«No provider or user of an interactive computer service shall be treated as the publisher or speaker of any information provided by another information content provider» (=Κανένας πάροχος ή χρήστης μιας διαδραστικής υπηρεσίας υπολογιστών δεν θα θεωρείται εκδότης ή υπεύθυνος μιας πληροφορίας που παρέχεται από έναν άλλο πάροχο περιεχομένου).
Είναι το Άρθρο 230, ή «οι 26 λέξεις που δημιούργησαν το Διαδίκτυο», ή η ασπίδα των εταιρειών τεχνολογίας για την αποφυγή αγωγών με την κατηγορία ότι παρέχουν βοήθεια σε τρομοκρατικές ενέργειες, φιλοξενώντας ή «προτείνοντας αλγοριθμικά» τρομοκρατικό περιεχόμενο.
Ύστερα από 27 χρόνια, το περιεχόμενο της νομοθετικής ρύθμισης βάλλεται τόσο από τους Ρεπουμπλικανούς όσο και από τους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ, προβάλλοντας διαφορετικούς λόγους καθένα από τα δύο κόμματα, και τίθεται υπό αναίρεση. Υπό αναίρεση τίθεται ταυτόχρονα και ο τρόπος λειτουργίας για τις πλατφόρμες του διαδικτύου, όπως τον έχουμε βιώσει όλοι μας μέχρι σήμερα ως «πάροχοι περιεχομένου».
Διακίνηση Ιδεών και Απόψεων στο Απυρόβλητο
Για να αντιληφθούμε καλύτερα τι σημαίνει αυτή η πιθανή αλλαγή ας πάμε πίσω στο 1996. Με το Άρθρο 230 του Νόμου περί Ευπρέπειας των Επικοινωνιών αναγνωριζόταν ότι το Διαδίκτυο θα κινδύνευε να εξαφανιστεί εάν οι ιδιοκτήτες των ιστότοπων αντιμετώπιζαν συνεχόμενες μηνύσεις για δημοσιεύματα άλλων ατόμων.
Έτσι, οι ιστότοποι και οι χρήστες τους δεν αντιμετωπίστηκαν εξαρχής ως εκδότες. Η οποιαδήποτε νομική ευθύνη άρχιζε και τελείωνε στην οντότητα που θα δημιουργούσε το προβληματικό περιεχόμενο – όχι στις πλατφόρμες ή στους χρήστες που θα το διαμοίραζαν. Εξουσιοδοτούσε δε τους ιστότοπους να αφαιρούν οι ίδιοι περιεχόμενο που θεωρούν κακόβουλο. Ωστόσο, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορούσε να μηνύσει μια πλατφόρμα σε περίπτωση που παραβίαζε την ποινική νομοθεσία ή τη νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Πίσω στο σήμερα, στις 21 και στις 22 Φεβρουαρίου, στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έγιναν οι προφορικές αγορεύσεις για δύο σχετικές υποθέσεις. Στην υπόθεση Twitter v. Taamneh, το Δικαστήριο καλείται να αποφανθεί κατά πόσο το Twitter μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνο σύμφωνα με τον Αντιτρομοκρατικό Νόμο (ATA) για φερόμενη «βοήθεια και υποκίνηση» σε επίθεση στην Κωνσταντινούπολη από το ISIS το 2017, στην οποία σκοτώθηκε ο Nawras Alassaf – ένας Ιορδανός πολίτης–, επειδή απέτυχε να αποκλείσει από την πλατφόρμα της περιεχόμενο που προωθεί την τρομοκρατία – παρόλο που δεν ήταν εν γνώσει της.
Η Gonzalez v. Google σχετίζεται με τη δολοφονία της 23χρονης φοιτήτριας Nohemi Gonzalez από ένοπλους του Ισλαμικού Κράτους στο Παρίσι το 2015. Η οικογένειά της ισχυρίζεται ότι το YouTube –το οποίο ανήκει στην Google– ενήργησε ως πλατφόρμα στρατολόγησης για την ομάδα. Η υπόθεση Gonzalez θέτει ένα διαφορετικό ερώτημα: εάν η ασυλία του Άρθρου 230 ισχύει για «ενισχυμένο περιεχόμενο», όπως αυτό που προτείνουν οι πλατφόρμες με τα «Up Next», «You Might Like» ή «Recommended For You».
Ποιο θα Είναι το Μέλλον;
Οι σχετικές αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου θεωρείται ότι μπορεί να δώσουν το «πράσινο φως» σε ανάλογες δικαστικές διαμάχες. «Η μεταρρύθμιση έρχεται», δήλωσε ο γερουσιαστής Richard Blumenthal, ο οποίος προήδρευσε σε ακρόαση της υποεπιτροπής τεχνολογίας για να εξετάσει τις αλλαγές στο επίμαχο άρθρο. «Δεν μπορώ να προβλέψω αν θα είναι τις επόμενες δύο εβδομάδες ή τους επόμενους δύο μήνες», είπε, αναφέροντας την αυξανόμενη συναίνεση αλλά και την απαίτηση του αμερικανικού κοινού να ενεργήσουν με «δικομματικό τρόπο».
Το Διαδίκτυο, χωρίς την ασυλία που του πρόσφερε το Άρθρο 230, σίγουρα θα είναι ένα πολύ διαφορετικό μέσο έκφρασης. Ιδιαίτερα αν, όπως επισημαίνει το Electronic Frontier Foundation, λάβει κανείς υπόψη ότι βάλλεται για τον ίδιο λόγο που του επέτρεψε να καταλάβει την πρωτοκαθεδρία στην ενημέρωση και στην ανταλλαγή απόψεων ευθύς εξαρχής. Καλύτερο ή χειρότερο; Μένει να το δούμε.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Τεχνητή Νοημοσύνη και Γυναίκες: Μια Αμφιλεγόμενη Σχέση
ChatGPT, DALL-E και… Πες το κι Έγινε!
Θάνος Καμπύλης: «Οικονομική Ενίσχυση χωρίς Mentoring δεν έχει Ουσία»
