Στερεοτυπικά, ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες εμφανίζεται ως ένας σαλεμένος αιθεροβάμων ιππότης, που καβάλα στο άλογο του και μαζί με τον πιστό του ακόλουθο Σάντσο Πάντσο, ταξιδεύει με λάβαρο τις ιδέες του, κυνηγώντας οράματα κι ανεμόμυλους. Ο Δον Κιχώτης του Άρη Σερβετάλη είναι ένας “παίζων” άνθρωπος, του οποίου η τραγικότητα έγκειται στο γεγονός ότι στην πορεία προς τις φαντασιακές αναμετρήσεις, εμπλέκεται στο παιχνίδι της πραγματικότητας και ηττάται.
Αυτός ο ιδιόμορφος Δον Κιχώτης, αν και φέρει σκηνογραφικά και ενδυματολογικά στοιχεία του αρχέτυπου, δραματουργικά ξεφεύγει από την κλασικότητα του Θερβαντικού ήρωα. Με μια λιτή στολή ξιφομάχου, έχοντας ως σημαία ένα ξεφτισμένο πανί, περασμένο σε ξύλινο κοντάρι, που συμβολίζει τα όνειρά του, μονομαχεί με τις μεγάλες ιδέες. Όταν ο επίπλαστος κόσμος του καταρρίπτεται, έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή και μόνη πραγματικότητα, το θάνατο, που υπερβαίνει τον ήρωα και τον αδρανοποιεί.
Ο Άρης Σερβετάλης ενσαρκώνει τον Δον Κιχώτη με μια αφοπλιστική απλότητα. Αποστασιοποιημένος από το λόγο, χρησιμοποιεί το σώμα του για να μεταδώσει το attitude του ήρωα. Με χοροθεατρικές κινήσεις μεταβαίνει με φυσικότητα από την παιδικότητα του παιχνιδιού στη γήινη πραγματικότητα και τανάπαλιν. Ο Σερβετάλης μαζί με την ομάδα του (Αχιλλέας Χαρίσκος, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Effi Rabsilber, Gema Galiana, Διογένης Σκαλτσάς) ανταποκρίνονται με συνέπεια και αφοσίωση στο σκηνοθετικό κάλεσμα, που απαιτεί να διαχειριστούν επί σκηνής πολυεπίπεδα φιλοσοφικά ζητήματα, στηριζόμενοι μόνο στην κίνηση και στην εικόνα.
Συνολικά, η παράσταση, χορογραφικά σημεία της οποίας δύνανται να στένευαν, έχει επιτύχει κατά ένα μεγάλο μέρος το στόχο που αρχικά έχει τεθεί: τη σύνθεση ηχηρών και ολοκληρωμένων αφηγημάτων που έχουν αρχή, μέση και τέλος. Εν κατακλείδι, ο Δον Κιχώτης συστήνεται γενικά ως μια ποιοτική, εναλλακτική, ενδιαφέρουσα εικαστικά θεατρική πρόταση, την οποία σίγουρα το κοινό που είναι υποψιασμένο και δοκιμασμένο στη θέαση σωματικού θεάτρου θα λατρέψει.
