Το θέμα ενός πράσινου και βιώσιμου τουριστικού μοντέλου εντάσσεται πλέον στην παγκόσμια ατζέντα. Καιρικά φαινόμενα, κλιματική κρίση και μια σειρά επιπτώσεων που μπορεί στους Millennials να προκαλούσε έναν σύντομο προβληματισμό που διαρκούσε το πολύ όσο ένα δελτίο ειδήσεων, για τη Γενιά Z, όμως, αποτελεί υπαρξιακό ζήτημα. Οι νέοι ανησυχούν για το μέλλον τους, στέκονται ενεργά και αντιδρούν σθεναρά μέσα στα κοινοβούλια, υπερασπιζόμενοι το “σπίτι” τους, την ποιότητα ζωής που εμείς αποτύχαμε να τους διασφαλίσουμε.
Η Πρόκληση του Ελληνικού Τουρισμού
Ο τουρισμός στην Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει μια τεράστια πρόκληση. Να καταφέρει μέσα από εξειδικευμένες πρακτικές και ολιστική προσέγγιση να αναβαθμιστεί ποιοτικά και να συνδεθεί άμεσα με άλλους τομείς της ελληνικής οικονομίας, καθότι αναμφίβολα αυτό είναι το μοναδικό μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης που μπορεί να μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα. Η σύνδεση, δηλαδή, του πρωτογενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα, έχοντας πάντα στο επίκεντρο τον άνθρωπο.
Κάθε τόπος και κάθε επιχειρηματίας στον τουρισμό οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη του την αναγκαιότητα της διασύνδεσης των παραγωγικών διαδικασιών. Ειδικά στη μετά-Covid εποχή, ο στόχος πρέπει να είναι η ανάδειξη όλων αυτών που κληρονομήσαμε. Εκείνων που συνδέονται άμεσα σε ένα παρθένο περιβάλλον, το οποίο, προκειμένου να μη χάσει την αυθεντικότητά του, χρειάζεται να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο βιώσιμης ανάπτυξης με ανεμπόδιστο και καθαρό ορίζοντα.
Ένα αντικειμενικό πρόβλημα είναι ότι η ανάπτυξη του τουρισμού στην Ελλάδα έγινε αποσπασματικά, με παντελή έλλειψη οργάνωσης και πρωταρχικό γνώμονα τη μεγιστοποίηση του ατομικού συμφέροντος. Παράλληλα, το όφελος της τοπικής κοινωνίας και της χώρας βρέθηκε σε δεύτερη μοίρα. Αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης ήταν η περιβαλλοντική υποβάθμιση αρκετών περιοχών και η παροχή μη ποιοτικών υπηρεσιών.
Η Τουριστική “Μονοκαλλιέργεια” της Χώρας
Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στον ελληνικό τουρισμό είναι εξίσου θετικές και αρνητικές. Καθώς επικρατεί ένα μοντέλο τουριστικής “μονοκαλλιέργειας”, µε την προσφορά του μονοδιάστατου προϊόντος “ήλιος και θάλασσα”, οι αφίξεις των τουριστών κατανέμονται άνισα κατά τη διάρκεια του χρόνου. Τις μεγάλης διάρκειας νεκρές περιόδους διαδέχονται υπερβολικά φορτία τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Επιπλέον, υπάρχει υψηλή τουριστική συγκέντρωση σε συγκεκριμένους προορισμούς. Αυτό, δηλαδή, που περιγράφει ο υπερτουρισμός ως έννοια, έναν τόπο που υποδέχεται περισσότερους επισκέπτες απ’ ό,τι θα μπορούσε να υποδεχτεί σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, γεγονός που αποτελεί τεράστιο πρόβλημα τόσο για τον τόπο όσο και για το προσφερόμενο προϊόν.
Το παράδειγμα της Σαντορίνης είναι γνωστό. Ο τόπος, ξεπερνώντας τις δυνατότητές του κατά τη διάρκεια της υψηλής περιόδου, αναζητά τη χρυσή ισορροπία που θα εξασφαλίσει βιώσιμες τουριστικές ροές οι οποίες δεν θα την οδηγούν στον κορεσμό.
Στον αντίποδα, η θετική επίδραση που μπορεί να προκύψει για ορισμένες περιοχές είναι η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου, η οποία σίγουρα θα επηρεάσει με τη σειρά της την προσφορά και τη ζήτηση στον τουρισμό.
Συμπεράσματα
Καταλήγοντας, λοιπόν, τονίζουμε πως, εξαιτίας του παγκόσμιου φαινομένου της κλιματικής αλλαγής, με τα σημερινά δεδομένα του κλίματος και τις συνεχείς αλλαγές του, η παραμικρή μεταβολή των καιρικών συνθηκών επηρεάζει άμεσα τη βιομηχανία του τουρισμού. Ακόμη, το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής καθορίζει πλέον σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο λήψης αποφάσεων των ενδιαφερόμενων μερών στον τομέα του τουρισμού (τουρίστες/επισκέπτες, επενδυτές, τουριστικές επιχειρήσεις, κυβερνήσεις κ.ά.).
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ως τεράστιο παγκόσμιο πρόβλημα, το οποίο, εάν δεν ληφθούν ριζικές αποφάσεις, θα γιγαντωθεί χωρίς δυνατότητα αναστροφής και θα αποτελέσει τη χείριστη κληρονομιά στις επόμενες γενιές.
Εμείς οι επαγγελματίες του τουρισμού φέρουμε τεράστια ευθύνη. Οφείλουμε να παραδώσουμε τη χώρα μας στους νέους καλύτερη απ’ ό,τι την παραλάβαμε.
Δείτε επίσης στην αθηΝΕΑ:
