία. Αρωματικά, το υπέροχο κόκκινο φρούτο της Λημνιώνας πλαισιώνεται μαεστρικά από λουλουδάτα και βοτανικά αρώματα (βιολέτα, θυμάρι), ενώ γήινες νότες χαρίζουν σοβαρότητα και βάθος.
Με τον αερισμό το φρούτο γίνεται ακόμη πιο έντονο. Στη γεύση έχουμε φινέτσα και κάποιες τανίνες να εξέχουν, αλλά είναι τόσο νόστιμες που μάλλον θα έχουμε πρόβλημα να επιλέξουμε πότε αυτό το κρασί είναι καλύτερο, στη νιότη του ή στην ωριμότητά του, η οποία προβλέπεται συναρπαστική.
Γιατί οut of the box;
Μα γιατί μιλάμε για ένα από τα πιο υποτιμημένα σταφύλια της χώρας. Επίσης, είναι η πρώτη οινοποίηση της εξαιρετικής οινολόγου Ιωάννας Τσιλιλή στο νέο οικογενειακό project που φέρει το όνομα Tsililis Terres.
Ιωάννα, η σχέση σου με τη Λημνιώνα είναι πολύχρονη και πολυδιάστατη. Μπορείς να μας κάνεις μια ανάλυση SWOT της ποικιλίας; Δηλαδή, ποια είναι τα δυνατά και ποια τα αδύναμα στοιχεία της, ποιες οι ευκαιρίες και οι κίνδυνοι για το μέλλον της.
Είχα την τύχη να δουλέψω από την αρχή της οινικής μου καριέρας με τη Λημνιώνα, τόσο στο αμπέλι όσο και στο οινοποιείο. Είναι μια απαιτητική αλλά απίστευτα σαγηνευτική και πολυδιάστατη ποικιλία, που δίνει εκπληκτικά αποτελέσματα, από κομψά millesimé ροζέ αφρώδη κρασιά μέχρι πολύπλοκους ερυθρούς οίνους μακράς παλαίωσης.
Η Λημνιώνα ήταν για χρόνια ένα ακατέργαστο διαμαντάκι παραχωμένο στο χώμα της θεσσαλικής γης και περίμενε να ξεθαφτεί για να λάμψει κάτω από τον λαμπερό ήλιο. Με σκληρή δουλειά και συνεχή πειραματισμό καταφέραμε με τον πατέρα μου και άλλους συναδέλφους να την αναδείξουμε ως την επόμενη, πολλά υποσχόμενη ελληνική ερυθρή ποικιλία.
Η Λημνιώνα ήταν για μένα το μεγάλο στοίχημα: έχοντας τη γνώση των «μεγάλων» και φημισμένων οινοποιείων της Γαλλίας, καλλιέργησα και οινοποίησα αυτή τη σπάνια θεσσαλική ποικιλία με αυστηρότητα και προδιαγραφές κρασιού Grand Cru.
Απομονώσαμε τους πιο ποιοτικούς και λιγότερο παραγωγικούς κλώνους, πειραματιστήκαμε με τα ιδανικότερα υποκείμενα, τα καλύτερα αμπελοτόπια των Μετεώρων, τρυγήσαμε με την ψυχή στο στόμα (μιας και η Λημνιώνα προτιμά να ωριμάζει με τα πρωτοβρόχια), κάναμε διαλογή ρώγα ρώγα για να πάρουμε μόνο την ποιοτικότερη πρώτη ύλη και την οινοποιήσαμε αφού την αφουγκραστήκαμε με υπομονή.
Η Λημνιώνα είναι μια μεγάλη ποικιλία με ιδιαίτερο χαρακτήρα που, όταν τη σέβεσαι, δίνει μαγικά αποτελέσματα. Με εύρος αρωμάτων από φράουλα του δάσους, κεράσι, βύσσινο μέχρι μεσογειακά βοτανικά αρώματα, όπως φύλλο συκιάς και τσάι του βουνού, αλλά και ζεστά, γλυκά μπαχαρικά, όπως μοσχοκάρυδο και γαρίφαλο. Με στρογγυλές μαλακές τανίνες και ζωντανό ρουμπινί χρώμα που μένει αναλλοίωτο μέσα στα χρόνια. Είναι ίσως ένα πιο μεσογειακό Pinot Noir – προσωπικά, μου θυμίζει κρασιά του Priorat στην πλούσια κόκκινη εκδοχή τους.
Βέβαια, ανάλογα με το terroir όπου έχει καλλιεργηθεί και με τον χαρακτήρα του οινοποιού, μπορεί να αλλάξει αρκετά και ο δικός της χαρακτήρας. Και εκεί στηρίζεται η μαγεία της: ότι δεν υπάρχει ένας και μόνο χαρακτήρας. Η Λημνιώνα είναι θηλυκό σε κάθε της μορφή: grande dame με σαγήνη και πάθος στην ερυθρή της μορφή, ενζενί με σκέρτσο και έντονο ταμπεραμέντο στη ροζέ εκδοχή της, κομψή αριστοκράτισσα στην αφρώδη εκδοχή της.
Ωστόσο ως ποικιλία έχει πολλές δυσκολίες στην καλλιέργεια και απαιτεί ιδιαίτερο χειρισμό στην οινοποίηση. Στην καλλιέργειά της η Λημνιώνα δεν είναι στιβαρή, όπως το Cabernet Sauvignon, δεν είναι σταθερή όπως το Merlot, δεν είναι κλασική όπως το Syrah. Πρέπει να δαμάσεις την παραγωγικότητά της, να περιμένεις υπομονετικά να ωριμάσει, να έχεις τον καιρό με το μέρος σου και να είσαι τυχερός ως προς το ιδανικό ηπειρωτικό κλίμα –με άπλετη ηλιοφάνεια και χαμηλή υγρασία– για να αποφύγεις τις ασθένειες.
Στην οινοποίηση, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να χάσεις μέρος της παραγωγής σου για χάρη της ποιότητας και να είσαι προσεκτικός στις μεθόδους οινοποίησης. Οι κλασικές μέθοδοι οινοποίησης ερυθρών κρασιών δεν μπορούν συχνά να αναδείξουν τη λεπτότητα και το εύρος της ποικιλίας. Προσωπικά, συνδυάζω διαφορετικές μεθόδους, ανάλογα με τις ανάγκες και τον χαρακτήρα των σταφυλιών κάθε αμπελιού.
Θα έλεγα ότι το ιδανικό terroir για την καλλιέργεια της Λημνιώνας είναι ένας συνδυασμός άγονων, ρηχών και άνυδρων αμπελοτοπίων με κλίση και ηπειρωτικού κλίματος με πολλή ηλιοφάνεια και συχνούς βορινούς ανέμους, όπως είναι το terroir των Μετεώρων.
Όλο και περισσότεροι Έλληνες οινοποιοί πειραματίζονται με την ποικιλία, δίνοντας εκπληκτικά αποτελέσματα και ανεβάζοντας τη δημοτικότητά της. Αν μπορώ να προβλέψω κάτι είναι ότι τα επόμενα 10 χρόνια θα βλέπουμε τη Λημνιώνα μεταξύ των μεγαλύτερων ελληνικών ερυθρών κρασιών.
Mystic BRUT
Μέγα Σπήλαιο, Αιγιαλεία
Παρακολουθώ τον αμπελώνα στο Μέγα Σπήλαιο από τα σπάργανά του. Αναμφίβολα, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά αμπελοτόπια της χώρας. Το μεγάλο υψόμετρο (πάνω από 700 μέτρα) και ο βόρειος προσανατολισμός «φώναζε» εδώ και χρόνια ότι «θέλει» να παράγει αφρώδεις οίνους. Και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Ο καλός μου φίλος και οινολόγος του κτήματος Στέλιος Τσίρης, από τους κορυφαίους του σιναφιού μας, κατάφερε, όπως με πολλά κρασιά του κτήματος, να μας προσφέρει μία ακόμη δική του έκφραση και στο πρώτο αφρώδες του κτήματος.
Αν και οι υπεύθυνοι του οινοποιείου δεν ανακοινώνουν τις δύο ποικιλίες από τις οποίες οινοποιήθηκε το κρασί, μάλλον περισσότερο για να δικαιολογήσουν το όνομά του, σίγουρα έχουν στα χέρια τους ένα διαμαντάκι που θα ξεχωρίσει στην κατηγορία.
Οι φυσαλίδες του είναι λεπτές, ενώ ο αφρισμός είναι μέτριας έντασης. Αρωματικά ξεχωρίζει σε πρώτο πλάνο το πυρηνόκαρπο φρούτο. Σε δεύτερο επίπεδο, έχουμε ανθικά αρώματα και έπονται τα δευτερογενή, που προέρχονται από τη ζύμωση και που σε ένα αφρώδες αυτού του τύπου είναι πολύ επιθυμητά.
Στη γεύση, μια απαλή, σχεδόν κρεμώδης υφή δεν αφήνει την πολύ καλή οξύτητα να «γρατσουνίσει» τους γευστικούς κάλυκες, όπως τα αφρώδη του Αμυνταίου, της Καμπανίας ή της Γερμανίας. Το φρούτο επιμένει τόσο στη γεύση όσο και στην επίγευση, κάτι που σίγουρα θα κάνει πολλούς φίλους.
Μπορεί για τα δικά μου γούστα στα αφρώδη να λείπουν κάποιες γωνίες, ωστόσο είναι ένα κρασί που θα το εκτιμήσει τόσο ο μυημένος όσο και ο αμύητος σε αυτή την κατηγορία. Άσε που μπορεί να είναι το κρασί «πασπαρτού», αφού πραγματικά μπορώ να το φανταστώ με οτιδήποτε τοποθετείται πάνω στο τραπέζι.
Γιατί οut of the box;
Γευστικά νομίζω ότι δεν έχετε δοκιμάσει κάτι τέτοιο, παρότι είναι τόσο mainstream για αφρώδες. Η κατηγορία μας έχει συνηθίσει είτε σε πολύ πιο φλύαρα είτε σε πολύ πιο αυστηρά κρασιά. Ετούτο καταλαμβάνει μια θέση ανάμεσά τους!
Στέλιο, γνωρίζω εδώ και χρόνια την αγάπη σου για τα αφρώδη κρασιά, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεις στο ευρύ κοινό ένα ξηρό αφρώδες κρασί. Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας πώς κατέληξες στον συγκεκριμένο τύπο αφρώδους και ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετώπισες κατά την επίτευξη του στόχου σου;
Πάντα έβρισκα ελκυστικούς τους αφρώδεις οίνους που είχαν πολυπλοκότητα, διάρκεια και ισορροπία, οπότε δεν ήμουν υπέρ των πολύ αυστηρών στιλ. Κατά την άποψή μου, ο αφρώδης οίνος, πέρα από την ένταση που του προσδίδει ο αφρισμός, πρέπει να έχει και δεύτερη ανάγνωση, άρα πρέπει να έχει πολυπλοκότητα, έστω και ήπια.
Για αυτόν τον λόγο και ο οίνος βάσης στην τρέχουσα πρώτη εμφιάλωση περιέχει δύο εσοδείες, αυτές του 2020 και του 2021. Στις επόμενες εμφιαλώσεις θα προστίθενται και οι επόμενοι τρύγοι. Οπότε θα έχουμε ένα ακόμη πιο σύνθετο αποτέλεσμα, για ακόμη μεγαλύτερο βαθμό απόλαυσης.
Οι δύο ποικιλίες που απαρτίζουν το προϊόν, μη ανακοινώσιμες προς το παρόν, είναι ελληνικές και οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα: πολυπλοκότητα, φινέτσα και διάρκεια στο στόμα. Χρησιμοποιώντας τον υπάρχοντα εξοπλισμό μας, η δεύτερη ζύμωση σε κλειστή δεξαμενή αποτέλεσε μονόδρομο. Εφαρμόζοντας παραμονή με τις οινολάσπες για 6 μήνες, με τακτική ανάδευση, προσδίδουμε φρεσκάδα, πολυπλοκότητα και διάρκεια.
Είμαι περίεργος, βέβαια, να δω το κρασί στον χρόνο, ωστόσο είμαι πολύ αισιόδοξος για την εξέλιξή του.
Potamisi 2022
Tranampelo, ΠΓΕ Κυκλάδες
Ποταμίσι
Πριν από αρκετά χρόνια, ο Μάριος Νικολαΐδης από τον «Ανατολικό Αμπελώνα» μου είχε φέρει ένα κρασοτύρι από τη Νάξο. «Ένας τρελάρας με τις γεύσεις το φτιάχνει», μου είπε προσφέροντάς το μου, «και το ωριμάζει σε οινολάσπες από το Μαυρούδι μας». Τρελάθηκα, απίστευτη γεύση!
Τότε ήταν που μου μίλησαν πρώτη φορά για τον Κωνσταντίνο Μακρυδημήτρη, που διατηρεί την οινική όαση «Οινοχώρος» στη Νάξο και του αρέσει να πειραματίζεται με γεύσεις. Έπειτα από χρόνια είχα τη χαρά να τον γνωρίσω και κατά καιρούς να δοκιμάζω κάποια από τα τυριά του. Όμως ποτέ δεν μου είχε μιλήσει για το κρασί του. Οι μίνι ποσότητες που παρήγε εξανεμίζονταν, προφανώς, στο wine bar του.
Τον Μάρτιο, σε μια κλαδική έκθεση, με οδήγησε σε μια γωνιά και μου παρουσίασε μαζί με τον οινολόγο, φίλο και συνοδοιπόρο του Λευτέρη Αναγνώστου το Tranampelo. Δύο κρασιά, το ένα μονοποικιλιακό Ποταμίσι, το άλλο field blend από περισσότερες ποικιλίες του νησιού.
Όταν δοκίμασα το Ποταμίσι ομολογώ ότι με δυσκόλεψε. Οι άγριες ζύμες που ευθύνονται για το θαύμα της οινοποίησης ήταν μόνο κατ’ όνομα άγριες. Φρεσκοεμφιαλωμένο και φοβισμένο ήταν το καημένο. Διέκρινα ότι θέλει τον χρόνο του, περιποίηση και υπομονή. Δεν ήμουν όμως και απόλυτα σίγουρος. Και να που τώρα ξεδιπλώθηκε. Παρότι είναι κρασί με ακόμη πιο λαμπρό μέλλον, σήμερα ήδη προσφέρει μεγάλο βαθμό απόλαυσης.
Το Ποταμίσι, όπως οι περισσότερες ελληνικές λευκές ποικιλίες, δεν προσπαθεί να σε πείσει με την ένταση του αρώματός του. Καλλιεργημένο στο ξηροθερμικό κλίμα των Κυκλάδων, έχει εσωτερική ένταση που σε κερδίζει με την πολυπλοκότητα και όχι με την ένταση.
Φλούδα λεμονιού, λεμονανθός, γιασεμί, αγιόκλημα και φασκόμηλο σε ταξιδεύουν από μόνα τους στο περιβάλλον του τόπου. Δροσερό στη γεύση, με την οξύτητα να είναι εκεί για να δώσει στήριγμα στο –ούτως ή άλλως– γαστρονομικότατο αυτό κρασί.
Όλα τα εδέσματα της θάλασσας θα αισθανθούν τιμημένα δίπλα σε αυτό το πολύ περιορισμένης παραγωγής κρασί και θα αναδειχθούν. Ομοίως, οι χοιρινές παρασκευές της εποχής και τα πουλερικά.
Γιατί οut of the box;
Νάξος, βιολογική καλλιέργεια, κρασί ελάχιστης παρέμβασης και παραγωγής, άγρια ζύμωση, φανταστικός τύπος ο παραγωγός, ταλαντούχος οινολόγος. Ποταμίσι!
Κωνσταντίνε, το υπέροχο wine bar σου στη Νάξο είναι σημείο αναφοράς στον χώρο μας και ας μην αρχίσω να μιλάω για τα αξεπέραστα νόστιμα τυριά που φτιάχνεις. Η παραγωγή του κρασιού φαίνεται όντως ως φυσική εξέλιξη. Ωστόσο, θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω τις ιδιαιτερότητες και τις δυσκολίες που συναντά κανείς όταν ξεκινά να παράγει κρασί σε ένα νησί. Εξίσου ενδιαφέρον θα είχε βέβαια να μάθουμε και τη γοητευτική πλευρά όλης αυτής της προσπάθειας.
Συχνά λέω ότι η καλλιέργεια και η παραγωγή οίνου μοιάζει με κάποια «μεταδοτική ασθένεια»: κάποιος που είχε το μικρόβιο σε κόλλησε. Έτσι έγινε και με εμένα. Η αρχή έγινε από τον πατέρα μου, κατά βάση οινολάτρη αλλά και χημικό, οινολόγο και γεωπόνο, με τον οποίο φυτέψαμε μαζί το αμπέλι μας στο νησί το 2005. Παράλληλα φυτεύτηκε μέσα μου και ο σπόρος του πάθους αλλά και της αγάπης προς την άμπελο.
Η Νάξος και οι Κυκλάδες γενικά είναι ένα δύσκολο αλλά υπέροχο μέρος για αμπελουργία. Για μένα ήταν ο τόπος όπου άρχισα να καταλαβαίνω το μεγαλείο της φύσης και τη μαγεία της εξέλιξης. Άνυδρο περιβάλλον, ξερικό, με πολύ μικρές παραγωγές αλλά με τεράστια ιδιαιτερότητα και ιστορία.
Τα όμορφα πράγματα ξεκινάνε με το πάθος, αλλά η πραγματική χαρά του αμπελουργού έγκειται στην απόλαυση της παραγωγικής διαδικασίας και στην κατανόηση του αποτελέσματος μιας καθετοποιημένης προσέγγισης. Έτσι ξεπερνάς και τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, το Tranampelo (όπως ονομάσαμε το κρασί μας που προέρχεται από την περιοχή «Τρανά Αμπέλια» στο Γλινάδο της Νάξου) άρχισε να παίρνει μορφή.
Η πρώτη προσπάθεια εμφιάλωσης έγινε το 2012 με το Field Blend: μια «ωδή» στο παραδοσιακό αμπελουργικό παράδοξο της Νάξου: συν-οινοποιώντας τις πιο χαρακτηριστικές λευκές και κόκκινες ποικιλίες του νησιού μαζί σε έναν λευκό οίνο.
Έπειτα, το 2017, είχα τη χαρά να συνεργαστώ με έναν εξαιρετικό οινολόγο και πολύ καλό φίλο, τον Λευτέρη Αναγνώστου. Ξεχωρίσαμε από το αμπέλι την κατεξοχήν αναγνωρισμένη ποικιλία της Νάξου, το Ποταμίσι, και το οινοποιήσαμε ξεχωριστά, δημιουργώντας το Potamisi Single, με σκοπό να αναδειχθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της ποικιλίας. Έτσι, με αυτές τις δύο ετικέτες, συνεχίζουμε μέχρι σήμερα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι, πέρα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, και δεν ήταν λίγες, το κλείσιμο κάθε ετήσιου κύκλου με την παραγωγή του οίνου σε ικανοποιεί αφάνταστα και είναι και αυτό που σου μένει κάθε φορά. Πολύ απλά, όταν δοκιμάσεις τον πρώτο οίνο που βγάζεις από δικά σου σταφύλια, νομίζω ότι έρχεσαι ένα βήμα πιο κοντά στη φύση αλλά και στον εαυτό σου ως μέρος αυτής.
Μαλαγουζιά από Υπερώριμα Σταφύλια 2021
Κτήμα Γεροβασιλείου, ΠΓΕ Επανομή
Μαλαγουζιά
Μαλαγουζιά και Βαγγέλης Γεροβασιλείου, μια ιστορία αλληλένδετη και παράλληλη. Για πρώτη φορά αντίκρισε τον καρπό της Μαλαγουζιάς το 1976, νέος οινολόγος στο Πόρτο Καρράς, με μέντορα τον μεγάλο δάσκαλό του Émile Peynaud. Άγνωστο σταφύλι τότε. Ο νεαρός οινολόγος και ο δάσκαλός του όμως διέκριναν το μεγάλο δυναμικό της ποικιλίας.
Ιδιόχειρες σημειώσεις και των δύο, με άπειρες γευσιγνωσίες και πειράματα με την ποικιλία, διατηρεί ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου μέχρι και σήμερα στο αρχείο του. Το 1981 φύτεψε Μαλαγουζιά στον οικογενειακό αμπελώνα των 25 στρεμμάτων στην Επανομή, ο οποίος μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο και σήμερα αριθμεί 950 στρέμματα, ενώ ο παραγωγός συγκαταλέγεται στους κορυφαίους όχι μόνο της χώρας αλλά και του κόσμου.
Παράλληλη, θα έλεγα, ότι είναι και η εξέλιξη της Μαλαγουζιάς. Από ένα άγνωστο σταφύλι με καταγωγή από την ορεινή Ναυπακτία, είναι σήμερα μαζί με το Ασύρτικο εκείνο που καλλιεργείται σχεδόν σε κάθε αμπελότοπο της χώρας και την αντιπροσωπεύει σε όλο τον κόσμο.
Ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου συνέβαλε σε αυτό όσο κανείς άλλος, όχι μόνο στην αναγνωρισιμότητά της αλλά και στην ανάδειξη των δυνατοτήτων της. Όπως σε αυτή τη Μαλαγουζιά από υπερώριμα σταφύλια, ενός φυσικώς γλυκού οίνου, καθώς η αλκοόλη του προέρχεται αποκλειστικά από τη ζύμωση του συγκεκριμένου σταφυλιού.
Τέτοιου τύπου κρασιά, όπως είναι και το Vinsanto, δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε με εκείνα που φέρουν τον όρο «γλυκός φυσικός», όπως τα πολύ γνωστά Vin Doux από τη Σάμο, τη Λήμνο ή την Πάτρα, όπου έχουμε προσθήκη οινοπνεύματος από κρασί.
Η Μαλαγουζιά αυτή έχει λαμπερό χρυσοπράσινο χρώμα. Στη μύτη θα βρείτε όλη τη χάρη της ποικιλίας, εκφρασμένη από λευκόσαρκα φρούτα. Κυρίως ώριμο και κομπόστα ροδάκινο, αλλά και κάποιες νύξεις εξωτικών φρούτων, κηρήθρας και πράσινου τσαγιού.
Στη γεύση υπάρχει μια απολαυστική οξύτητα, η οποία χαρίζει ζωντάνια, υποστήριξη και μεγάλη αρωματική επίγευση. Απολαύστε τη σκέτη πριν ή μετά το γεύμα ή απλώς ως ποτό. Απογειώνει ανοιχτόχρωμα και φρουτένια επιδόρπια, όπως τάρτες, σιροπιαστά, αλλά και οποιοδήποτε μπλε τυρί.
Γιατί out of the box;
Μα γιατί η ξηρή Μαλαγουζιά και ειδικά αυτή του κτήματος Γεροβασιλείου έχει σαρωτική επίδραση στην εικόνα της ποικιλίας, ωστόσο η γλυκιά εκδοχή της είναι τόσο υπέροχη που αξίζει να αναδειχθεί.
Αργύρη, Μαλαγουζιά και Κτήμα Γεροβασιλείου είναι δύο έννοιες αλληλένδετες εδώ και δεκαετίες. Γνωρίζετε την ποικιλία αυτή όσο κανείς άλλος. Ποια είναι τα συν και ποια τα πλην της ποικιλίας; Ποιο προβλέπετε να είναι το μέλλον της, τόσο εντός του κτήματός σας όσο και εκτός αυτού;
Είναι ένα σταφύλι με ξεχωριστό ποικιλιακό αρωματικό προφίλ, που έχει καταφέρει να εντυπωσιάσει το κοινό εντός και εκτός συνόρων. Είμαστε χαρούμενοι που η Μαλαγουζιά έχει ταυτιστεί με το κτήμα μας, τόσο για ιστορικούς λόγους λόγω της συμβολής του πατέρα μου στην αναβίωσή της όσο και ως η απόλυτη έκφραση της ποικιλίας.
Από την άλλη μεριά, μιλάμε για μια ποικιλία αρκετά ευαίσθητη σε ασθένειες και σε έντονα καιρικά φαινόμενα. Έτσι, βιώνοντας τις αλλαγές της κλιματικής αλλαγής, η πρόκληση για το παρόν και το μέλλον αυτής της ποικιλίας είναι η προσαρμογή των καλλιεργητικών φροντίδων στις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις κάθε χρονιάς.
Oiagros Barrique 2020
Κική Χατζησάββα, Αλεξανδρούπολη
Μαυρούδι – Cabernet Sauvignon
Υπάρχουν ήρωες και ηρωίδες που ζουν ανάμεσά μας. Πολλοί και πολλές από αυτούς και αυτές μένουν στην αφάνεια. Δουλειά μας είναι, όμως, να τους αναδεικνύουμε. Μία από τις ηρωίδες του φετινού καλοκαιριού ήταν σίγουρα και η Κική Χατζησάββα.
Τη γνώρισα πριν από περίπου δύο χρόνια. Η ιστορία της εντυπωσιακή και μοναδική. Βιολόγος, η οποία εργάστηκε στη φαρμακευτική βιομηχανία στο εξωτερικό. Στην Αυστρία γνώρισε, αγάπησε και σπούδασε το κρασί και την αμπελοκαλλιέργεια. Παρότι είχε γίνει ήδη μητέρα, παράτησε τη δουλειά της, τα άφησε όλα πίσω της και επέστρεψε στην Ελλάδα για να ασχοληθεί με το κρασί. Εργάστηκε και μαθήτευσε δίπλα στον Θωμά Λίγα, ο οποίος και τη μύησε για τα καλά στην παραγωγή κρασιών ήπιας παρέμβασης.
Ακολούθως επέστρεψε στη γενέτειρά της, την Αλεξανδρούπολη, όπου εκεί θα αναγεννήσει και θα εξελίξει ένα μικρό οικογενειακό αμπέλι. Τα 5 στρέμματα τα κάνει 70. Καλλιεργεί βιολογικά και οινοποιεί με ήπιες και μόνο μεθόδους παρέμβασης.
Και μόνο ακούγοντας όλα αυτά, στα μάτια μου φαντάζει ηρωίδα. Ωστόσο, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ και, δυστυχώς, ο χρόνος έμελλε να επιβεβαιώσει την ηρωική φύση της με οδυνηρό τρόπο. Οι φωτιές του καλοκαιριού κατέστρεψαν λίγο πριν από τον τρύγο το μεγαλύτερο μέρος των αμπελιών, ενώ κινδύνεψε και το οινοποιείο.
Όταν καταλάγιασαν οι φωτιές, ο απολογισμός ήταν αποκαρδιωτικός. Αυτές είναι όμως οι στιγμές όπου ο ήρωας μετατρέπεται σε σούπερ ήρωα. Η Κική όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά ανασυντάχθηκε, βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει, να σώσει ό,τι σώζεται και σε χρόνο ρεκόρ να μπορεί να ατενίζει το μέλλον και πάλι με ελπίδα διατηρώντας το λαμπερό χαμόγελό της.
Πιστεύω πραγματικά ότι τα αυθεντικά κρασιά είναι ο καθρέφτης των παραγωγών τους. Τα κρασιά της Κικής έχουν την ψυχή και την αυθεντικότητά της. Έτσι και ο Oiagros. Αυθόρμητη ζύμωση, καμία επεξεργασία με βοηθητικές ύλες, κανένα φιλτράρισμα. Ένα πυκνό, βαθύ κόκκινο κρασί. Οι άγριες ζύμες αλλά και η μαεστρική χρήση των βαρελιών χαρίζουν υπέροχη αρωματική πολυπλοκότητα, με το ξηρό δαμάσκηνο, το μελάνι γραφής, τα οριεντάλ μπαχάρια, τον γραφίτη και τη βρεγμένη γη να είναι μόνο μερικά από τα αρώματα που διέκρινα.
Ζουμερό, βελούδινο αλλά και με μεγάλη συμπύκνωση. Οι τανίνες είναι παρούσες αλλά λειασμένες και γοητευτικές, τόσο που το κρασί μπορεί να συνοδέψει και έντονα κόκκινα κρέατα, μαγειρεμένα και ψημένα, και πιο ελαφριές γεύσεις, όπως είναι τα εορταστικά πουλερικά και χοιρινά.
Σίγουρα θα περάσεις καλά μαζί του. Άσε που σίγουρα θα «πάρεις» και κάτι από τις σούπερ ιδιότητες του σούπερ ήρωα παραγωγού!
Γιατί out of the box;
Αν αναρωτιέσαι ακόμη, μάλλον δεν διάβασες το παραπάνω κείμενο!
Κική, οι φωτιές στον Έβρο κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των αμπελιών σου. Σίγουρα είναι τραγικές οι στιγμές που έζησες. Τώρα, κοιτάζοντας πίσω, τι σου άφησε η δυσάρεστη αυτή εμπειρία και πώς έχει επηρεάσει τις αποφάσεις σου για το μέλλον σου ως νέας παραγωγού;
Οι πυρκαγιές που ζήσαμε φέτος στον Έβρο ήταν πρωτοφανείς για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να βλέπεις όλο σου τον κόπο να καίγεται μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Αφού ξεπεράστηκε το πρώτο σοκ, δεν θέλω να μείνω σε όλο αυτό το άσχημο που συνέβη. Προτιμώ να κρατάω τα θετικά.
Κρατάω λοιπόν όλη την αγάπη και την υποστήριξη που έλαβα από φίλους, συναδέλφους αλλά και αγνώστους. Η καταστροφή που συνέβη με προβλημάτισε ακόμα περισσότερο σε ό,τι αφορά θέματα περιβαλλοντικά και κλιματικής προσαρμογής. Θα μείνω λοιπόν πιστή στις αρχές μου σχετικά με τις καλλιεργητικές και οινοποιητικές πρακτικές. Και δηλώνω ακόμα πιο πεισμωμένη να συνεχίσω, να δημιουργήσω και να ξαναπρασινίσω τον τόπο.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
ΣΜΟΕ | Οι Μικροί Οινοποιοί Φέρνουν Όλη την Ελλάδα στην Τεχνόπολη
