Η «Νύχτα των Δολοφόνων», έργο γραμμένο από τον Jose Triana μετά την Κουβανική Επανάσταση και τοποθετημένο χρονικά πριν από αυτή, μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου 104 από την ομάδα «α-silen[θ]io». Δεν είναι εύπεπτο έργο, δεν θα μπορούσε άλλωστε, καθώς πραγματεύεται τα πιο βασικά ζητήματα του ανθρώπου που επιζητεί τη δική του επανα-στάση.
Δεκαετία του ’50. Λίγο προτού ξεσπάσει η Κουβανική Επανάσταση. Μια οικογένεια, που αποτελεί τη μικρογραφία της κοινωνίας που βρίσκεται σε σήψη. Οι τρεις ήρωες παίζουν ένα άγριο παιχνίδι εναλλαγής ρόλων, ρισκάρουν, οργανώνουν, δοκιμάζουν τις αντοχές και τα όριά τους με σκοπό τη σύγκρουση και το γκρέμισμα του αναχρονιστικού κατεστημένου, του «παλιού». Ομολογούν ένα φόνο ή μήπως όχι;
Τώρα, το ζήτημα είναι ποιο είναι το «παλιό»! Είναι η κυβέρνηση; Είναι οι γονείς; Είναι η κοινωνία; Τίποτα δεν μένει στη θέση του για πολύ. Οι καρέκλες, το τραπέζι, τα λουλούδια, τα κάδρα στους τοίχους και το τασάκι. Στο μυαλό των ηρώων έχουν ήδη αρχίσει να κυοφορούνται νέες ιδέες. Οι ιδέες της ανατροπής. «Το σαλόνι δεν είναι το σαλόνι, το σαλόνι είναι η κουζίνα», όπως επαναλαμβάνουν ο Lalo, η Beba και η Cuca.
Το έργο έχει την ένταση των ταινιών του Tarantino, κάτι σαν το «Reservoir Dogs» μιας προσωπικής επανάστασης. Στην αρχή θέλει προσοχή, καθώς οι τρεις ηθοποιοί υποδύονται και άλλους χαρακτήρες. Τους γονείς τους, τους γείτονες. Σε μόνιμη βάση, επί 90 λεπτά, νιώθεις ότι βλέπεις τις δύο μάσκες του θεάτρου. Το χαμόγελο και τον τρόμο, την κωμωδία και την τραγωδία – και αυτή είναι η επιτυχία του έργου.
Η Βίκυ Λέκκα, η Αριάδνη Μιχαηλάρη και ο Γιώργος Δρίβας βάζουν το σώμα τους και την ψυχή τους στην παράσταση. Ήταν φανερό ήδη από την πρεμιέρα το πόσο εργάστηκαν πάνω στο κείμενο, το οποίο, όπως έμαθα, δεν είναι εύκολο, ενώ συνήθως κόβονται κάποια μέρη, κάτι που εδώ δεν συμβαίνει.
Προφανώς όλο αυτό είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, που πρέπει να πιστωθεί στη σκηνοθέτιδα Δανάη Κατσαμένη. Έχοντας παρακολουθήσει ένα –εξίσου ενδιαφέρον– έργο της πρόσφατα, το «Χορεύετε;», είναι απόλυτα θετικό ότι μπόρεσε να δουλέψει σε ένα τελείως διαφορετικό κείμενο, να γεμίσει με χρώμα τη σκηνή, να βγάλει από τους ηθοποιούς τέτοιο «μένος», τέτοια θεατρική «τρέλα».
Απίστευτη κίνηση και από τους τρεις, τρομερή ένταση στη φωνή (ίσως το μόνο που θα ήθελα λίγο πιο χαμηλά, καθώς ο χώρος είναι μικρός), απολαυστικές μιμήσεις των άλλων ρόλων. Το αιώνιο οιδιπόδειο, μαζί με την ανάγκη για αλλαγή, για αντίδραση στην καταπίεση, για κάτι καλύτερο, επανέρχεται συνεχώς. Το παλιό πρέπει να πεθάνει, ακόμα και αν μιλάμε για τους γονείς μας. Ψυχαναλυτικά, οφείλουμε κάποια στιγμή να τους «σκοτώσουμε» και ο Γιώργος Δρίβας είναι αρκούντως πειστικός όταν μιλάει για αυτό στο έργο. Τα βλέμματα της Βίκυς Λέκκα και οι μιμήσεις της είναι όλα δουλεμένα και απολαυστικά. Η Αριάδνη Μιχαηλάρη, τόσο θεατρικά όσο και κινησιολογικά, αποδίδει τον ρόλο της «στα κόκκινα».
Συμβολικό και εντυπωσιακό το τέλος, αλλά δεν θα σας το αποκαλύψω. Να σημειώσω κάτι, σαν προσωπικό σχόλιο, που όμως πιστεύω έχει τύχει στο κοινό που αγαπάει το θέατρο. Αυτό που επιζητώ από κάθε παράσταση είναι να με βγάλει από την καθημερινότητά μου, να με κουνήσει από τη θέση μου, να με καλυτερέψει. Σε ένα δύσκολο βράδυ για μένα, έπειτα από μια περίεργη μέρα, η «Νύχτα των Δολοφόνων» τελικά το κατάφερε.
Συντελεστές
Κείμενο: Jose Triana | Σκηνοθεσία: Δανάη Κατσαμένη | Μετάφραση: Γιάννης Θηβαίος | Σχεδιασμός φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης | Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Ανδρονιάδης | Επιμέλεια κίνησης: Άννα Λιανοπούλου | Φωτογραφίες: Λοΐζος Καμπούρης, Άκης Βαλεργάκης | Graphic design: Αριάδνη Μιχαηλάρη | Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη | Ερμηνεία: Γιώργος Δρίβας, Βίκυ Λέκκα, Αριάδνη Μιχαηλάρη
Πληροφορίες
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00 | Διάρκεια: 90′ (χωρίς διάλειμμα) | Θέατρο 104: Ευμολπιδών 41, Γκάζι (σταθμός μετρό: Κεραμεικός), τηλ. 210 3455020 και 695 126982
Διαβάστε επίσης στο site της αθηΝΕΑς:
Είδαμε το «Photograph 51» στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Θέατρο και Βιωσιμότητα: Ένα Πείραμα σε Έναν Κόσμο που Εξαφανίζεται
Η Φετινή Περιοδεία του «The Phantom of the Opera» Ξεκινάει από την Ελλάδα
