Η λέξη αναμονή είναι αυτή που πρωταγωνιστεί πια στη ζωή μας. Περιμένουμε κάποια εξέλιξη στην καταπολέμηση της πανδημίας, ενώ συνεχίζουμε υπομονετικά την καθημερινότητα μας, αναμένοντας, ίσως , τα “αυτονόητα”. Τι εννοώ με αυτό; Ο πολιτισμός είναι πηγή ζωής και σίγουρα κάτι που χρειαζόμαστε στη σημερινή κατάσταση. Η αναμονή λοιπόν για την επανεκκίνηση των θεάτρων, των κινηματογράφων και των μουσικών σκηνών, με την τήρηση φυσικά των οδηγιών και των μέτρων της κυβέρνησης, μας προκαλεί συγκρατημένη αισιοδοξία.
Με αυτή την αφορμή είχα την χαρά να γνωρίσω την Μαρία Καλλιμάνη, με την οποία μιλήσαμε για το έργο “Ηρόδοτος – Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας” που ανεβαίνει για μια παράσταση το Σάββατο 31 Οκτωβρίου στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά.
Η γνωστή ηθοποιός μου έδωσε την ευκαιρία να αισθανθώ και να κατανοήσω διαφορετικά την ατμόσφαιρα του θεάτρου. Απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του θεατρικού οργανισμού Μορφές, του θεάτρου Εμπρός, αλλά και του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, μας εκμυστηρεύεται “μικρές αλήθειες”.
Είκοσι τρία χρόνια ηθοποιός, τι σημαίνει;
Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, αγαπημένοι συνάδελφοι, σκηνοθέτες, παραγωγές και εικόνες από κείμενα και έργα. Χρόνια δημιουργικά. Μια από τις ωραίες μου συνεργασίες είναι αυτή που βρίσκομαι τώρα, σε πρόβες με τον Δημήτρη Καταλειφό, την Θέμιδα Μπαζάκα και τον Γιάννη Τσορτέκη με αφορμή την “Ναυμαχία της Σαλαμίνας”. Μέσα από το κείμενο του Ηροδότου και τους Πέρσες του Αισχύλου αφηγούμαστε και ενσαρκώνουμε τα πρόσωπα της ναυμαχίας. Την ταινία που θα προβάλλεται στη διάρκεια της παράστασης έχει σκηνοθετήσει ο Ηλίας Γιαννακάκης. Θα υπάρχει συνοδεία από δυο μουσικούς, τον Διονύση Μάκρη στο κοντραμπάσο και τον Κώστα Στεργίου στα πλήκτρα.
Πώς αισθάνεσαι με την απόφαση να ανοίξουν τα θέατρα ξανά, ακόμη και με τα νέα μέτρα;
Παρά τις κρίσιμες εποχές και την αβεβαιότητα, η ζωή δεν μπορεί να σταματήσει. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς ότι ξεκινούν τα θέατρα, ακόμη και με τη μικρή πληρότητα που θα ισχύσει. Είναι, ωστόσο, μάταιο να σκεπτόμαστε ότι οι παραγωγές μπορούν να κρατηθούν με αυτόν τον τρόπο. Η αλήθεια είναι πως έχει εξαγγελθεί ότι το κράτος θα ενισχύσει μ’ ένα ποσοστό χρηματοδότησης τα χαμένα εισιτήρια – σαφώς μια σημαντική ανακούφιση. Πρόκειται για μια περίοδο κατά την οποία δεν μπορούν να γίνουν μεγάλες παραγωγές και χρειάζεται να προσαρμοστούμε σε αυτή την πραγματικότητα, καθώς και με τον λιγότερο κόσμο που θα προσέλθει στις παραστάσεις.
Πόσο σημαντική είναι για την εποχή μας η επαφή με τις τέχνες και ειδικά με το θέατρο;
Το θέατρο πάντα καθρεφτίζει και αντανακλά τα ερεθίσματα και τους προβληματισμούς κάθε εποχής. Όπως, για παράδειγμα, η μάσκα και οι αποστάσεις παίρνουν σημαντικό ρόλο επίθεση σκηνής αυτή την περίοδο… Από την άλλη πλευρά, αυτό ίσως ιντριγκάρει τους σκηνοθέτες να εκμεταλλευτούν με δημιουργικό τρόπο τις συνθήκες. Ωστόσο, στο θέατρο η επαφή με το κοινό είναι αναντικατάστατη, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε με live-streaming προβολές ούτε βλέποντας θεατρικές παραστάσεις βιντεοσκοπημένες.
Η ουσία του θεάτρου είναι η επαφή των ηθοποιών πει σκηνής μεταξύ τους, όμως ακόμη σημαντικότερη είναι η διαδραστική επικοινωνία με την “πλατεία”. Κάθε μέρα είναι διαφορετική και υπάρχει μια ατμόσφαιρα που δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα live-streaming. Κάποιες παραστάσεις που είχαν ενδιαφέρον ήταν γιατί είχε γίνει μια πολύ ειδική σκηνοθεσία, σχεδόν κινηματογραφική. Κάτι ανάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Σηματοδοτεί κάτι εντελώς διαφορετικό, μα αυτό δεν είναι θέατρο.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για τον χειμώνα;
Τον χειμώνα, εφόσον όλα πάνε καλά, γύρω στις 20 Δεκεμβρίου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, θα είμαι στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας μαζί με την Μπέτυ Αρβανίτη, τον Αλέξανδρο Μυλωνά και την Άννα Καλαϊτζίδου, σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη. Το έργο που ανεβάζουμε είναι ενός Σουηδού συγγραφέα που μου αρέσει πολύ, του Lars Naren, και λέγεται “Φθινόπωρο-Χειμώνας”. Μπορώ να σας εκμυστηρευτώ λίγα πράγματα για την υπόθεση.
Είναι ο πατέρας, η μητέρα και οι δυο κόρες τους, οι οποίες επισκέπτονται τους γονείς τους μια φορά τον μήνα. Είναι ένα έργο με χιούμορ, αλλά και αδηφάγο με ένα τρόπο, καθώς αποτυπώνει τις σχέσεις αυτής της οικογένειας να μετατρέπονται βασανιστικές, έντονες και θυμωμένες, παρότι τα μέλη της αγαπιούνται πολύ. Φυσικά, θυμίζει τις αβυσσαλέες σχέσεις των οικογενειών σε όλο τον κόσμο, από τις οποίες προκύπτουν τα καλύτερα και τα χειρότερα. Ο Νίκος Μαστοράκης έχει ξαναδουλέψει έργο του Naren παλαιότερα, τους “Δαίμονες”, ενώ σε σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη, η Μπέτυ Αρβανίτη είχε παίξει σε παράσταση του ίδιου συγγραφέα, την “Εβριάνα”.
Τι σημαίνει ο κινηματογράφος για εσένα; Ο ρόλος σου είναι δυαδικός όπως πληροφορηθήκαμε πρόσφατα.
Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο και ως θεατής και ως ηθοποιός. Ο κινηματογράφος διανύει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Οι κινηματογραφικές αίθουσες χρειάζεται να στηριχτούν από την πολιτεία ώστε να αντέξουν οικονομικά και να μπορέσουν να διασφαλίσουν τις σωστές συνθήκες για την επαναλειτουργία τους. Τώρα, όσο αφορά τον δυαδικό μου ρόλο, πρόσφατα συμμετέχω στο διοικητικό συμβούλιο του Κέντρου Κινηματογράφου, που άλλαξε πριν λίγο καιρό.
Καταρχήν, είναι μεγάλη χαρά να συμμετέχω σε ένα τέτοιο διοικητικό συμβούλιο που τα μέλη του είναι πολύ αξιόλογα. Όλοι μας έχουμε την όρεξη να δράσουμε αποτελεσματικά, γιατί το κέντρο κινηματογράφου ενώ είναι ένας βραδυκίνητος, πολύπαθος οργανισμός με δυσκολίες, αξίζει τον κόπο να αγωνιστούμε όλοι μαζί, την στιγμή που υπάρχουν τόσοι ηθοποιοί.
Παράλληλα διδάσκεις;
Είναι πολύ όμορφη εμπειρία να διδάσκεις σε νέους ανθρώπους και να μοιράζεσαι την παιδεία και την αγάπη του θεάτρου. Η ανταλλαγή της εμπειρίας καθώς και η ευκαιρία να ασχοληθώ με έργα που αγαπώ μαζί με τους μαθητές μου είναι μοναδική. Παιδιά με ταλέντο αντιμετωπίζουν με γενναιότητα τις δυσκολίες της εποχής. Χρειάζεται τόλμη, υπομονή, και τύχη για να γίνεις ηθοποιός.
Ποιο είναι το όνειρο σου;
Το όνειρο μου είναι να είμαι ενεργή επί σκηνής με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Να έρχομαι σε επαφή με διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου μέσα από τους ρόλους, ενώ ταυτόχρονα να εξερευνώ διαφορετικές εκδοχές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Πες μας κάτι που σε αντιπροσωπεύει….
Θα κλείσω με μια φράση που μου αρέσει πολύ από έναν ποιητή και κριτικό του Μεσοπολέμου, τον Τέλλο Άγρα: “Η μορφή είναι η εφαρμοσμένη ηθική του καλλιτέχνου…”.
