Για να είμαι ειλικρινής, πεθύμησα ένα μέρος που δε θα περιλαμβάνει α) πλατείες, β) πάρκα γ) ατελείωτα πεζοδρόμια. Αναπολώ μια παραλία άδεια, με ήρεμη θάλασσα, μια ταράτσα με γιρλάντες, μουσικές και τους κοντινούς μου φίλους, ένα ταξίδι κάπου στο εξωτερικό.
Με τη λαχτάρα που έχουμε να αποδράσουμε από το κακό που μας βρήκε, μέχρι και στον Άρη θα καταλήγαμε, κάποιοι να πίνουν μπύρες, κάποιοι να μιλούν για πολιτικά, κάποιοι να… τηλεργάζονται, προκειμένου να γλιτώσουν από το «πιτζάμα, πλατφόρμα zoom ή skype, μετακίνηση 6 βγάζω το σκύλο βόλτα».
Για Ρομαντζάδα στη Λισαβόνα
Παρόλο που έχω ταξιδέψει εκεί ήδη μία φορά, δεν ξέρω γιατί, μα είναι το πρώτο μέρος που μου έρχεται στο μυαλό. Η Λισαβόνα, μπορεί να θυμίζει ψαροχώρι, αλλά έχει, στ΄αλήθεια, μαγευτική γοητεία, που εμένα τουλάχιστον, δεν με άφησε αδιάφορη. Εκεί, ξανά ερωτεύτηκα τον ίδιο άνθρωπο από την αρχή. Ποιο Παρίσι; Η Λισαβόνα είναι το δικό μου Παρίσι.
Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ
Εκεί κι αν έχω βρεθεί χίλιες φορές, μα στ΄αλήθεια, χρειάζομαι χρώμα και πολυκοσμία (χωρίς μάσκες, φόβο και ιό), να τσεκάρει στο παζάρι ότι vintage αντικείμενο προορίζει για τη ντουλάπα του. Το Νότινγκ Χιλ έχει μια μυστηριώδη μαγεία με τα παλιομοδίτικα μαγαζάκια του και τα υπέροχα χρώματα στο εξωτερικό των σπιτιών του, που σε μαγνητίζει.
Ποδηλατάδα στο Άμστερνταμ
Μια και το ποδήλατο, εδώ και δυο χρόνια, έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας κι αφού δεν φιλοτιμήθηκα ν’ακολουθήσω τη τάση της εποχής, θα το έκανα πολύ ευχαρίστως στο καταπράσινο Άμστερνταμ, για να μυηθώ στον κόσμο ενός ποδηλάτη, με το σωστότερο τρόπο.
Προσωπικά, αυτή την περίοδο, που τα νεύρα είναι λίγο πιο τεντωμένα από το κανονικό, πιστεύω θα μπορούσα να συνεννοηθώ καλύτερα με τον Γκούφυ ή τον Πλούτο, παρά με όποιον άλλον.
Δεν ξέρω αν θα διέσχιζα και τα 160 κανάλια του ποταμού Άμστελ, ή μάλλον ξέρω, δεν θα τα διέσχιζα, αλλά σίγουρα θα ένοιωθα πραγματικά ελεύθερη και ασφαλής σ’έναν τόπο, όπου κάνοντας ποδήλατο, μπορείς να αναπνεύσεις και καθαρό αέρα.
Όμορφη Θεσσαλονίκη
Ίσως να φταίνε και οι ρίζες μου, αλλά θα διένυα ευχαρίστως τα 500χιλιόμετρα για Θεσσαλονίκη. Ομολογώ, πως πάει πολύς καιρός που ταξίδεψα εκτός Αττικής και μια απόδραση προς τα βόρεια, φαντάζει στο μυαλό μου ονειρική.
Θα γίνω γραφική λέγοντας πως θα ήθελα να φάω, σχεδόν με βουλιμία, μια ωραία μπουγάτσα με μπόλικη κρέμα και πασπαλισμένη με κανέλα και λίγο αργότερα μια τουλούμπα καϊμάκι, αλλά αλήθεια το θέλω. Ύστερα, θα περπατούσα πάνω κάτω κατά μήκος της θάλασσας, για να βρω ένα ωραίο μέρος να πιω τον καφέ μου και να ακούσω επιτέλους κουβέντες, όποιες κουβέντες, από το διπλανό τραπεζάκι!
Παιχνίδια στη Ντίσνεϋλαντ
Ομολογουμένως, όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημία, μας έχει κάνει ένα κλικ πιο σοβαρούς (ή σοβαροφανείς; δεν το έχω διευκρινίσει ακόμη στο μυαλό μου. Ίσως να φταίει που έχω και μικρό παιδί. Δεν θα ήταν όμως ωραία, για έστω ένα Σαββατοκύριακο, να χανόμασταν στον κόσμο της Ντίσνευλαντ;
Προσωπικά, αυτή την περίοδο, που τα νεύρα είναι λίγο πιο τεντωμένα από το κανονικό, πιστεύω θα μπορούσα να συνεννοηθώ καλύτερα με τον Γκούφυ ή τον Πλούτο, παρά με όποιον άλλον. Τι ωραία που θα ήταν να τρέχαμε (χωρίς μάσκα), στο χωριό της Ποκαχόντας, να μπαίναμε στο τρενάκι των πειρατών, να αγναντεύαμε το κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης.
Κι ύστερα, να τρώγαμε ένα από εκείνα τα τεράστια γλειφιτζούρια ζαχαρωτά, χωρίς τύψεις μήπως και παχύνουμε, καθώς, θα είχαμε τόσο πολύ παρασυρθεί από την πολλή παρέα με τα καρτούν, που θα τρέφαμε αυταπάτες, πως ούτε κι εμείς μπορεί να παχύνουμε.
Στη Ρώμη για Ευχή
Αγαπώ την Ιταλία! Είναι από τα ωραιότερα μέρη που έχω ταξιδέψει και θα ταξίδευα ευχαρίστως, σε όποια πόλη της, ξανά και ξανά. Τι κρίμα όμως που δεν έχω βρεθεί ακόμη στη Ρώμη!
Και τι δεν θα έδινα για ένα παγωτάκι από τα Amorino, ένα κέρμα στον πάτο του διάσημου σιντριβανιού της Fontana Di Trevi και φυσικά, ας μην κοροϊδευόμαστε, για μια εξόρμηση στα μαγαζιά! Εκεί, θα περπατούσα μέχρι τα πόδια μου να διαμαρτυρηθούν, αλλά το μάτι μου δε θα έμενε σίγουρα παραπονεμένο!
Στο Φουτουριστικό Χονγκ Κονγκ
Το πώς ονειρεύομαι αυτό το μέρος, δε λέγεται! Ειδικώς τώρα, που θέλω να συνωστιστώ με ασφάλεια με τον υπόλοιπο κόσμο και να χαθώ στο πλήθος. Μαζέψαμε τόσα αποθέματα μοναξιάς, που είμαι σίγουρη, πως δεν είμαι η μόνη που πεθύμησε λίγο χάος στη ζωή της.
Φαντάζομαι τον εαυτό μου να ταξιδεύει για το μακρινό Περού, να ξεπερνά τα 2.500 μέτρα των περουβιανών Άνδεων και να χαζεύει με θαυμασμό τον μυστήριο αινιγματικό κόσμο των Ίνκας.
Πολύβουο, πλημμυρισμένο από δυσθεώρητα εστιατόρια (αχ! εστιατόρια όπου σου σερβίρουν ότι λαχταρά η ψυχή σου, χωρίς να κουνάς ούτε το δαχτυλάκι σου!), ουρανοξύστες που φωτίζονται με λέιζερ, μαγαζιά με gadgets από άλλη εποχή!
Για ένα Instagram Story στη Βέροια
Για να πω την αμαρτία μου, πολύ έχω «ζηλέψει» αυτόν τον τόπο. Και, φυσικά, άλλη μια ιστορία στα social media, σχετικά με αυτήν την ευλογημένη πόλη, θα ανέβαινε κι από εμένα.
Οι ατελείωτοι κάμποι με τις ανθισμένες ροδακινιές στα βάθη της δικής μας Ημαθίας, θα μπορούσαν να αποτελέσουν κι ένα μέρος έμπνευσης, για τους διάσημους ποιητές που πέρασαν από την ιστορία μας. Ένα απέραντο ροζ σεντόνι, που γεμίζει το μάτι σου με ομορφιά και χορταίνει τη ψυχή σου με φύση.
Εκεί, Ψηλά στο Μάτσου Πίτσου
Είναι από αυτά τα μέρη, που δε ξέρεις, αν ποτέ θα έχεις την ευκαιρία να επισκεφτείς. Αν το καταφέρεις όμως, θεωρώ πως θα καταγραφεί στο ημερολόγιό σου ως μια πελώρια εμπειρία. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να ταξιδεύει για το μακρινό Περού, να ξεπερνά τα 2.500 μέτρα των περουβιανών Άνδεων και να χαζεύει με θαυμασμό τον μυστήριο αινιγματικό κόσμο των Ίνκας.
Μια πόλη που γύρω της τυλίγεται από δροσερές πηγές, πελώριες γεωργικές εκτάσεις, παλάτια με σπουδαία ιστορία αλλά και αρχιτεκτονική, ναούς ξεχωριστούς κι ύστερα να καταλήγω στην πόλη Κούσκο, την πρωτεύουσα των Ίνκας, γνωστή κι ως ομφάλιος λώρος της Γης.
Ταξιδέψτε ακόμη περισσότερο μέσα από την αθηΝΕΑ:
Gastropantry: Το Γαστροδρόμιο στο Λιτόχωρο Απέκτησε Νόστιμο Αδελφάκι
Ταξιδιωτικό Ρεπορτάζ με Αναπηρικό Αμαξίδιο
Δήμος Αμύνταιου: Η Ομορφιά της Ζωής
