Ρεσιτάλ ερμηνείας, έχουμε. Προκλητικές συναντήσεις, έχουμε. Ντοκιμαντέρ για μεγαλειώδεις δημιουργούς, έχουμε. Ιστορίες που σφίγγουν σαν στενός κορσές, έχουμε. Εφηβικές ανησυχίες, έχουμε. Ψυχολογικά θρίλερ, έχουμε. Πολυβραβευμένες ταινίες, επίσης. Αν κι εσείς έχετε διάθεση για καλό σινεμά (μέχρι το τέλος της χρονιάς αρχικά), συνεχίστε την ανάγνωση.
Tár | Todd Field | Cate Blanchett, Noémie Merlant, Nina Hoss | ΗΠΑ, Γερμανία
Η Lydia Tár είναι η πρώτη γυναίκα αρχιμαέστρος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου, πολυβραβευμένη, πολυτάλαντη, ιδιοφυής, νάρκισσος και, συχνά, απαράδεκτα κακότροπη. Ετοιμάζεται να ηχογραφήσει ένα συμφωνικό έργο που θα εκτινάξει την καριέρα της. Όταν, όμως, φαίνεται να συνωμοτούν εναντίον της διάφοροι παράγοντες, η εξάχρονη, υιοθετημένη κόρη της, Πέτρα, διαδραματίζει έναν σημαντικό ρόλο.
Ο κόσμος της υψηλής κουλτούρας και το ανδροκρατούμενο περιβάλλον της κλασικής μουσικής είναι το περιβάλλον. Η οριακή προσωπικότητα ενός μεγάλου ταλέντου είναι το επίκεντρο. Και η συνάντηση του ακριβοθώρητου δημιουργού των οσκαρικών υποψηφιοτήτων («Μυστικά της Κρεβατοκάμαρας» και «Κρυφές Επιθυμίες») Todd Field με την ανεπανάληπτη και βραβευμένη στη φετινή Μόστρα Cate Blanchett, εισιτήριο για μια κινηματογραφική απόλαυση.
ΥΓ. Η Lydia Tár είναι φανταστικό πρόσωπο, το οποίο ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Todd Field εμπνεύστηκε αποκλειστικά για να το ερμηνεύσει η Cate Blanchett. Και η Cate Blanchett ανέλαβε με απόλυτη επιτυχία, κατά γενική ομολογία (αναμενόμενο), να αναδείξει τον περίπλοκο ψυχισμό μιας γυναίκας σε θέση εξουσίας.
Moonage Daydream | Brett Morgen | David Bowie | ΗΠΑ, Γερμανία
Το David Bowie Estate παραχώρησε στον σκηνοθέτη και μοντέρ Brett Morgen απεριόριστη πρόσβαση στα αρχεία του με σκοπό να καταφέρει καλειδοσκοπική κινηματογραφική αφήγηση για την προσωπικότητα και την τέχνη ενός από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των τελευταίων 50 ετών.
Ο Brett Morgen επεξεργάστηκε επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια το ογκώδες υλικό από συναυλίες, παρασκήνια, ανέκδοτες εικόνες, σπάνιες ηχογραφήσεις και της τεράστιας προσωπικής συλλογής τέχνης και ποίησης του αξέχαστου David Bowie, ενώ για 18 μήνες όλη η ομάδα του ντοκιμαντέρ ασχολήθηκε με τον ηχητικό σχεδιασμό, τη χρωματική παλέτα της φωτογραφίας και τα εμβόλιμα animation στοιχεία.
ΥΓ. Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο ο σκηνοθέτης κατάφερε να χωρέσει μια τόσο πλούσια καλλιτεχνικά και ιδιωτικά ζωή όπως αυτή του David Bowie σε δυο ώρες. Από ό,τι φαίνεται στο τρέιλερ της ταινίας πάντως, μάλλον βρήκε έξυπνο τρόπο. Για να αναδείξει, για παράδειγμα, τη σεξουαλική απελευθέρωση του πρωταγωνιστή του, διάλεξε απόσπασμα από μια συνέντευξη σε τηλεοπτικό στούντιο, με τον τραγουδιστή να βρίσκεται καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του καλεσμένου με τα φανταχτερά κόκκινα παπούτσια του (κόκκινα, χοντρά και ψηλοτάκουνα) σε πρώτο πλάνο και τον δημοσιογράφο να ρωτάει:
«Αυτό το παπούτσι που φοράς είναι γυναικείο παπούτσι ή ανδρικό παπούτσι;»
Και τον David Bowie ατάραχο να απαντά:
«Αυτό το παπούτσι είναι παπούτσι παπούτσι χαζούλη!»
Ο Γιος | Florian Zeller | Vanessa Kirby, Anthony Hopkins, Laura Dern | ΗΠΑ, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία
Ο έφηβος Νίκολας, γιος των διαζευγμένων Πίτερ και Κέιτ, ζει με τη μητέρα του μέχρι που εκείνη ανακαλύπτει ότι για έναν μήνα δεν έχει πάει στο σχολείο του. Αναζητώντας λύση στο πρόβλημα, του ζητά να πάει να μείνει με τον πατέρα του, ο οποίος στο μεταξύ έχει ξαναπαντρευτεί και αποκτήσει μωράκι.
Η ταινία που βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Zeller και ανέβηκε στη λονδρέζικη σκηνή το 2019, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές, είναι ένα δυναμικό σχόλιο στις οικογενειακές σχέσεις και τις εύθραυστες ισορροπίες που διαταράσσονται από κοινότοπα (όπως ένα διαζύγιο) ή μη γεγονότα.
ΥΓ. Ο Florian Zeller είναι ο δημιουργός του οσκαρικού «Πατέρα», με τον συγκλονιστικό Anthony Hopkins στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο «Γιος» του είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας, που αναμένεται να ολοκληρωθεί με τη «Μητέρα». Παραμένει άγνωστο για εμάς (ακόμη) εάν το μεσαίο μέλος μιας οικογένειας ,«Ο Γιος», είναι αντάξιος του κινηματογραφικού «Πατέρα» του. Ωστόσο, η διεισδυτική ματιά στις οικογενειακές διαδρομές, αναμένεται πάντα με ενδιαφέρον, τουλάχιστον όταν ο σκηνοθέτης που τις επεξεργάζεται έχει στη φαρέτρα του ταινίες όπως ο «Πατέρας».
Bones and All | Luca Guadagnino | Taylor Russell, Timothée Chalamet, Chloë Sevigny, Michael Stuhlbarg | ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία
Η Μάρεν, μια νεαρή κοπέλα που ζει στο περιθώριο, και ο Λι, ένας νέος και εξίσου περιθωριακός τύπος, ταξιδεύουν στα βάθη της Αμερικής, αναζητώντας τις ρίζες και τη χαμένη τους αθωότητα, προσπαθώντας παράλληλα να καταλάβουν γιατί δεν μπορούν να αντισταθούν στο πάθος τους να τρώνε (κυριολεκτικά) τους ανθρώπους που αγαπούν.
Ο Ιταλός σκηνοθέτης της ταινίας Luca Guadagnino (με φανατικούς θαυμαστές από το «Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομά σου» του 2017) μετέτρεψε, με τη βοήθεια του σεναριογράφου David Kajganich, το ομότιτλο βιβλίο της Camille DeAngelis –την ιστορία δύο μικρών κανίβαλων– σε ευαίσθητη δημιουργία για την αγωνία όλων να ανήκουμε κάπου.
Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν όσοι βρέθηκαν στην προβολή της στη Μόστρα, αλλά και η κριτική επιτροπή που απένειμε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στον Luca Guadagnino και Βραβείο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι για νέο ταλέντο στην Taylor Russell/Μάρεν.
ΥΓ. Τα όρια το κάθε θεατή συχνά δεν ταυτίζονται με αυτά του σκηνοθέτη. Με άλλα λόγια, αν θα επιλέξετε να δείτε στο σινεμά μια ιστορία με μικρούς κανίβαλους είναι καθαρά προσωπική απόφαση.
Απόφαση Φυγής | Park Chan-wook | Tang Wei, Park Hae-il, Go Kyung-Pyo | Νότια Κορέα
Όλα ξεκινούν με μια πτώση. Ένας ορειβάτης βρίσκεται νεκρός. Τραγωδία; Αυτοκτονία; Ανθρωποκτονία; Ο όμορφος ντετέκτιβ Hae-jun (Park Hae-il), ένας ευγενικός άντρας, ευτυχισμένος, παντρεμένος και αφοσιωμένος στη δουλειά του, διερευνά το μυστήριο. Ο νεότερος επιθεωρητής στο Μπουσάν, μια πόλη την οποία μαστίζει το έγκλημα, γνωρίζει τη γυναίκα του θύματος κατά τη διάρκεια των επίμονων ερευνών του. Σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις υποψίες του, αλλά και την ερωτική του επιθυμία για εκείνη.
Ο Νοτιοκορεάτης Park Chan-wook («Oldboy») φτιάχνει ένα ψυχολογικό θρίλερ, δαιδαλώδες ενδεχομένως, με θέμα την απιστία, το καθήκον, τον έρωτα και τη δειλία.
ΥΓ. Η ταινία που κέρδισε Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Κανών λέγεται πως είναι και ένας φόρος τιμής στον πολυαγαπημένο του Park Chan-wook «Δεσμώτη του Ιλίγγου» του Alfred Hitchcock. Ο ίδιος, στις συνεντεύξεις του, το αρνείται.
Κορσές | Marie Kreutzer | Colin Morgan, Vicky Krieps, Finnegan Oldfield | Αυστρία, Λουξεμβούργο, Γερμανία, Γαλλία
Τα Χριστούγεννα του 1877, η Σίσσυ γιορτάζει τα 40α γενέθλιά της. Ως Πρώτη Κυρία της Αυστρίας και σύζυγος του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ Α’, δεν της επιτρέπεται να εκφράζεται και πρέπει να παραμείνει για πάντα η όμορφη νεαρή αυτοκράτειρα. Για να ανταποκριθεί σε αυτές τις προσδοκίες, ακολουθεί ένα αυστηρό καθεστώς νηστείας, άσκησης, χτενίσματος και καθημερινής μέτρησης της μέσης. Πνιγμένη από αυτές τις συμβάσεις, πεινασμένη για γνώση και ζωή, η Σίσσυ επαναστατεί όλο και περισσότερο ενάντια στην εικόνα της.
ΥΓ. Τη ζωή της αυτοκράτειρας Σίσσυ την έχουμε δει κατ’ επανάληψη στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, με τη Romy Schneider να είχε ταυτίσει περισσότερο από κάθε άλλη πρωταγωνίστρια το όνομά της με τον ρόλο. Επιπλέον, οι βασιλικές (κινηματογραφικές) ιστορίες έχουν ή φανατικούς θεατές ή κοινό που παραμένει παγερά αδιάφορο στην είδηση μιας νέας ανάλογης ταινίας. Στην προκειμένη περίπτωση, η προσέγγιση της Marie Kreutzer μπορεί να κάνει τη διαφορά –να προσελκύσει ακόμη και τους αδιάφορους– αφού επέλεξε να αφήσει τη ρομαντική πριγκιπική φιγούρα στην άκρη και να ασχοληθεί με τη σκοτεινότερη πλευρά των ενοίκων του παλατιού.
Drive my Car | Ryûsuke Hamaguchi | Hidetoshi Nishijima, Tôko Miura, Reika Kirishima | Ιαπωνία
Δύο χρόνια μετά τον απρόσμενο θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας, ο θεατρικός ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιουσούκε Καφούκου εξακολουθεί να μην μπορεί να διαχειριστεί την απώλεια της συντρόφου του. Αποφασίζει να ταξιδέψει έως τη Χιροσίμα, προκειμένου να αναλάβει τη σκηνοθεσία ενός θεατρικού έργου. Όμως, βρίσκεται αντιμέτωπος με κάποιο μυστικό της γυναίκας του, Ότο.
ΥΓ. Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα Ξένης Ταινίας και διθύραμβοι από την Ένωση Κριτικών Νέας Υόρκης συνοδεύουν την ταινία του Ryûsuke Hamaguchi («Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας»), ο οποίος διασκεύασε το μυθιστόρημα του Haruki Murakami – εκ των σημαντικότερων Ιαπώνων συγγραφέων του 20ού αιώνα. Στα credits της ταινίας και η φήμη ότι πρόκειται για μια ελεγεία για την απώλεια, καμωμένη με εύγλωττες σιωπές.
Blonde | Andrew Dominik | Ana de Armas | ΗΠΑ
Το «Blonde» με την Ana de Armas, μια καστανή στην πραγματικότητα ηθοποιό, με το κουβανοϊσπανικό αίμα της να προσδιορίζει το υποκριτικό ταπεραμέντο της (υποδυόταν την Joi στο remake του κλασικού «Blade Runner», «Blade Runner 2049»), θεωρητικά θα είναι η φεμινιστική εκδοχή της προσωπικότητας της Marilyn Monroe.
Η ταινία, που εξακολουθεί να παίζει στον τίτλο με το ξανθό χρώμα των μαλλιών της χολιγουντιανής σταρ, είναι κατά την πολυγραφότατη και προτεινόμενη για Pulitzer Joyce Carol Oates, στη βιογραφία της οποίας βασίζεται το σενάριο, «εκπληκτική, ευφυής, πολύ ενοχλητική και με μία απόλυτα “φεμινιστική” ερμηνεία… Δεν είμαι σίγουρη ότι κάποιος άλλος άντρας σκηνοθέτης έχει πετύχει κάτι τέτοιο».
ΥΓ. Όταν το «Blonde» προβλήθηκε στη Βενετία, δημιούργησε ντόρο. Όπως και η κοινή εμφάνιση στο κόκκινο χαλί της πρωταγωνίστριας Ana de Armas με τον Brad Pitt (η συνύπαρξη οφείλεται στο γεγονός ότι ο γόης Pitt είναι ένας εκ των παραγωγών του φιλμ). Πέρα από τα πικάντικα σχόλια όμως, το ερώτημα είναι ένα: πεθαίνουν οι μύθοι; Κι ακόμη: μπορεί η Marilyn να «αναστηθεί» διά χειρός Andrew Dominik, μέσα από τη φλόγα της de Armas;
Close | Lukas Dhont | Eden Dambrine, Gustav De Waele, Émilie Dequenne | Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία
Η στενή φιλία δυο δεκαεξάχρονων αγοριών διακόπτεται απότομα εξαιτίας των σχολίων που εκτοξεύουν οι συμμαθητές τους. Η τοξική αρρενωπότητα, οι επιβεβλημένες απώλειες και η ανάγκη του ανήκειν, πλάθουν τη λιτή και σαφή ιστορία που αφηγείται ο Lukas Dhont χωρίς φιοριτούρες, φροντίζοντας πάνω από όλα και πρώτα από όλα να ζουμάρει στα πρόσωπα των εξαιρετικών πρωταγωνιστών του (Eden Dambrine, Gustav De Waele), δηλαδή να αναδείξει τη σύνθετη ψυχολογία αυτών που αισθάνονται να μη χωράνε πουθενά.
ΥΓ. Ο 31χρονος Βέλγος σκηνοθέτης Lukas Dhont, με τη δεύτερη μόλις ταινία –μετά το επίσης βραβευμένο στις Κάννες «Κορίτσι» του (όπως και το «Close»)∑ ενδέχεται να βάλει σοβαρή υποψηφιότητα για περίοπτη θέση στις κινηματογραφικές καρδιές μας.
Διαβάστε για περισσότερο σινεμά στην αθηΝΕΑ:
Η Υπόσχεση μιας Νέας Αρχής στην Αφίσα για τις «Νύχτες Πρεμιέρας»
«Ο Τυφλός που δεν Ήθελε να Δει τον Τιτανικό»: Μα τι Γίνεται με τους Φινλανδούς;
«Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες»: Το Best Seller (ξανά)Σπάει Ταμεία. Δικαίως;
