Αν στα «μικρά» θέατρα ανεβαίνουν έργα όπως το «Μπλου», σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Ηρώς Κισσανδράκη, τότε μάλλον κάτι πολύ καλό συμβαίνει στο ελληνικό θέατρο.
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το «Μπλου» ακροβατεί, χωρίς να πέφτει, ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Με ένα ελάχιστο, αλλά κομβικό στοιχείο από το αρχαίο θέατρο, τη διττή χρήση της μάσκας, με την απουσία αρκετών αντικειμένων, πρακτική που θυμίζει το θέατρο της παντομίμας και σε κάποιες στιγμές το «Dogville», το έργο της Κισσανδράκη αφήνει εξαιρετικές εντυπώσεις.
Λίγα Λόγια για την Υπόθεση
Αμερική, Κεντάκι, 1957. Δύο αδέλφια, η Λιζ και ο Λουκ Κομπς, ζουν στη φάρμα τους, απομονωμένοι σε έναν μικρόκοσμο για δύο εξαιτίας μιας σπάνιας κληρονομικής ασθένειας. Το δέρμα τους έχει μια έντονη μπλε απόχρωση, ενώ οι ίδιοι γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα για το παρελθόν τους.
Ο κηδεμόνας τους, ο κύριος Σμιθ, προσλαμβάνει μια νέα οικονόμο, την Αν, μέσω της οποίας γίνεται η επαφή τους με τον έξω κόσμο. Τα ερωτήματα που προκύπτουν σχετίζονται με το κατά πόσο τα δύο παιδιά-ενήλικες θα την εντάξουν στην παράδοξη πραγματικότητά τους, αλλά και αν η ίδια θα αντέξει τον άτυπο εγκλεισμό. Επίσης, τι θα συμβεί αν κάποιος άγνωστος εμφανιστεί;
Το Έργο
Η Ηρώ Κισσανδράκη, συγγραφέας, σκηνοθέτιδα και ερμηνεύτρια του ρόλου της Αν, θίγει τα ζητήματα της διαφορετικότητας, της αποδοχής, της αποξένωσης και του πανταχού παρόντα έρωτα με πειστικό τρόπο.
Οι μάσκες και η ενδυμασία τοποθετούν τους ηθοποιούς και τους θεατές στο περιβάλλον των Blue Fugates του Κεντάκι. Κινήσεις μαριονέτας που από μόνες τους είναι τρομακτικές, καλός συντονισμός κινήσεων, γρήγορες εναλλαγές και διάλογοι με πινελιές χιούμορ. Σε αυτά συμβάλλουν οι ήχοι, η πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Μιζήθρα, η εικαστική δουλειά στις μάσκες της καλλιτέχνιδας Μάρθας Φωκά και η κινησιολογία της Γιάννας Μελλά.
Οι Ηθοποιοί
Ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης και η Χρύσα Κοταράκου πίσω από τις μάσκες δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Δυναμικοί και δεμένοι μεταξύ τους, όπως άλλωστε τους ωθεί ο ρόλος τους. Ο Γιώργος Αλεβιζάκης παίζει πολλαπλούς βοηθητικούς ρόλους και τα
καταφέρνει εξίσου καλά σε όλους, ενώ η Ηρώ Κισσανδράκη συμπληρώνει ιδανικά το καστ στο «δικό» της έργο και είναι αυτή που, πολύ έξυπνα, κατά διαστήματα σπάει τον 4ο τοίχο και μιλάει στους θεατές.
Να σημειώσουμε την έξυπνη χρήση κάθε γωνιάς του black box του θεάτρου που πλάθει τον χώρο προς όφελος των ηθοποιών και τελικά προς δικό μας όφελος.
Αν και στο δελτίο Τύπου «παρακαλούνται οι θεατές να μην αποκαλύπτουν το τέλος», θα πρέπει να σας πω ότι…
…πρέπει να το δείτε!
Για λίγες παραστάσεις ακόμα, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:15 στο Θέατρο 104
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Και Γελάσαμε και Παίξαμε στο «Elizadeth» στο Vault
Η Βασίλισσα των Φοινίκων Amalia Melancholia
«Νικόλας Άσιμος: Εγώ με τις Ιδέες μου» στο Θέατρο 2510. Μια… Κροκ Συνέντευξη
