Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι τα βιβλία είναι τα “νόμιμα” παιχνίδια ενός ενήλικα. Είναι φορές που θα χαζέψω ένα κουτί Lego, που θα με μαγέψει ένα μοντέλο αεροπλάνου ή θα περάσω χρόνο με ένα πλαστικό βαγόνι τραίνου. Ακόμα και το κρυφτό παραμένει ελκυστικό, αλλά τι να κάνεις; Ευτυχώς έχω τα παιδιά και κάνω όλους τους ήχους και τις μιμητικές φωνές χωρίς να με περνάνε για τρελό ή κρύβομαι σε σημεία όπου χωράω.
Τα βιβλία, λοιπόν, έρχονται να με ταξιδέψουν ξανά και ξανά ή να μου προτείνουν μια διέξοδο προς κόσμους και ζωές που δεν θα ζήσω. Τελευταία, ήρθαν στα χέρια μου μερικά βιβλία από τις αξιόλογες Εκδόσεις Κλειδάριθμος. Στην πλούσια γκάμα τους έχουν πρώτα απ’ όλα την τετραλογία του James Ellroy, την οποία φροντίσαμε να κληρώσουμε για έναν τυχερό αναγνώστη της αθηΝΕΑς, βάζοντας… πολλαπλά εμπόδια. Δύο ερωτήσεις και μετά μια κλήρωση! Η συμμετοχή ήταν ενθαρρυντική για να προχωρήσουμε και σε επόμενες κληρώσεις.
Ας δούμε, όμως, για τώρα, 4 ακόμα ενδιαφέροντα βιβλία από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος.
“Αυτό Θα Πονέσει” του Adam Kay
Το μυστικό ημερολόγιο του συγγραφέα από τα χρόνια που υπηρέτησε ως γιατρός στο NHS, το εθνικό σύστημα του Ηνωμένου Βασιλείου. Αντιμέτωπος με τη γραφειοκρατία, τους ανώτερους ή ακόμα και με τους ασθενείς ή τους συγγενείς του, ο Adam Kay περιγράφει με γλυκόπικρο τρόπο τις καθημερινές περιπέτειές του στα ενδότερα του νοσοκομείου. Το πέρασμά του από τη θέση του ανειδίκευτου γιατρού σε μαιευτήρα-γυναικολόγο συνοδεύεται από τρομερές ιστορίες, που τη μια στιγμή σε οδηγούν στο γέλιο μέχρι δακρύων και την επόμενη σε φέρνουν αντιμέτωπο με το θάνατο και την ασθένεια, όπως άλλωστε συνέβη και στον συγγραφέα.
Οι γιατροί και οι νοσηλευτές βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τους τελευταίους 6 μήνες. Το πρόβλημα είναι ότι πάντα είναι στην πρώτη γραμμή ενός δύσκολου καθήκοντος, κάτι που αναμφίβολα τους επηρεάζει στην καθημερινότητά τους. Ατελείωτες ώρες, ασύλληπτος φόρτος εργασίας και διοικήσεις που δείχνουν πιο συχνά από όσ’ αντέχεται το σκληρό τους πρόσωπο. Ένα θλιβερό γεγονός θα ωθήσει τον Kay στην έξοδο, οδηγώντας τον στη συγγραφή και στην κωμωδία.
Αξίζει τον κόπο γιατί είναι γρήγορο, αστείο και πικρό μαζί. Σε κάθε περίπτωση, αποκαλύπτει τις δυσκολίες του ιατρικού επαγγέλματος και “δεν μασάει τα λόγια του”. Πολλές φορές μπορεί να γίνει ακόμα και ενοχλητικό με τις λεπτομέρειες. Η μετάφραση βοηθάει πάρα πολύ, καθώς το κείμενο έχει “αγγλισμούς” που θα χάνονταν αν δεν έβαζε την πινελιά του ο Γιώργος Μαραγκός.
“Η Ιστορία των Μελισσών” της Maja Lunde
Η Νορβηγή συγγραφέας μας εντάσσει σε μια μυθιστορηματική προσέγγιση πάνω στην αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα της μέλισσας. Τρεις διαφορετικές ιστορίες μας πάνε σε τρία χρονικά και χωρικά επίπεδα – στην Αγγλία του 1852, στην Αμερική του 2007 και στην Κίνα του 2098. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος έρχεται σε πρώτο πλάνο, καθώς η συγγραφέας μας γυρίζει στο παρελθόν ή προχωράει 80 χρόνια μπροστά. Οι λεπτομέρειες για τον φυσικό κόσμο είναι ακριβείς και οι χαρακτήρες ασχολούνται με το δικό τους τρόπο με τις μέλισσες. Ο βιολόγος Γουίλιαμ στην Αγγλία του 1852 που πατένταρε ένα νέο τύπο κυψέλης, ο μελισσοκόμος Τζορτζ που αντιμετωπίζει το υπαρκτό και στην αρχή ανεξήγητο σύνδρομο κατάρρευσης του μελισσιού στις ΗΠΑ του 2007, ενώ “χάνει” και την επαφή με το γιο του, και τέλος, η Τάο από τη φουτουριστική Κίνα του 2098, η οποία εργάζεται στην επικονίαση των φυτών μετά την εξαφάνιση των μελισσών.
Το βιβλίο αποτελεί το πρώτο μέρος της τετραλογίας “The Climate Quartet”, με το δεύτερο βιβλίο ονόματι “Blue” να είναι στα σκαριά για μετάφραση. Έχοντας ο ίδιος μελίσσια στο παρελθόν, αποτυπώνει την εκπληκτική οργάνωση των μελισσών και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν εύστοχα, μέσα από τη μυθιστορία που χτίζει στο εξαίρετο βιβλίο της η Maja Lunde.
“Η Βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς” του Antonio Iturbe
Προσωπικά, οι ιστορίες ανθρώπων που επιβίωσαν από την κόλαση στην οποία τους έβαλαν άλλοι άνθρωποι, με συγκινεί και με παρακινεί προς το καλύτερο. Ο Ισπανός Iturbe βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της Dita Kraus, η οποία επέζησε των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε ηλικία 14 ετών. Κατάφερε, όντως, να γίνει η βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς. “Όλα άρχισαν όταν η Ντίτα ανακάλυψε, ότι, ανάμεσα στα σεντόνια, ρούχα, εσώρουχα… ο πατέρας της είχε κρύψει ένα βιβλίο.” Στις 524 σελίδες ξετυλίγεται η φρίκη του Ναζισμού, η απώλεια, όχι μόνο της ύπαρξης, αλλά και της αξιοπρέπειας των ζωντανών.
Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι κρατούμενοι διαβιούσαν με το ανταλλακτικό εμπόριο και με οτιδήποτε μπορούσαν να σκεφτούν για να μείνουν ζωντανοί. Κρυφά σχολεία, αυτοσχέδιες παραστάσεις και μέσα σε όλα μια δημόσια, αλλά και τόσο μυστική, αυτοσχέδια βιβλιοθήκη. Το βιβλίο βραβεύτηκε το 2013 με το βραβείο Troa και βασίστηκε στις αναμνήσεις της Dita, η οποία το 1949 μετοίκησε, με το σύζυγό της, στο Ισραήλ όπου και ζει ακόμα στα 91 της.
“Ένας Τοίχος στη Μέση του Βιβλίου” του Jon Agee
Εδώ έχουμε τον ορισμό του πώς μπορεί να κολλήσεις με 42 σελίδες παιδικού βιβλίου. Με ελάχιστες λέξεις και με κορυφαίο συνδυασμό εικόνας και γραφής, ο έμπειρος Νεοϋορκέζος Agee, που ζει στο Σαν Φρανσίσκο, καταφέρνει να χρησιμοποιήσει τα ζώα και έναν μικρό ιππότη ώστε να περάσει το μήνυμά του, ή πιο σωστά, το πολλαπλό του μήνυμα! Ο φόβος του άλλου, η λαθεμένη σιγουριά για το τι είναι ασφαλές και τι επικίνδυνο. Ο γίγαντας μας κυνηγάει ή μπορεί να μας τραβήξει από το νερό; Ο τοίχος που χωρίζει το βιβλίο ποιον προστατεύει; Μπορεί ένα ποντίκι να τρομάξει δυνατά και εύσωμα ζώα; Σκέφτομαι ότι, ίσως, το βιβλίο είναι για μεγάλους, αλλά σίγουρα μια νηφάλια εξήγηση στα παιδιά για όσα “τραβάει” ο ιππότης αποτελεί πολιτική πράξη.
Πολλά… βιβλία μετά το ντεμπούτο του, ο Agee έχει χτίσει έναν μοναδικό κόσμο. Δείτε εδώ το ενδιαφέρον site του.
