Τώρα που είναι άνοιξη και… τα ντουλάπια ανοίγουν, για να παραφράσω το παλιό τραγούδι που έλεγε “και τα λουλούδια ανθίζουν”, βλέπω με τελείως άλλο μάτι τη γνωστή διαδικασία αλλαγής των χειμωνιάτικων σε καλοκαιρινά, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν κάποτε για τη σωματική μας κούραση!
Τότε, που βουνά τα χειμωνιάτικα καθ’ οδόν προς το πλυντήριο και το καθαριστήριο. Τότε, που επικρατούσε μία διάχυτη ακαταστασία για μέρες -μην πω κι εβδομάδες- μέχρι να στρώσει ο καιρός και να πάψει να λειτουργεί το χαοτικό δίπορτο “χειμωνιάτικη και καλοκαιρινή ντουλάπα” ταυτόχρονα. Τότε, που οι γενικές καθαριότητες και οι αντί-σκωριακές λεβάντες ήταν στην ημερησία διάταξη.
Τότε, δηλαδή, που η άνοιξη και οι αλλαγές της ντουλάπας μας από χειμωνιάτικη σε καλοκαιρινή πήγαιναν παρέα και ήταν απλώς κάτι απολύτως δεδομένο. Από αυτά τα δεδομένα που χάρη στην Αυτής Εξοχότητα την Πανδημία ανατράπηκαν σε μια νύχτα.
Ντουλάπες, Ανοίξτε!
Κάτι αλλάζει εφέτος, λοιπόν. Καλωσορίζω με χαρά το άνοιγμα των ντουλαπιών! Κοιτάζω με λαχτάρα τα φύλλα τους! Κλειστά κι ακούνητα αυτόν τον τελευταίο παράξενο (τουλάχιστον) χρόνο, κοντέψαμε να ξεχάσουμε το περιεχόμενό τους. Βραδινά! Ψηλοτάκουνα! Τσάντες διάφορες, για κάθε περίσταση – ας μην πω για τις βαλίτσες! Θα έλεγα ότι ταυτίζω το επερχόμενο, δικό μου, άνοιγμα ελευθερίας με το άνοιγμα της αγαπημένης μου ντουλάπας!
Από παιδί είχα με την όποια δική μου ντουλάπα μια σχέση σχεδόν… ανθρώπινη. Την αγαπάω τη ντουλάπα μου γιατί μέσα της κρύβει ό,τι εγώ θεωρώ πολύτιμο. “Λάφυρα” που απέκτησα με τρελή επιθυμία και με κόπο, όνειρα για την εμφάνισή μου, αναμνήσεις από ένα φουλάρι, μικρά ένοχα μυστικά μου (δηλαδή, λάθος αγορές).
Την περιποιούμαι, την τακτοποιώ συχνά, γενικά τη “ζω”. Ένα χρόνο τώρα υπέστη -κι αυτή- μια καραντίνα περιωπής, μιας και το περιεχόμενο της “απομονώθηκε”, ως άχρηστο και περιττό, πίσω από τα κλειστά της φύλλα.
Με ενθουσιάζει αυτή η απελευθέρωση από την πλεοναστική και την τελικά επιβαρυντική για τα πάντα υπερκατανάλωση
Εμείς τώρα, σαν ένοικοι του κοιμισμένου παλατιού του παραμυθιού, περιμένουμε αντί το βασιλόπουλο να μας φιλήσει, το εμβόλιο να μας τσιμπήσει, για να πεταχτούμε απάνω και η ζωή να ξαναπάρει τους ρυθμούς της. Και μαζί και η γνωστή διαδικασία “φτιάχνω τη ντουλάπα μου για το καλοκαίρι”. Τώρα που πάλι ανοίγει, έχω την αίσθηση ότι θα δω αυτό το περιεχόμενο και την οργάνωσή της με νέο μάτι.
Ας Οργανωθούμε
Πρακτικά καταρχήν, η δουλειά μου φαίνεται λιγότερη. Γιατί, κάποια παρτίδα ρούχων καλοκαιρινών προς demi-saison δεν άλλαξαν βάρδια με χειμωνιάτικα όταν “χτύπησε” το δεύτερο κύμα και, αντίστοιχα, το lockdown του Νοεμβρίου. Κι έτσι, χωρίς πολύ κόπο, κάποιο σημαντικό μέρος των καλοκαιρινών μου βρίσκονται ήδη στη θέση τους… αυτόματα (αφού δεν μετακινήθηκαν ποτέ).
Αυτού του είδους την οργάνωση ντουλαπιών σίγουρα δεν είχε στο νου της η περίφημη Marie Kondo και το εξίσου περίφημο self- help βιβλίο της The Life Changing Magic of Tidying-Up!, αν και τώρα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Γιατί, νομίζω η οπτική αξιολόγησης του περιεχομένου της ντουλάπας μας και η διάθεση για αποσυμφόρησή της σίγουρα έχει επηρεασθεί από το “κλείσιμο”, τόσο το δικό μας όσο και της ντουλάπας. Στη λαχτάρα μας για ελευθερία μετά την εκούσια -στην καλή περίπτωση- καραντίνα μας, δύσκολα μας φαντάζομαι να θέλουμε αμέσως να ξαναφορτωθούμε τη σκλαβιά μιας χαοτικά ακατάστατης και ασφυκτικά γεμάτης ντουλάπας.
Σαν ένοικοι του κοιμισμένου παλατιού του παραμυθιού, περιμένουμε αντί το βασιλόπουλο να μας φιλήσει, το εμβόλιο να μας τσιμπήσει, για να πεταχτούμε απάνω και η ζωή να ξαναπάρει τους ρυθμούς της.
Ας μιλήσουμε λίγο για τις πραγματικές μας ενδυματολογικές ανάγκες. Το πόσο δραστικά αυτές μειώθηκαν για τον καθένα μας αποτυπώνεται στις δραματικές συρρικνώσεις των εσόδων της βιομηχανίας από τις αντίστοιχα μειωμένες αγορές μας, παγκόσμια. Γεγονός αναμφισβήτητο που, παρόλο που οι παραγωγοί ένδυσης αψήφησαν και με γενναιότητα λανσάρουν τις νέες συλλογές, θα πάρει αρκετό χρόνο για να αναστραφεί. Αν είναι αναστρέψιμο. Αναρωτιέμαι, χωρίς καμιά διάθεση να είμαι μάντης κακών για τη βιομηχανία, αν οι αγορές μας ρούχων και σχετικών αξεσουάρ θα επανέλθουν στα προ πανδημίας επίπεδα, ακόμα κι αν τα οικονομικά μας το επιτρέπουν.
Νομίζω η βιομηχανία μόδας έχει κάνει ήδη αυτή την όχι τόσο αισιόδοξη πρόβλεψη και, με συνδυασμό κατάλληλων μηνυμάτων που απαντούν και στην οικολογική καταστροφή, μας μαθαίνουν και μας ωθούν στο recycling, re-using, upcycling, δηλαδή σε μια πιο λελογισμένη και πιο ηθική κατανάλωση. Που ίσως -και μακάρι- να οδηγεί σε ένα μοντέλο κατανάλωσης όπου όλοι κερδίζουν.
Δεν έχω πρόθεση για ηθικοπλαστικά κηρύγματα, αλλά δεν κρύβω ότι όσο με ενθουσιάζει αυτή η απελευθέρωση από την πλεοναστική και την τελικά επιβαρυντική για τα πάντα υπερκατανάλωση, άλλο τόσο, με έναν λίγο αφελή τρόπο, ταυτίζω κάπου την επερχόμενη “έξοδό” μου από την καραντίνα, με το άνοιγμα της πιο ανάλαφρης ντουλάπας μου.
Χαιρετίζω λοιπόν τη λήξη και της δικής της καραντίνας! Την ανοίγω διάπλατα, πολλές φορές τη μέρα. Καμαρώνω το σαφώς πιο ξεκαθαρισμένο περιεχόμενο της. Και ο καθρέφτης της μου στέλνει πίσω ένα ικανοποιημένο χαμόγελο – το είδωλο μου προφανώς. Αν και μου αρέσει να πιστεύω ότι, συνωμοτικά, μου διαμηνύει το δικό της πνεύμα, το νέο πνεύμα της ντουλάπας!
Διαβάστε κι άλλα άρθρα της Νίκης Μπουτάρη στην αθηΝΕΑ:
