Νομίζω ότι άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή μου. Να αποδράσω από το πνιγηρό αστικό κέντρο που με καταπίνει αργά, αλλά σταθερά, να βρεθώ κοντά στη φύση, να κοιτάζω ψηλά και να βλέπω ουρανό, να μυρίζω την εξοχή, να έχω γύρω μου ζώα και να ζω πιο απλά αλλά πιο ουσιαστικά.
Γι’ αυτό όποιον βλέπω να κάνει το δικό μου όνειρο πραγματικότητα τον θαυμάζω, αλλά και τον ζηλεύω λίγο. Έτσι έγινε και με τη Lotti. Τη Lotti του Platanenhof, που βρίσκεται κάπου χωμένο κοντά στην Πλατάνα, ένα χωριό πριν από την Κύμη. Όπου Platanenhof, σε ελεύθερη μετάφραση, είναι ο χώρος όπου κυριαρχεί το πλατάνι.
Μέσα σε ένα δάσος, με ένα ρυάκι να κυλάει στο βάθος, ξύλινες διακοσμητικές ταμπέλες φτιαγμένες από την ίδια και διάσπαρτα τραπεζοκαθίσματα, που μπορεί να είναι παράταιρα μεταξύ τους αλλά δεν σε νοιάζει. Αντί για κούνια, κρέμονται από το δέντρο με σχοινί δύο σαμπρέλες, που καθόλου δεν φάνηκε να πτόησαν τον γιο μου, Πάρι. Παλιά παιχνίδια, που κάποια παιδάκια τα βαρέθηκαν, βρίσκονται εκεί για να τα χαίρεται πλέον ο επισκέπτης. Παιδικά κουζινικά για να μαγειρεύεις βάζοντας μέσα λάσπη και ό,τι άλλο σου προσφέρει η φύση. Όπως κάναμε παλιά. Μια μπασκέτα, ένα γκολπόστ, μια αιώρα. Αταίριαστα όλα μεταξύ τους, αλλά όλα βρήκαν τη θέση τους.
Η Lotti Μueller Hagen ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 25 χρονών με όλους τους ορίζοντές της «ανοιχτούς για το μέλλον». Η καταγωγή της είναι από το Voehl am Edersee στην κεντρική Γερμανία, που απέχει 2,5 ώρες από τη Φρανκφούρτη. Αισθάνεται Γερμανίδα, αλλά σπανίως επισκέπτεται πλέον την πατρίδα της.
Γάτες που περιμένουν να καθίσεις για να ανέβουν στα πόδια σου να τις χαϊδέψεις (ο Παράδεισός μου, δηλαδή) και σκύλοι σε ρόλο guest star.
Στο βάθος, ένα πολύχρωμο σπίτι, βγαλμένο από το Στρουμφοχωριό, και από πίσω ένας χώρος camping με σκηνές. Σε έναν πάγκο, μια ωραία τύπισσα από την Καστοριά, η Όλγα, πουλάει βραχιολάκια για τα χέρια και για τα πόδια. Τα φτιάχνει η ίδια με ακούραστο βοηθό της την κόρη της, την Ανατολή, η οποία συμμετέχει στα παιχνίδια με όλα τα παιδιά/επισκέπτες.
Ανάλογα με τον καιρό και την εποχή, όλο και κάποιο δρώμενο θα πετύχεις: από αφήγηση παραμυθιού και προβολή ταινιών μέχρι λάτιν χορούς και έκθεση με χειροποίητα προϊόντα – μπισκότα, τυριά, μέλι… Τα πάντα με τη σφραγίδα της Lotti και των τριών παιδιών της.
«Άλλοτε βαδίζοντας, κάποιες φορές με οτοστόπ και άλλες με πλοίο, φτάσαμε στη Ζάκυνθο. Λίγο πριν τα νότια της Πάτρας διακόψαμε το ταξίδι μας για να δουλέψουμε στη συγκομιδή καρπουζιών. Στη Ζάκυνθο μας έγινε πρόταση από έναν Έλληνα του Βερολίνου να πάμε να μείνουμε στην Κύμη. Δεν σκεφτήκαμε και πολλά… παρά μόνο την περιπέτεια που ανοιγόταν διάπλατα μπροστά μας».
Η Lotti Μueller Hagen ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 25 χρονών με όλους τους ορίζοντές της «ανοιχτούς για το μέλλον», όπως λέει η ίδια. Η καταγωγή της είναι από το Voehl am Edersee στην κεντρική Γερμανία, που απέχει 2,5 ώρες από τη Φρανκφούρτη. Αισθάνεται Γερμανίδα, αλλά σπανίως επισκέπτεται πλέον την πατρίδα της.
Και αυτή εδώ είναι η ιστορία της:
«Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό της Γερμανίας μέσα στη φύση και στα ζώα μαζί με τα πέντε αδέλφια μου. Σπούδασα παιδαγωγικά και εκεί γνώρισα τον σύζυγό μου, τον Henrik. Tον Μάη του 1982 ήρθαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Επρόκειτο να μείνουμε για διακοπές, για αρκετό διάστημα, αλλά όχι μόνιμα. Όταν με τα πολλά αποφασίσαμε να μείνουμε στην Ελλάδα, αγοράσαμε ένα κτήμα σε απομακρυσμένη τοποθεσία.
Με πολύ προσωπική δουλειά καταφέραμε να φτιάξουμε το σπίτι μας, το εργαστήριό μας, αλλά και τον περιβάλλοντα χώρο που σήμερα είναι το Platanenhof. Για πολλά χρόνια ο Henrik εργαζόταν σε εξωτερικές εργασίες – σε πριονιστήρια, σε μαρμαράδες, σε υλικά οικοδομών και με μαστόρους που δούλευαν την πέτρα. Το 1991 κάναμε το εργαστήρι ξύλου στο Platanenhof.
Σιγά σιγά, η ιδέα να δημιουργήσουμε, να δουλεύουμε και να ζούμε από κάτι δικό μας, γινόταν πραγματικότητα. Έγινε το καφέ… Δέκα χρόνια μετά, την άνοιξη του 2001, όταν το εργαστήρι ξύλου μας είχε δώσει πια και τυπικά την έδρα μας, την ευτυχία μας και την ολοκλήρωσή μας εδώ, ο Henrik πέθανε…».
Γιατί διαλέξατε να μείνετε στην Ελλάδα;
Πάνω στις αναζητήσεις μας, το πάθος μας για τη ζωή, και ό,τι μπορούσε αυτή να φέρει στον δρόμο μας, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε σε κάποιο μέρος που δεν είχε επισκεφτεί κανείς μας ως τότε, την Ελλάδα! Άλλοτε βαδίζοντας, κάποιες φορές με οτοστόπ και άλλες με πλοίο φτάσαμε στη Ζάκυνθο. Λίγο πριν τα νότια της Πάτρας διακόψαμε το ταξίδι μας για να δουλέψουμε στη συγκομιδή καρπουζιών.
«Δεν κάνω μακρινά σχέδια. Ζω το σήμερα. Carpe diem. Άδραξε τη μέρα. Έχω τη θέληση να αλλάξω τα πράγματα που μπορώ, αλλά έχω και τη σοφία να διακρίνω ήρεμα και ψύχραιμα αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω».
Στη Ζάκυνθο μας έγινε πρόταση από έναν Έλληνα του Βερολίνου να πάμε να μείνουμε για όσο καιρό θέλαμε στο σπίτι του στην Κύμη. Δεν σκεφτήκαμε και πολλά… παρά μόνο την περιπέτεια που ανοιγόταν διάπλατα μπροστά μας. Το ένα έφερε το άλλο και ήδη, ακούσια, είχε παρθεί η απόφαση να μείνουμε. Όταν γεννήθηκε ο Johan όμως, το πρώτο παιδί μας, έπρεπε να αποφασίσουμε και να είμαστε σίγουροι για το πού θα πάει σχολείο, πώς θα μεγαλώσει…
Το αποφασίσαμε από κοινού να μείνουμε στην Εύβοια. Το 1991 ξεκίνησε το Platanenhof, έπειτα από 7 χρόνια παραμονής μας σε κοντινό χωριό. Όταν βρέθηκε ο χώρος, ξεκινήσαμε τις εργασίες. Θέλαμε ο χώρος να φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να φιλοξενεί ανθρώπους που να νιώθουν οικεία και όμορφα όταν τον επισκέπτονται.
Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτηκα πολύ τι έλεγε ο κόσμος, γιατί ήμουν ελεύθερη και χαρούμενη με την καινούργια μας ζωή. Αυτό που πρόσεχα ήταν να μη δίνω δικαιώματα στους ντόπιους και στους επισκέπτες και να μην ανακατευόμαστε στις δουλειές τους. Ο χώρος ήταν ανοιχτός για όλες τις προσωπικότητες. Οι πάντες μπορούσαν να εκφραστούν χωρίς κανένα εμπόδιο. Προσφέραμε ό,τι ακριβώς θα θέλαμε να έχουμε κι εμείς οι ίδιοι. Έντιμα και ανεπιτήδευτα!
Είχατε δηλαδή κάποιο όραμα;
Στόχος μας ήταν η διαδρομή. Ήθελα μαζί με τον Henrik να ζήσουμε καινούργια πράγματα και να δημιουργήσουμε μια ζωή που να μας ταιριάζει. Να μπορούμε να συνδυάσουμε τον βιοπορισμό και το μεγάλωμα των τριών πλέον παιδιών μας, του Johan, της Mina και της Maya, με την επαφή μας με τη φύση.
«Ο χώρος έχει φτιαχτεί για συναντήσεις, για να υποστηρίζει τη διαφορετικότητα… αυτό ακριβώς που κάνει και η φύση η ίδια».
Ποια είναι η φιλοσοφία σου;
Ενσυνείδηση είναι μια λέξη που με αντιπροσωπεύει. Η φιλοσοφία μου είναι πάντα να πατώ γερά στα πόδια μου και να ζω τη στιγμή με ό,τι αυτή μπορεί να φέρει. Δεν κάνω μακρινά σχέδια. Ζω το σήμερα. Carpe diem. Άδραξε τη μέρα. Έχω τη θέληση να αλλάξω τα πράγματα που μπορώ, αλλά έχω και τη σοφία να διακρίνω ήρεμα και ψύχραιμα αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω.
Σήμερα, αισθάνεσαι επιχειρηματίας ή κάτι άλλο;
Όχι… Άνθρωπος αισθάνομαι.
Νιώθεις δικαιωμένη για το εγχείρημά σας;
Ναι, νιώθω ευτυχισμένη με το πώς έχουν κυλήσει τα πράγματα ως τώρα, και πολύ τυχερή που μοιράζομαι αυτήν τη ζωή που χτίσαμε με τον Henrik με τα παιδιά μου, που επίσης αγαπάνε τον χώρο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσαν.
Τι θέλεις να νιώθει ο επισκέπτης;
Να αισθάνονται και να εκφράζονται άνετα και ελεύθερα. Να μη νιώθουν πίεση χρόνου. Ο χώρος έχει φτιαχτεί για συναντήσεις, για να υποστηρίζει τη διαφορετικότητα… αυτό ακριβώς που κάνει και η φύση η ίδια.
Πώς κυλάει μια τυπική μέρα στο Platanenhof;
Θέλω να σας τα περιγράψω ξεχωριστά, με τις εποχές του χρόνου. Πρώτα απ’ όλα πίνω το καφεδάκι μου στον εξωτερικό χώρο ό,τι εποχή και αν είναι. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο για την ισορροπία μου. Γενικά, ξεκινάμε το πρωί με μικρή περιποίηση του χώρου και με τη φροντίδα των ζώων και μετά ετοιμάζουμε τον χώρο του καταστήματος για τους πελάτες.
Έπειτα –και αναλόγως την εποχή– πρέπει κατά τη διάρκεια της ημέρας, εκτός από τη λειτουργία του καταστήματος, να γίνονται και αρκετές εργασίες συντήρησης και καλλωπισμού. Το φθινόπωρο, για παράδειγμα, πρέπει να γίνεται κοπή ξύλων για να υπάρχει θέρμανση τον χειμώνα. Τον χειμώνα πρέπει να γίνει το κλάδεμα και η περιποίηση των φυτών και των δέντρων για προστασία. Μια ανοιξιάτικη ημέρα περιλαμβάνει και τυχόν μικροεργασίες, βαψίματα, αλλά και σπορά φυτών και λαχανικών. Καλοκαίρι… το κεφάλι κάτω και τρεχάτε ποδαράκια μου!
Και οι δράσεις που φιλοξενείτε;
Συναυλίες, εκθέσεις εικαστικών ή παραδοσιακών προϊόντων, κατασκήνωση, προβολή ταινιών και ντοκιμαντέρ. Επίσης, το αγαπημένο μας «σχολείο δάσους» για τα παιδιά. Γενικά είμαστε ανοιχτοί σε όποιες προτάσεις δεχτούμε που να είναι συμβατές με τον χώρο και να έχουν ενδιαφέρον – με εκπαιδευτικό, ενημερωτικό και ψυχαγωγικό περιεχόμενο.
Διαβάστε ακόμη στην αθηΝΕΑ και στο μηνιαίο newsletter No Man’s Land – στο οποίο μπορείτε να κάνετε την εγγραφή σας εδώ:
