Η αλλαγή των εποχών δεν σημαίνει απαραίτητα και ταυτόχρονη δραματουργική αλλαγή σε ένα έργο, αλλά προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Ο «Ελέφας» δραματουργικά αφορά τις έμφυλες σχέσεις που λαμβάνουν χώρο στην επαρχία και περιλαμβάνουν φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, λεκτικής και σωματικής, σφαλερούς σχηματισμούς της ελληνικής γλώσσας, πολιτικές-ιστορικές εμμονές, ένταση, μαυρίλα και μιζέρια.
Ο «Ελέφας», που συνιστά μια περιπαικτική μαύρη κωμωδία, είναι στον πυρήνα του σύγχρονος, αφήνοντας ένα ερωτηματικό στη διαχρονικότητά του.
Ο Λευτέρης Γιοβανίδης σκηνοθετικά περνάει ξεκάθαρα στο κοινό τον χώρο, τον χρόνο και τα χαρακτηριστικά των δραματικών προσώπων, με χρήση και τοποθέτηση συμβολικών σκηνικών αντικειμένων που εμφανώς παρατηρεί κανείς από το πρώτο λεπτό.
Η Επαρχιακή Κοινωνία επί Σκηνής
Το εικονοστάσι, η ελληνική σημαία, ο τσιμεντένιος διακοσμητικός κύκνος, η κουζίνα ως στερεοτυπικά γυναικείος χώρος δεν αποτελούν τυχαία σύμβολα για τον συγγραφέα, καθώς αντικατοπτρίζουν στοιχεία κάποιων συγκεκριμένων τύπων της ελληνικής επαρχίας που διακατέχονται από ρατσιστικές αντιλήψεις και προγονοπληξία, ενώ η ημιμάθεια τους κάνει να νιώθουν πολυμαθείς, με συμπεριφορές δηλωτικές μιας νοσηρής πλευράς της νεοελληνικής, εν προκειμένω επαρχιακής, κοινωνίας.
Στο στοχευμένα κιτς σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, οι χαρακτήρες του έργου, περιπτώσεις ανθρώπων της ελληνικής επαρχίας που αποτελούν δείγμα της νεοελληνικής παθογένειας, αλληλεπιδρούν μέσα στην τραγικότητά τους.
Το Αποτύπωμα της Παράστασης
Η Μπέσσυ Μάλφα, με στιβαρή, ώριμη ερμηνεία, πατάει με σκηνικό βάρος και με μνήμη ελέφαντα στωικά περιμένει τη στιγμή της εκδίκησης, με ένα πιάτο φακές που φτάνουν για όλους και που λειτουργούν λυτρωτικά στην τοξικότητα του οικογενειακού περιβάλλοντος, εντείνοντας τις δραματουργικές αντιθέσεις.
Η Στεφανία Ζώρα δίνει μια ενεργητική υπόσταση στον ρόλο της λειτουργώντας με σκηνική σύμπνοια με την Μπέσσυ Μάλφα, χαρίζοντας σε σωστές αναλογίες το μαύρο χιούμορ. Ο Γιώργος Γιαννόπουλος με τον Βαγγέλη Δαούση εγκλωβίζονται ερμηνευτικά σε μια στερεοτυπική επιφανειακή φόρμα των χαρακτήρων τους, χωρίς να σημαίνει ότι παραφωνούν στο σύνολο.
Εν κατακλείδι, ο «Ελέφας» σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη κάνει αισθητή την παρουσία του ως μαύρη πικρή κωμωδία με σαιξπηρικό τέλος, αλλά δεν αφήνει στο πέρασμά του ένα μεγάλο βαθύ αποτύπωμα, γεγονός που απορρέει από τα σημάδια του χρόνου στο έργο εν συνόλω.
• «Ο Ελέφας» του Κώστα Μποσταντζόγλου σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έως τις 7 Ιανουαρίου 2024.
Διαβάστε επίσης στην αθηΝΕΑ:
Βρεθήκαμε στο Οικογενειακό Τραπέζι του «Ναπάλμ Χάσταγκ Φάμιλι»
