#the21project

Εγκαίνια σήμερα το βράδυ (19:30) για το δεύτερο δρώμενο της πολιτιστικής πλατφόρμας Δύο Χωριά στην Αθήνα με τίτλο #the21project, σε συνεργασία με το Twenty One Restaurant στην Κηφισιά.

Στην έκθεση παρουσιάζεται δουλειά Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, οι οποίοι καλούνται να εγκαταστήσουν από 21 έργα ο καθένας σε έναν τοίχο, με την ίδια διάταξη που έχει το λογότυπο του ξενοδοχείου στο οποίο στεγάζεται το εστιατόριο.

“Με την πρακτική της υιοθέτησης και της επανάχρησης στοιχείων από την ταυτότητα του εστιατορίου και του ξενοδοχείου αντίστοιχα, το δρώμενο επιχειρεί να κάνει ένα σχόλιο πάνω στο ζήτημα της πολιτισμικής οικειοποίησης στον 21° αιώνα.” Τι είναι η πολιτισμική οικειοποίηση; “Η υιοθέτηση ή κλοπή συμβόλων, τελετουργιών και αισθητικών προτύπων μιας κουλτούρας από κάποια άλλη.”

Στην άσκηση αυτή συμμετέχουν ο Juergen Teller με 21 φωτογραφίες και οι Aurel Schmidt και Στέλιος Καραμανώλης με 21 σχέδια έκαστος, ενώ στον εκθεσιακό χώρο παρουσιάζονται επίσης έργα των Greg Bogin, Maja Djordjevic, Taylor McKimens, Ραλλού Παναγιώτου, Alex Ruthner και Αλέξανδρου Τζάννη.

Το δεύτερo volume του #the21project έρχεται μετά την επιτυχημένη φθινοπωρινή συνέργεια μεταξύ της πολιτιστικής πλατφόρμας και του εστιατορίου: τους τρεις βασικούς τοίχους του 21 Restaurant οικειοποιήθηκαν υπό το ίδιο πλαίσιο τον Οκτώβριο του 2016 οι Μαρία Ευσταθίου, Todd James και Honza Zamojski, με 21 σχέδια ο καθένας, ενώ παρουσιάστηκαν επίσης τα έργα των Greg Bogin, Nir Hod, Matthew Palladino και Όλγας Μηλιαρέση-Φωκά.

#MustSee για τους λάτρεις της σύγχρονης τέχνης, η έκθεση θα διαρκέσει από τις 22 Φεβρουαρίου μέχρι τις 31 Μαΐου (καθημερινά από τις 10:00 μέχρι τις 00:00).

Aurel Schmidt

H Aurel Schmidt (Καναδάς, 1982) παρουσιάζει μία σύνθεση που αποτελείται από νέα και παλαιότερα σχέδιά της που επέλεξε η ίδια. Μέσα από μία εξέχουσα σχεδιογραφία η Schmidt αμφισβητεί κοινωνικά στερεότυπα που έχουν να κάνουν με την ομορφιά και την αρρενωπότητα, καθώς και κοινωνικές συμβάσεις σχετικές με την αποσύνθεση και τη σήψη του ανθρώπινου σώματος. Η ίδια συσχετίζει το ενδιαφέρον που έχει στο να βρίσκει την ομορφιά σε πράγματα που θεωρούνται κατεξοχήν άσχημα, με τον τρόπο που βλέπει την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης ως μία κυκλική διαδικασία ανανέωσης και φθοράς.

Στέλιος Καραμανώλης

Το έργο του Στέλιου Καραμανώλη (Ελλάδα, 1977) αφηγείται προσωπικές του ιστορίες μέσα από την παράθεση στοιχείων που συντίθενται από διαφορετικά σύμβολα. Τα σύμβολα αυτά είτε είναι αρχετυπικά πλάσματα, είτε ζώα, είτε φυτά, είτε αρχιτεκτονικά στοιχεία. Με τον τρόπο αυτό ο καλλιτέχνης φτιάχνει μία κωδικοποιημένη γλώσσα, την οποία χρησιμοποιεί για να παρουσιάσει στο θεατή μία νέα μυθολογία γεμάτη με μυστικιστικά στοιχεία.

Greg Bogin

H δουλειά του Greg Bogin (ΗΠΑ, 1965) είναι σκοπίμως αισιόδοξη γιατί έχει ως στόχο να αντιπαρατεθεί στους γρήγορους και σκληρούς ρυθμούς του δυτικού κόσμου. Στη δουλειά του υπάρχουν πάντα ελπιδοφόρα στοιχεία, όπως το ηλιοβασίλεμα που απεικονίζεται στο έργο που παρουσιάζεται, το οποίο επιθυμεί να μεταφέρει την όμορφη και ρομαντική διάθεση που δημιουργούν τα ηλιοβασιλέματα.

Maja Djordjevic

Η Maja Djordjevic (Σερβία, 1990) ανήκει στην πρώτη γενιά παιδιών που μεγάλωσαν σχεδιάζοντας γραφήματα doodles σε υπολογιστή. Ένα doodle μπορεί να απεικονίζει ένα απλό σχέδιο, κάποια συγκεκριμένη παραστατική έννοια ή αφηρημένα σχήματα. Αυτό που επιτυγχάνει στη ζωγραφική της η Djordjevic είναι να μεταφέρει αυτήν την πλαστικότητα των χρωμάτων καθώς και όλο το συναίσθημα που τα χαρακτηρίζει, σε ζωγραφικά έργα φτιαγμένα με την τεχνική και τη μαεστρία των μεγάλων κλασσικών ζωγράφων. Δημιουργεί έργα απόα ακρυλικά σε χαρτί, τα οποία όμως, είναι πανομοιότυπα στην αισθητική και στην απόδοση των συναισθημάτων με τα ψηφιακά doodles σε σημείο που ο θεατής τους μπερδεύεται με το αν είναι ζωγραφικά ή ψηφιακά έργα και με το τι είναι αληθινό και τι κατασκευασμένο. Τα συγκεκριμένα έργα με τίτλο I don’t even know what I’m upset about απεικονίζουν το πρόσωπο του Μίκυ Μάους σε διαφορετικές συναισθηματικές φάσεις, με τον ίδιο τρόπο που στην εποχή μας επιλέγουμε το ανάλογο ‘emoticon ́ για να μεταφέρουμε στο συνομιλητή μας την ψυχική μας κατάσταση.

Taylor McKimens

Τα έργα του Taylor McKimens (ΗΠΑ, 1976) αποτυπώνουν ελληνικές φιγούρες που ο καλλι- τέχνης πρωτοσυνάντησε στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Η δουλειά του είναι βασισμένη στην αρχαιοελληνική έννοια της στωικότητας και προσπαθεί μέσα από αυτήν, να αφουγκραστεί το σημερινό κόσμο και να πολώσει κάθε είδους αντικρουόμενες ιδέες και απόψεις, ώστε να συνυπάρξουν αρμονικά.

Ραλλού Παναγιώτου

Η Ραλλού Παναγιώτου (Ελλάδα, 1978) δημιουργεί έργα όπου θραύσματα αρχιτεκτονικών τοπίων, ανατομίες συγκεκριμένων προϊόντων και ίχνη από δραστηριότητες υποδεικνύουν κατάσταση διακοπών και ρέμβης. Μέσα από μια πολλαπλότητα μορφών και υλικών, όπως καλαμάκια ποτού, κάθε έργο της δημιουργεί κώδικες αναγνώρισης του χώρου. Ανακατασκευάζοντας και συνδέοντας κομμάτια από διαφορετικά περιβάλλοντα, τα έργα αναφέρονται σε κώδικες παρουσίασης σε σχέση με τις εναλλαγές της πολιτιστικής αξίας.

Alex Ruthner

Τα έργα του Alex Ruthner (Αυστρία, 1982) κινούνται μεταξύ της παράστασης και της αφαίρεσης. H δουλειά του είναι ένας συνδυασμός ρεαλιστικής και μινιμαλιστικής ζωγραφικής, μαζί με σύγχρονα σουρεαλιστικά στοιχεία από το δυτικό κόσμο. Η έννοια της φύσης (και των αναφορών σε αυτή) ως αντίθετο της αστικής κουλτούρας, συμβολίζει το θόλωμα των ορίων μεταξύ της πραγματικότητας και της ψευδαίσθησης.

Αλέξανδρος Τζάννης

Μέσα από τον έργο του Αλέξανδρου Τζάννη (Ελλάδα, 1979) ο θεατής βλέπει έναν έντονο, σκοτεινό, φουτουριστικό κόσμο, ο οποίος αναδύεται μέσω ενός λεπτεπίλεπτου ατμοσφαιρικού σχεδίου, αλλά και μέσω γεωμετρικών σχημάτων που συνήθως καθορίζουν τη σύνθεση.