«Όταν διαβάζουμε, κάποιος άλλος σκέφτεται για λογαριασμό μας· εμείς απλώς επαναλαμβάνουμε τις νοητικές διεργασίες του, όπως ένας μαθητής μαθαίνει να γράφει σκαλίζοντας με τη γραφίδα του τα γράμματα που ο δάσκαλος έχει σχεδιάσει με το μολύβι. […] Να πώς εξηγείται η σημαντική ανακούφιση που νιώθουμε όταν αφήνουμε κατά μέρος τις σκέψεις που μας απασχολούν για να αφοσιωθούμε σε ένα ανάγνωσμα.
Κατά βάθος, όμως, όταν διαβάζουμε, το μυαλό μας δεν είναι παρά ένα πεδίο ξένων σκέψεων. Τι μένει, λοιπόν, όταν κάποια στιγμή οι σκέψεις αυτές μας αφήσουν;» γράφει ο Arthur Schopenhauer και αντιγράφουμε από το βιβλίο «Περί Ανάγνωσης και Βιβλίων – Η Τέχνη της Αποχής από την Ανάγνωση» των εκδόσεων Άγρα
Και συνεχίζει: «Η αλήθεια είναι ότι όποιος ρίχνεται με τα μούτρα στο διάβασμα και διαβάζει σχεδόν ολόκληρη την ημέρα αλλά περνά τον ενδιάμεσο χρόνο του χωρίς διόλου να στοχάζεται, χάνει με τον καιρό την ικανότητα να σκέφτεται μόνος του – όπως κάποιος που, κυκλοφορώντας μονίμως καβάλα στο άλογο, ξεχνά στο τέλος πώς να βαδίζει».
Επίσης πως «…όταν διαβάζουμε αδιάκοπα, χωρίς κατόπιν να βάλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί, τα νοήματα δεν ριζώνουν μέσα μας και συνήθως πηγαίνουν χαμένα. Ό,τι ισχύει για τη σωματική τροφή, ισχύει εν γένει και για την πνευματική: δεν απορροφούμε παρά το ένα πεντηκοστό της τροφής που προσλαμβάνουμε. Η υπόλοιπη ποσότητα αποβάλλεται μέσω του ιδρώτα, της αναπνοής και άλλων παρόμοιων διεργασιών».
«Καταλήγοντας», γράφει, «θα λέγαμε ότι οι σκέψεις που μεταφέρονται στο χαρτί δεν είναι τίποτε παραπάνω από τα ίχνη ενός διαβάτη στην άμμο. Ναι μεν μας επιτρέπει να ακολουθήσουμε τη διαδρομή που ό ίδιος επέλεξε αλλά, προκειμένου να μάθουμε τι είδε στον δρόμο του, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε τα μάτια του».
Μας λέει ακόμα ότι καλό είναι να επικεντρωνόμαστε στην ποιότητα της ανάγνωσης και όχι στην ποσότητα. Γιατί αν «είμαστε αυτό που τρώμε», «το μυαλό μας είναι αυτό που προσλαμβάνουμε».
Άραγε, έχει δίκιο; Βιβλιοφάγοι των καλοκαιρινών διακοπών, ο Schopenhauer βάζει φρένο σε μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις των ημερών της απόλυτης χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς μας; Ή μας προτρέπει να κάνουμε το διάβασμα εφαλτήριο για τη δική μας σκέψη;
Όπως και να ’χει, εμείς, αν και βρίσκουμε αρκετά ενδιαφέροντα αυτά που λέει –και μια αφορμή για «αναστοχασμό»–, δηλώνουμε φανατικά πως μας αρέσουν οι ωραίες ιστορίες. Μας αρέσουν οι χαρισματικοί αφηγητές να μπολιάζουν τη σκέψη μας με τις δικές τους. Μας αρέσει ακόμα και να χανόμαστε μέσα στα δικά τους μονοπάτια.
Όσο για τις διακοπές; Λέμε πως χωράνε όλα. Και πολύ διάβασμα και βαθύς «αναστοχασμός», αλλά και ποιοτικός χρόνος χωρίς κανένα βιβλίο, γιατί, όπως λέει η Άννα στο κείμενο που ακολουθεί, δεν θέλω «καμία πλοκή, κανένας ήρωας, καμία λέξη να με τραβάει μακριά από το παρόν. Προτιμώ να αφήσω το μυαλό να ξεκουραστεί, χωρίς τίποτα να το καθοδηγεί. Αυτό το καλοκαίρι θέλω να αφήσω την πραγματικότητα να μου αφηγηθεί τη δική της ιστορία».
Οι υπόλοιποι συνεργάτες της αθηΝΕΑς, επιλέγουμε και μοιραζόμαστε μαζί σας καλοκαιρινά αναγνώσματα που μας ιντριγκάρουν, που θα θέλαμε να διαβάσουμε από καιρό, που έχουν βραβευτεί, που αγαπάμε τους συγγραφείς τους, που διαβάσαμε κριτικές γι’ αυτά από πένες που εμπιστευόμαστε – ή και βιβλία που διαβάσαμε πριν από καιρό και θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στις σελίδες τους άλλη μια φορά, σε μια νέα συνθήκη ζωής.
Trust | Ντίμον Κόπερχεντ | Less
Βραβευμένο με το Πούλιτζερ του 2023 –η μόνη χρονιά στην ιστορία του θεσμού που απονεμήθηκαν ταυτόχρονα δύο Βραβεία Μυθοπλασίας, μαζί με το «Ντίμον Κόπερχεντ» της Barbara Kingsolver (εκδόσεις Ψυχογιός) που με χαρακτηριστική ιουλιάτικη υπεραισιοδοξία σκοπεύω επίσης να βάλω στη βαλίτσα μου– το «Trust» του Hernán Díaz μοιάζει να πληροί αρκετές προϋποθέσεις.
Εξουσία, προνόμιο, παραπλάνηση, με ένα power couple που μοιάζει να τα έχει όλα στο επίκεντρο – και όλα αυτά στη Νέα Υόρκη σε βάθος ενός αιώνα. Ένα λογοτεχνικό παζλ που μας προσκαλεί να δούμε την ιστορία από διαφορετικές οπτικές, πριν ανακαλύψουμε τη μία και μοναδική αλήθεια. Υπάρχει, άραγε, ποτέ;ΥΓ. Και το αντίδοτο, σε περίπτωση που το «Trust» δεν αποδειχθεί επαρκώς «αποδραστικό»: το «Less» του Andrew Sean Greer, για έναν άνδρα που μπαρκάρει σε ένα λογοτεχνικό ταξίδι στα μήκη και τα πλάτη της Γης, προσπαθώντας να μουδιάσει την απώλεια του ανθρώπου που αγαπά.
Μαριάννα Σκυλακάκη
Η Τελειότητα
Δεν βλέπω Netflixγια να μη βουλιάξω στον καναπέ, πράγμα που όμως συμβαίνει όταν κάθομαι με τις ώρες και σκρολάρω στο κινητό μου. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μπαίνω στο ΤikΤokνα δω τα trends, να μη χάσω το viralτης εβδομάδας («3 λεπτά είναι το Λόλα»). Στους δρόμους της Αθήνας περπατώ με ακουστικά και ακούω podcast. Η Ελίνα Δημητριάδη από το «Κάτι να Καίει» μου έμαθε το DigitalDetox, υπηρεσία που προσφέρει resortστην Ταϊλάνδη στη δημοφιλή σειρά «WhiteLotus». Θα ήθελα να προσφέρω μια τέτοια εμπειρία μελλοντικά σε τουρίστες στην Ελλάδα, σκέφτομαι. Αλλά πως μπορώ να το προσφέρω εγώ που δεν μπορώ χωρίς τον ψηφιακό μου κόσμο; Χωρίς να βλέπω τις τέλειες ζωές των άλλων, στα minimalσπίτια τους, με χαλιά γιούτες και μονστέρες στα παράθυρα, διπλά από τα γραφεία τους με τις μεγάλες οθόνες mac; Πώς θα μαθαίνω για τα νέα openingsπου ξεχύνονται στους δρόμους για πίτσα με φιστίκι-μορταδέλα και negronispritz; Είναι όλοι τόσο πετυχημένοι στη ζωή τους; Πόση προσπάθεια χρειάζεται κάποιος για να ζει ξέγνοιαστος στο Βερολίνο; Ή ψηφιακός νομάς στη Σαρδηνία; Ζω σε μια αυταπάτη πως τα socialmediaείναι μέρος της δουλειάς μου και εγώ υποχρεούμαι να τα ακολουθώ;
Η «Τελειότητα» του Vincenzo Latronico (εκδόσεις Loggia) με επανέφερε στην πραγματικότητα. Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι coolτύποι που ζουν σε ευρωπαϊκές χώρες και κάνουν πικ νικ τις Κυριακές; Ένα realitycheckποιοι είμαστε πραγματικά στην κενή ζωή μας. Ένα σκούντημα για το πώς θα ήθελα να περάσω το φετινό μου καλοκαίρι. Digital Detoxed.
Λώρα Αργυροπούλου
Το Σκάνδαλο της VW
Στη βαλίτσα μου ρίχνω «Το Σκάνδαλο της VW» του Jack Ewing (εκδόσεις Πατάκη) για την τεκμηριωμένη ανάλυση ενός από τα σημαντικότερα βιομηχανικά και ρυθμιστικά σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών. Το βιβλίο εξετάζει τις τεχνικές μεθόδους παραποίησης των εκπομπών ρύπων, τις αδυναμίες των συστημάτων ελέγχου και τις πολιτικές πιέσεις που επέτρεψαν την πολυετή συγκάλυψη. Παράλληλα, παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο εμπλέκονται θεσμοί, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί σε περιπτώσεις συστημικής παραπλάνησης. Πρόκειται για ένα βιβλίο που συνδυάζει στοιχεία μηχανολογίας, κανονιστικής συμμόρφωσης, νομικών διαδικασιών και επιχειρηματικής στρατηγικής.
Γιώργος Βελισσάριος
1984, Ο Μεγάλος Αδελφός
Από τις δυστοπικές ταινίες του Terry Guilliam (π.χ., «Brazil», «1985», «The Zero Theorem»· 2013) και του John Carpenter (π.χ., «They Live», 1988), τη μουσική των Pink Floyd (π.χ., «Animals», 1977· «Welcome to the Machine», 1975), το τηλεπαιχνίδι «Big Brother» και τη μεταμοντέρνα υπερβολή του στο «Truman Show» (1998) και δη στο «Squid Game» (2021), αλλά και εν γένει τη γραφή του Αντώνη Σαμαράκη, διαφαίνεται με «μια κάποια» (όπως θα έγραφε και ο Σαμαράκης) σαφήνεια η επιρροή και αναφορά στο έργο του George Orwell.
Και φέτος, ένα από τα βιβλία που θα με συνοδεύσουν στις διακοπές είναι ξανά το «1984: Ο Μεγάλος Αδελφός» (εκδόσεις Κάκτος), το οποίο γράφτηκε από τον George Orwell το 1948 (αναστροφή), με θέμα την κοινωνία της πειθαρχίας, τον πανοπτισμό και τον έλεγχο της ατομικότητας, η οποία έρχεται σε αντίστιξη με την αμφισβήτηση και την κοινωνική συμπεριφορά («together we stand, divided we fall», Pink Floyd, 1979, «Hey you», The Wall).
Γιατί το «1984» έχει πάντα ενδιαφέρον για τις αναφορές στη σύγχρονη δυτική, παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα του κατατεμαχισμένου ατόμου, όπου ο πολιτισμός εμφανίζεται να αποτελεί πηγή δυστυχίας (Freud, 1929) για τον λεγόμενο τελευταίο άνθρωπο (Nietzsche, 1883). Η αναγωγή στο ψυχολογικό επίπεδο, αφορά πλέον στην τιμωρία της ίδιας της σκέψης, μέσω του κοινωνικού ελέγχου που ασκείται από την Αστυνομία της Σκέψης, που κατά βάση αποτελεί την αρχή της πλοκής, με τον Winston Smith να διαπράττει το έγκλημα της σκέψης, σκεπτόμενος την κοινωνική αλλαγή.
Μίνως Ντίνας
Confiteor
Φέτος το μέγεθος δεν μετράει. Δεν έχω περιορισμούς αποσκευών ή αποστάσεων, οπότε μπορώ να πάρω μαζί μου ό,τι βιβλίο θέλω, όσο βαρύ κι αν είναι. Καιρός λοιπόν για ένα από τα ογκωδέστερα «αδιάβαστα» της βιβλιοθήκης μου: «Πλάνητες», «Βουνί», «Cloud Atlas», «Confiteor». Ποιο όμως; Τα οπισθόφυλλα δεν βοήθησαν: όλα είναι δελεαστικά. Σκέφτηκα να κάνω κλήρωση ή να πάρω τη «βοήθεια του (βιβλιόφιλου) κοινού» μέσω social media. Αλλά όχι. Δεν θα άφηνα στην τύχη ή στους άλλους μια τόσο προσωπική απόφαση.
Τελικά βρήκα λύση: θα διάβαζα την πρώτη σελίδα κάθε βιβλίου. Ομολογουμένως κι εκεί δυσκολεύτηκα: τι ωραίες, ξεχωριστές γραφές… Όμως μια φράση μου έκανε το «κλικ» που ήθελα: «(…) και οι επιτυχίες και τα λάθη μου είναι ευθύνη δική μου και μόνο δική μου». Ναι λοιπόν, έχουμε νικητή! Το καλοκαιρινό βιβλίο (που προβλέπω να με φτάσει ως τα Χριστούγεννα…) είναι το «Confiteor» (εκδόσεις Πόλις).
Μαρία Σπανουδάκη
The Art of Stillness: Adventures in Going Nowhere
Φέτος το καλοκαίρι, στις αποσκευές μου δεν χωράει τίποτα περιττό – μόνο ένα βιβλίο: το «The Art of Stillness: Adventures in Going Nowhere» του Pico Iyer. Στις σελίδες του, η βραδύτητα γίνεται το διαβατήριο που χρειάζομαι. Σταματάς, αναπνέεις, αφήνεις τον κόσμο να κυλήσει και μέσα σε αυτή την ακινησία –παράδοξα– αρχίζεις να βλέπεις καθαρότερα.
Είναι η σύγχρονη μετάφραση της ιταλικής στάσης dolce far niente: να μην κάνεις τίποτα ώστε να χωρέσουν τα πάντα. Έτσι, κάτω από την ομπρέλα, το κύμα θα ρυθμίζει τον παλμό του μυαλού ώστε οι σκέψεις να καταλαγιάζουν, ώσπου να ξανασηκωθώ πιο ανάλαφρα, λίγο καλύτερη από πριν. Διάλεξα αυτό το βιβλίο γιατί εστιάζει στις σιωπές, τις ανεπαίσθητες στιγμές που χαρίζει το καλοκαίρι, ανοίγοντας χώρο για αληθινή αναζωογόνηση.
Ρία Σπύρου
Εάν Αυτό Είναι ο Άνθρωπος | Η Ανακωχή
Είτε πάω διακοπές είτε δεν πάω, άδεια θα έχω. Οπότε αποφάσισα και ποια βιβλία θα διαβάσω. Να υπογραμμίσω πως δεν διαχωρίζω τα βιβλία σε καλοκαιρινά ή χειμωνιάτικα.
Είχα στα αδιάβαστα για πάρα πολύ καιρό ίσως και χρόνια το «Εάν Αυτό Είναι ο Άνθρωπος» (εκδόσεις Άγρα) του Πρίμο Λέβι. Και όλο το άφηνα για αργότερα. Και συνέβη η σύμπτωση ή η συγκυρία να εκδοθεί η συνέχειά του: «Η Ανακωχή» (εκδόσεις Πατάκη). Οπότε δεν υπάρχει άλλη αναβολή, θα διαβαστούν με τη σειρά τους, μπαίνουν βαλίτσα ή στην τσάντα της θάλασσας, γιατί τα μπάνια μας θα τα κάνουμε, και… βουρ! Ελπίζω βέβαια να διαβάσω και κάποια ακόμη αλλά αυτά θα τα πούμε τον Σεπτέμβρη!
Στέλλα Ερεσσίου
Το Σεξ και πώς να το Αποφύγετε
Περπατώντας στην παλιά πόλη της Κέρκυρας, ένα μαγαζί με τραπεζάκια έξω μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ο Πλους, ένα από τα πιο φωτογονικά και ιστορικά βιβλιοπωλεία-καφε της πόλης έγινε γνωστό όταν εμφανίστηκε πρόσφατα στη σειρά «Μαέστρο» του Παπακαλιάτη. Κι ενώ δεν είχα σκοπό να αγοράσω κάτι, μέσα στις στοίβες των βιβλίων είδα ένα ξεχωριστό ράφι με βιβλία του Κορτώ. Ένα μου κέντρισε το ενδιαφέρον: «Το Σεξ και πώς να το Αποφύγετε».
Ο προβοκατόρικος τίτλος του είχε γίνει είδηση πέρσι το καλοκαίρι, όταν κάποιος ανέβασε στα social φωτογραφία ανυποψίαστης λουόμενης να το διαβάζει με ένα σεξιστικό σχόλιο. Η υπόθεση έφτασε μέχρι τα αυτιά του συγγραφέα, ο οποίος αντέδρασε αναδεικνύοντας την άγνοια του εν λόγω κυρίου, μια και ο τίτλος είναι ξεκάθαρα σκωπτικός και αφορά μια ευτράπελη ιστορία ενός ζευγαριού με δύο παιδιά. Μένει μόνο να σχηματίσω και τη δική μου γνώμη, αλλά μέχρι στιγμής προβλέπεται σπαρταριστό.
Μανόλης Χρύσαλλος
Κανένα Βιβλίο ή Πώς η Πραγματικότητα Αφηγείται τη Δική της Ιστορία
Φέτος το αποφάσισα! Δεν θα πάρω κανένα βιβλίο μαζί μου. Όχι γιατί δεν αγαπώ το διάβασμα, αλλά νιώθω πως σε αυτές τις διακοπές δεν το χρειάζομαι. Θέλω οι μέρες μου να είναι άδειες, να τις γεμίζει μόνο το φως της μέρας, το χρώμα του ηλιοβασιλέματος, η θάλασσα και οι ήχοι γύρω μου. Καμία πλοκή, κανένας ήρωας, καμία λέξη να με τραβάει μακριά από το παρόν. Προτιμώ να αφήσω το μυαλό να ξεκουραστεί, χωρίς τίποτα να το καθοδηγεί. Αυτό το καλοκαίρι θέλω να αφήσω την πραγματικότητα να μου αφηγηθεί τη δική της ιστορία.
Άννα Ανδρουλάκη
Ο Εραστής του Ηφαιστείου
Στη Νάπολη του 18ου αιώνα, την περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων, ο Βρετανός διπλωμάτης, ηφαιστειολόγος και φανατικός συλλέκτης Ουίλιαμ Χάμιλτον παντρεύεται την Έμμα, μια φτωχή γυναίκα που χρησιμοποιεί την ομορφιά της για να ανελιχθεί κοινωνικά. Η ακατανίκητη επιθυμία της για προσωπική εξέλιξη και κοινωνική άνοδο τη μετατρέπουν σε κεντρική φιγούρα της διπλωματικής ζωής στην υψηλή κοινωνία της Νάπολης. Η συνάντησή της και η ερωτική της σχέση με τον Οράτιο Νέλσον, ναύαρχο του Βασιλικού Βρετανικού Ναυτικού, προκαλεί ένα από τα ηχηρότερα σκάνδαλα της εποχής. Το μυθιστόρημα «Ο Εραστής του Ηφαιστείου» (εκδόσεις Gutenberg) της σημαντικής διανοούμενης του 20ού αιώνα αποτελεί πολυπρισματική προσέγγιση μιας πραγματικής ιστορίας.
Το επιλέγω γιατί το πώς διαβάζει κανείς την ιστορική αλήθεια και τις συμπεριφορές επιφανών προσώπων έχει πάντα μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν μάλιστα αυτή η ανάγνωση είναι δημιουργία της πολυσχιδούς φεμινίστριας Susan Sontag, το ενδιαφέρον μεγαλώνει.
Κυβέλη Χατζηζήση
Η Υπόθεση Αλάσκα Σάντερς
Φέτος, στις καλοκαιρινές μου αποσκευές, μαζί με το αντηλιακό, την πετσέτα και το μαγιό βρίσκεται και το τελευταίο μυθιστόρημα του Joel Dicker «Η Υπόθεση Αλάσκα Σάντερς» (εκδόσεις Πατάκη). Η επιλογή δεν ήταν καθόλου τυχαία. Μετά την απόλυτη επιτυχία του «Η Αλήθεια για την Υπόθεση Χάρι Κέμπερτ», ο Dicker έχει καθιερωθεί ως μετρ της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας, ικανός να δημιουργεί πολυεπίπεδες πλοκές και χαρακτήρες που σε καθηλώνουν.
Αυτό που με τράβηξε ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο βιβλίο, είναι η υπόσχεση ενός μυστηρίου που εκτείνεται σε βάθος χρόνου. Η δολοφονία της Αλάσκα Σάντερς, που αρχικά θεωρήθηκε λυμένη, επανέρχεται στο προσκήνιο έντεκα χρόνια μετά, αποκαλύπτοντας νέες πτυχές και ανατροπές. Αυτή η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας δοσμένη σε χρονολογική ημερολογιακή δομή, τα απρόβλεπτα στοιχεία και η δαιδαλώδης διαδρομή που ακολουθεί ο συγγραφέας είναι ακριβώς ό,τι χρειάζομαι για να μπορέσω να αποσυνδεθώ εντελώς από μια έντονη καθημερινότητα, να χαθώ σε μια ιστορία μυστηρίου και να ξεχαστώ σε μια διάσταση παράλληλων κόσμων. Εξάλλου, τι καλύτερο από ένα δυνατό whodunit, χορταστικό σε έκταση (700 σελίδες είναι αυτές!) για να συνοδεύσει τις χαλαρές στιγμές δίπλα στη θάλασσα; Είμαι σίγουρη ότι ο Joel Dicker θα με κρατήσει ακόμα μία φορά σε αγωνία μέχρι και την τελευταία σελίδα.
Δέσποινα Δημητριάδου
Μιαν Άκρη της Αλήθειας να Σηκώσω | Όνομα Πατρός Δούναβης | Η Άλωση των Αθηνών από τις Αδερφές Γαργάρα
Ένα βιβλίο δεν είναι ποτέ αρκετό. Γενικά. Το καλοκαίρι που τα μεσημέρια προσφέρονται για ποιοτική ανάγνωση, ακόμα περισσότερο. Αυτά τα μεσημέρια, λοιπόν, θα γεμίσουν με λέξεις από το βιβλίο του Γιώργου Αρχιμανδρίτη «Μιαν Άκρη της Αλήθειας να Σηκώσω» που βασίζεται στις συνοµιλίες του με τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, από το 2007 µέχρι το 2020, υλικό που εµπλουτίστηκε έως την έκδοσή του, τον Νοέµβριο του 2022, από τις εκδόσεις Πατάκη.
Μετά θα ακολουθήσει ο αγαπημένος μου Κώστας Ακρίβος με το «Όνομα Πατρός Δούναβης» (εκδόσεις Μεταίχμιο), ένα μυθιστόρημα που είμαι σίγουρος πως θα επιβεβαιώσει το πόσο ωραία αφηγείται τις πραγματικές ιστορίες και πόσο η ζωή (η ζωή κάποιων) είναι η καλύτερη έμπνευση για τη λογοτεχνία.
Ένα τρίτο βιβλίο, ιδανικό για αναγνώστες που έχουν μεγαλώσει στην επαρχία και ζουν στην Αθήνα, είναι από τη συλλογή του τεράστιου παραμυθά Γιάννη Ξανθούλη, του Εβρίτη καλλιτέχνη (γιατί δεν ήταν ποτέ μόνο συγγραφέας) που όνειρο όλων πολλών είναι να περάσουν λίγες ώρες δίπλα του ακούγοντάς τον να αφηγείται. Όπως στο «Η Άλωση των Αθηνών από τις Αδερφές Γαργάρα» (εκδόσεις Διόπτρα).
Λευθέρης Πλακίδας
Η Μυστική Ζωή των Δέντρων | Το Λιοντάρι Μέσα μας | How Trains Work
Φέτος οι διακοπές μου θα ξεκινήσουν με τρία βιβλία. Το «Η Μυστική Ζωή των Δέντρων» του Peter Wohlleben (εκδόσεις Πατάκη) είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που ανακάλυψα τυχαία, αλλά και μόνο η ιδέα την οποία πραγματεύεται ότι τα δέντρα επικοινωνούν, συνεργάζονται, «αισθάνονται» με κάποιον τρόπο, με συναρπάζει.
Το «Το Λιοντάρι Μέσα μας» (εκδόσεις Πατάκη) της Rachel Bright το διαβάζω ξανά και ξανά με τον μικρό μου γιο – άρα, κομμάτι των διακοπών μου θα είναι και αυτό. Ένα ποντικάκι που βρίσκει τη φωνή του, με στίχους σχεδόν μελωδικούς και ένα μήνυμα για το θάρρος που με συγκινεί κάθε φορά.
Όπως και το «How Trains Work» του Clive Gifford από την παιδική σειρά της Lonely Planet – διαδραστικό, γεμάτο παραθυράκια και «κρυμμένες» λεπτομέρειες για τρένα κάθε εποχής, από την εποχή του ατμού μέχρι και τα bullet trains. Ο μεγάλος μου γιος το λατρεύει. Κι εγώ μαζί του.
Αλεξία Εμμανουλοπούλου
H Απόδειξη της Αθωότητάς μου | Το Τέλος του Δρόμου | Μικρή Ιστορία της Σύγκρουσης Ισραήλ-Παλαιστίνης
Οι φετινές διακοπές έχουν αυτοκίνητο και όχι μηχανή – ως είθισται τις περισσότερες χρονιές. Που σημαίνει ότι μπορώ να κουβαλήσω… μια μικρή βιβλιοθήκη – μένει να αποφασίσουν το κέφι και η διάθεση ποια θα διαβαστούν και ποια όχι. Σε αυτή τη βιβλιοθήκη σίγουρα θα υπάρχει το τελευταίο βιβλίο του Jonathan Coe «H Απόδειξη της Αθωότητάς μου» γιατί είναι παράδοση – ο συγγραφέας-συνήθης ύποπτος των διακοπών μου. Σίγουρα θα έχει έναν Taibo II («Στην Ίδια Πόλη υπό Βροχή» από τις εκδόσεις Άγρα) και έναν αδιάβαστο (πώς είχε ξεφύγει;) μέχρι τώρα Γιάννη Μαρή, από τις ίδιες εκδόσεις, που ανακάλυψα στο τελευταίο παζάρι τους στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, το «Τέλος του Δρόμου».
Σίγουρα θα έχει ένα από τα αδιάβαστα της (κανονικής) βιβλιοθήκης μου, το «Η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων» του Jean-Michel Guenassia (εκδόσεις Πόλις), πορτρέτο μιας γενιάς, αναπαράσταση μιας εποχής, της δεκαετίας του ’60, στο Παρίσι. Σίγουρα θα έχει τη «Μικρή Ιστορία της Σύγκρουσης Ισραήλ-Παλαιστίνης» του Ισραηλινού ιστορικού, πολιτικού επιστήμονα και πρώην πολιτικού Ilan Pappé (εκδόσεις Σάλτο), γιατί μέσα σε λιγότερες από 176 σελίδες παραδίδει ολόκληρο τον ματωμένο φάκελο της σύγκρουσης, τρέχοντας πίσω στο έτος 1882.
Και, τέλος, σίγουρα θα έχει το «Ανάμισης Ντενεκές» του Γιάννη Μακριδάκη (εκδόσεις Εστία), γιατί κάνει βουτιά στο νησί που θα με φιλοξενήσει τις ημέρες των διακοπών μου κι αν δεν το διαβάσω εκεί, τότε πού; Αυτά για ορεκτικό – για κυρίως πιάτο, θα το σκεφτώ λίγο ακόμα.
Δέσποινα Ράμμου
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Διαβάζοντας τον Κόσμο Μέσα από τα Μάτια μιας Έφηβης
Κάπα Εκδοτική | Μικρές Ιστορίες σαν Μικρές Χαραμάδες Φωτός
Ο James, ο Μισισιπής και το Αδιέξοδο του «Να Μείνω ή Να Φύγω»
